tag:blogger.com,1999:blog-67435474194148182702024-03-14T04:36:50.693+01:00federazione dei comunisti anarchici ΈλληνικάGreek-language site of the FdCAFdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-63852786190221314722011-04-02T10:17:00.000+02:002011-04-19T10:20:30.548+02:00Τελική πρόταση της Διάσκεψης των αναρχικών...<h1 class="article-title">Τελική πρόταση της Διάσκεψης των αναρχικών και ελευθεριακών κομμουνιστών της CGIL</h1><br /><br /><blockquote><span style="font-style: italic;">Το 79ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA που πραγματοποιήθηκε στο Fano, στις 10 Απριλίου 2011, επιθυμεί να γνωστοποιήσει το κείμενο της τελικής πρότασης που ψηφίστηκε από τη “Διάσκεψη των αναρχικών κομμουνιστών και ελευθεριακών που δραστηριοποιούνται στην CGIL” που διεξήχθη στο Λιβόρνο στις 2 Απριλίου 2011 και όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ενός δικτύου αναρχικών και ελευθεριακών κομμουνιστών ακτιβιστών που δρουν στην CGIL, ως έναν τρόπο ενθάρρυνσης της όποιας συζήτησης, της βελτίωσης της δικής μας ανάλυσης και της ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών. </span></blockquote><br /><span style="font-weight: bold;">“... Επιζητούμε μεγαλύτερη διορατικότητα, περισσότερη υπευθυνότητα, περισσότερη αποφασιστικότητα, προκειμένου να επιτευχθεί ένας αποτελεσματικός συντονισμός, όταν αυτό απαιτείται, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η δράση μας να μην αναβάλλεται συνεχώς όταν αυτό είναι δυνατόν, προκειμένου να μην αποκλείονται πάντα οι γενικές απεργίες όταν το απαιτεί η βάση. Με μια λέξη, αυτό που επιδιώκουμε είναι μια μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης". (Δήλωση της Αναρχικής Τάσης Για Συνδικαλιστική Άμυνα, 4ο Συνέδριο CGIL, 1956) </span><br /><br /><div style="text-align: center;"> <span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:150%;" >Τελική πρόταση</span><br /></div><br />Μετά από προσεκτική ανάλυση της τρέχουσας οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στην Ιταλία, της σοβαρής κρίσης υπερπαραγωγής που διέρχεται ο καπιταλιστικός κόσμος, των σοβαρών επιπτώσεών της στον κοινωνικό τομέα, με την εκπληκτική αύξηση της ανεργίας και της ευκαιριακής απασχόλησης, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των λιγότερο εύπορων τάξεων, μαζί με την επίθεση στις συνθήκες διαβίωσής τους, και ακόμη οι συνήθεις πόλεμοι στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού μεταξύ των παλαιών και των νέων εξουσιών, ανταγωνισμού που επιδεινώθηκε από την αύξηση των τρόπων μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού και, σήμερα, με τη δραματική εξέλιξη των συγκρούσεων στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής για την κατάκτηση νέων εδαφών που προορίζονται για οικονομική εκμετάλλευση, οι αναρχικοί κομμουνιστές και οι ελευθεριακοί κομμουνιστές που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό της CGIL έχουν αποφασίσει να κατευθύνουν τις προσπάθειές τους προς τη δημιουργία του δικού τους τακτικού συνδικαλιστικού συντονισμού σε εθνικό επίπεδο.<br /><br />Η απόφαση αυτή απορρέει από τη συνειδητοποίηση ότι στην Ιταλία η σημερινή CGIL διατηρεί σχεδόν ανέπαφη την οργανωτική δύναμή της, ακόμη και με τις όλως προφανείς αντιφάσεις που υπάρχουν, και εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αξιόλογα σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης με την εργατική τάξη.<br /><br />Εμείς οι αναρχικοί / ελευθεριακοί κομμουνιστές ακτιβιστές της CGIL έχουμε επίγνωση των δυσκολιών που συναντά η ίδια η CGIL στην καθημερινή δράση της, αλλά είμαστε εξίσου ενήμεροι του ότι εξακολουθεί να έχει την ικανότητα να είναι ένα χρήσιμο μέσο για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά μόνον εάν αποφεύγει κάθε προσπάθεια συνεργασίας με τους κοινωνικούς εταίρους, ακόμη και εκείνους που υποτίθεται ότι μιλούν στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας και ευθύνης".<br /><br />Ένας ακόμη πιο επείγων στόχος είναι η δημιουργία ενός στέρεου ρεύματος της αντιπολίτευσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της CGIL, κυρίως λόγω της ύπαρξης ενός μετριοπαθούς πόλου που μοιάζει με το Δημοκρατικό Κόμμα (PD - Partito Democratico) και ο οποίος επιδιώκει να δημιουργήσει ένα αγεφύρωτο ρήγμα εντός της CGIL, προκειμένου να εξαλειφθεί οριστικά κάθε εσωτερική αντιπολίτευση, να απομονωθεί κάθε μαχητικός χαρακτήρας ορισμένων συστατικών μερών της (FIOM), ευνοώντας την συντεχνιακή τάση που ξεκίνησε από την CISL και την UIL, προκειμένου να εξασφαλίσει για τον εαυτό της την ευκαιρία να δράσει ως ιμάντας μεταφοράς πολιτικής, επίσης υπό το πρίσμα γενικότερων πολιτικών αλλαγών.<br /><br />Η συμβολή των αναρχικών / ελευθεριακών κομμουνιστών που δραστηριοποιούνται εντός της CGIL θα επικεντρωθεί, συνεπώς, στην παρούσα φάση, στο ότι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στο περιεχόμενο των αποφάσεων του συνδικάτου που πρέπει να παρθούν παρά στην οργανωτική αναδιάταξη των ηγετικών ομάδων, με την επίγνωση ότι μια συνδικαλιστική οργάνωση που περιβάλλεται από όλες τις πλευρές της κρίσης θα μπορούσε να γίνει ο τόπος εκείνος στον οποίο τα διάφορα πολιτικά στοιχεία θα έρχονται σε σύγκρουση, και ότι η αντιπολίτευση της ταξικής πάλης θα πρέπει να αρχίσει με βάση την αδιάλλακτη υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, εάν η οργάνωση αυτή πρόκειται να διαδραματίσει κάποιο θετικό ρόλο.<br /><br />Για το δικό τους συντονισμό, οι αναρχικοί / ελευθεριακοί σύντροφοι εντός της CGIL, δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν πολιτικές ομάδες ή νέους προγραμματικούς τομείς προκειμένου να απαιτήσουν ηγετικές θέσεις, αλλά για να τις προσπάθειές τους στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση με στόχο την ανασυγκρότηση της αντιπολίτευσης της ταξικής πάλης εντός της CGIL. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται σήμερα, εάνν θέλουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εργαζομένων και τις κατώτερες τάξεις.<br /><br />* Δεσμευόμαστε για τη δημιουργία ενός σταθερού συντονισμού, προκειμένου να διαχειριστούμε πληρέστερα τα θέματα που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης.<br /><br />* Οι σύντροφοι από το Λιβόρνο αποφάσισαν να αναθέσουν το έργο της δημοσιοποίησης των ντοκουμέντων αυτής της Διάσκεψης σε ένα ηλεκτρονικό ενημερωτικό δελτίο που πρέπει να ονομάζεται "Difesa Sindacale» (Συνδικαλιστική Άμυνα). Για τη δημιουργία αυτού του ενημερωτικού δελτίου, θα καλεστούν τακτικές συνεδριάσεις, εφόσον είναι αναγκαίο, και θα δημοσιευθεί και διανεμηθεί κάθε γραπτή συμβολή που μπορεί να προκύψει είτε από οποιαδήποτε άλλη επιτροπή, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί, είτε από μεμονωμένους συντρόφους.<br /><br />Δεσμευόμαστε για τη στήριξη και συμβολή μας στην επιτυχή έκβαση της Γενικής Απεργίας που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου 2011, που καλέστηκε από την CGIL, επεκτείνοντάς την σε μια πλήρη, ολοήμερη απεργία, επιδιώκοντας την προώθηση της συμμετοχής σ’ αυτήν ευρύτερων τομέων, εκτός από τους συνήθεις επαγγελματίες (π.χ. μετανάστες, φοιτητές, ανέργους). Μέσα από αυτό ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να θέσουμε τη βάση για την ανοικοδόμηση ενός τεράστιου μετώπου πάλης και αλληλεγγύης που μπορεί να ανατρέψει τις εξουσιαστικές σχέσεις που υφίστανται σήμερα.<br /><br />Δηλώνουμε τη διεθνιστική θέση μας ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις όπως αυτή που λαμβάνει σήμερα χώρα στη Λιβύη, μοναδικός στόχος της οποίας είναι να επαναπροσδιοριστεί η καπιταλιστική ισορροπία μεταξύ των εθνών και η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα δίκαια αιτήματα για περισσότερη δημοκρατία και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων μαζών που έχουμε δει στις διάφορες κινητοποιήσεις στη Βόρεια Αφρική.<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Αναρχικοί και ελευθεριακοί κομμουνιστές σύντροφοι που δραστηριοποιούνται στην CGIL</span><br /><br />Λιβόρνο, 2 Απρίλη 2011<br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 18 Απρίλη 2011.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-56242506483059184552010-12-22T15:05:00.002+01:002010-12-22T15:08:12.779+01:00Η κρίση της δημοκρατίας στην Ιταλία<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:130%;">Η κρίση της δημοκρατίας στην Ιταλία</span></h1><span style="font-weight: bold;">Ντοκουμέντο του 8ου Εθνικού Συνεδρίου FdCA</span><br /><br /><br />Στην Ιταλία, υπάρχει μια σαφής επιδείνωση του επιπέδου της δημοκρατίας στη χώρα, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και γενικά μέσα στην κοινωνία:<br /><br /><ul><li>στη συγκεντροποίηση της εξουσίας στην εκτελεστική εξουσία, με τη συνακόλουθη αυταρχική τάση του να στηρίζονται όλοι και όλα διαρκώς και περισσότερο σε εκτελεστικές διαταγές και ρυθμίσεις</li><li>στην πτώση της νομοθετικής εξουσίας του κοινοβουλίου, που έχει περιορισθεί σε ένα σώμα που επικυρώνει απλώς το έργο της κυβέρνησης και τις αποφάσεις που λαμβάνονται στους διαδρόμους της εξουσίας, όπου επικρατεί συμπαιγνία και συνενοχή μεταξύ των εκτελεστικών και των διαφόρων οικονομικών ολιγαρχιών και την ανασύνθεση των συμφερόντων των διαφόρων τομέων της ιταλικής αστικής τάξης</li><li>στην παρούσα χρήση του κοινοβουλίου εναντίον της δικαστικής εξουσίας</li><li>στην καταστροφή της εκπροσώπησης των μειονοτήτων υπέρ της ομογενοποίησης των αστικών συμφερόντων. </li></ul> <br />Η κατάσταση αυτή έχει θέσει ουσιαστικά στο περιθώριο την κοινοβουλευτική στρατηγική ως μέσο χειραφέτησης των λαϊκών τάξεων, και αποδεικνύεται ότι είναι περιττή η επιδίωξη της εκπροσώπησης των συμφερόντων των εργαζομένων εντός του Κοινοβουλίου και / ή μέσω της κυβέρνησης.<br /><br />Η εντατικοποίηση της εξουσίας σε όλη τη χώρα, ως αποτέλεσμα της επέκτασης της διοικητικής εξουσίας και η χρήση της κάθετης εξάρτησης (Ευρωπαϊκή Ένωση) καθώς και της οριζόντιας εξάρτησης για τις περιφέρειες και τις μακρο-περιφέρειες που καθοδηγούν τις οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και επαγγελματικές δομές των υπηρεσιών, όπου το Κράτος έχει απλώς και μόνο την ευθύνη του να εξασφαλίζεται η συμβατότητα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων που προκύπτουν από αυτές, καθιστώντας στην ουσία αδύνατο για την κοινωνική βάση να συμμετάσχει και να οργανωθεί, είτε με εποικοδομητικό τρόπο, είτε επιδιώκοντας αποκατάσταση των όποιων διαφορών.<br /><br />Η επιδείνωση της δημοκρατίας και της συμμετοχής επηρεάζει επίσης και τον κόσμο της εργασίας μέσω:<br /><br /><ul><li>αλλαγών στο καθεστώς των διαπραγματεύσεων και της ανανέωσης των συμβάσεων χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους εργαζομένους</li><li>αποκλεισμού των συνδικαλιστικών μαχητικών μειονοτήτων </li><li>αποκλεισμού της αντιπολίτευσης του συνδικαλισμού της βάσης</li></ul> <br />Η μεταρρύθμιση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που επιβάλλει η Confindustria (σ.τ.μ.: το συλλογικό όργανο των εργοδοτών) αποσκοπεί στην επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών με την ώθηση της πλήρους συμμετοχής των συνδικάτων στις ατομικές συμβάσεις (που είναι μέρος μιας ολόκληρης σειράς αλλαγών, όπως το νέο όριο των 3 ετών για την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων, το επτάμηνο πάγωμα του δικαιώματος στην απεργία κατά τη διάρκεια εργατικών κινητοποιήσεων και τα νέα διμερή όργανα) καθώς και με την αποτελεσματική ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων για τους χιλιάδες εργαζομένους σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίοι εκπροσωπούνται ως επί το πλείστον από συνδικάτα.<br /><br />Σε αντάλλαγμα για τη συγκεντροποίηση της διαπραγματευτικής δύναμης στα χέρια των εταιρειών και της εξάλειψης της συλλογικής, καθολικής και σταθερής φύσης της, προσφέρονται στα συνδικάτα διμερείς φορείς και εγγυήσεις για επιβίωση, σε μια προσπάθεια να εξαναγκαστούν να επιταχύνουν την όλη διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει και η οποία τα μετατρέπει σε φορείς παροχής υπηρεσιών. Οι κυρώσεις για όποιον παραβιάζει τους κανόνες που επιβάλλει η Confindustria είναι ένα σαφές μήνυμα του τέλους της αυτονομίαα των συνδικάτων και οποιασδήποτε δράσης σε επίπεδο βάσης στο χώρο εργασίας.<br /><br />Όμως, η επιδείνωση της δημοκρατίας συναντάται και στη μείωση της ελευθερίας της λαϊκής συμμετοχής χάρη στην εφαρμογή:<br /><br /><ul><li>ρατσιστικών θεσμικών πολιτικών και βίας με την οποία επιδιώκεται η καταδίωξη και ποινικοποίηση των μεταναστών και άλλων μειονοτήτων</li><li>αυταρχικών πολιτικών που επιδιώκουν να αντιπαρατεθούν με τη βία σε περιβαλλοντικά και περιφερειακά κινήματα, τόσο σε τοπική κλίμακα (αρνήσεις κ.λπ.) όσο και σε ευρύτερη κλίμακα (στρατιωτικές βάσεις, πυρηνική ενέργεια και ενέργεια γενικότερα) </li><li>μείωσης των εισοδημάτων και ενθάρρυνσης του χρέους, εντείνοντας τον εκβιασμό σε βάρος της εργατικής τάξης, προωθώντας την αναζήτηση ατομικών λύσεων (αύξηση της παραγωγικότητας, διπλή κερδοσκοπία, υπερωρίες, δουλειά και μετά τη συνταξιοδότηση), με ταυτόχρονη αποδυνάμωση και καταστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργατικών αγώνων</li><li>καταστροφικής πολιτικής στο δημόσιο και κοινωνικό τομέα, από τα σχολεία μέχρι τις συγκοινωνίες και από την υγειονομική περίθαλψη μέχρι τις συντάξεις. </li></ul> <br />Τέλος, η επίθεση κατά των ελευθεριών μας επηρεάζει και τα δικαιώματά μας όσον αφορά τον αυτοκαθορισμό της αναπαραγωγής, των σχέσεων, της υγείας και της ατομικής μας συμπεριφοράς.<br /><br />Αντιμέτωποι με αυτή την κατά φαντασία θεσμική δημοκρατία, με την περίφραξη της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, με την παθητική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία, πρέπει να προωθήσουμε τον εκδημοκρατισμό, τη δημοκρατία από τα κάτω, την άμεση δημοκρατία, μέσα από:<br /><br /><ul><li>την υπεράσπιση και τη δημιουργία συλλογικών, αυτοδιαχειριζόμενων χώρων βάσης, όπου οι διαφορετικές απόψεις μπορούν να συγκλίνουν όταν λαμβάνονται οι αποφάσεις που αφορούν τις κοινωνίες μας και τις θέσεις εργασίας μας</li><li>σε πολιτικό επίπεδο, την οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των οργανώσεων, αγωνιστών και ακτιβιστών, με βάση την αυτο-οργάνωση, την αμοιβαιότητα και την ισότητα των σχέσεων, με στόχο τη συμβολή στην ανάπτυξη της πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης στις νομοθετικές, διοικητικές και οικονομικές αποφάσεις που στηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να καθορισθεί ποιους αγώνες είμαστε σε θέση να ενοποιήσουμε. Θα πρέπει να βασιστούμε στα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντισεξιστικά δίκτυα, να προωθήσουμε συντονιστικά και οργανώσεις βάσης που να μπορούν να προωθήσουν τη συμμετοχή από το λαό και τους ακτιβιστές της ταξικής πάλης και να ενθαρρύνουμε κάθε διαμαρτυρία που δίνει δύναμη πίσω στην τοπική κοινότητα</li><li> * στις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις να υποστηρίξουμε μια διαδικασία σσπείρωσης της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της CGIL (σ.τ.μ.: η μεγαλύτερη ιταλική συνδικαλιστική ομοσπονδία), αρχίζοντας από το χώρο εργασίας, με εκπροσώπους και αντιπροσώπους</li><li>υποστήριξη των διαδικασιών της όσο το δυνατόν ευρύτερης συσπείρωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, αρχίζοντας από το χώρο εργασίας και την τοπική κοινότητα</li><li>τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων δομών στην τοπική κοινότητα για συζήτηση και διαμόρφωση, τη χρήση της αντιπληροφόρησης και των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων στα διάφορα συνδικάτα</li><li>την υπεράσπιση του εθνικού σύστηματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που θα εγγυάται την εργατική δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων στο χώρο εργασίας. </li></ul> <br />Για την σε πρώτο πρόσωπο συμμετοχή των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την αυτονομία των άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης:<br /><br /><ul><li>επανοικοδόμηση και ρίζωμα στις δομές της κοινωνίας και των κοινοτήτων μας, των ιδεών και των δρόμων της αντι-καπιταλιστικής κριτικής και του αγώνα</li><li>συγκεντροποίηση, μορφοποίηση και ομοσπονδιοποίηση των πιθανών επαναστατικών εμπειριών σε ένα πρόγραμμα για μια στέρεα, κομμουνιστική κοινωνία, αυτοδιαχειριζόμενη και ελευθεριακή. </li></ul> <br /><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici </span><br /><br /><span style="font-style: italic;">* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 21 Δεκέμβρη 2010.</span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-61124091609642324552010-12-06T12:00:00.001+01:002010-12-06T12:03:49.475+01:00Στην υπεράσπιση του νερού για όλους<h1 style="text-align: center; color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:130%;">Στην υπεράσπιση του νερού για όλους</span></h1><div style="text-align: center;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;">Ενάντια στα άπληστα χέρια του καπιταλισμού και της γραφειοκρατικής κρατικής διαχείρισης</span></span><br /></div><br />Η Federazione dei Comunisti Anarchici υποστηρίζει κάθε πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της δημόσιας κυριότητας του νερού. Τα μέλη μας συμμετείχαν στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα που προωθήθηκε από το Φόρουμ Acqua Bene Comune που συγκέντρωσε 1.400.000 υπογραφές, χάρη στην αυταπάρνηση χιλιάδων απλών πολιτών.<br /><br />Έχουμε επίγνωση ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων και αγαθών από κρατικά σώματα, σχήματα και οργανισμούς έχει ως αποτέλεσμα τη γενική κακοδιαχείριση των πόρων, ως απόρροια της αναπόφευκτης άγνοιας εκ μέρους του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των τοπικών κοινοτήτων. