Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!

Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!

Να επεκταθεί η σύγκρουση, να συνδεθούν οι αγώνες, να πάμε σε γενική απεργία!

Ανακοίνωση FdCA (Labour Commission)


Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος σημειώνει νέα αρνητικά ρεκόρ καθημερινά, ενώ οι κυβερνήσεις επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να τις εμπιστευόμαστε, ότι τίποτε δεν τελείωσε και ότι πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί για ένα αίσιο τέλος. Στο μεταξύ, τα Κράτη επιχορηγούν πιστωτικές και επενδυτικές τράπεζες για να τις σώσουν από την καταστροφή και χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους, χωρίς όμως να παρέχουν εγγυήσεις για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.

Η κρίση αυτή έχει προετοιμαστεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Ήρθε ως αποτέλεσμα της δημιουργίας μιας αγοράς χωρίς όρια, ολοκληρωτικά στα χέρια σπεκουλαδόρων και ως αποτέλεσμα απουσίας ελέγχου, ειδικότερα στον τραπεζικό τομέα, ως επακόλουθο του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική των χαμηλών μισθών και της καθυπόταξης των εργατικών κινημάτων έχει ως επακόλουθο τη μείωση των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών καθώς και τον περιορισμό των δυνατοτήτων επέκτασης της αγοράς και έτσι η κρίση αυτή έχει μετατραπεί σε μια κρίση με στόχο το προλεταριάτο, το οποίο πρέπει να πληρώσει για όλη αυτή την οικονομική κατάσταση οδηγούμενο σε μια πιο μεγάλη φτώχεια. Η μεσαία τάξη συνεχίζει να βυθίζεται, γινόμενη ολοένα και πιο φτωχότερη, ενώ οι πλούσιοι συνεχίζουν να γίνονται πλουσιότεροι.

Η Ιταλία είναι μια από τις χώρες εκείνες όπου η ανισότητα γίνεται πλέον αισθητή στην πλέον ειδεχθή της εκδοχή, όπως και η πτώση του λαού στη φτώχεια έχει γίνει και αυτή κάτι παραπάνω από αισθητή. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω μιας κρίσης σε εξέλιξη, κρίσης οικονομικής και γενικότερα κοινωνικής, αλλά η ιταλική κυβέρνηση συνεχίζει να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι η ιταλική οικονομία είναι δυνατή και υγιής. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια βίαιη φάση πτώχευσης και αρκετές εταιρίες έχουν αρχίσει πλέον να κλείνουν. Ο προϋπολογισμός (που ψηφίστηκε μόνο χάρη στη σύνδεσή του με ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση) είναι γεμάτος από περικοπές στην υγεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ εισάγει νέα μέτρα για την αύξηση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, επιβάλλοντας ένα συγκεκριμένα χαμηλό ποσοστό ελεγχόμενου πληθωρισμού.

Τα τελευταία 15 χρόνια σημειώνεται μια συνεχής μετατόπιση πλούτου, υπό τη μορφή κερδών, με την τάση οι μισθοί να είναι χαμηλότεροι από τον πληθωρισμό – χωρίς αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ) και με μια αυξανόμενη φτώχεια για τους εργαζόμενους, που σημαίνει μια αυξανόμενη φτώχεια για ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι, η ανισότητα εισοδήματος έχει ενταθεί ενώ σημειώνεται χειοροτέρευση των συνθηκών εργασίας, ειδικά στον τομέα των λιγότερο προστατευόμενων εργαζόμενων, όπως οι γυναίκες (σε βάρος των οποίων συνεχίζεται η άρνηση στην ισότητα ευκαιριών πρόσβασης στην εργασία, τους μισθούς και την πλήρη απασχόληση), η νεολαία, όσοι είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων, οι μετανάστες, τόσο σε μεγάλα τμήματα τη Νότιας Ιταλίας όσο ακόμα και σε περιοχές πλούσιου τμήματος της χώρας, όπου γίνονται πλέον αισθητά τα σημάδια της κρίσης. Η ευκαιριακή (επισφαλής) εργασία και οι μισθοί φτώχειας συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για τις ιστορικές κατακτήσεις του ιταλικού εργατικού κινήματος. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να θέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας και αλλού. Η ευκαιριακή εργασία είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είναι το “κλειδί” στην κοινωνική και υπαρξιακή κατάσταση που βρίσκεται η νεολαία, οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες.