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτό οδηγεί στην εμφάνιση κοινωνικών προβλημάτων, ιδιαίτερα για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.<br /><br />Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων από τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς το μόνο που παράγει είναι ακόμη χειρότερες συνθήκες στην υλική ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, δεδομένου ότι οι πόροι αυτοί γίνονται στη συνέχεια απλά ένας τρόπος για τη δημιουργία κέρδους για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.<br /><br />Η ιδιωτική διαχείριση καθιστά τον κάθε αναφαίρετο συλλογικό πόρο όπως το νερό ένα ακόμη εμπόρευμα που θα το διαπραγματεύονται στην καπιταλιστική αγορά και επομένως θα υπόκειται στους νόμους του κέρδους και τα καπρίτσια της κερδοσκοπίας, κάτι που θα αναγκάσει ιδιώτες ανταγωνιστές να διατηρήσουν τη σχέση κόστους-οφέλους στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. Αυτό μεταφράζεται σε πιο ακριβές και πιο χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες για τους πολίτες.<br /><br />Για τους λόγους αυτούς, τα μέλη της Federazione dei Comunisti Anarchici συμμετείχαν και θα συμμετέχουν στις διάφορες πρωτοβουλίες του εθνικού φόρουμ για την υπεράσπιση του δημόσιου νερού στις κατά τόπους δραστηριότητες, από τις 4 Δεκεμβρίου, με την επίγνωση ότι η αυτόνομη αυτοδιαχείριση των ζωτικών πόρων σε όλη την επικράτεια μέσω του άμεσου ελέγχου από τους τοπικούς φορείς των παραγωγών, δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία, εάν δεν θέλουμε να δούμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε να καταστρέφεται οριστικά και αμετάκλητα από την απληστία για κέρδος από την πλευρά των καπιταλιστικών ολιγαρχιών ή να εγκαταλείπεται στην επιδείνωση τηε κρατικής γραφειοκρατικής διαχειρισης.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Εθνική Γραμματεία της</span><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);">Federazione dei Comunisti Anarchici</span><br />(Ομοσπονδια των Κομμουνιστών Αναρχικών)<br /><br />1 Δεκέμβρη 2010<br /><br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 5 Δεκέμβρη 2010FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-64030066892217507602010-11-25T14:14:00.000+01:002010-11-25T14:15:53.742+01:00Ντοκουμέντο για τη δουλειά στα συνδικάτα<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:130%;">Ντοκουμέντο για τη δουλειά στα συνδικάτα</span></h1><br /><p class="article"><span style="font-weight: bold;">Η διεθνής κατάσταση </span><br /><br />Η διαρθρωτική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα σοβαρά πλήγματα για τις οικονομίες πολλών χωρών. Μια διαρθρωτική – και όχι συγκυριακή - οικονομική κρίση, η οποία στην πραγματικότητα καταδεικνύει την πλήρη αποτυχία του φιλελεύθερου συστήματος.<br /><br />Στην Ευρώπη, όπου ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να είναι επιτυχής, τα διάφορα κόμματα και οι κυβερνήσεις ορίζουν την κρίση ως μια συγκυριακή κρίση και συχνά δηλώνουν ότι τελειώνει, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να δηλώσουν ότι το ίδιο το σύστημα στο οποίο βασίζονται συνιστά πλήρη αποτυχία.<br /><br />Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών χρωμάτων παίρνουν αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα, υποστηρίζοντας τράπεζες και επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν την κρίση ως άλλοθι, και τον λογαριασμό για την "υποστήριξη" αυτή τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι συνταξιούχοι και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα με τη μορφή του παγώματος των μισθών, των διαφόρων περικοπών, της προσωρινότητας στην εργασία, της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών.<br /><br />Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές συμμαχούν με τις τάξεις των βιομηχάνων οι οποίοι εκτοξεύουν την απειλή της εξωτερικής ανάθεσης - και ως εκ τούτου της απώλειας θέσεων εργασίας – ώστε να εκβιάσουν τους εργαζόμενους, να μείωσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, με στόχο να καταστούν τα μέτρα αυτά αμετάκλητα.<br /><br />Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η εξωτερική ανάθεση ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων του παραγωγικού συστήματος χρησιμοποιείται με τον ακριβή στόχο της απόκτησης του μέγιστου κέρδους, με την ανάθεση δηλαδή σε χώρες όπου το κόστος εργασίας (όσον αφορά τους μισθούς και τα δικαιώματα) είναι πολύ χαμηλότερο.<br /><br />Η απάντηση των εργαζόμενων σε αυτό το κλουβί που δημιουργείται γι’ αυτούς ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να οργανωθεί, για διάφορους λόγους:<br /><br />* η ηγεσία των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε αυτό, καθιστώντας τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά αυτόνομα από την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, κάνοντάς τα συστηματικούς και συστημικούς συνενόχους των “εργασιακών μεταρρυθμίσειων” που συνθέτουν τα κάγκελα του εν λόγω κλουβιού<br /><br /> * περιορίζεται σε μια μόνο εταιρεία ή ακόμη και σε μια ενιαία μονάδα που πλήττεται<br /><br />* οι εργαζομένοι στις διάφορες χώρες δεν είναι οργανωμένοι σε διεθνές επίπεδο, ενωμένοι σε μια πλατφόρμα αιτημάτων, με κοινούς στόχους. Η διεύρυνση της κοινωνικής σύγκρουσης είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε ώστε να αντισταθούμε στις επιθέσεις των αφεντικών, τα οποία με τη συνενοχή των τοπικών θεσμών και των συνεργαζόμενων συνδικάτων, χρησιμοποιούν την κρίση για να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να γονατίσουν.<br /><br />Σε διεθνές επίπεδο, οι υπάρχουσες μορφές οργάνωσης, είναι εντελώς ανεπαρκείς. Πολύ συχνά συναντάμε εργαζόμενους από τις ίδιες πολυεθνικές σε διαφορετικές χώρες σε σύγκρουση μεταξύ τους, συγκρούσεις οι οποίες δημιουργούνται και συχνά υποστηρίζονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις εκείνες διεθνούς συντονισμού μεταξύ των εργαζομένων (πολυεθνικές εταιρείες).<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Η εθνική κατάσταση </span><br /><br /><span style="font-style: italic;">1. Ο ιταλικός καπιταλισμός και η επίθεση ενάντια στο σύστημα της εργασίας </span><br /><br />Η κρίση του ιταλικού οικονομικού συστήματος έχει ήδη γονατίσει τις διάφορες παραγωγικές περιοχές και τάξεις της χώρας. Η κρίση έπληξε πρώτα τους προσωρινά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους ανά ημέρα, αυτούς που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με άλλα λόγια όλο το στρατό των περιστασιακά εργαζόμενων, αλλά τώρα έχει φθάσει ακόμη και τους εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, εξαλείφοντας το δίκτυο ασφαλείας τους.<br /><br />Υπάρχει τεράστια και κάποιες φορές αδικαιολόγητη χρήση του Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού [1], σοβαρές καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, μείωση του προσωπικού, κλείσιμο εργοστασίων κλπ. Είναι μια κρίση που φορτώνεται στους εργαζόμενους, επειδή κάθε μέσο με το οποίο επιχειρείται να καταπολεμηθεί ή ξεπεραστεί συνεπάγεται μείωση του κόστους παραγωγής, μείωση των μισθών και πετσόκομα των δικαιωμάτων.<br /><br />Είναι μια κρίση που είναι χρήσιμη στην κυβέρνηση και τα αφεντικά, καθώς τη χρησιμοποιούν για να ξαναγράψουν τους κανόνες διαπραγμάτευσης και την εργασιακή πολιτική γενικότερα. Οι νέοι κανόνες που ήδη εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς είναι ασαφείς (έτσι ώστε να εφαρμοστούν πολύ εύκολα), και οδηγούν σε μια προγραμματισμένη μείωση των μισθών και τον τερματισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κάτι με το οποίο συμφωνούν υποχρεωτικά και τα συνδικάτα που υπογράφουν συμφωνίες στο όνομα της ανάπτυξης - με άλλα λόγια το κέρδος.<br /><br />Με τον τελευταίο της προϋπολογισμό, η κυβέρνηση επέφερε εκτεταμένες περικοπές χτυπώνταςτους εργαζόμενους, τόσο όσον αφορά τους μισθούς – με το πάγωμά τους (4 χρόνια για τους δημόσιους υπαλλήλους) – όσο και σε σχέση με τη μείωση και τη διαγραφή από τα επιδόματα πρόνοιας, μέτρα που έπληξαν τις γυναίκες εργαζόμενες, και τη χειροτέρευση των συντάξεων γήρατος και των ανάλογων επιδομάτων. Επίσης, χειροτερεύει η ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών (σχολεία, υγειονομική περίθαλψη, πανεπιστήμια, έρευνα κ.λπ.), μειώνονται οι θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, παγώνουν οποιεσδήποτε νέες συμβάσεις, επιβάλλονται περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας και αναστέλλεται η ανανέωση των οργάνων εκπροσώπησης των εργαζομένων (RSUs).<br /><br />Είναι η εταιρεία που αποφασίζει για τους εργαζομένους, δημιουργώντας μια μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην παροχή εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας οδηγούν στη σωματική και ψυχική εξάντληση των εργαζομένων, ενώ σημειώνεται μεγάλη αύξηση εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών νόσων. Για χάρη του κέρδους, παραγωγικές μονάδες βρίσκονται σε φάση κορεσμού, καθώς συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν επιτρέπονται πλέον εκεί. Οι εταιρείες ενδιαφέρονται μόνο για την εμπορική εκμετάλλευση της υγείας των εργαζομένων μέσω της μη τήρησης των κανονισμών υγείας και ασφάλειας, είτε εντός είτε εκτός των εγκαταστάσεων παραγωγής, με τη βοήθεια της νομοθεσίας με την οποία έχει μειωθεί αισθητά οποιαδήποτε ευθύνη της εταιρείας.<br /><br />Στον ιδιωτικό τομέα, η εταιρεία εκείνη που συντάσσεται που καλύτερα με τη γραμμή των αφεντικών είναι η FIAT: αυξάνει την εργάσιμη ημέρα, εντατικοποιούνται οι βάρδιες, περιορίζεται ο χρόνος άδειας λόγω ασθενείας, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το δικαίωμα στην απεργία, και η απόλυση και η καταστολή περιμένει όποιον δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες αυτούς.<br /><br />Επομένως, το σχέδιο του Marchionne [ 2] δεν είναι παρά η πλέον πρόσφατη εκδοχή της παλαιάς γραμμής στη FIAT η οποία ποτέ δεν ανέχθηκε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης σε προγράμματα αναδιάρθρωσης ή μείωσης του εργατικού δυναμικού.<br /><br />Είναι η αγορά και οι διακυμάνσεις της όπου ο καθένας πρέπει τώρα να υποκύψει: οι επιχειρήσεις το πάνω χέρι! Λιγότερο χρόνο για ξεκούραση, περισσότερες υπερωρίες, μέγιστη δυνατή ευελιξία, όχι απεργίες, και το να αρρωστήσει κάποιος είναι πλέον μια πολυτέλεια που μόνο οι άνεργοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά.<br /><br />Οι δεκαετίες μπορεί να πέρασαν, αλλά η FIAT δεν έχει χάσει ποτέ την ιστορική αποστολή της, ως ο άκαμπτος διερμηνέας της εν λόγω στρατηγικής η οποία εξισώνει το εργοστάσιο με τον στρατώνα που έχει αφήσει τέτοια σημάδια στα μυαλά και τα σώματα γενεών και γενεών εργαζόμενων, στην (μάταια) προσπάθειά της να καταπνίξει το μαχητικό πνεύμα και την ικανότητά τους να οργανώσουν τον αγώνα και την αντίστασή τους από τα κάτω, εργοστάσιο με εργοστάσιο.<br /><br /><span style="font-style: italic;">2. Η στάση των CGIL, CISL και UIL </span><br /><br />Τα κυβερνητικά μέτρα βρήκαν υποστήριξη από την πλειοψηφία των συνέδρων στο πρόσφατο 16ο Συνέδριο της CGIL, όσον αφορά τόσο την τρέχουσα κατάσταση όσο και το ορατό μέλλον.<br /><br />Η σημερινή ηγεσία της CGIL, ενισχυσμένη από τις τελευταίες υποψηφιότητες για την Εθνική Γραμματεία και από τις περιοριστικές αλλαγές στο Καταστατικό της, το οποίο συγκεντροποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή, για μια ακόμη φορά έδειξε την αδυναμία της - και σε κάποιο βαθμό τη μεγάλη της απροθυμία να επιστρέψει στο στάδιο της συνεργασίας - για να αντιμετωπίσει αυτή τη ζωτικής σημασίας φάση κατά την οποία η ίδια η ύπαρξη της Συνομοσπονδίας βρίσκεται υπό απειλή.<br /><br />Η δυναμική αυτού του Συνεδρίου που αποκάλυψε πλήρως την πραγματική κατάσταση της Συνομοσπονδίας, δείχνει τώρα τις επιπτώσεις της “βαλκανοποίησής” της: η άρνηση της πλειοψηφίας να συζητήσει την γραμμή της Συνομοσπονδίας με τη μειοψηφία [3], καθώς και η αντίθεση μεταξύ του FIOM [4] και του υπόλοιπου μέρους της Συνομοσπονδίας.<br /><br />Η σκληρότητα της τρέχουσας οικονομικής φάσης καθώς και η τρέχουσα και μελλοντική κοινωνική κατάσταση δεν επιτρέπουν περιθώρια για να αναπαυθούμε στις δάφνες μας: οι εργαζόμενοι πρέπει να ανταποκριθούν στην επίθεση αυτή ενάντια στους όρους της ίδιας της ζωής τους.<br /><br />Σήμερα η CGIL θα πρέπει να ξανασκεφτεί την πολιτική της: θα υποστηρίξει το FIOM, λειτουργώντας σε έναν πιο αντιπαραθετικό τρόπο (όπως η μειονότητα La CGIL che vogliamo πιστεύει), προκειμένου να δοθεί μια μεγαλύτερη φωνή στους εργαζόμενους, ή θα πισωγυρίσει στη φάση της συμφωνίας της με την CISL και την UIL όσον αφορά τους κανόνες διαπραγμάτευσης, στη συνεχιζόμενη αναζήτηση της ενότητας μεταξύ των συνδικάτων; Η επιλογή αυτή θα καταδικάσει την CGIL σε ένα δευτερεύοντα ρόλο, θα αγνοηθεί από τις άλλες δύο Συνομοσπονδίες και από την ομοσπονδία των εργοδοτών Confindustria.<br /><br />Για αρκετό καιρό τώρα, η CISL και η UIL μαζί με την UGL [5] έχουν σαφώς κατανοήσει ότι οι σχέσεις μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων πρέπει να μεταρρυθμιστούν - με βάση τις αλλαγές με τις οποίες θα αλλάξει εντελώς ο ρόλος των ιταλικών συνδικάτων.<br /><br />Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια ή εκείνες που παρουσιάστηκαν από την Confindustria και τη FIAT έχουν βρει υποστήριξη και συμφωνία από τα συνδικάτα αυτά, χωρίς πάρα πολλά προβλήματα. Και η μη εταιρική σχέση δεν υπάρχει πλέον: τα συνδικάτα δεν θα είναι πια εξωτερικοί συνεργάτες τους, θα είναι αναπόσπαστο μέρος του όλου συστήματος.<br /><br /><span style="font-style: italic;">3. Τα συνδικάτα βάσης </span><br /><br />Η γέννηση της Unione Sindacale di Base (USB) [6] στις 22 Μάη στη Ρώμη, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την απλούστευση του σεναρίου του συνδικαλισμού της βάσης στην Ιταλία, αλλά δεν φαίνεται να συμβάλει στην επίλυση των παλαιών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τον ιταλικό γαλαξία του συνδικαλισμού της βάσης από την ίδια την απαρχή του σχεδόν 25 χρόνια πριν.<br /><br />Ο δρόμος προς την USB είναι στρωμμένος από τα ερείπια της προηγούμενης “συμφωνίας βάσης” που υπογράφτηκε από τις RDB / CUB, Confederazione COBAS και SDL, για να μην αναφέρουμε τα προβλήματα που διαφάνηκαν μεταξύ με το περίπου 80% του συνόλου των μελών των συνδικάτων βάσης των προηγουμένως ομοσπονδιοποιημένων μεταξύ τους RDB και CUΒ.<br /><br />Παρά τον ολέθριο, από πάνω προς τα κάτω μηχανισμό αποσύνθεσης και ανασύνθεσης που έχει πλήξει το συνδικαλισμό της βάσης εδώ και δεκαετίες, η γέννηση του USB φέρνει μαζί της κάποια νέα στοιχεία, όπως ο χωρισμός της ένωσης σε δύο τομείς - ιδιωτικού και δημόσιου τομέα - που διαχειρίζονται συλλογικά τα ζητήματα και όχι από συντονιστικά στελέχη σε έναν τομέα, και είναι σε γενικές γραμμές ένα ενθαρρυντικό μήνυμα κυρίως σε εκείνους τους τομείς όπου ο ταξικός πόλεμος είναι σκληρότερος.<br /><br />Αλλά, για μια νέα συνδικαλιστική ένωση, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εμπόδια και προβλήματα, όπως:<br /><br />* το πρόβλημα του συνεχιζόμενου λάθους του να καλούνται ξεχωριστές απεργίες, πολύ συχνά μετά την απόφαση των εθνικών ηγεσιών<br /><br />* Το πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων βάσης.<br /><br />Το τίμημα αυτών των διαιρέσεων και προβλημάτων πληρώνεται επίσης και από τον ελευθεριακών τάσεων συνδικαλισμό, που είναι παραδοσιακά υποστηρικτής της ενότητας των εργαζομένων, πέρα και πάνω από τα συμφέροντα του κάθε συνδικάτου.<br /><br />Αλλά οι ελευθεριακοί συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι μπορούν να παράσχουν συνέχεια στον αγώνα των εργαζομένων, ακόμα και σε αυτή τη φάση των νεο-εταιρικών σχέσεων συνδικαλισμού, καθώς και ότι μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατία στον εργασιακό χώρο.<br /><br />Κατά συνέπεια, σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, σε επίπεδο συνδικαλισμού της βάσης πρέπει να ξεπεραστεί η μακροχρόνια αδυναμία και να βρεθεί μια λύση σε ένα σταθερό συντονισμό - αν όχι η δημιουργία μιας ομοσπονδίας - εάν πρόκειται να δημιουργηθεί ένα σοβαρό σημείο αναφοράς, τόσο για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους μετανάστες, όσο και για τη μειονότητα στο εσωτερικό της CGIL.<br /><br /><span style="font-weight: bold;"></span></p><p class="article"><span style="font-weight: bold;">Η αναρχική κομμουνιστική εργασιακή τακτική </span><br /><br />Σε αυτή τη φάση κατά την οποία σημειώνεται μια ισχυρή επίθεση των αφεντικών, σε συμπαιγνία με κάποια συνδικάτα (CISL, UIL), και η στάση του περιμένουμε-και-βλέπουμε άλλων (η πλειοψηφία της CGIL), η FdCA θεωρεί ότι η μόνη στρατηγική η οποία μπορεί να είναι αποτελεσματική στην προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης είναι αυτης της σύγκρουσης και της εφαρμογής των ελευθεριακών πρακτικών. Πρέπει να είναι αυτόνομη από τη λογική των κομμάτων, πρέπει να στοχεύει στην ενοποίηση των εργατών ανεξάρτητα από τα συνδικάτα τους, πρέπει να έχει ενοποιημένες μεθόδους αγώνα και στόχους, και θα πρέπει να οργανωθεί οριζόντια.<br /><br />Η παρέμβαση των αναρχικών κομμουνιστών δεν μπορεί παρά να αρχίσει στους χώρους εργασίας, όπου είναι απαραίτητο, για την αποκατάσταση της ενότητας των συμφερόντων των εργαζομένων, για:<br /><br />* την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, κατά των απολύσεων και της αδικαιολόγητης χρήσης ορισμένων μορφών επιδομάτων ανεργίας<br /><br />* την υπεράπιση των εργατικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος στην απεργία<br /><br />* την υπεράσπιση του εθνικού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων και την κατάκτηση των συμφωνιών με την εταιρεία που βελτιώνουν τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, με την ταυτόχρονη κατάργηση της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα<br /><br />* την προστασία της υγείας των εργαζόμενων και τον αγώνα για να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις ώρες εργασίας τους ώστε να μπορέσουν να διευθετίσουν καλύτερα τη ζωή και την εργασία τους<br /><br />* οι περιστασιακά εργαζόμενοι (προσωρινοί, άτομα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κ.ά.) πρέπει να εκπροσωπούνται στους οργανισμούς εκπροσώπησης των εργαζομένων και στις διαπραγματεύσεις συμφωνιών. Πάρα πολύ συχνά και επειδή μπορούν πολύ εύκολα να εκβιάζονται δεν είναι σε θέση να κατακτήσουν κάθε μορφής προστασία<br /><br />* τη σταθεροποίηση όλων των περιστασιακά εργαζομένων και των ατόμων με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.<br /><br />Στις περιοχές όπου ζουν και εργάζονται, είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών να ενθαρρύνουν:<br /><br />* δίκτυα συντονισμού των εργαζόμενων, μεταναστών, περιστασιακά εργαζομένων, αλλά και αυτόνομων από τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις<br /><br />* μορφές συνεργασίας και αγώνα, όπου οι διάφορες εμπειρίες μπορούν να εμπλουτίσουν και να καταστήσουν δυνατή την αποτελεσματική υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων<br /><br />* δίκτυα συντονισμού όπου να καλλιεργηθούν η ταξική αλληλεγγύη, η άμεση δημοκρατία και η άμεση συμμετοχή, με στόχο τη δημιουργία μιας πιο ισότιμης, ελευθεριακής κοινωνίας.<br /><br />Είναι σημαντικό τα μέλη και οι συμπαθούντες της FdCA που είναι μέλη της CGIL να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην οργανωμένη μειοψηφία La CGIL che vogliamo, επειδή υποστήριξαν τη δημιουργία της από την αρχή, δεδομένου ότι αντιπροσωπεύει μια εξαιρετική ευκαιρία να επηρεαστεί η CGIL και να αυξηθεί η παρουσία μας.<br /><br />Είναι εξίσου σημαντικό τα μέλη και οι υποστηρικτές των πρωτοβάθμιων σωματείων να διευκολύνουν το συντονισμό και την ενότητα μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και των άνεργους. Είναι επίσης απαραίτητο να αρχίσουμε να μιλάμε για εκπροσώπηση των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα και τον ενεργό τους ρόλο στις διαπραγματεύσεις.<br /><br />Οι επόμενοι μήνες θα είναι ζωτικής σημασίας για την ταξική πάλη και την αναζωογόνηση των κοινωνικών συγκρούσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, όπου οι κινητοποιήσεις και απεργίες παρουσιάζουν αύξηση.<br /><br />Σήμερα, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Συνδικαλιστές αγωνιστές που έχουν πληγεί με απόλυση και καταστολή χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που πιστεύουν ότι η ταξική σύγκρουση και η λαϊκή συμμετοχή στους αγώνες αποτελούν θεμελιώδεις στρατηγικούς στόχους.<br /><br />Ο αγώνας στη FIAT, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, μπορεί να είναι δείγμα της δυνατότητας για κινητοποίηση και αντίσταση των εργαζομένων στα σχέδια της εταιρείας η οποία, είτε στην Ιταλία είτε στην Πολωνία ή τη Σερβία, χρησιμοποιεί την κρίση ως μέσο εκβιασμού των εργαζόμενων για να τους εξαναγκάσει να υποταχτούν στη λογική του κέρδους.<br /><br />Η FdCA θα υποστηρίξει όλες τις πρωτοβουλίες για αγώνα από τα κάτω προς υπεράσπιση των συνθηκών των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας κατοικίας. <br /><br />Τα μέλη μας θα επιδιώξουν τη προώθηση της δημιουργίας δικτύων συντονισμού του μαχητικών συνδικάτων βάσης, αλλά και των πολιτικών πρωτοβουλιών υποστήριξης του αγώνα σε επίπεδο βάσης από αναρχικούς και ελευθεριακούς, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πιο συντονισμένες κινητοποιήσεις.<br /><br />Ο συντονισμός σε διεθνή κλίμακα, που - εκτός από τη βελτίωση της ροής των πληροφοριών - μπορεί να οδηγήσει στην ευκαιρία για συμπαγείς διεθνείς αγώνες στη βάση μιας κοινής πλατφόρμας αιτημάτων, ενάντια σε ανεξέλεγκτες εξωτερικές πηγές, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, των εργατικών δικαιωμάτων και των μισθολογικών συνθηκών στις χώρες όπου βρίσκονται υπό απειλή επεκτείνοντας τον αγώνα σε χώρες όπου δεν υπάρχουν.<br /><br /></p><p class="article"><span style="font-weight: bold;">Πλατφόρμα Εργασίας </span><br /><br />1. Συμπαγής διεθνής σύγκρουση κατά της ανεξέλεγκτης υπεργολαβίες στο εξωτερικό από πολυεθνικές εταιρείες για τη συνεχή επιδίωξη όσο το δυνατόν μέγιστου κέρδους.<br /><br />2. Αγώνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς απολυμένους εργαζόμενους και τη δημιουργία ταμείων αντίστασης.<br /><br />3. Διασφάλιση των θέσεων εργασίας από το κλείσιμο εργοστασίων και / ή μειώσεις θέσεων εργασίας και καταπολέμηση των περικοπών θέσεων εργασίας για τους περιστασιακά εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες.<br /><br />4. Αγώνας για την αξιοπρέπεια της εργασίας.<br /><br />5. Ενάντια στην εξόντωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των εργαζόμενων, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, του δικαιώματος στην εκπροσώπηση και κάθε εργατικού δικαιώματος.<br /><br />6. Για το δικαίωμα στην εκπροσώπηση όλων των περιστασιακά εργαζόμενων.<br /><br />7. Για το δικαίωμα των εργαζόμενων να αποφασίζουν για κάθε πλατφόρμα και κάθε συμφωνία με δεσμευτική ψηφοφορία.<br /><br />8. Ενάντια στη μείωση των εργαζόμενων που εκδιώχθηκαν από την παραγωγική διαδικασία οδηγούμενοι προς τη δουλεία και την αγοραιοποίηση.<br /><br />9. Ενάντια στην ανεξέλεγκτη χρήση των περιστασιακά εργαζόμενων που ζουν υπό το συνεχή εκβιασμό των αφεντικών, παρ’ ότι πολλές φορές εκπληρούν υψηλούς επαγγελματικούς ρόλους. Για τη σταθεροποίηση του συνόλου των περιστασιακά εργαζόμενων και αυτών με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.<br /><br />10. Ενάντια στην εξωτερική ανάθεση εργασιών, για την οποία συχνά συνάπτονται δεσμευτικές συμβάσεις των συνεταιρισμών με τους ιδιώτες, που οδηγεί στην αυτο-εκμετάλλευση και σε όλο και περισσότερο αυξημένο κίνδυνο τραυματισμού ή και θανάτου στο χώρο εργασίας.<br /><br />11. Για την υπεράσπιση των εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επέκταση των συμφωνιών με την εταιρεία απαλλαγμένων από την σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας.<br /><br />12. Για την προστασία της υγείας των εργαζομένων και της διαχείρισης από τους ίδιους του ωραρίου εργασίας τους.<br /><br />13. Για ένα μεγάλης κλίμακας αγώνα για τους μισθούς στην FIAT, για τους μηχανικούς μετάλλου και όλες τις ειδικότητες.<br /><br />14. Για ένα ν ευρωπαϊκό ελάχιστο μισθό για όλες τις ειδικότητες.<br /></p><p class="article"><br /><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici</span></p><p class="article">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)<br /><br />Fano, 1 Νοέμβρη 2010<br /><br />Το ντοκουμέντο αυτό εγκρίθηκε ομόφωνα από το 8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA<br /></p><p class="article"><br />Σημειώσεις του μεταφραστή:<br /><br />1. Cassa integrazione. Σύστημα βάσει του οποίου οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν προσωρινά αλλά συνεχίζουν να λαμβάνουν το 50% του μισθού τους από το κράτος για περιορισμένο χρονικό διάστημα, απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις από το κόστος του αχρησιμοποίητου εργατικού τους δυναμικού. <br /><br />2. Sergio Marchionne. Διευθύνων σύμβουλος της FIAT.<br /><br />3. Η μειοψηφίατα αυτή συγκεντρώνεται γύρω από ένα προγραμματικό ντοκουμέντο που υποστηρίχθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Συνεδρίου της Συνομοσπονδίας με τον τίτλο La CGIL che vogliamo (Η CGIL που θέλουμε). Δείτε <a href="http://www.lacgilchevogliamo.it/" title="http://www.lacgilchevogliamo.it">http://www.lacgilchevogliamo.it</a><br /><br />4. Η Federazione Impiegati Operai Metallurgici(FIOM) είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία-μέλος της CGIL.<br /><br />5. Η Unione Generale del Lavoro (UGL) είναι δεξιά συνδικαλιστική ένωση που παραδοσιακά συνδέεται με τα νεο-φασιστικά κόμματα.<br /><br />6. Grassroots Syndical Union (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης). Ιδρύθηκε το Μάη του 2010 από τη συγχώνευση των RDB, μέρος της CUB και την SDL (ίη οποία σχηματίστηκε το 2007 από τη συγχώνευση των SinCobas, SALC και SULT).<br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ο΄τε Αφέντης”, 25 Νοέμβρη 2010.<br /><br /> </p> <div class="article-related-link-relatedlink"><a href="http://www.fdca.it/" title="http://www.fdca.it">http://www.fdca.it</a></div>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-25014445829001144922010-11-08T14:12:00.001+01:002010-11-25T14:13:46.798+01:00Οικοδομώντας ενότητα και αλληλεγγύη<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:130%;">Οικοδομώντας ενότητα και αλληλεγγύη</span></h1>Ο νεοφιλελεύθερος μύθος της ασταμάτητης ανάπτυξης που συνδέεται με την εξάπλωση της αγοράς έχει εξατμιστεί, αφήνοντας μια επίπονη διαδρομή συμβατικών αγορών, διαχωρίσιμων μόνο φαινομενικά μεταξύ τους μέσω της όξυνσης του ανταγωνισμού και του διεθνούς κοινωνικού ξεπουλήματος.<br /><p class="article"> Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός σχεδιάζει εκ νέου τη γεωγραφία του, βρίσκει μια προφανή ενότητα στη μετατόπιση της ευθύνης (χάρη στην παγκοσμιοποίηση) για την οικονομική κρίση του προς την πραγματική οικονομία των επιμέρους Κρατών και ολόκληρων ηπείρων.<br /><br />Γιατί ο καπιταλισμός έχει πάντα το πλεονέκτημα να ανασχηματίζεται μετά από κάθε κρίση και να εργάζεται για την εκ νέου ενίσχυση των τάξεων προς όφελός του.<br /><br /> Συγκεκριμένα, σε όλη τη Δύση η εργατική τάξη αναγκάζεται να πληρώσει το τίμημα μιας κρίσης που δεν δημιούργησε, να αποδεχθεί την επιδείνωση συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, μια μεταβατική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που τροποποιεί σε βάθος τις συνθήκες διαβίωσής μας στο όνομα του ανταγωνισμού με γεωγραφικές περιοχές ραγδαία αναπτυσσόμενες με χαμηλότερο κοινωνικό κόστος.<br /><br />Είναι μια επίθεση σ΄ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας, στα δικαιώματα και τα κεκτημενα που κέρδισαν οι εργαζόμενοι έπειτα από δεκαετίες αγώνων σε περιόδους ανάπτυξης, μια επίθεση στην ίδια την παρουσία του κινήματος των οργανωμένων εργαζομένων.<br /><br />Αυτή η επίθεση έχει διπλό στόχο, από τη μια μείωση του κόστους - με στράγγισμα των σημαντικών πόρων που προέρχονται από τους άμεσους, έμμεσους και αναδρομικούς μισθούς, πόρους που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της κρίσης - και από την άλλη την επιστροφή της εργατικής τάξης σε μια κατάσταση περαιτέρω έκπτωσής της προς τα συμφέροντα των εταιρειών και της αγοράς.<br /><br />Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται σ’ αυτό τον φαύλο ανταγωνισμό μεταξύ τους για να διατηρήσουν την εργασία τους, η οποία γίνεται όλο και πιο επισφαλής και λιγότερο αποδοτική. Την ίδια στιγμή, ολοένα και υποβαθμίζεται κάθε είδους συλλογική απάντηση μέσα από τη δραστική μείωση της ικανότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να δράσουν και τον αποκλεισμό από τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης κάθε συνδικάτου που δεν συναινεί στη γραμμή κυβέρνησης/εργοδότη.<br /><br />Αυτό συνοδεύεται και με σημαντικούς περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εν μέρει χάρη στον μειωμένο πολιτικό ρόλο των Κρατών, που γίνονται ολοένα υποχείρια των υπερεθνικών οικονομικών οδηγιών που αποτελούνται από πολιτικές μείωσης των δημοσίων δαπανών – υπηρεσιών, κυρίως - υπέρ πολιτικών του οικονομικού και ιδιωτικού τομέα για την εξισορρόπηση των βιβλίων και τη διαχείριση της γης και των πόρων της.<br /><br />Και εδώ επίσης καταβάλλεται προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι αν επιτευχθεί μείωση του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών καθώς και μείωση του αριθμού αυτών που έχουν πρόσβαση σε αυτές, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξοικονόμηση πόρων για το άτομο, ενώ στην πραγματικότητα οδηγεί σε συλλογική εξαθλίωση, με τη μείωση των έμμεσων μισθών και της αύξησης των φόρων. Έπειτα υπάρχει και η συνακόλουθη μείωση της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής, που περιορίζεται σε ένα σύστημα λατρείας προσωπικοτήτων ή ενός τρόπου απόκτησης θέσεων εργασίας που φέρνουν προνόμια.<br /><br />Στο κοινωνικό επίπεδο, η συνακόλουθη αποδυνάμωση δημιουργεί αυτόματα ανασφάλεια, η οποία χρησιμεύει μόνο για να εντείνει τις διαιρέσεις, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να αναζητούν μεμονωμένες απαντήσεις για να επιβιώσουν. Οδηγεί επίσης σε υποβάθμιση των κοινωνικών σχέσεων, με την αποβολή οποιουδήποτε δεν ταιριάζει με τη λογική της παραγωγής και της κατανάλωσης.<br /><br />Όμως, η ενότητα και η αλληλεγγύη που εξαφανίζονται από τον χώρο εργασίας, από τα συνδικάτα, από τους αγώνες στις γειτονιές, από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, μπορούν να ανακτηθούν, να τεθούν εκ νέου σε εφαρμογή. αλλά μόνο μέσω της αργής, προσεκτικής εργασίας των επαναστατών αγωνιστών οπουδήποτε απαιτείται η παρουσία τους, η πολιτική τους ευφυΐα και η ικανότητά τους να ενώνουν και όχι να διαιρούν, καθώς και η ανάπτυξη της αλληλεγγύης και όχι του ανταγωνισμού.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, ο ρόλος των Αναρχικών Κομμουνιστών, κάθε μέρα και όπου είμαστε παρόντες, είναι να συνεχίσουμε να εξαπλώνουμε τις ελευθεριακές, αυτοδιαχειριστικές και αντιϊεραρχικές πρακτικές και σχέσεις ως τη μέθοδό μας, να προωθούμε σταδιακά τις εναλλακτικές ιδές και στόχους απέναντι στον καπιταλισμό και τα Κράτη ως την πλατφόρμα μας, καθώς και να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη και την υλοποίηση κοινών σχεδίων, επίσης και σε διεθνές επίπεδο.<br /><br />Στηρίζοντας αυτούς τους τομείς των συνδικάτων και των κοινωνικών αγώνων που είναι ακόμη σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και απαιτούν την αναδιανομή του πλούτου, αντί της κοινωνικοποίησης των ζημιών, σημαίνει οικοδόμηση μιας ταξικής εναλλακτικής λύσης εδώ και τώρα.<br /><br />Στηρίζοντας τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που έχουν ήδη αποκτηθεί διευρύνεται η εφαρμογή τους σε αυτές που σήμερα εξαιρούνται, καταπολεμώντας τις διάφορες μορφές ποινικοποίησης της φτώχειας που βρίσκεται στη ρίζα της έντασης του ρατσισμού που επικρατεί γύρω μας, υπερασπίζοντας τα κοινά αγαθά μας προωθώντας πιο προηγμένες ενωτικές επιθέσεις, σημαίνει οικοδόμηση μιας εδώ και τώρα εναλλαγής στην ερημοποίηση και εμπορευματοποίηση της περιφέρειας.<br /><br />Δημιουργώντας δίκτυα και συντονιστικά τα οποία να μπορούν να ομοσπονδιοποιήσουν αυτές τις οργανώσεις και τις ενώσεις που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό ή που αντιστέκονται στον ίδιο κίνδυνο είτε πρόκειται για νεοφασισμό, ρατσισμό, πατριαρχία, ομοφοβία ή ρύπανση, ιδιωτικοποιήσεις ή ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κλπ.), συλλογικά όργανα που μπορούν να αναπτύξουν κοινούς πολιτικούς, πολιτισμικούς και οικονομικούς στόχους με σκοπό την προώθηση των αγώνων που μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο συμμετοχική και συνεπώς πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων, όλα αυτά σημαίνουν την οικοδόμηση της ελευθεριακής εναλλαγής.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici</span></p><p class="article">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)<br /><br />Fano, 1 Νοέμβρη 2010<br /></p><p class="article"><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 7 Νοέμβρη 2010.<br /> </p> <div class="article-related-link-relatedlink"><a href="http://www.fdca.it/" title="http://www.fdca.it">http://www.fdca.it</a></div>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-52520782871526946452010-10-28T14:10:00.000+02:002010-11-25T14:12:21.050+01:008ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.anarkismo.net/attachments/oct2010/viiicong.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 408px; height: 244px;" src="http://www.anarkismo.net/attachments/oct2010/viiicong.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:130%;">8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA</span></h1><br /><br />Μετά τα εγκαίνια του νέου χώρου του Centro di Documentazione “Franco Salomone” το απόγευμα του Σαββάτου, 30 Οκτώβρη, η FdCA θα διεξάγει το 8ο Εθνικό Συνέδριό της, στον ίδιο χώρο, την Κυριακή, 31 Οκτώβρη και τη Δευτέρα, 1 Νοέμβρη.<br /><br />Μετά από ένα χρόνο προετοιμασίας και εσωτερικού διαλόγου, η FdCA θα συναντηθεί για να επικυρώσει ντοκουμέντα πολιτικής στρατηγικής και γενικής τακτικής στους κοινωνικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των χώρων της ενέργειας και του περιβάλλοντος, των κινημάτων γειτονιάς, των εργατικών αγώνων καθώς και για την οικονομική κατάσταση στην Ιταλία και διεθνώς.<br /><br />Στο Συνέδριο αυτό, η FdCA θα ανανεώσει τις πολιτικές της θέσεις σύμφωνα με την παρούσα κατάσταση που ολοένα μεταβάλλεται γύρω μας, σε θέματα όπως ο διεθνής καπιταλισμός, ο ρόλος του Κράτους, το μέλλον των αγώνων μας στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Ευελπιστούμε ότι το Συνέδριο αυτό θα αποτελέσει χώρο μιας ανανεωμένης ενότητας όσον αφορά την πολιτική μας στρατηγική, η οποία είναι η βάση για την πολιτική οργάνωση των αναρχικών κομμουνιστών, στην Ιταλία και αλλού στον κόσμο.<br /><br />Το Συνέδριο θα ασχοληθεί, επίσης, με το σχεδιασμό ενός ντοκουμέντου στο οποίο θα παρατίθεται το πρόγραμμα της πολιτικής μας δράσης στην παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι εμπειρίες μας στους αγώνες και τα κινήματα από το 7ο Εθνικό Συνέδριο του 2006 μέχρι σήμερα, μαζί με μια προσεκτική ανάλυση των διδαγμάτων που είχαμε, θα αποτελέσουν αποφασιστικά βήματα για τη δημιουργία ενός σχεδίου και μιας τέτοιας πρωτοβουλίας που να μπορέσει να υποστηρίξει το ρόλο των αναρχικών κομμουνιστών στις μαζικές οργανώσεις, στα κινήματα και στους αντικαπιταλιστικούς, αντιεξουσιαστικούς αγώνες για ισότητα και ελευθερία.