Η εκτεταμένη επισφαλής εργασία πάει χέρι-χέρι με την, κατά τον ίδιο τρόπο, εκτεταμένη κοινωνική επισφάλεια όπως αυτή προβλέπεται με τη λεγόμενη “Πράσινη Βίβλο” του συντασσόμενου με τα αφεντικά υπουργού Εργασίας Sacconi. Στοχεύει στην εισαγωγή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στενά συνδεδεμένου με την αρχή της επικουρικότητας και της επιμήκυνσης του ορίου συνταξιοδότησης, με τη συνεργασία των συνδικάτων που είναι αναμειγμένα (με την έννοια της χρήσης των διμερών δομών) στην εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας, στην ενθάρρυνση των εργαζόμενων να γίνουν μέτοχοι των εταιριών όπου εργάζονται, με την πρόληψη και την τιμωρία των συνδικαλιστικών αγώνων, με τον περιορισμό του δκαιώματος της απεργίας, μέσα σ’ ένα κλίμα καταστολής και συντεχνιακού φασισμού που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Το μονοπάτι αυτό συγκλίνει πλήρως με την αναθεώρηση των διαπραγματεύσεων που επιβάλεται από την συνομοσπονδία των εργοδοτών (Confidustria) και που έχει ήδη γίνει δεκτό από συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως οι CISL και UIL, μαζί με την UGL (Γενική Εργατική Ένωση, που πρόσκειται στην ακροδεξιά).

Έτσι, η χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για υιοθέτηση πολιτικών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των εργαζόμενων, για να ενταθούν τα ήδη αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών και για να σπρωχθεί η εργατική τάξη σε μια οικονομική και επαγγελματική καθυπόταξη. Οι απεργίες και το ενωτικό κίνημα των δασκάλων, μαθητών και γονέων εργατών από τις 15 Σεπτέμβρη και μετά, οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις εργοστασιακών εργατών και των υπαλλήλων της Alitalia, δείχνουν ξεκάθαρα την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε ώστε να απελευθερωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της υποταγής των κατεστημένων συνδικάτων στην κυβέρνηση και την Confidustria, αρνούμενοι “λύσεις” όπως η επαναφορολόγηση των υπερωριών και το πριμ ατομικής παραγωγικότητας, μπορώντας να σταματήσουμε το κλείσμο των εταιριών από το να χρησιμοποιούνται ως χαρτί διαπραγματεύσων με κατεύθυνση να μετατρέψουν τον καθένα στην Ιταλία σε ευκαιριακό εργαζόμενο ή να μην χορηγούν βίζες εργασίας σε κάθε νέο πολίτη της χώρας.

Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα μονοπάτι, το μονοπάτι εκείνο που έχει ήδη ακολουθηθεί από τις απεργίες των συνδικάτων βάσης και το εκπαιδευτικό κίνημα του Οκτώβρη. Φαίνεται ότι η CISL ίσως αναγκαστεί να επιλέξει κι αυτή το ίδιο μονοπάτι, γιατί στο εσωτερικό της υπάρχουν ήδη σημαντικές κινήσεις αντίστασης στην προηγούμενη πολιτική των κατεστημένων συνδικάτων που ίσως αναγκάσουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αγωνιστεί ενάντια στην κρίση, παρά τη θέλησή της να συνεργαστεί με το κράτος και τους εργοδότες για μια κάποια “λύση”. Η συμμετοχή στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η υποστήριξη των διαδηλώσεων των εργοστασιακών εργατών, η άρνηση να υπογραφεί η εθνική σύμβαση για τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα, η απροθυμία συνδρομής στις διαπραγματεύσεις που επιβάλλονται από την Confidustria, όλα αυτά τα σημάδια μιας αναγεννημένης αυτονομίας (ποτέ δεν επίναι αργά!) κάνουν την απεργία της 12 Δεκέμβρη, που καλέστηκε από τους μεταλλεργάτες της FIOM, ένα ραντεβού στο οποίο θα αφιερώσουμε κάθε μας ενέργεια για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη εκ μέρους των εργαζόμενων σε μια πιο μαχητική και συμμετοχική μορφή συνδικαλισμού.