<br /><br />Για πληροφορίες και επαφές υπάρχει η διεύθυνση internazionale@fdca.it<br /><br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 26 Οκτώβρη 2010.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-30306091712963363752010-10-19T14:07:00.000+02:002010-11-25T14:10:30.471+01:00Εγκαίνια του Αρχείου “Franco Salomone”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.anarkismo.net/attachments/oct2010/afs.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 350px; height: 170px;" src="http://www.anarkismo.net/attachments/oct2010/afs.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><p style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);" class="article"><span style="font-size:130%;">Εγκαίνια του Αρχείου “Franco Salomone”</span></p><p class="article"><br /></p><p class="article">Η FdCA (Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει τα επικείμενα εγκαίνια λειτουργίας των χώρων που θα φιλοξενήσουν το Centro di Documentazione "Franco Salomone" (CDFS – Κέντρο Ντοκουμέντων "Franco Salomone"), το Σάββατο, 30 Οκτώβρη 2010.<br /><br />Η εκδήλωση αυτή είναι η υλοποίηση της δέσμευσης της FdCA προς τον αγαπητό μας, ελευθεριακό κομμουνιστή, σύντροφο Franco Salomone, από το 2005. Ο Franco, η αγωνιστική ζωή του οποίου βασίστηκε στην περιοχή της Λιγουρίας και, ειδικότερα, στην πόλη της Σαβόνα, πέθανε το 2008. Αλλά χάρη σε αυτόν, η FdCA έχει τώρα τη δυνατότητα να παρέχει νέους χώρους απ’ όπου θα μπορεί να δώσει μια νέα ώθηση της αναρχικής κομμουνιστικής κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας, ενώ, ταυτόχρονα, εκπληρώνεται μια άλλη δέσμευση προς τον σύντροφο Salomone - αυτή της συλλογής, διατήρησης και καλύτερης δυνατής αξιοποίησης των υλικών εκείνων του αναρχισμού της ταξικής πάλης από τη δεκαετία του 1960, από κοινού με αρχειακό υλικό καταγραφής των αγώνων και των εμπειριών του αναρχικού κομμουνισμού και της επαναστατικής αριστεράς, αγωνιστών και φορέων της.<br /><br />Αρχίζοντας με την ωραία συλλογή των ντοκουμέντων που κληρονομήσαμε από τον σύντροφο Salomone, στο CDFS έχουμε ήδη αποκτήσει το σημαντικό αρχείο της Organizzazione Anarchica Pugliese / Organizzazione Rivoluzionaria Anarchica (Επαναστατική Αναρχική Οργάνωση) που έδρασε στο Μπάρι και σύντομα θα αποκτήσουμε και άλλα αρχεία και δωρεές από ελευθεριακούς ακτιβιστές. Στη συνέχεια, θα πρέπει να προχωρήσουμε στην αρχειοθέτηση όλων των υλικών ώστε να τα καταστήσουμε διαθέσιμα στους ερευνητές και άλλους ενδιαφερόμενους για την τεκμηρίωση της ιστορίας.<br /><br />Αλλά το Centro di Documentazione "Franco Salomone" θα είναι, επίσης, σημείο αναφοράς για τους ελευθεριακούς ακτιβιστές και άλλους αυτο-οργανωμένους κοινωνικούς αγωνιστές, με το βλέμμα του σταθερό όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν και στο μέλλον. Δεν θα είναι μόνο ένα αρχείο, αλλά ένα φυσικό και πολιτικό σημείο αναφοράς, όπου η μνήμη θα τροφοδοτεί την ιστορική έρευνα, ενώ την ίδια στιγμή θα συνδέει τις εμπειρίες του παρελθόντος με το σημερινό κόσμο, διαμορφώνοντας νέες γενιές ακτιβιστών και αγωνιστών που είναι απαραίτητοι για τη συνέχεια της αναρχικής κομμουνιστικής πολιτικής, της οργάνωσης του έργου μας και της συνεχιζόμενης παρουσίας του αναρχισμού που έχει ρίζες στους σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.<br /><br />Το άνοιγμα αυτού του αρχείου είναι μόνο η αρχή μιας πολιτικής διαδρομής που σκοπεύει να προωθήσει μελέτες και έρευνες καθώς και τη δημιουργία πολύτιμων σχέσεων συνεργασίας με άλλα πολλά αναρχικά αρχεία που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.<br /><br />Και είναι μέσα από τη συνεργασία που μπορούμε να εντείνουμε τη δέσμευσή μας για την επίτευξη του στόχου που έχουμε θέσει, του ίδιου στόχου που υπήρχε από την εποχή της Α’ Διεθνούς: να είναι η μνήμη των χθεσινών αγώνων τέτοια ώστε σήμερα να μπορούμε να αγωνιστούμε καλύτερα για μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση, για την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.<br /><br />Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλμβάνονται χαιρετισμοί από την FdCA προς τους επισκέπτες για τη σημασία του Centro di Documentazione "Franco Salomone", μνήμη-φόρος τιμής στον Franco Salomone και χαιρετισμοί από επισκέπτες και αναμνήσεις από τον Salomone. Η βραδιά θα κλείσει με μπουφέ.<br /><br /><span style="font-style: italic;">FdCA </span><br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 18 Οκτώβρη 2010<br /><br /><a href="http://www.archiviofrancosalomone.org/" title="http://www.archiviofrancosalomone.org">http://www.archiviofrancosalomone.org</a><br /><a href="http://www.fdca.it/" title="http://www.fdca.it">http://www.fdca.it</a></p>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-78037516227398010532010-09-30T14:04:00.000+02:002010-11-25T14:07:43.882+01:00Αντισταθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση<span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >Αντισταθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση</span><br /><br />Η “σωτηρία” της Ελλάδας έχει επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) να επιταχύνει τη συγκεντροποίηση της εξουσίας στα χέρια των ευρωπαϊκών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών θεσμών, προκειμένου να επιστραφεί στις επιχειρήσεις της ηπείρου η ανταγωνιστικότητα που χρειάζονται έτσι ώστε να μην πέσουν θύματα του παγκόσμιου πολέμου για την πρόσβαση και τον έλεγχο των αγορών του κόσμου. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημιουργία ενός σώματος-«υπερ-ελεγκτή» της Ε.Ε., (1) στα καθήκοντα του οποίου θα περιλαμβάνεται ο εκτελεστικός έλεγχος και η κατεύθυνση των λογαριασμών και των προϋπολογισμών των διαφόρων Κρατών-μελών.<br /><br />Η μείωση του κόστους εργασίας, η ελάττωση των δημοσίων δαπανών και η υποταγή της έρευνας στα συμφέροντα του οικονομικού ανταγωνισμού, αυτά είναι τα τρία πράγματα που πρέπει να γίνουν. Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς επιλογές ή αυτονομία των εθνικών κρατών, εκτός από την ξεκάθαρη εντολή για την καταστροφή του κράτους πρόνοιας, οπουδήποτε αυτό υφίσταται, ή σταματώντας τυχόν ανάπτυξή του όπου δεν υπάρχει.<br /><br />Προσπαθούν να εξέλθουν από την κρίση, κάνοντας τα ίδια πράγματα που την προκάλεσε ευθύς εξαρχής, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που κάνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα εδώ και πέντε χρόνια τώρα: νομισματική ακαμψία, αύξηση της παραγωγικότητας και συγκράτηση των μισθών.<br /><br />Επειδή η τρέχουσα εργατική νομοθεσία παρέχει πάρα πολλές εγγυήσεις για τους εργαζομένους, πρέπει έτσι απλά να αλλάξει. Επιλέγοντας τι να κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας, το πότε θα εργαζόμαστε, πότε θα ξεκουραζόμαστε και πότε θα αποσυρόμαστε, είναι πράγματα που είναι ήδη έξω από το δικό μας έλεγχο. Ο ρυθμός της ζωής μας ολοένα και περισσότερο υπαγορεύεται από τον καπιταλισμό, ο οποίος μας λέει πότε και τι θα παράγουμε, πού και πώς θα αξιοποιηθούν αυτά που παράγουμε, απορροφώντας σιγά-σιγά όλο το χρόνο μας, είτε προετοιμαζόμενοι για την εργασία μας είτε αναζητώντας εργασία είτε για να διατηρήσουμε τη θέση εργασίας μας.<br /><br />Περιμένουν εκατομμύρια εργαζομένων από την τάξη των μισθωτών σκλάβων και των εκμεταλλευόμενων να μεταμορφωθούν σε εκατομμύρια περιπλανώμενους, τυχαίους πωλητές της εργατικής τους δύναμης, χειρωνακτικής ή πνευματικής, στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα, ανθρώπους που κερδίζουν “κάτι” περιοδικά, έχοντας κάποια δικαιώματα, αλλά πάντα όλο και περισσότερο "συμμορφούμενους" στο δικαίωμα των υποχρεωτικών ελευθεριών τους.<br /><br />Δεν πρέπει να υπάρχουν περισσότερες ταξεις. Δεν πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να αγωνίζονται ή να συνδικαλίζονται. Κάθε αυτονομία πρέπει να καταστραφεί, κάθε αντίσταση να ποινικοποιηθεί, όλες οι κοινωνικές αναταραχές να χαλιναγωγηθούν, μαζί με τις απεργίες.<br /><br />Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα υπάρχουν οικονομολόγοι, νομοθέτες και συνδικαλιστές απασχολημένοι με αυτή την κοινωνική και πολιτιστική καταστροφή.<br /><br />Και ακόμα αυτή η οικονομική τρομοκρατία που προέρχεται από τις Βρυξέλλες και εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, μετριάζεται επιδέξια με τακτικές εκθέσεις περί… καλών ειδήσεων στο μέτωπο της κρίσης. Η Γερμανία σπάζοντας το φράγμα της ανάπτυξης του 3%, το μόνο που κάνει είναι να κατηγορεί όλο και περισσότερο τους… αλήτες εργαζόμενους στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία. Πόσο συχνά ακούμε ότι το δημόσιο έλλειμμα της Γερμανίας είναι διπλάσιο από αυτό της Ιταλίας και ότι "αυξάνεται" εξάγοντάς το στην... Ευρώπη!<br /><br />Η διαίρεση των εργαζομένων μπορεί να είναι ένα παλιό κόλπο του κεφαλαίου, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί, σε σημείο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλες αυτές οι εξαιρέσεις από τις εθνικές συμβάσεις εργασίας είναι πραγματικά κάτι καλό και ότι δεν είναι μια ακόμα αιματηρή απάτη! Όπως και στην περίπτωση της Ιταλίας, στην FIAT, τα συνδικάτα CISL και UIL υπό τον Sergio Marchionne, που ολοένα μετατρέπονται από συνδικάτα διαπραγματεύσεων σε συνδικάτα της αγοράς, εργάζονται υπερ-δραστήρια για την υπεράσπιση μιας και μόνο εταιρείας ή ενός τομέα αγοράς σε εθνικό επίπεδο.<br /><br />Θα χρησιμοποιηθεί η οικονομική τρομοκρατία της Ε.Ε. για πείσει τους Ευρωπαίους και τους μετανάστες εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, ότι είναι προς το συμφέρον τους να κάνουν μία εξαίρεση μετά την άλλη στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μέχρι το σημείο που κάτι τέτοιο θα ξεγραφτεί από το Σύνταγμα της εκάστοτε χώρας, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουμε ό,τι έχουμε κερδίσει σ’ αυτή την ήπειρο από την εποχή της Α’ Διεθνούς το 1864, διαμέσου μακρόχρονων και σκληρών αγώνων ενάντια σε φιλελεύθερα, φασιστικά, σοσιαλδημοκρατικά και νεοφιλελεύθερα αφεντικά;<br /><br />Δεν νομίζουμε.<br /><br />Η απάντηση υπάρχει στους αγώνες και την αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης στην Ελλάδα και τη Γαλλία, την Ιρλανδία και την Πολωνία, την Ισπανία και την Ιταλία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία, αγώνες που αποδεικνύουν ότι η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν είναι ήρεμη, ανάπηρη ή πρόθυμη να επιτρέψει στον εαυτό της να οδηγηθεί και πάλι στη σκλαβιά.<br /><br />Μια νέα ταξική ενότητα μπορεί να οικοδομηθεί. Αλλά θα πρέπει να προβλέψουμε και να αποφύγουμε τις κάθε λογής ορέξεις που τρέφονται με τις ατομικές εξαιρέσεις από τις συλλογικές συμβάσεις, να αντιταχθούμε σ’ αυτές τις ειδικές περιπτώσεις, να αντιταχθούμε στη ρατσιστική αντίδραση και τις διασπάσεις από εκείνους που θέλουν να θυσιαστούν οι μετανάστες εργαζόμενοι, στις επιταγές του πλούτου σε τοπικό επίπεδο, προσελκύοντας επενδύσεις σε μια συγκεκριμένη περιοχή, ακόμη και αν θα ήταν μη παραγωγική καθώς και πηγή ρύπανσης σε μακροπρόθεσμη βάση (το σύνδρομο YIMBY).<br /><br />Αυτό που χρειάζεται είναι μια τεράστια προσπάθεια από την πλευρά της πολιτικής της ταξικής πάλης, έτσι ώστε οι μαζικές οργανώσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού, οι πολιτικές οργανώσεις του αναρχικού κινήματος της ταξικής πάλης, η επαναστατική, αντιεξουσιαστική και ελευθεριακή αριστερά, να μπορέσουν να συνεργαστούν προωθώντας, υποστηρίζοντας και τροφοδοτώντας την κοινωνική και οικονομική αντίσταση στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, με υλική και πολιτιστική αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση στα δικαιώματά μας, τις εργασίες μας, το περιβάλλον μας, τη ζωή μας ως γυναίκες και άνδρες που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη.<br /><br />Και αυτό είναι κάτι για το οποίο οι αναρχικοί κομμουνιστές στην Ιταλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη εργάζονται, με τη στήριξη και τη συμμετοχή στους αγώνες, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη την Ευρώπη αυτό το φθινόπωρο.<br /><br />- Ενάντια στις περικοπές των κοινωνικών, εργατικών και περιβαλλοντικών μας δικαιωμάτων!<br /><br />- Ενάντια στην πολιτική της μείωσης του δημοσίου ελλείμματος!<br /><br />- Για την αναδιανομή και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού και οικονομικού πλούτου!<br /><br />- Για την ελευθερία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη!<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA</span><br />(Federazione dei Comunisti Anarchici - Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)<br /><br />Fano, 19 Σεπτέμβρη 2010<br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 29 Σεπτέμβρη 2010<br /><br /><br />Σημειώσεις:<br /><br />1. Γνωστό ως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», διαδικασία που θα αρχίσει τον Ιανουάριο του 2011. Για παραπάνω πληροφορίες δείτε: http://www.neurope.eu/articles/Strict-economic-rules/10...6.php και http://ec.europa.eu/economy_finance/articles/euro/docum...2-com% 282010 % 29250_final.pdf<br /><br />http://www.fdca.itFdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-62764680249088046112010-05-28T14:51:00.000+02:002010-05-28T14:52:51.585+02:00Στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας<span style="color: rgb(255, 0, 0);font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold;">Στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας</span></span><br /><span style="font-weight: bold;">Ενάντια στα άπληστα χέρια του καπιταλισμού και της κρατικής γραφειοκρατικής διαχείρισης</span><br /><br /><br />Η Federazione dei Comunisti Anarchici υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, συμπεριλαμβανομένης και της εκστρατείας για τη διενέργεια δημοψηφίσματος από το φόρουμ Acqua Bene Comune που αποσκοπεί στην κατάργηση τριών Άρθρων νομοθεσιών που αφορούν το περιβάλλον, την ενέργεια και την οικονομική ανάπτυξη, ενώ αντιτίθεται, επίσης, στην υποχρεωτική εφαρμογή των σχετικών κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.<br /><br />Μέσω αυτών των Άρθρων, οι τοπικές Αρχές θα είναι υποχρεωμένες να παρέχουν τις υπηρεσίες ύδρευσης σε ιδιωτικές εταιρείες ή σε συνασπισμούς δημόσιων και ιδιωτικών φορέων στους οποίους οι δεύτεροι πρέπει να κατέχουν την πλειοψηφία των μετοχών (70% κατά το 2015, με προοδευτική αύξηση των ιδιωτικών εταιρειών).<br /><br />Έχουμε επίγνωση ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων και περιουσιακών στοιχείων από δημόσιους επιχειρησιακούς φορείς παράγει γενικά κακές υπηρεσίες και κακή διαχείριση των πόρων, ως αποτέλεσμα της αναπόφευκτης άγνοιας εκ μέρους του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού του των αναγκών και επιθυμιών των τοπικών κοινοτήτων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι αυτό δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.<br /><br />Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης - επειδή μας έχει το διδάξει η πικρή μας εμπειρία - ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων από τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς το μόνο που παράγει είναι ακόμη χειρότερες συνθήκες όσον αφορά την υλική ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχότερων στοιχείων της κοινωνίας, δεδομένου ότι η ιδιωτική διαχείριση μετατρέπει τους αναφαίρετα συλλογικούς πόρους, όπως το νερό, σε ένα ακόμη εμπόρευμα που θα το διαπραγματεύονται στην καπιταλιστική αγορά και, επομένως, θα υπόκειται στους νόμους του κέρδους και των κερδοσκοπικών ιδιοτροπιών της αγοράς αυτής.<br /><br />Όχι μόνο θέλουν να επιβάλουν μια διαχείριση ενός πόρου για μας από την κορυφή προς τα κάτω, αφήνοντάς μας έρμαια στις ιδιοτροπίες των ιδιωτικών μάνατζερ, αλλά θα κάνουν πιο ακριβό το νερό, δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά πιθανό ότι η επένδυση που απαιτείται για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της ύδρευσης σε αποδεκτά επίπεδα θα προωθηθεί πλέον σύντομα. Ο ανελέητος νόμος της αγοράς θα υποχρεώσει τις ιδιωτικές εταιρείες να τηρούν την αναλογία κόστους-οφέλους όσο το δυνατόν χαμηλότερα.<br /><br />Και ακόμη και αν αυτός ο νόμος της αγοράς δεν επρόκειτο να λειτουργήσει επαρκώς, οι νομοθέτες μας έχουν έρθει με ένα σχέδιο για να σώσουν τα ιδιωτικά κεφάλαια χάρη σε ένα δώρο προς τους ιδιώτες επενδυτές: σύμφωνα με το Άρθρο 154 του νομοθετικού διατάγματος No.152/2006 - ένα από τα τρία Άρθρα για τα οποία το Φόρουμ επιδιώκει να ασκήσει έφεση – με το οποίο εγγυάται κέρδος για τον πάροχο υπηρεσιών μέσω μιας εισφοράς ύψους 7% που θα καταβάλεται μέσω των λογαριασμών του νερού, προκειμένου να καλυφθούν οι κίνδυνοι του επενδυμένου κεφαλαίου.<br /><br />Για τους λόγους αυτούς, τα μέλη της Federazione dei Comunisti Anarchici θα υποστηρίξουμε κάθε πρωτοβουλία και αγώνα αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση του νερού, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής υπογραφών που απαιτούνται για τη διενέργεια δημοψηφίσματος σε τραπέζια που έχουν συσταθεί από διάφορες οργανώσεις βάσης, μαζί με τυχόν μελλοντικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης της δημόσιας ιδιοκτησίας και διαχείρισης των υδάτων στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.<br /><br />Γνωρίζουμε ότι καπιταλιστικές επιθέσεις της ελεύθερης αγοράς στις συνθήκες διαβίωσης των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων δεν θα τερματιστούν μ’ αυτήν την προσπάθεια μανούβρας για το νερό. Είναι μια τάση που επηρεάζει όλους τους συλλογικούς μας πόρους και τα δημοψηφίσματα από μόνα τους δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταματήσουν τη δικέφαλη βδέλλα κράτους και κεφαλαίου.<br /><br />Η αυτόνομη αυτοδιαχείριση των ζωτικών πόρων σε όλη την επικράτεια, μέσω του άμεσου ελέγχου από τους τοπικούς φορείς των παραγωγών, είναι δυνατή και αναγκαία, αν δεν θέλουμε να δούμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε οριστικά και αμετάκλητα κατεστραμμένο από την απληστία των καπιταλιστικών ολιγαρχιών για κέρδος, ή επιδεινωμένο κάτω από μια γραφειοκρατικοποιημένη κατάσταση.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici</span><br /><br />21 Μάη 2010<br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 26 Μάη 2010.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-55811376360266895882009-09-15T11:52:00.001+02:002009-09-15T11:54:13.854+02:001984-2009, 25 χρόνια από την πρώτη αντιεκκλησιαστική συνέλευση στο Fano<span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >1984-2009, 25 χρόνια από την πρώτη αντιεκκλησιαστική συνέλευση στο Fano</span><br /><br />Οι Αντιεκκλησιαστικές Συνελεύσεις άρχισαν να γίνονται 25 χρόνια πριν στο Fano και έμελλαν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στη μάχη σε όλη την Ιταλία για σεβασμό στην πολιτισμική ποικιλότητα και την ελευθερία σκέψης, σε μια χώρα η οποία σε πολλά επίπεδα συνεχίζει να παραμένει καθυστερημένη όσον αφορά την αναγνώριση της ατομικής ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων που έχουν θεσμοσποιηθεί στις άλλες χώρες της Ευρώπης εδώ και πολύ καιρό, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος σε μια ζώσα θέληση, το δικαίωμα σε μια εγκυμοσύνη με τη βοήθεια της ιατρικής και τα πολιτικά δικαιώματα για μη παντρεμένα ζευγάρια.<br /><br />Η ιστορία των Συνελεύσεων αυτών είναι μια ιστορία προκλήσεων και προβοκάτσιας (π.χ. η επίθεση των ακροδεξιών σκίνχεντ το 1988 και οι διάφορες αλλοιώσεις του Τύπου) και καταστολής (ας θυμηθούμε τις απόπειρες απαγόρευσης επίδειξης των λέξεων Αντιεκκλησιαστική Συνέλευση και οι απογορεύσεις του να χρησιμοποιούνται δημόσιοι χώροι τη δεκαετία του 1990, για να μην παραθέσουμε τις διάφορες - επιτυχείς - δικαστικές διαμάχες. Ήταν ένα δημιουργικό χάος και αντιπροσώπευσε ένα σημαντικό σημείο γι΄ αυτό που το 1986 έκανε την πρώτη οργανωμένη διαδήλωση κατά των κατασκευασμένων δικών σε βάρος μελών της Καθολικής Εκκλησίας τη Ιταλίας - το Σύνδεσμο των Μη Βαπτιστών (Associazione per lo Sbattezzo).<br /><br />Οι συνελεύσεις ήταν κάτι σαν μικρά φεστιβάλ Woodstock, με επισκέπτες και σπουδαία μουσική και παραστάσεις και σχεδόν πάντα σε αυτοδιευθυνόενη βάση, χρησιμοποιώντας δημόσιους χώρους οι οποίοι έως τότε χρησιμοποιούνταν ελάχιστα ή και καθόλου, χώροι όπως οι Rocca Malatestiana, Bastione Sangallo πριν την ανακαίνιση) και Chiostro San Michele.<br /><br />Ήταν τα χρόνια που πάπας ήταν ο Βοϊτίλα που εκλέχθηκε το 1978, και οι διάφορες οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες με αποκορύφωμα το σκάνδαλο IOR το 1982, η ποινικοποίηση του καρδινάλιου Paul Marcinkus και η δολοφονία του Roberto Calvi. Ένα έντονο κλίμα στο οποίο έγινε και η απόπειρα κατά της ζωής του πάπα το 1981.<br /><br />Αλλά ήταν επίσης και τα χρόνια των μεταρρυθμίσεων των θρησκευτικών λειτουργιών σε κρατικά σχολεία χάαρη στο νόμο Falcucci το 1985. Ήταν η εποχή που όταν ο Κράξι υπέγραψε ένα νέο Concordat, εισάγοντας το "8 τοις χιλίοις" προς όφελος της Καθολικής Εκκλησίας (1)<br /><br />Οι συνελεύσεις που ήταν ολοκληρωτικά αυτοδιευθυνόμενες και οργανώνονταν από την Αναρχική Ομάδα "N. Papini", αλλά επίσης είχαμε και την ενεργό συμμετοχή αρκετών άλλων αναρχικών οργανώσεων, μαζί και την FdCA (Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών), η μεγαλύτερη δύναμη της οποίας ήταν η ικανότητά της να δημιουργήσει μια λαϊκή ζώνη διαλόγου και συζήτηση ιδεών και, φυσικά, να συνεχίσει τις μεγάλες μάχες για μια λαϊκή κοινωνία εκείνη την εποχή των αλλαγών στο εσωτερικό της ιταλικής κοινωνίας.<br /><br />Με τα χρόνια, εκτός από τα θαυμάσια "Αιρετικά Μενού" που σερβίρονταν από αυτοδιευθυνόμενες κουζίνες, μαγειρεύοντας πάνω από 500 φαγητά την ημέρα, έγιναν συνέδρια και συζητήσεις για τις πολιτιστικές ρίζες της Λίγκας του Βορρά, καθώς και τη σχετικά νέα τότε γι' αυτούς αντίληψη (τη δεκαετία του 1980) περι πολυπολιτισμού. Δεκάδες μουσικές ομάδες και καλλιτέχνες συνεισέφεραν δωρεάν και με κάθε Συνέλευση ερχόταν αρκετός κόσμος σε διάφορα ξενοδοχεία και κάμπινγκ της περιοχής του Fano, eνώ τα ιταλικά ΜΜΕ (από την "Il Corriere della Sera" μέχρι το "Marie Claire") έστελναν δημοσιογράφους, όπως και οι ξένες εφημερίδες, για να καλύψουν τα γεγονότα.<br /><br />Από τις πρώτες μέρες της πρώτης Συνέλευσης (3-4 Αυγούστου 1984 στο Tensostruttura), η Αντιεκκλησιαστική Συνέλευση ήταν παράδεισος ελευθερίας και μη συμβιβασμού, ένα παράδειγμα ίσως που σήμερα είναι δύσκολο να επαναδημιουργήσει ένα τέτοιο δίκτυο πολιτισμού, πολιτικής και δημιουργικότητας, κάτω από τον αυξανόμενο έλεγχο της αγοράς, της εμπορικοποίησης και των πιέσεων εκ μέρους των πολιτικών θεσμών, σε μια κοινωνία που υποφέρει από ένα τόσο αυξανόμενο στρες.<br /><br />- Περισσότερες πληροφορίες, κείμενα, φωτογραφίες, αφίσες κ.λπ. στα <a href="http://www.abanet.it/papini/anticler/meeting.htm" title="http://www.abanet.it/papini/anticler/meeting.htm">http://www.abanet.it/papini/anticler/meeting.htm</a><br /><a href="http://it.wikipedia.org/wiki/Associazione_per_lo_Sbattezz" title="http://it.wikipedia.org/wiki/Associazione_per_lo_Sbattezz">http://it.wikipedia.org/wiki/Associazione_per_lo_Sbattezz</a><br /><br />(1) <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Eight_per_thousand" title="http://en.wikipedia.org/wiki/Eight_per_thousand">http://en.wikipedia.org/wiki/Eight_per_thousand</a><br /><br /><br /><br />* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", 13 Σεπτέμβρη 2009FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-64334600959782417182009-07-13T09:38:00.002+02:002009-07-13T09:42:00.873+02:00Αυτό δεν είναι ένας περίπατος στο πάρκο της κοινωνικής συμφιλίωσης<span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >Αυτό δεν είναι ένας περίπατος στο πάρκο της κοινωνικής συμφιλίωσης<br /><br />είναι ο ταξικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα, ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στο φασισμό!</span><br /><br /><br />Είναι παράξενο μέρος η Ιταλία.<br /><br />Στην Λ' Ακουίλα, ο σεισμός χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για να γίνουν πειραματισμοί των νέων μορφών κοινωνικού ελέγχου. Στη Βιτζέντζα το καθεστώς επιβεβαιώνει τη φύση του ως αστυνομικού κράτους, καταπατώντας τους ίδιους του τους κανόνες, δημιουργώντας ένα στρατιωιτικό μπλόκο σε μια προσπάθεια να παρεμποδίσει ένα νόμιμο συλλαλητήριο μιας τοπικής επιτροπής πολιτών. Την επόμενη μέρα, 21 αγωνιστές, σύντροφοι και φοιτητές, συλλαμβάνονται στο Τορίνο, την Μπολόνια, την Πάδοβα, τη Νάπολι και την Καλαβρία, επειδή διαδήλωσαν κατά της Συνόδου των G8. Και όταν οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης συνεχίζουν την κατάληψή τους ως μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στις συλλήψεις άλλων φοιτητών, παρεμποδίζεται και διαλύεται μια διαδήλωση ενάντια στους G8, με νέες συλλήψεις.<br /><br />Την ίδια ώρα, το Κράτος και οι μηχανισμοί του επιζητούν να αποσπάσουν τη προσοχή από την τραγωδία στο Βιαρρέτζιο (1) κάνοντας δεκάδες έρευνες και συλλαμβάνοντας δύο άτομα, ισχυριζόμενο ότι υπήρχε κίνδυνος αναρχοεξεγερτικών επιθέσεων, αυτή τη φορά κατά της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου! Σαν να μην ήταν μόνο δηλαδή το κυνήγι για κέρδος με κάθε κόστος και οι ιδιωτικοποιήσεις στη δημόσια συγκοινωνία που έχουν οδηγήσει σε ατυχήματα και καταστροφές.<br /><br />Από τις μέρες του G8 στη Γένοβα το 2001, έχουμε γίνει μάρτυρες της ολοένα και αυξανόμενης επιχειρησιακής αυτονομίας των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες είναι υπόλογες κατευθείαν στην εκτελεστική εξουσία, τις διάφορες κυβερνήσεις, και της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, έχοντας αυξήσει σταδιακά την κατασταλτική ικανότητα του Κράτους και οδηγώντας στην εισαγωγή του νέου “Πακέτου Ασφαλείας" (2) το οποίο χτυπά τον καθένα – εργάτες, φοιτητές, Ιταλούς και νέους πολίτες της χώρας. Ο απώτερος στοχος του “πακέτου” είναι η κατάπνιξη και εξαφάνιση κάθε κοινωνικής και συνδικαλιστικής αντίστασης και αγώνα, αρχίζοντας με τις διαδηλώσεις ενάντια στην G8, με στόχο το ξερίζωμα κάθε ταξικής αλληλεγγύης και την ποινικοποίηση κάθε μελλοντικού λαϊκού αγώνα.<br /><br />Ενάντια σ’ αυτό το κατασταλτικό ανατρεπτικό σχέδιο του Κράτους, δείχνουμε την όσο το δυνατόν πλήρη αλληλεγγύη μας, ενωμένοι σε ένα σύνθημα “Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ”. Όντας ενωμένοι με όλους αυτούς που αντιστέκονται και οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην καταστολή, εμείς οι Αναρχικοί Κομμουνιστές καλούμε σε ταξική ενότητα και κινητοποίηση των οργανώσεων της βάσης για μια ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.<br /><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-weight: bold;">“ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ ΦΟΒΙΣΕΙ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ”!</span><br /></div> <span style="font-size:130%;"><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);">Εθνική Γραμματεία της Federazione dei Comunisti Anarchici</span></span><br /><span style="font-weight: bold;">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /><br /> Ρώμη, 9 July 2009<br /><br /><br />(1) Αναφέρεται στο τραγικό δυστύχημα σε τραίνο που μετέφερε εύφλεκτες ύλες στην πόλη Βιαρρέτζιο της βόρειας Τοσκάνης, με αποτέλεσμα να προκληθεί τεράστια έκρηξη και να σκοτωθούν πάνω από 20 άτομα.<br /><br />(2) Ο νέος αυτός νόμος εισάγει σειρά αλλαγών αρκετές από τις οποίες επηρεάζουν άμεσα τους μετανάστες. Οι κύριες αλλαγές είναι: η δημιουργία νέου σώματος κυνηγών μεταναστών, η μετατροπή της παράνομης μετανάστευσης σε έγκλημα, τα κέντρα κράτησης μπορούν τώρα να κρατούν παράνομους μετανάστες πάνω από 18 μήνες αντί για 3, η ενοικίαση διαμερίσματος ή δωματίου σε παράνομο μετανάστη τιμωρείται με 3 χρόνια φυλάκιση, ποινές φυλάκισης για συνθήματα και γκράφιτι σε τοίχους κ.λπ., επαναφορά του χαρακτηρισμού του εγκλήματος για την παρεμπόδιση ή το χλευασμό κρατικού λειτουργού, οι συνθήκες και οι όροι απόκτησης της ιταλικής υπηκοότητας γίνονται πιο δύσκολοι, οι υπάλληλοι των κέντρων αποστολής/μεταφοράς χρημάτων κ.λπ, υποχρεώνονται να ζητούν την άδεια παραμονής του καθένα, να κρατούν αντίγραφό της για 10 χρόνια και να αναφέρουν κάθε απόπειρα μεταφοράς χρημάτων από κάποιον χωρίς χαρτιά, όλοι οι υποψήφιοι για χορήγηση άδειας παραμονής θα περνούν πρώτα απο τεστ χρήσης της ιταλικής γλώσσας, οποιοσδήποτε δεν μπορεί να αποδείξει την ταυτότητά του κρατείται για ένα χρόνο και καταβάλλει πρόστιμο 2.000 ευρώ, οι άστεγοι θα καταγράφονται, οι μετανάστες που αιτούνται ιατρική περίθλαλψη σε νοσοκομεία θα αναφέρονται στην αστυνομία εάν δεν έχουν χαρτιά και η οι άδειες παραμονής είναι υποχρεωτικές για να καταγράφονται οι γεννήσεις.<br /><br /><br /><br />• Δημοσιεύτηκε στα <a href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a> και <a href="http://www.ainfos.ca/" title="http://www.ainfos.ca">http://www.ainfos.ca</a> Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 11 ιούλη 2009.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-10386891584551111612009-07-09T17:08:00.001+02:002009-07-09T17:10:18.181+02:00Ιράν: Μια τραγωδία 30 χρόνων<span style="font-weight: bold;">Ανακοίνωση της FdCA</span><br /><br /><h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title">Ιράν: Μια τραγωδία 30 χρόνων</h1><br />Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!<br /><br />Ο μύθος της λαϊκής Ισλαμικής Δημοκρατίας στο Ιράν έχει τελικά καταρρεύσει μέσα σε θάλασσα αίματος.<br /><br />Το λουτρό αίματος που ενορχηστρώθηκε από τους ηγέτες της ισλαμικής δημοκρατίας συνέτριψε την ειρηνική αντίσταση του λαού, βάζοντας ένα τέρμα στο μύθο ότι τα κράτη που εμπνέονται από το Ισλάμ είναι διαφορετικά από τα αποκαλούμενα από τη Δύση "λαϊκά" κράτη. Όταν οι τάξεις που κυβερνούν, είτε είναι λαϊκή μπουρζουαζία είτε η θρησκευτική μπουρζουζία, συναντούν την αντίσταση του λαού που βρίσκεται στο δρόμο όσον αφορά τον τρόπο που κυβερνούν, την κατάχρηση εξουσίας τους, τα προνόμιά τους, τους περιορισμούς που επιβάλλουν στην ελευθερία των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο - άγρια καταστολή, πυρ στο ψαχνό ενάντια στο λαό, κτηνώδης συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας ενάντια στον λαό που βρίσκεται στους δρόμους με σκοπό να κατασταλούν άγρια οι όποιες διαδηλώσεις, είτε αυτές καλούνται από εργάτες,είτε από γυναίκες ή σπουδαστές/φοιτητές.<br /><br />Τριάντα χρόνια πριν, εμείς οι αναρχικοί δεν ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς της αριστεράς που καλοσώριζαν την κληρικαλιστική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή ήταν μόνο και μόνο αντι-ιμπεριαλιστική και στρεφόταν κατά του Σάχη. Γνωρίζαμε ότι μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη, τραγωδία περίμενε τον ιρανικό λαό, μια τραγωδία από την οποία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να απαλλαγεί. Και πράγματι, με την πάροδο των χρόνων οι διάφορες λαϊκές και αριστερές οργανώσεις συντρίφτηκαν, κάθε αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική φωνή αναγκάστηκε να σιωπήσει και ο πλούσιος σε πετρέλαια νότος της χώρας στρατιωτικοποιήθηκε. Το Ιράν εισήγαγε μια πολιτική η οποία του επέτρεπε να αναδειχθεί σιγά-σιγά ως μια περιφερειακή και σύγχρονη ισλαμική κρατική οντότητα, εκμεταλλευόμενο τις ευκαιρίες που τού δόθηκαν από τους δύο διαδοχικούς πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τους πρόσφατους πολέμους του Ισραήλ στον Λίβανο και την Παλαιστίνη καθώς και την ανάδειξη μιας νέας οικονομικής δύναμης, της Κίνας.<br /><br />Μια διεφθαρμένη και εκμεταλλευτική θρησκευτική και εξουσιαστική ελίτ κυβερνά τη χώρα, όπου η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ του 25 με 35% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, όπου μοιράστηκε ένα μπόνους ύψους από 50 έως και 600 ευρώ στους υποστηρικτές του Ahmadinejad, όπου ο πρόεδρος της χώρας επιτρέπει στις διάφορες τράπεζες να θέτουν στην κυκλοφορία πιστωτικές κάρτες οδηγώντας αρκετούς Ιρανούς στα χρέη, όπου η θηριώδης πολιτοφυλακή Basij έχει από 3 έως 5 εκατομμύρια μέλη, όπου το πετρέλαιο όχι μόνο δεν παράγει πλούτο για τη χώρα αλλά ούτε καν παρέχει ενέργεια, όπου ο λαός επιβιώνει μέσω των επιχορηγήσεων στο ψωμί και τη συγκοινωνία. Σήμερα, η ελίτ αυτή κλυδωνίζεται από εσωτερικές διαμάχες τις οποίες έφεραν στην επιφάνεια οι τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αλλά το τίμημα για όλα αυτά το πλήρωσαν οι χιλιάδες διαδηλωτές, τα αιτήματα των οποίων ήταν σχετικά ήπια, γιατί η όποια εξουσία στο Ιράν δεν μπορεί να ανεχτεί αιτήματα που υποβάλλονται από τα κάτω διαμέσου άμεσης δράσης, χωρίς να υπάρχει αναμονή για τις όποιες φιλάνθρωπες παραχωρήσεις από τα πάνω. Αυτό που απαιτεί ο λαός είναι μια ανοχή στην ελευθερία της έκφρασης, να μην λογοκρίνονται ή να μην κλείνουν αναγκαστικά οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, να μην ισχύει η θανατική ποινή ακόμα και για μικρές παραβάσεις, να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για εργασία στο δημόσιο τομέα για τις γυναίκες, να μην φυλακίζονται οι ριζοσπάστες φοιτητές, να προστατεύονται καλύτερα από νομικής πλευράς οι γυναίκες σε περιπτώσεις χωρισμού ή διαζυγίων.<br /><br />Η ηγεσία των θεοκρατών μουλάδων ενδιαφέρεται με ποιο εξουσιαστικό μπλοκ θα συμμαχήσει, για ιδιωτικοποιήσεις και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικής. Διαθέτει ένα τεράστιο δυναμικό χαμηλής εργατικής δύναμης για τις ανάγκες της διείσδυσης του κινεζικού κεφαλαίου και των κοινών συνεργασιών στους διαδρόμους του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που κατευθύνονται ανατολικά και δυτικά. Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση τα γνωρίζουν όλα αυτά και αντιμετωπίζοντας κάποια δυσκολία ποζάρουν μόνο ως κάτι παραπάνω από απλώς αγανακτισμένοι.<br /><br />Η διεθνής αλληλεγγύη είναι δύσκολο να κινήσει κάτι στο Ιράν εξαιτίας της απομόνωσης της χώρας, εξαιτίας επίσης της δειλίας της Δύσης και της συγκεκριμένης στάσης της στη χώρα αυτή καθώς και εξαιτίας της διφορούμενης στάσης του αραβικού κόσμου όσον αφορά το Ιράν. Και ακόμα, εάν αφεθούμε στο να παγιδευτούμε από τις λεπτές διαφορές μεταξύ “ρεφορμιστών” τύπου Mousavi και “μετριοπαθών” κληρικών, από την σοφία των μουλάδων του Qom συγκρινόμενης με την τραχύτητα του Khamenei ή από τα αντιδυτικά αισθήματα του Ahmadinejad και την αντισημητική προπαγάνδα, τότε θα βρεθούμε στο ρίσκο να χάσουμε κάθε επαφή με το κίνημα αυτό το οποίο αμφισβητεί την εξουσία του κράτους και πληρώνει με τη ζωή των μελών του την τόλμη να ζητήσει περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερο μέλλον και περισσότερη ζωή.<br /><br />Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!<br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >Federazione dei Comunisti Anarchici</span><br /><span style="font-weight: bold;">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /><br />26 June 2009<br /><br /> Σχετικός σύνδεσμος: <a href="http://www.fdca.it/fdcaen" title="http://www.fdca.it/fdcaen">http://www.fdca.it/fdcaen</a><br /><br />* Δημοσιεύτηκε στα <a href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a> και <a href="http://www.ainfos.ca/" title="http://www.ainfos.ca">http://www.ainfos.ca</a> Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 9 Ιούλη 2009.