Η 12 Δεκέμβρη, μια ημερομηνία που ειναι ήδη σημαδιακή, λόγω της επετείου του μακελειού της Piazza Fontana 39 χρόνια πριν, πρέπει να γίνει μέρα αγώνα, κινητοποίησης και απεργιών στις οποίες πρέπει να συμμετέχει κάθε κατηγορία, κάθε τομέας κάθε συνδικάτο που αντιτίθεται στο κόστος της κρίσης και τα κυβερνητικά μέτρα, κάθε είδος εναλλακτικού συνδέσμου της βάσης, αυτοδιευθυνόμενων κέντρων, πολιτικών οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς και του αναρχικού κινήματος, όλοι μαζί σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες είτε ολικής είτε μερικής απαχόλησης, Ιταλούς ή μη, μια διαδήλωση ταξικής ενότητας και άμεσης δημοκρατίας. Μια συνδικαλιστική, κοινωνική, πολιτική και ταξική πάλη με μια Γενική Απεργία που να μπορεί να επιδείξει δυναμική και να απαιτήσει:

  • Κατάργηση του νόμου 133/08 (οι εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις Gelmini) και των καταστρεπτικών του αποτελεσμάτων στον κόσμο της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας.

  • Εξασφάλιση και αναδιανομή των δημόσιων πόρων υπέρ των κοινωνικών υπηρεσιών, περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και απόσυρση της Ιταλίας από διάφορες “ειρηνευτικές" αποστολές.

  • Υποστήριξη των μισθών και των συντάξεων με τη μορφή φοροαπαλλαγών και αύξησής τους στα ευρωπαϊκά επίπεδα.

  • Εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους, είτε με πλήρη είτε με μερικλή απασχόληση, Ιταλούς ή μετανάστες, καθώς και πλήρες επίδομα ανεργίας κ.λπ.

  • Μείωση των εργάσιμων ωρών χωρίς μείωση μισθών.

  • Έλεγχο από τα κάτω των διαπραγματεύσεων και επαγρύπνηση ενάντια στο φασισμό των εταιριών μέσω συνελεύσεων εργαζόμενων.


Η FdCA υποστηρίζει την απεργία και τις κινητοποιήσεις της FIOM στις 12 Δεκέμβρη και καλεί κάθε οργάνωση, τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τα εργατικά συμβούλια, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης και κάθε άλλη εργατική οργάνωση, σε γενική απεργία την ημέρα αυτή και την αρχή μιας νέας πορείας λαϊκής συμμετοχής, για μια μεγαλύτρη κοινωνική ισότητα και ελευθερία.


Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών
(Federazione dei Comunisti Anarchici)

8 Νοέμβρη 2008

** Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2008.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20


1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).

2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.

3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.

4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.

5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.

7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.

8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.

Υπογράφουν:

Alternative Libertaire (Γαλλία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Melbourne Anarchist Communist Group (Αυστραλία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική)


* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20

Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων

1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).

2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.

3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.

4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.

5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.

7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.

8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.

Υπογράφουν:

Alternative Libertaire (Γαλλία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Melbourne Anarchist Communist Group (Αυστραλία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική)
Federação Anarquista do Rio de Janeiro (Βραζιλία)
Common Cause (Οντάριο, Καναδά)
Unión Socialista Libertaria (Περού)
Union Communiste Libertaire (Κεμπέκ, Καναδά)
Liberty & Solidarity (Ηνωμένο Βασίλειο)
Asociación Obrera de Canarias/Ēššer Ămăhlan n Təkanaren (Αφρική)
Anarchistische Föderation Berlin (Γερμανία)


* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει

Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει
Ιταλία σήμερα: θρήνος και γιορτή

Ενενήντα χρόνια πριν, στη βίλα Τζιούστι, η Αυστρία παραδόθηκε στην Ιταλία. Νίκη! Για την Ιταλία. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε!

Αλλά ήταν ένας πόλεμος που οι εργάτες δεν ήθελαν και επιβλήθηκε σε αυτούς με τη βία από το ιταλικό Κράτος.