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-9963382523413349382009-05-15T11:58:00.002+02:002009-05-15T12:01:58.194+02:00για την Πρωτομαγιά<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.anarkismo.net/attachments/may2009/300_0___20_0_0_0_0_0_mayday2009_1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 300px; height: 391px;" src="http://www.anarkismo.net/attachments/may2009/300_0___20_0_0_0_0_0_mayday2009_1.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><h1 class="article-title" style="font-family:verdana;"><span style="font-size:180%;">Αναρχική Κομμουνιστική Ανακοίνωση για την Πρωτομαγιά</span></h1><br />Είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών και των επαναστατών [να προστατεύσουν αυτή τη μνήμη και να εξασφαλίσουν το ότι θα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος των σημερινών αγώνων ως ενεργός δύναμη η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που πρέπει να γίνει μια πραγματικά επαναστατική δύναμη ικανή να καταστρέψει τον καπιταλισμό και να ανοίξει μια νέα εποχή ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.<br /><br />Σήμερα όπως και στο παρελθόν, η Πρωτομαγιά σημαίνει σεβασμό για τις κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο από τους εργαζόμενους που υποφέρουν, σε καιρούς που ακόμη πληρώνουν με τη ζωή τους, για χάρη των αγώνων τους, για να βελτιώσουν την κατάσταση των ανδρών και των γυναικών εργαζομένων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του καπιταλισμού.<br /><br />Ως αναρχικοί κομμουνιστές υποστηρίζουμε τον αγώνα για μια ριζοσπαστική αλλαγή προς μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, αλλά δεν ξεχνάμε ότι σε πολλές χώρες, οι εργαζόμενοι δεν έχουν καν την πιο βασική δυνατότητα να οργανωθούν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, και αρκετοί εργάζονται σε ζωώδεις συνθήκες και με εξίσου ζωώδεις μισθούς. Οι σκέψεις μας σήμερα πηγαίνουν σ΄ αυτούς τους εργαζόμενους, καθώς επιζητούμε να ενισχύσουμε τα δίκτυα υποστήριξης των αγώνων όλων των λαών του κόσμου.<br /><br />Στις δυτικές χώρες, το "λίκνο της ελευθερίας", η μοίρα των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες: εργασία στη τύχη, ευελιξία, μαγικές φράσεις που υιοθετούνται από την Αριστερά, καθώς και τη Δεξιά, τα αποτελέσματα των οποίων είναι πλέον ορατά σε όλους που βλέπουν τις σκληρές συνέπειες της κρίσης που μεγάλωσε με τους ολοένα και χαμηλούς μισθούς και την καταστροφή των θέσεων εργασίας.<br /><br />Παντού, ο καθένας μπορεί κανείς να δει τις δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας, την αύξηση της χρήσης της τακτικής του εκβιασμού σε βάρος οποιουδήποτε προσπαθεί να οργανώσει μια κάποια πολιτική και κοινωνική αντίσταση, την αυξανόμενη ανασφάλεια για το μέλλον των νέων και των μη. Και όμως παρ’ όλα αυτά, τα κέρδη αυξάνονται, οικονομικές μαφίες διεισδύουν σε όλους τους τομείς, και είναι όλο και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί η ενότητα και η πολιτική δραστηριότητα με στόχο την επίτευξη της πραγματικής αλλαγής.<br /><br />Η επιλογή των Κρατών και των ηγετών των G8 είναι καταστολή, καταπίεση και εκμετάλλευση. Η πρώτη επιλογή είναι η διάσωση των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε και, εν τω μεταξύ, πρέπει να καταφύγουν στα χρέη προκειμένου να επιβιώσουν.<br /><br />Αλλά ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της κρίσης, η Πρωτομαγιά συνεχίζει να μάς υπενθυμίζει ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε τα δικαιώματά μας είναι μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων, αυτο-οργανωμένα και ομοσπονδιοποιημένα. Αλλά αυτό που θα κερδίσουμε δεν θα το κερδίσουμε για πάντα.<br /><br />Τα κέρδη μας πρέπει να προστατευθούν, να διευρυνθούν περισσότερο μέσω κοινών αγώνων.<br /><br />Οι κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών από τότε που ξέσπασε η κρίση μάς υπενθυμίζουν ότι ο μαζικός αγώνας, από τα κάτω, αυτοδιευθυνόμενος, αποτελεί το ζωογόνο αίμα των εργατών, στην ιστορική τους μνήμη, και έρχεται σε αντίθεση με τους ηγέτες του διεθνούς καπιταλισμού και τις κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης και την προάσπιση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.<br /><br />Είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών και των επαναστατών [να προστατεύσουν αυτή τη μνήμη και να εξασφαλίσουν το ότι θα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος των σημερινών αγώνων ως ενεργός δύναμη η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που πρέπει να γίνει μια πραγματικά επαναστατική δύναμη ικανή να καταστρέψει τον καπιταλισμό και να ανοίξει μια νέα εποχή ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.<br /><br /><ul><li><span style="font-weight: bold;">Alternative Libertaire (Γαλλία),</span></li><li><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία),</span><span style="font-weight: bold;"></span></li><li><span style="font-weight: bold;"></span><span style="font-weight: bold;">Workers Solidarity Movement (Iιρλανδία),</span></li><li><span style="font-weight: bold;">Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική),</span><span style="font-weight: bold;"></span></li><li><span style="font-weight: bold;"></span><span style="font-weight: bold;">Common Cause (Καναδάς)</span></li></ul><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 1 Μάη 2009FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-88178557845868884492009-04-24T15:08:00.001+02:002009-04-24T15:10:53.078+02:00Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντός μας<div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >Για τη Σύνοδο των G8 στη Συρακούσα</span><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:180%;" >Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντός μας.</span><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:180%;" >Ταξική πάλη και λαϊκή αυτοδιεύθυνση</span><br /><div style="text-align: left;"><br />Θα καταφέρουν άραγε οι… ήρωές μας, οι… σπουδαίοι άνδρες που μαζεύτηκαν στη Σύνοδο των G8, να συμφιλιώσουν το κέρδος με την προστασία του περιβάλλοντος;<br /><br />Από την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επαναάστασης έχουν επέλθει χιλιάδες περιβαλλοντικές καταστροφές που οφείλονται κυρίως στη δίψα για κέρδος.<br /><br />Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία των πολιτών των Δυτικών χωρών για τα περιβαλλοντικά θέματα που έχει αναγκάσει τις βιομηχανίες να δώσουν περισσότερη προσοχή στα οικολογικά ζητήματα. Πράγματι, μέσω του κύκλου μόλυνση/μη μόλυνση το Κεφάλαιο έχει καταφέρει να βρει νέους τρόπους να δημιουργεί κέρδος σε βάρος του καθένα. Νέες οικολογικές επιχειρήσεις έχουν ήδη δημιουργηθεί προκειμένου να καθαριστούν συγκεκριμένες περιοχές που έχουν μολύνει άλλες επιχειρήσεις και οι νέες αυτές επιχειρήσεις δημιουργημένες από το ΑΕΠ διαφόρων χωρών, αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Τόσο πολύ ώστε, στην πραγματικότητα, είναι τώρα υποχρεωτικό να μολύνεις τοσο όσο δεν θα κινδυνεύσεις να χάσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πίτας. Είναι κάτι σαν μια αναπαραγωγή μικρής κλίμακας του μεγάλου καπιταλιστικού τσίρκου – οικοδόμησε και κατέστρεψε, μόλυνε και καθάριζε.<br /><br />Αυτή είναι η κατάσταση στην πλούσια Δύση, όπου υπάρχουν συλλογικές πηγές να διοχετευθεί αυτός ο τρόπος. Αλλά στο παγκόσμιο Νότο, όπου οι προλεταριακές μάζες ξεζουμίζονται άγρια από τις πολυεθνικές και όπου ο πρώτος κανόνας της καθημερινής ζωής αυτών των αθλίων του κόσμου είναι να μη πεθάνεις από την πείνα. Το Κεφάλαιο μόνο μολύνει. Δεν υπάρχουν χρήματα να ικανοποιηθεί αυτός ο κύκλος κι έτσι ολόκληρες χώρες και περιφέρειες έχουν την… τύχη να μεταβάλλονται σε ανοιχτές χωματερές με τις διάφορες μαφίες να είναι ελεύθερες να αποτελειώνουν τον πληθυσμό, επιτρέποντας στο κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις να περικόπτουν τις περιβαλλοντικές τους δαπάνες αφήνοντας τους κατοίκους να το πληρώσουν αυτό με την υγεία τους. Όπως ακριβώς κάνουν και με τις δαπάνες για τη βελτίωση και εφαρμογή των μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας.<br /><br />Πόσο υποκριτικό είναι το να μας εξαναγκάζουν να διαλέξουμε μεταξύ εργασίας και υγείας, ανάμεσα σε εργασία και ασφάλεια, όταν η μόνη επιλογή είναι εργασία ή θάνατος…<br /><br />Πόσο πολύς λόγος έγινε εκεί στη Συρακούσα για το περίφημο “μετά-Κιότο” σενάριο, όταν οι περισσότερες χώρες που έχουν υπογράψει τη Συμφωνία έχουν αυξήσει παρά ελαττώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα;<br /><br />Πόσα λόγια κενά περιεχομένου δεν έχουν ειπωθεί για τις τεχνολογίες χαμηλού διοξειδίου, σε ένα σύστημα όπου οι πόλεμοι και μόνο παράγουν πιο πολύ διοξείδιο του άνθρακα απ’ ό,τι όλα τα οχήματα αρκετών χωρών μαζί;<br /><br />Πώς μπορούν να μιλάνε για βιοποικιλότητα όταν δεν είναι ικανοί να μιλήσουν έστω για την διάσωση εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στα όρια της κοινωνίας; Όταν εξακολουθούν να σκέφτονται για τους θανάτους από πείνα εκατομμυρίων παιδιών ως φυσιολογική αλλά απαραίτητη και δευτερεύουσα ανωμαλία του συστήματος; Ένα παραμορφωμένο χαμόγελο έρχεται στα χείλη όταν κάποιος βλέπει ότι η τελευταια μέρα της Συνόδου αφιερώθηκε στο ζήτημα της παιδικής υγείας και του περιβάλλοντος…<br /><br />Για μια ακόμη φορά, μόνο λόγια, ώστε να φανούν καλοί σε όλους. Αλλά γνωρίζουν ότι κανείς δεν μπορέι να τους εξαναγκάσει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.<br /><br />Πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, στα χέρια μας, εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ολόκληρου του κόσμου.<br /><br /><span style="font-weight: bold;"> Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">23 Απρίλη 2009</span><br /><br />* Η FdCA συμμετέχει στην κινητοποίηση ενάντια στους G8 που γίνεται στις Συρακούσα στις 23 Απρίλη.<br /><br /><br /><a href="http://www.fdca.it/fdcaen" title="http://www.fdca.it/fdcaen">http://www.fdca.it/fdcaen</a><br /><br /><a href="http://fdca-ellinika.blogspot.com/" title="http://fdca-ellinika.blogspot.com">http://fdca-ellinika.blogspot.com</a><br /><br /># Δημοσιεύτηκε στο <a href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a> Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 23 Απρίλη 2009.<br /><br /></div></div>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-87184130888285786462009-02-12T14:37:00.001+01:002009-02-12T14:40:07.000+01:00Η Γενική Απεργία στις 13 Φλεβάρη<h1 style="font-family: verdana;" class="article-title">Η Γενική Απεργία στις 13 Φλεβάρη</h1><span style="font-weight: bold; font-family: verdana;font-size:130%;" >Δουλειές για όλους!<br />Δικαιώματα και εκπαίδευση για όλους!<br />Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας!</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο στον καθένα: η δραματική οικονομική και πιστωτική κρίση διαχειρίζεται από τις μεγαλοβιομηχανίες και την κυβέρνηση σε συνεργασία με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις CISL, UIL και UGL, με τις συνέπειες να πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων. Η κρίση αυτή αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την υποκρισία στην οποία στηρίχθηκαν οι πλούσιοι για να υπονομεύσουν τα δικαιώματα και τους μισθούς μας, στην εξάρτηση και την επέκταση της κοινωνικής επισφάλειας ως λειτουργικού μοντέλου για τη βιομηχανία και την κοινωνία κατ’ επέκταση.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Γι’ αυτό σημειώνεται αύξηση της κοινωνικής ανισότητας ενώ ο πλούτος που παράγεται από την εργασία διοχετεύεται σε παχυλούς μισθούς και κέρδη. Οι περικοπές στον δημόσιο και κοινωνικό τομέα (εκπαίδευση, έρευνα, υγεία, συντάξεις) στοχεύουν στη διαίρεση των εργαζομένων, σπρώχνοντας τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό με αυτούς στο δημόσιο τομέα σε διαμάχες μεταξύ τους και χτυπώντας τις γυναίκες με την επιμήκυνση της συντάξιμης ηλικίας τους. Το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης κατακερματίζεται μέσω μιας συνολικής καταστροφής η οποία το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι περαιτέρω ανισότητα και επισφάλεια στο μέλλον. Οι συνθήκες ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους συνήθως αγνοούνται με αποτέλεσμα οι θάνατοι και οι τραυματισμοί να αυξάνονται.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Ο κυβερνητικός προϋπολογισμός και το όλο νομοθετικό πλέγμα κατά της κρίσης το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι η επιθυμία να αποτελέσει αντικείμενο κοροϊδίας ο κόσμος της εργασίας διαμέσου της εισαγωγής των μπόνους και της “κοινωνικής κάρτας”. Ενώ τεράστια ποσά δημόσιου χρήματος ξοδεύονται με απίστευτη ευκολία για να επιβοηθηθεί το πιστωτικό σύστημα, από την άλλη δεν υπάρχει τίποτε για να υποστηρίξει τις υλικές συνθήκες των εργαζομένων καθώς και των ημιαπασχολούμενων.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά: ήρθαν τώρα και οι απαράδεκτες συνφωνίες μεταξύ κυβέρνησης, βιομηχανιών και συνδικάτων όπως τα CISL, UIL και UGL. Η νέα συμφωνία για τις διαπραγματεύσεις οδηγεί σε περαιτέρω ελάττωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών μέσω των εθνικών μισθοδοτικών συμφωνιών και το σύστημα του δευτέρου βαθμού διαπραγματεύσεων που εξαρτάται από την κερδοφόρο ικανότητα μιας εταιρίας και, βέβαια, την εντατική εκμετάλλευση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Οι Διμερείς Δομές, μια νέα μορφή συνεργασίας μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών, θα εξασφαλίσει μια πιο αναλογική μορφή εκμετάλλευσης χωρίς διαμάχες ή υποβολή αιτημάτων.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Με την αυξανόμενη χρήση των πλεονασματικών ποσών, χιλιάδες εργαζόμενοι θα χάσουν τις δουλειές τους, αρκετές βιομηχανικές μονάδες θα κλείσουν κάτι που θα βαθύνει τη κρίση με – το ήδη ορατό - επακόλουθο τον μαρασμό της κοινωνίας.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Για ν’ απαντήσουμε σε όλα αυτά είναι σημαντικό να εντείνουμε και να συνεχίσουμε τις κοινωνικές κινητοποιήσεις σε κάθε κλάδο και κάθε εργασιακό χώρο.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Η FdCA λοιπόν, υποστηρίζει την απεργία που καλέστηκε για τις 13 Φλεβάρη από τις FIOM και FP-CGIL καθώς και από τις Uni-Cobas στον εκπαιδευτικό τομέα. </span><br /><span style="font-family: verdana;"> Επιθυμούμε ακόμα να δούμε να συμμετέχουν στην απεργία αυτή και εκείνα τα τμήματα της CGIL που είναι ακόμα αναποφάσιστα, άλλα συνδικάτα βάσης, το εκπαιδευτικό κίνημα και όλα τα αυτοδιευθυνόμενα τοπικά κινήματα.</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> Χρειαζόμαστε τη συγκρότηση μιας μαχητικής συνδικαλιστικής πλατφόρμας με στόχο την ενοποίηση των εργαζομένων στη βάση των παρακάτω:</span><br /> <br /><ul><li><span style="font-family: verdana;">Σταμάτημα των απωλειών θέσεων εργασίας, με αποζημιώσεις για όλους</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Αύξηση και επιμήμυνση των επιδομάτων ανεργίας</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Κατάργηση του νόμου Bossi-Fini για όλους τους μετανάστες εργάτες που χάνουν τις δουλειές τους</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Αύξηση μισθών μη συνδεμένη με την παραγωγικότητα και διευθέτηση των δημοσιονομικών μέτρων</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Κατάργηση του νόμου Gelmini για την εκπαίδευση καθώς και του νόμου Brunetta για τους δημόσιους υπαλλήλους</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες στους εργασιακούς χώρους για την εργατική αυτοοργάνωση</span></li><li><span style="font-family: verdana;">Όχι στις κυρώσεις και την καταστολή ενάντια στους αυτόνομους εργατικούς αγώνες και αιτήματα.</span></li></ul> <br /><span style="font-family: verdana;"> <span style="font-weight: bold;">Εργατική Επιτροπή</span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);">της Federazion dei Comunisti Anarchici</span></span><br />(FdCA – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> 10 Φλεβάρη 2009</span><br /> <br /> <a style="font-family: verdana;" href="http://fdca-ellinika.blogspot.com/" title="http://fdca-ellinika.blogspot.com/"></a><br /> <br /><span style="font-family: verdana;"> <span style="font-style: italic;">* Δημοσιεύτηκε στα </span></span><a style="font-family: verdana; font-style: italic;" href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a><span style="font-family: verdana; font-style: italic;"> και </span><a style="font-family: verdana; font-style: italic;" href="http://www.ainfos.ca/" title="http://www.ainfos.ca">http://www.ainfos.ca</a><span style="font-family: verdana; font-style: italic;"> Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 12 Φλεβάρη 2009 </span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-82919987181668033642009-02-06T10:23:00.001+01:002009-02-06T10:25:11.605+01:00Το νέο σύστημα διαπραγματεύσεων<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title">Το νέο σύστημα διαπραγματεύσεων - η επίσημη γέννηση του συνδικάτου της αγοράς</h1><br />Η επονομαζόμενη αναβάθμιση του συστήματος διαπραγματεύσεων και η συμφωνία μεταξύ των βιομηχανικών ενώσεων, της κυβέρνησης και των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων CISL, UIL και UGL, έρχεται να επιτευχθεί εν μέσω μιας εξαιρετικά δύσκολης στιγμής, κοινωνικά και πολιτικά, για το εργατικό κίνημα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.<br /><br />Εκτός από το να καθιστά τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη για εκατομμύρια εργάτες και συνταξιούχους, η οικονομική κρίση είναι μια στιγμή κατά την οποία οι εξουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία επανορίζονται. Οι πραγματικές περικοπές μισθών και δικαιωμάτων που θα εισάγει η συμφωνία είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής του κεφαλαίου σχετικά με την κρίση.