Θυμάται κανείς σήμερα ότι το 1915 στο Μιλάνο, τη Ρώμη, το Τορίνο και άλλες πόλεις έγιναν μαζικες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο; Ότι στο Τορίνο 100.000 απεργοί εργάτες συγκρούστηκαν με τη αστυνομία και το στρατό σε μια μάχη που κράτησε δύο μέρες;

Ήταν ξεκάθαρο ότι οι εργάτες δεν επιθυμούσαν να γίνουν τροφή για τα κανόνια. Δεν είχαν καμία πρόθεση να πληρώσουν το κόστος του πολέμου που επιβαλλόταν από την αστική τάξη, τους μεγαλοβιομήχανους και τους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού.

Και είναι απίθανο, επίσης, να θυμηθούμε τις επόμενες μέρες ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου έγιναν ένα εκατομμύριο δίκες για λιποταξία, ότι αποδεκατίστηκαν ολόκληρα συντάγματα κτηνωδώς, ότι έγιναν 4.000 συλλήψεις κατά τη διάρκεια αντιπολεμικών διαδηλώσεων.

Ποιος θυμάται τώρα ότι στο Τορίνο το 1917 ο λαός ξεσηκώθηκε ξανά ενάντια στην αύξηση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, για ψωμί και ειρήνη;

Η Ιταλία γιορτάζει σήμερα υποκριτικά τη “νίκη” της. Αλλά ήταν μια νίκη που πληρώθηκε με 680.000 νεκρούς, 2 εκατομμύρια τραυματίες, ακρωτηριασμένους και αιχμαλώτους, όλοι εργάτες που στάλθηκαν στο σφαγείο εναάντια σε άλλους εργάτες άλλων χωρών – συνολικά χάθηκαν 15 εκατομμύρια εργάτες. Προλετάριοι που τους είπαν ότι πολεμούν για την πατρίδα τους. Εξαπατημένοι. Οι πραγματικοί εχθροί ήταν οι αρχηγοί τους, που σχεδίαζαν μυστικά το μακελειό στα αρχηγεία τους, μακριά από τα χαρακώματα.
Το ιταλικό Κράτος γιορτάζει σήμερα την τραγωδία αυτή με ομιλίες, εκδηλώσεις μνήμης, στρατιωτικές παρελάσεις, επισκέψεις σε πολεμικά νεκροταφεία, ευλογίες στην γενναιότητα των Ιταλών στρατιωτών που πέθαναν για την πατρίδα, ειδικά μαθήματα στα σχολεία και τη διαταγή του υπουργού Άμυνας La Russa, να αναρτηθεί η ιταλική σημαία (αν και πάντα είναι αναρτημένη στα δημόσια κτίρια!)

Αλλά οι συγκινητικές λέξεις και οι προσευχές για τον ηρωισμό εκ μέρους των κυβερνώντων και των ενόπλων δυνάμεων, θα μας εξαπατήσουν: η πατρίδα και ο εθνικισμός είναι εφευρέσεις που χρησιμοποιούνται για να θέτουν τους εργάτες της μιας χώρας αντιμέτωπους σε αυτούς της άλλης, να νομιμοποιούν τους στρατούς με τους οποίους ελέγχουν τη γη και προσταεύουντα οικονομικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού όπου χρειάζεται να επέλθει καταστροφή, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Καύκασο ή το Θιβέτ, την Αφρική το Λίβανο και την Παλαιστίνη, παράγοντας εκατομμύρια πρόσφυγες, μιζέρια και ερείπια, ανεργία και μετανάστευση.

Ενενήντα χρόνια αργότερα, η 4 Νοέμβρη είναι η ημέρα της αποκήρυξης του πολέμου, για τον αντιμιλιταρισμό και τη μη βία μεταξύ των λαών, για την ανακωχή και την αποστρατιωτικοποίηση όλων των πολεμικών ζωών, για την αποχώρηση του ιταλικού στρατού και όλων των στρατών από τις ειρηνευτικές αποστολές.

Στις 4 Νοέμβρη 2008, ας αφήσουμε τις σημαίες μεσίστειες, ας θρηνήσουμε τους μαάρτυρες τς βαρβαρότητας του καπιταλισμού, του εθνικισμού και του μιλιταρισμού.
Ειρήνη και αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών όλου του κόσμου. Διεθνής αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη φτώχεια.

Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών

4 Νοέμβρη 2008

* Η ανακοίνωση αυτή δημοσιεύηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 4 Νοέμβρη 2008.