<br /><br />Η συμφωνία ανοίγει το δρόμο σε μια νέα μορφή συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, βασισμένης στον κεντρικό ρόλο που θα αποκτήσουν τα συνδικάτα ως συν-εγγυητές της συμφωνίας με σημαντική συμμετοχή στη δυναμική της αγοράς: έναν εξουσιαστικό ρόλο που θα περιορίζει ολοένα και περισσότερο τη συμμετοχή των εργαζόμενων και την αυτονομία των συνδικάτων. Ο μειωμένος ρόλος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και το εθνικό συμβόλαιο εργασίας, με το οποίο άλλωστε δεν θα είναι πλέον δυνατή η προστασία και ενδυνάμωση των μισθών ενάντια στον πραγματικό πληθωρισμό, είναι η απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση: μείωση των μισθών χωρίς να κινδυνεύσει κάτι.<br /><br />Οι περίοδοι ανακωχής που προβλέπονται από τη συμφωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καμουφλαρισμένη προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία και την αναπόφευκτη αντίδραση των εργαζόμενων και του λαού στην καταστροφική, βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου. Η ικανότητα να αναθεωρηθούν κατά αρνητικό τρόπο συλλογικά συμφωνημένα εθνικά συμβόλαια θα δέσει τους εργαζόμενους στο άρμα των αξιών της αγοράς ως απλά εμπορεύματα. Και ακόμα, όταν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα είναι δυνατές σε κάποιο εργασιακό χώρο, η συμφωνία εξασφαλίζει το δικαίωμα της υπεράσπισης του κέρδους της εταιρίας σε βάρος των εργαζόμενων.<br /><br />Οι διμερείς επιτροπές που προβλέπονται στη συμφωνία θα εξυπηρετήσουν – σε στυλ Μαφίας – την ανάπτυξη του όλου συστήματος, το οποίο είναι αρκετά ανώμαλο και ενάντια στα πραγματικά ενδιαφέροντα του εργάτη, παράγοντας τη δηλητηριώδη κάστα των επαγγελματιών της φιλανθρωπίας.<br /><br />Η ανάδυση μιας εξουσιαστικής πολιτικής που στοχεύει στον επανακαθορισμό των κανόνων των συλλογικών διαπραγματεύσεων βρίσκεται στην CGIL, την τελευταία ελπίδα των εργαζόμενων για αντίσταση στο σχέδιο αυτό.<br /><br />Η σχιζοφρενική πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος δεν θα είναι τότε αρκετή για να εξασφαλίσει την επιστροφή στο συνεταιρισμό σε συγκεκριμένους χώρους εκ μέρους της συνδικαλιστικής αυτής ομοσπονδίας.<br /><br />Η απεργία της 13 Φλεβάρη που καλέστηκε από το συνδικάτο μετάλλου της CGIL (FIOM) και το συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων (FP-CGIL) είναι η μόνη ευκαιρία για μια αναζωογόνηση του αγώνα. Η νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί αναγκάζει, επίσης, τον ακόμα σιωπηλό συνδικαλισμό της βάσης να ενωθεί στη μάχη ενωτικά, αφήνοντας τις εσωτερικές διαμάχες στην άκρη.<br /><br />Γι’ αυτό μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην οποία η συμφωνία αυτή θα πρέπει να ανατραπεί, κλάδο με κλάδο, εργασιακό χώρο με εργασιακό χώρο.<br /><br />Προσπαθούν να εξαλείψουν τον κοινωνικό αγώνα! Αλλά αντίθετα, θα πρέπει να αντικρύσουν περισσότερους αγώνες αρκετούς για να ηττηθούν τα σχέδιά τους να πληρώσουν οι εργάτες για την κρίση τους.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">71ο Συμβούλιο Εκπροσώπων</span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">της Federazione dei Comunisti Anarchici</span></span><br />(FdCA – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)<br /><br />Πέζαρο, 25 Γενάρη 2009.<br /><br /><span style="font-style: italic;">* Δημοσιεύτηκε στα </span><a style="font-style: italic;" href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a><span style="font-style: italic;"> και </span><a style="font-style: italic;" href="http://www.ainfos.ca/" title="http://www.ainfos.ca">http://www.ainfos.ca</a><span style="font-style: italic;"> Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 5 Φλεβάρη 2009.</span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-35101889219065570142009-01-03T10:11:00.000+01:002009-02-06T10:21:49.618+01:00Το μακελειό της Γάζας<h1 class="article-title">Το μακελειό της Γάζας - Τα χέρια της Ευρώπης το ίδιο ματωμένα</h1>Εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, θυσία στο βωμό του σιωνιστικού επεκτατισμού και του φονταμενταλισμού. Στην Ευρώπη, οι υπουργοί Εξωτερικών κάθε χώρας-μέλους της Ε.Ε. μιλούν για την “υπερβολική”, ωστόσο “νόμιμη”, αντίδραση εκ μέρους του Ισραήλ, αντιστρέφοντας την αληθινή κατάσταση με τέτοιο τρόπο που ακόμα και ο πιο κυνικός θαυματοποιός θα μπορούσε να αισθάνεται υπερήφανος εμφανίζοντας τον επιτιθέμενο, το Κράτος του Ισραήλ, ως θύμα.<br /><br />Συνεχίζουν να προσποιούνται ότι δεν θυμούνται ότι η Γάζα – μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές με περίπου ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους, από τους οποίους περίπου οι μισοί είναι παιδιά - υφίσταται ένα εμπάργκο επί χρόνια, ένα εμπάργκο που περιλαμβάνει ιατρικά και άλλα βασικά είδη ανάγκης και το οποίο υποστηρίζεται από ολόκληρο τον “πολιτισμένο” δυτκό κόσμο, που έχει επιβληθεί από το Ισραήλ και τη Δύση ως αποτέλεσμα τη εκλογικής νίκης της Χαμάς, χάρη στο μικτό εκλογικό σύστημα της πλειοψηφίας και της αναλογικής εκπροσώπησης. Όπως προσποιούνται ότι ξεχνούν πως η Χαμάς κάποτε χρηματοδοτείτο από το Ισραήλ για να αντιπαραταχθεί στην PLO.<br /><br />Παρά την εκεχειρία των 6 μηνών, το εμπάργκο δεν μειώθηκε ούτε κατά το ελάχιστο και καμία από τις δυτικές δυνάμεις ούτε καν πρότεινε κάτι τέτοιο. Το Κράτος του Ισραήλ επέστρεψε στην παλιά του στρατηγική του στρατιωτικού ελέγχου της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Όλες οι άχρηστες και υποκριτικές διακηρύξεις της Ευρώπης περί επιθυμίας για ειρήνη έχουν αγνοηθεί συστηματικά και κανείς δεν θυμάται ότι το Ισραήλ επί 60 χρόνια έχει συστηματικά καταπατήσει ή παραβιάσει αμέτρητες αποφάσεις του ΟΗΕ και συνεχίζει την στρατιωτική κατοχή της περιοχής, με τις ισραηλινές αποικίες να επεκτείνονται σε όλη την παλαιστινιακή γη ημέρα με την ημέρα, υψώνοντας τείχη που απομονώνουν ολόκληρα χωριά και εμποδίζουν εκατομμύρια πρόσφυγες να επιστρέψουν στη γη τους, ξεριζώνοντας ελαιώνες και σκοτώνοντας ζώα, ημέρα με την ημέρα ταπεινώνοντας τον καθένα που προσπαθεί να διαβεί το διαχωριστικό τείχος για να πάει στην εργασία του, το νοσοκομείο ή το σχολείο. Και όχι μόνο αυτά: αποκρύπτουν το γεγονός ότι η εκεχειρία παραβιάστηκε από το ισραηλινό Κράτος στις 4 Νοέμβρη 2008, όταν ο στρατός του σκότωσε έναν 22χρονο μαχητή της Χαμάς.<br /><br />Αλλά πέρα από τις ψευδείς και υποκριτικές διακηρύξεις περί ειρήνευσης, ποιος είναι ο λόγος μιας άνευ προϋποθέσεων υποστήριξης ενός τέτοιου επιθετικού και επεκτατικού Κράτους εκ μέρους κάθε μεγάλης δυτικής δύναμης στην πράξη;<br /><br />Όσον αφορά τις ΗΠΑ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Εκτός από τη σημαντική στρατηγική και γεωγραφική σύμμαχο που αντιπροσωπεύει το Ισραήλ για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή, έχει ακόμα να κάνει και με το δυναμικό ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ το οποίο είναι τόσο δυνατό ώστε να ασκεί μεγάλη επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Και αυτό που συμβαίνει σήμερα αποτελεί μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο Ομπάμα.<br /><br />Η Ευρώπη έχει κατά μέρος ανακτήσει την ενότητά της στην εξωτερική της πολιτική και πιθανώς παίζει εδώ το χαρτί της δραστικής διπλωματίας για να ενδυναμώσει τον ρόλο της στη Μεσόγειο και να προειδοποιήσει τις ΗΠΑ ότι δεν μπορεί να παίζει μόνη στην περιοχή της Mare Nostrum (“της Θάλασσάς μας”, κατά λέξη). Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πωλήσεις όπλων, έναν χώρο όπου τα Κράτη είναι πάντα έτοιμα να αποκρύψουν την αλήθεια κάτω από το χαλί των “κρατικών μυστικών” και να υποστηρίξουν τις διαταγές εκείνων των πολυεθνικών που παράγουν όπλα και υποστηρίζουν τα κρατικά συστήματα. Και αυτές οι πολυεθνικές δεν βιάζονται ποτέ. Είναι αρκετά ικανοποιημένες να πουλούν όπλα σε αντιμαχόμενα μέρη, από τη στιγμή που αυτά μπορούν να πληρώσουν. Η Ιταλία, για παράδειγμα, είναι μια από τους μεγαλύτερους προμηθευτές όπλων του Ιράν και του Λιβάνου, αλλά έχει επίσης προμηθεύσει και τον ισραηλινό στρατό επί χρόνια με οπλική τεχνολογία μέσω εταιρειών όπως οι Oto-Melara, Beretta, Borleti και Sekenia. Κι οι άλλες χώρες της Ευρώς κάνουν το ίδιο.<br /><br />Η Παλαιστίνη χρησιμοποιείται κατά κυνικό τρόπο ως πεδίο πειραμάτων θανατηφόρων νέων τεχνολογιών οι οποίες ολοένα και ειδικεύονται κατασκευαστικά στον “αστεακό πόλεμο”, έναν χώρο για τον οποίο κάθε εταιρεία παραγωγής όπλων ενδιαφέρεται: εταιρείες από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μέχρι εταιρείες από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και άλλες χώρες.<br /><br />Έτσι λοιπόν, στη βασανισμένη αυτή γη όπου οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά συνθλίβονται από τους χωροφύλακες των ισχυρών, δεν φαίνεται να υπάρχει μέλλον, καθώς νέα όπλα δοκιμάζονται, από βόμβες διασποράς μέχρι σφαίρες εμπλουτισμένου ουρανίου, όπου μελετάται η χρήση των αεροσκαφών χωρίς πιλότο (UAVs) που είναι ικανά να εκτοξεύουν πυραύλους μέσω ενός κοντρόλ, όπου δοκιμάζονται τεθωρακισμένα Achzarit που μπορούν να αποφύγουν τις νάρκες, όπου έχουν σταλθεί τεθωρακισμένα οχήματα Namur με σύγχρονες αμερικανικές ή γερμανικές μηχανές καθώς και ρομποτοειδή πολεμικά συστήματα όπως τα Sky-X που είναι τα πρώτα συστήματα στον κόσμο που μπορούν να ανεφοδιάζουν τα αεροσκάφη χωρίς πιλότο εν πτήσει.<br /><br />Και όλα αυτά στους ώμους των ανθρώπων αυτών που έχουν ήδη γίνει αντικείμενα συγκρούσεων μεταξύ των Κρατών και άλλων, χρησιμοποιούμενων κατά κυνικό τρόπο στις πολιτικές διαμάχες ανάμεσα στις εσωτερικές φατρίες του ενός Κράτους, από τη μια, όπως στην περίπτωση των ισραηλινών πολιτικών μηχανισμών που συνδέονται με την εκλογική διαμάχη και μέσω του κυβερνητικού συνασπισμού του Kadima, που είναι υπεύθυνος για μερικές από τις πλέον ακραίες πράξεις – όπως η εκκένωση της Λωρίδας της Γάζας από τον Yisrael Hasson – και από την άλλη, τα “γεράκια” του Εργατικού Κόμματος, που τάσσονται υπέρ μιας αυστηρής προσέγγισης, αλλά και από την άλλη, επίσης, ανάμεσα στο Kadima και τα “σούπερ-γεράκια” του Λικούντ, που ολοένα και μετακινούνται σε πιο ακραίες σκληροπυρηνικές θέσεις.<br /><br />Φυσικά, δεν περιμένουμε τα αραβικά και/ή τα ισλαμικά κράτη να κάνουν κάτι, καθώς είναι διαιρεμένα, αλλά και επειδή επιδιώκουν να βελτιώσουν την εικόνα και να ενδυναμώσουν την επιρροή τους στην περιοχή, ακόμα και εάν θυσιαστεί ο παλαιστινιακός λαός. Όπως και στην περίπτωση του Ιράν που χρησιμοποιεί την πααιστινιακή τραγωδία για να παρουσιάζεται ως η μόνη δύναμη ενάντια στον μισητό αμερικανικό ιμπεριαλισμό καθιστώντας τον εαυτό του ως μια ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή.<br /><br />Αλλά πέρα από τις διεθνείς πολιτικές υποθέσεις, η κατάσταση του παλαιστινιακού λαού σήμερα φαίνεται οδυνηρή, με ελάχιστες προοπτικές εύρεσης λύσης που να παρέχουν ευκαιρία για μια ζωή με ελάχιστη αξιοπρέπεια όσον αφορά την κοινωνική ασφάλεια και την εξασφάλιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων επιβίωσης.<br />Σήμερα η μόνη εγγύηση για τον παλαιστινιακό λαό ίσως, για να βρει, όσον το δυνατόν πιο γρήγορα, μια έστω και μικρή ανάπαυλα και ειρήνη, είναι το γεγονός ότι οι πλιατσικολόγοι κάθε είδους και διαμετρήματος – που συρρέουν κατά πλήθη φυσιολογικά ή ιδεολογικά στα σύνορά τους, ή ασχολούνται με πολιτικές ίντριγκες στο εσωτερικό – έχουν έρθει σε μια νέα επισφαλή ισορροπία.<br /><br />Η μόνη πραγματική προοπτική για χειραφέτηση που μπορούμε να αντικρίσουμε στο άμεσο μέλλον, είναι η ανάπτυξη και επέκταση του είδους αυτού αυτοοργάνωσης που υπάρχει σε πολλά παλαιστινιακά χωριά σήμερα, που ενθαρρύνεται από την αλληλεγγύη μεταξύ των παλαιστινιακών λαϊκών επιτροπών και πρωτοβουλιών όπως οι “Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος”, όπου συμμετέχουν διεθνιστές από όλο τον κόσμο και αντισιωνιστές Ισραηλινοί, και οι οποίοι αγωνίζονται ενάντια στην αλαζονία των Ισραηλινών αποίκων και του στρατού που τους υποστηρίζει, χρησιμοποιώντας ειρηνική αντίσταση. Και δεν είναι τυχαίο το ότι στα χωριά αυτά έχει επιλεχθεί ένας άλλος δρόμος και όχι ο μιλιταρισμός της Χαμάς.<br /><br />Ως αναρχικοί της ταξικής πάλης και ελευθεριακοί, θα συνεχίσουμε να καταγγέλουμε τον σιωνιστικό αποικισμό, έτσι όπως καταγγέλουμε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού και φονταμενταλισμού που καταπιέζει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια κάθε λαού. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλουμε το γεγονός ότι τεράστια τμήματα του παγκόσμιου προλεταριάτου υποφέρουν κάτω από την καταπίεση και τη φτώχεια ως αποτέλεσμα των ενδο-ιμπεριαλιστικών διαμαχών και των κυνικών πολιτικών παιχνιδιών των δυνατών τοπικών ολιγαρχιών που, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούνται εν γνώσει τους ως πιόνια στη διεθνή σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, σημαδεμένα από το αίμα του προλεταριάτου.<br /><br />Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους αγώνες εκείνους και τις δράσεις αλληλεγγύης με τον παιλαιστινιακό λαό, υποστηρίζοντας όλες εκείνες τις εμβρυακές εκδηλώσεις αυτοκαθορισμού που χαρακτηρίζουν τους αγώνες ολόκληρων χωριών της Παλαιστίνης, πεπεισμένοι ότι μόνο εάν μπορούν να απελευθερωθούν από τις βλαβερές επιρροές κάθε ολιγαρχίας του Κράτους και του παρακράτους, μπορούν οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, να αρχίζουν να ελπίζουν για μια πιο αξιοπρεπή ζωή.<br /><br /> <span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici</span> (FdCA – Ομοσπονδια των Κομμουνιστών Αναρχικών – Ιταλία)<br /><span style="font-weight: bold;">Zabalaza Anarchist Communist Front</span> (ZACF – Αναρχικό Κομμουνιστικό Μέτωπο Zabalaza – Νότια Αφρική)<br /><span style="font-weight: bold;">Common Cause</span> (“Κοινή Υπόθεση” – Οντάριο-Καναδάς)<br /><span style="font-weight: bold;">Μέλη των Anarchists Against the Wall</span> (AAtW – Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος – Ισραήλ)<br /><span style="font-weight: bold;">Alternative Libertaire</span> (Γαλλία)<br /><span style="font-weight: bold;">Anarchistische Gruppe Solidarität von Unten</span> (Βερολίνο, Γερμανία).</span><br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ενδέχεται να υπογραφεί και από άλλες οργανώσεις που συμμετέχουν στον εν λόγω δικτυακό τόπο. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 3 Γενάρη 2009.</span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-9033242522870700412008-12-09T17:12:00.002+01:002008-12-09T17:15:56.866+01:00Δεν χρειαζόμασταν έναν ακόμα μάρτυρα<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title">Δεν χρειαζόμασταν έναν ακόμα μάρτυρα</h1><br />Ενώ η Ελλάδα προετοιμαζόταν για τη γενική απεργία που είχε προκηρυχθεί για τις 10 Δεκέμβρη ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή και την οικονομική κρίση, και οι κινητοποιήσεις της βάσης σε σχολεία και πανεπιστήμια αναπτύσσονταν περαιτέρω εδώ και αρκετό καιρό ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ηλικίας μόνο 16 χρόνων, έγινε η ανεπιθύμητη επιλογή γινόμενος το θύμα και ο αποδιοπομπαίος τράγος των αστυνομικών μηχανισμών και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τις κατασταλτικές δυναμεις του Κράτους.<br /><h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://anarkismo.net/attachments/dec2008/athens4_3.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 260px; height: 148px;" src="http://anarkismo.net/attachments/dec2008/athens4_3.jpg" alt="" border="0" /></a></h1> Η οικονομική κρίση που έχει εξαπολυθεί από τον διεθνή καπιταλισμό ενάντια στους εκμεταλλευόμενους όλου του κόσμου, που διαχειρίζεται με μέτρα που επιβάλουν γενικευμένη πτώχευση εκ μέρους των Κρατών, καταστρέφει τις εύθραυστες ισορροπίες και τους επισφαλείς συνασπισμούς εξουσίας ανάμεσα σε εξουσιαστικές ομάδες και ακροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, καθιστώντας μας ικανούς να αντικρίσουμε την αληθινά αντιδημοκρατική και αντιδραστική αποστολή και φύση του Κράτους και των μηχανισμών της (αν)ασφάλειάς του: αποξένωση, ποινικοποίηση και εξαφάνιση της όποιας κοινωνικής αντιστασης.<br /><br />Το ίδιο έγινε και με τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα το 2001, το ίδιο έχει γίνει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και σε χώρες όπως η Παλαιστίνη και περιοχές όπως η Οαχάκα στο Μεξικό. Το περασμένο Σάββατο το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα.<br /><br />Οι αυθόρμητες διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα είναι το αποτέλεσμα του πολιτικού, λαϊκού θυμού εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή και τις εγκληματικές πράξεις της αστυνομίας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι εκείνη που πρώτη όπλισε και εξαπέλυσε τους δολοφόνους μπάτσους και αργότερα ήταν η ίδια που αποδύθηκε σε έναν ηλίθιο χορό από συγγνώμες και παραιτήσεις, αλλά δεν τιμώρησε κανέναν. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να στρέψει την προσοχή στις καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιών, ενώ επιχειρεί να καταστείλει τους διαδηλωτές, επιτιθέμενη στον κόσμο με χημικά όπλα και βασανίζοντας όσους συλλαμβάνονται.<br /><br />Η εξέγερση αυτή είναι μόνο η αρχή. Και η γενική απεργία, μια συνδικαλιστική και κοινωνική, πολιτική και ταξική γενική απεργία, μπορεί να ματετρέψει την λαϊκή οργή σε ένα οργανωμένο οικοδόμημα της βάσης για μια ελευθεριακή εναλλαγή.<br /><br />Σε κάθε χώρα η αναπτυσσόμενη κρίση του καπιταλισμού πλασσάρει τον λογαριασμό για τα σπασμένα στις εργαζόμενες τάξεις και τους εκμεταλλευόμενους της κοινωνίας.<br /><br />Πρέπει να αντιδράσουμε, σε κάθε χώρα, συγκροτώντας από κοινού την κοινωνική αντιπολίτευση που χρειάζεται για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας από την εξόντωσή μας στο όνομα του Κέρδους.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Αλληλεγγύη με το ελληνικό αναρχικό κίνημα και με τα θύματα της καταστολής. Διεθνής αλληλεγγύη με κάθε κοινωνικό αγώνα, στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη!</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici </span></span><br /><span style="font-weight: bold;">(FdCA - Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /><br />8 Δεκέμβρη 2008<br /><br />*Δημοσιεύτηκε στις 9 Δεκέμβρη στο <a href="http://www.anarkismo.net/" title="http://www.anarkismo.net">http://www.anarkismo.net</a><br />Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, την ίδια μέρα.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-22333218731667927772008-11-20T11:42:00.001+01:002008-11-20T11:45:57.806+01:00Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!<p style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;" class="article-subtitle"><span style="font-size:180%;">Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!</span></p><p style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;" class="article-subtitle"><span style="font-size:180%;">Να επεκταθεί η σύγκρουση, να συνδεθούν οι αγώνες, να πάμε σε γενική απεργία!</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;" class="article-subtitle"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ανακοίνωση FdCA (Labour Commission)</span></span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;" class="article-subtitle"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;"><br /></span></span></p> <p class="article">Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος σημειώνει νέα αρνητικά ρεκόρ καθημερινά, ενώ οι κυβερνήσεις επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να τις εμπιστευόμαστε, ότι τίποτε δεν τελείωσε και ότι πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί για ένα αίσιο τέλος. Στο μεταξύ, τα Κράτη επιχορηγούν πιστωτικές και επενδυτικές τράπεζες για να τις σώσουν από την καταστροφή και χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους, χωρίς όμως να παρέχουν εγγυήσεις για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.<br /><br />Η κρίση αυτή έχει προετοιμαστεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Ήρθε ως αποτέλεσμα της δημιουργίας μιας αγοράς χωρίς όρια, ολοκληρωτικά στα χέρια σπεκουλαδόρων και ως αποτέλεσμα απουσίας ελέγχου, ειδικότερα στον τραπεζικό τομέα, ως επακόλουθο του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική των χαμηλών μισθών και της καθυπόταξης των εργατικών κινημάτων έχει ως επακόλουθο τη μείωση των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών καθώς και τον περιορισμό των δυνατοτήτων επέκτασης της αγοράς και έτσι η κρίση αυτή έχει μετατραπεί σε μια κρίση με στόχο το προλεταριάτο, το οποίο πρέπει να πληρώσει για όλη αυτή την οικονομική κατάσταση οδηγούμενο σε μια πιο μεγάλη φτώχεια. Η μεσαία τάξη συνεχίζει να βυθίζεται, γινόμενη ολοένα και πιο φτωχότερη, ενώ οι πλούσιοι συνεχίζουν να γίνονται πλουσιότεροι.<br /><br />Η Ιταλία είναι μια από τις χώρες εκείνες όπου η ανισότητα γίνεται πλέον αισθητή στην πλέον ειδεχθή της εκδοχή, όπως και η πτώση του λαού στη φτώχεια έχει γίνει και αυτή κάτι παραπάνω από αισθητή. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω μιας κρίσης σε εξέλιξη, κρίσης οικονομικής και γενικότερα κοινωνικής, αλλά η ιταλική κυβέρνηση συνεχίζει να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι η ιταλική οικονομία είναι δυνατή και υγιής. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια βίαιη φάση πτώχευσης και αρκετές εταιρίες έχουν αρχίσει πλέον να κλείνουν. Ο προϋπολογισμός (που ψηφίστηκε μόνο χάρη στη σύνδεσή του με ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση) είναι γεμάτος από περικοπές στην υγεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ εισάγει νέα μέτρα για την αύξηση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, επιβάλλοντας ένα συγκεκριμένα χαμηλό ποσοστό ελεγχόμενου πληθωρισμού.<br /><br />Τα τελευταία 15 χρόνια σημειώνεται μια συνεχής μετατόπιση πλούτου, υπό τη μορφή κερδών, με την τάση οι μισθοί να είναι χαμηλότεροι από τον πληθωρισμό – χωρίς αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ) και με μια αυξανόμενη φτώχεια για τους εργαζόμενους, που σημαίνει μια αυξανόμενη φτώχεια για ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι, η ανισότητα εισοδήματος έχει ενταθεί ενώ σημειώνεται χειοροτέρευση των συνθηκών εργασίας, ειδικά στον τομέα των λιγότερο προστατευόμενων εργαζόμενων, όπως οι γυναίκες (σε βάρος των οποίων συνεχίζεται η άρνηση στην ισότητα ευκαιριών πρόσβασης στην εργασία, τους μισθούς και την πλήρη απασχόληση), η νεολαία, όσοι είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων, οι μετανάστες, τόσο σε μεγάλα τμήματα τη Νότιας Ιταλίας όσο ακόμα και σε περιοχές πλούσιου τμήματος της χώρας, όπου γίνονται πλέον αισθητά τα σημάδια της κρίσης. Η ευκαιριακή (επισφαλής) εργασία και οι μισθοί φτώχειας συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για τις ιστορικές κατακτήσεις του ιταλικού εργατικού κινήματος. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να θέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας και αλλού. Η ευκαιριακή εργασία είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είναι το “κλειδί” στην κοινωνική και υπαρξιακή κατάσταση που βρίσκεται η νεολαία, οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες.<br /><br />Η εκτεταμένη επισφαλής εργασία πάει χέρι-χέρι με την, κατά τον ίδιο τρόπο, εκτεταμένη κοινωνική επισφάλεια όπως αυτή προβλέπεται με τη λεγόμενη “Πράσινη Βίβλο” του συντασσόμενου με τα αφεντικά υπουργού Εργασίας Sacconi. Στοχεύει στην εισαγωγή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στενά συνδεδεμένου με την αρχή της επικουρικότητας και της επιμήκυνσης του ορίου συνταξιοδότησης, με τη συνεργασία των συνδικάτων που είναι αναμειγμένα (με την έννοια της χρήσης των διμερών δομών) στην εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας, στην ενθάρρυνση των εργαζόμενων να γίνουν μέτοχοι των εταιριών όπου εργάζονται, με την πρόληψη και την τιμωρία των συνδικαλιστικών αγώνων, με τον περιορισμό του δκαιώματος της απεργίας, μέσα σ’ ένα κλίμα καταστολής και συντεχνιακού φασισμού που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Το μονοπάτι αυτό συγκλίνει πλήρως με την αναθεώρηση των διαπραγματεύσεων που επιβάλεται από την συνομοσπονδία των εργοδοτών (Confidustria) και που έχει ήδη γίνει δεκτό από συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως οι CISL και UIL, μαζί με την UGL (Γενική Εργατική Ένωση, που πρόσκειται στην ακροδεξιά).<br /><br />Έτσι, η χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για υιοθέτηση πολιτικών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των εργαζόμενων, για να ενταθούν τα ήδη αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών και για να σπρωχθεί η εργατική τάξη σε μια οικονομική και επαγγελματική καθυπόταξη. Οι απεργίες και το ενωτικό κίνημα των δασκάλων, μαθητών και γονέων εργατών από τις 15 Σεπτέμβρη και μετά, οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις εργοστασιακών εργατών και των υπαλλήλων της Alitalia, δείχνουν ξεκάθαρα την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε ώστε να απελευθερωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της υποταγής των κατεστημένων συνδικάτων στην κυβέρνηση και την Confidustria, αρνούμενοι “λύσεις” όπως η επαναφορολόγηση των υπερωριών και το πριμ ατομικής παραγωγικότητας, μπορώντας να σταματήσουμε το κλείσμο των εταιριών από το να χρησιμοποιούνται ως χαρτί διαπραγματεύσων με κατεύθυνση να μετατρέψουν τον καθένα στην Ιταλία σε ευκαιριακό εργαζόμενο ή να μην χορηγούν βίζες εργασίας σε κάθε νέο πολίτη της χώρας.<br /><br />Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα μονοπάτι, το μονοπάτι εκείνο που έχει ήδη ακολουθηθεί από τις απεργίες των συνδικάτων βάσης και το εκπαιδευτικό κίνημα του Οκτώβρη. Φαίνεται ότι η CISL ίσως αναγκαστεί να επιλέξει κι αυτή το ίδιο μονοπάτι, γιατί στο εσωτερικό της υπάρχουν ήδη σημαντικές κινήσεις αντίστασης στην προηγούμενη πολιτική των κατεστημένων συνδικάτων που ίσως αναγκάσουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αγωνιστεί ενάντια στην κρίση, παρά τη θέλησή της να συνεργαστεί με το κράτος και τους εργοδότες για μια κάποια “λύση”. Η συμμετοχή στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η υποστήριξη των διαδηλώσεων των εργοστασιακών εργατών, η άρνηση να υπογραφεί η εθνική σύμβαση για τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα, η απροθυμία συνδρομής στις διαπραγματεύσεις που επιβάλλονται από την Confidustria, όλα αυτά τα σημάδια μιας αναγεννημένης αυτονομίας (ποτέ δεν επίναι αργά!) κάνουν την απεργία της 12 Δεκέμβρη, που καλέστηκε από τους μεταλλεργάτες της FIOM, ένα ραντεβού στο οποίο θα αφιερώσουμε κάθε μας ενέργεια για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη εκ μέρους των εργαζόμενων σε μια πιο μαχητική και συμμετοχική μορφή συνδικαλισμού.<br /><br />Η 12 Δεκέμβρη, μια ημερομηνία που ειναι ήδη σημαδιακή, λόγω της επετείου του μακελειού της Piazza Fontana 39 χρόνια πριν, πρέπει να γίνει μέρα αγώνα, κινητοποίησης και απεργιών στις οποίες πρέπει να συμμετέχει κάθε κατηγορία, κάθε τομέας κάθε συνδικάτο που αντιτίθεται στο κόστος της κρίσης και τα κυβερνητικά μέτρα, κάθε είδος εναλλακτικού συνδέσμου της βάσης, αυτοδιευθυνόμενων κέντρων, πολιτικών οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς και του αναρχικού κινήματος, όλοι μαζί σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες είτε ολικής είτε μερικής απαχόλησης, Ιταλούς ή μη, μια διαδήλωση ταξικής ενότητας και άμεσης δημοκρατίας. Μια συνδικαλιστική, κοινωνική, πολιτική και ταξική πάλη με μια Γενική Απεργία που να μπορεί να επιδείξει δυναμική και να απαιτήσει:<br /></p><ul><li> Κατάργηση του νόμου 133/08 (οι εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις Gelmini) και των καταστρεπτικών του αποτελεσμάτων στον κόσμο της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας.</li></ul><p class="article"> </p><ul><li>Εξασφάλιση και αναδιανομή των δημόσιων πόρων υπέρ των κοινωνικών υπηρεσιών, περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και απόσυρση της Ιταλίας από διάφορες “ειρηνευτικές" αποστολές.</li></ul><p class="article"> </p><ul><li>Υποστήριξη των μισθών και των συντάξεων με τη μορφή φοροαπαλλαγών και αύξησής τους στα ευρωπαϊκά επίπεδα.</li></ul><p class="article"> </p><ul><li>Εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους, είτε με πλήρη είτε με μερικλή απασχόληση, Ιταλούς ή μετανάστες, καθώς και πλήρες επίδομα ανεργίας κ.λπ.</li></ul><p class="article"> </p><ul><li>Μείωση των εργάσιμων ωρών χωρίς μείωση μισθών. </li></ul><p class="article"> </p><ul><li>Έλεγχο από τα κάτω των διαπραγματεύσεων και επαγρύπνηση ενάντια στο φασισμό των εταιριών μέσω συνελεύσεων εργαζόμενων.</li></ul><p class="article"><br />Η FdCA υποστηρίζει την απεργία και τις κινητοποιήσεις της FIOM στις 12 Δεκέμβρη και καλεί κάθε οργάνωση, τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τα εργατικά συμβούλια, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης και κάθε άλλη εργατική οργάνωση, σε γενική απεργία την ημέρα αυτή και την αρχή μιας νέας πορείας λαϊκής συμμετοχής, για μια μεγαλύτρη κοινωνική ισότητα και ελευθερία.<br /></p><p class="article"><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);"> Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών </span><br />(Federazione dei Comunisti Anarchici)<br /><br />8 Νοέμβρη 2008<br /><br />** Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2008. </p>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-78590468918523398462008-11-18T10:55:00.001+01:002008-11-18T10:58:01.749+01:00Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων<h1 style="text-align: center; font-family: arial; color: rgb(255, 0, 0);" class="article-title"><span style="font-size:180%;">Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20</span></h1><br /><p class="article">1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).<br /><br />2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.<br /><br />3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.<br /><br />4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.<br /><br />5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.<br /><br />6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.<br /><br />7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.<br /><br />8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Υπογράφουν: </span></p><h3> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">Alternative Libertaire</span> (Γαλλία)<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Federazione dei Comunisti Anarchici</span> (Ιταλία)<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Melbourne Anarchist Communist Group</span> (Αυστραλία)<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Zabalaza Anarchist Communist Front</span> (Νότια Αφρική)</h3><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-506252058120865842008-11-16T10:06:00.000+01:002009-02-06T10:12:52.076+01:00Για την παγκόσμια οικονομική κρίση<h1 class="article-title">Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20</h1><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);">Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων</span><br /><br /><p class="article">1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).<br /><br />2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.<br /><br />3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.<br /><br />4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.<br /><br />5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.<br /><br />6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.<br /><br />7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.<br /><br />8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.<br /><br />Υπογράφουν: </p><h3> <a target="_blank" href="http://www.alternativelibertaire.org/"><b>Alternative Libertaire</b></a> (Γαλλία)<br /><a target="_blank" href="http://www.fdca.it/"><b>Federazione dei Comunisti Anarchici</b></a> (Ιταλία)<br /><a target="_blank" href="http://melbourneanarchistcommunistgroup.org/"><b>Melbourne Anarchist Communist Group</b></a> (Αυστραλία)<br /><a target="_blank" href="http://www.zabalaza.net/"><b>Zabalaza Anarchist Communist Front</b></a> (Νότια Αφρική)<br /><a target="_blank" href="http://www.farj.org/"><b>Federação Anarquista do Rio de Janeiro</b></a> (Βραζιλία)<br /><a target="_blank" href="http://linchpin.ca/"><b>Common Cause</b></a> (Οντάριο, Καναδά)<br />Unión Socialista Libertaria (Περού)<br /><a target="_blank" href="http://www.nefac.net/fr"><b>Union Communiste Libertaire</b></a> (Κεμπέκ, Καναδά)<br /><a href="http://libertyandsolidarity.org/">Liberty & Solidarity</a> (Ηνωμένο Βασίλειο)<br /><a href="http://aoc-asamblea.blogspot.com/">Asociación Obrera de Canarias/Ēššer Ămăhlan n Təkanaren</a> (Αφρική)<br /><a href="http://afb.blogsport.de/">Anarchistische Föderation Berlin</a> (Γερμανία)</h3><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-67791993544956273142008-11-05T12:42:00.001+01:002008-11-05T12:44:11.643+01:00Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει<div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:180%;" >Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει</span><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:180%;" >Ιταλία σήμερα: θρήνος και γιορτή</span><br /></div><br />Ενενήντα χρόνια πριν, στη βίλα Τζιούστι, η Αυστρία παραδόθηκε στην Ιταλία. Νίκη! Για την Ιταλία. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε!<br /><br />Αλλά ήταν ένας πόλεμος που οι εργάτες δεν ήθελαν και επιβλήθηκε σε αυτούς με τη βία από το ιταλικό Κράτος.<br /><br />Θυμάται κανείς σήμερα ότι το 1915 στο Μιλάνο, τη Ρώμη, το Τορίνο και άλλες πόλεις έγιναν μαζικες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο; Ότι στο Τορίνο 100.000 απεργοί εργάτες συγκρούστηκαν με τη αστυνομία και το στρατό σε μια μάχη που κράτησε δύο μέρες;<br /><br />Ήταν ξεκάθαρο ότι οι εργάτες δεν επιθυμούσαν να γίνουν τροφή για τα κανόνια. Δεν είχαν καμία πρόθεση να πληρώσουν το κόστος του πολέμου που επιβαλλόταν από την αστική τάξη, τους μεγαλοβιομήχανους και τους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού.<br /><br />Και είναι απίθανο, επίσης, να θυμηθούμε τις επόμενες μέρες ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου έγιναν ένα εκατομμύριο δίκες για λιποταξία, ότι αποδεκατίστηκαν ολόκληρα συντάγματα κτηνωδώς, ότι έγιναν 4.000 συλλήψεις κατά τη διάρκεια αντιπολεμικών διαδηλώσεων.<br /><br />Ποιος θυμάται τώρα ότι στο Τορίνο το 1917 ο λαός ξεσηκώθηκε ξανά ενάντια στην αύξηση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, για ψωμί και ειρήνη;<br /><br />Η Ιταλία γιορτάζει σήμερα υποκριτικά τη “νίκη” της. Αλλά ήταν μια νίκη που πληρώθηκε με 680.000 νεκρούς, 2 εκατομμύρια τραυματίες, ακρωτηριασμένους και αιχμαλώτους, όλοι εργάτες που στάλθηκαν στο σφαγείο εναάντια σε άλλους εργάτες άλλων χωρών – συνολικά χάθηκαν 15 εκατομμύρια εργάτες. Προλετάριοι που τους είπαν ότι πολεμούν για την πατρίδα τους. Εξαπατημένοι. Οι πραγματικοί εχθροί ήταν οι αρχηγοί τους, που σχεδίαζαν μυστικά το μακελειό στα αρχηγεία τους, μακριά από τα χαρακώματα.<br />Το ιταλικό Κράτος γιορτάζει σήμερα την τραγωδία αυτή με ομιλίες, εκδηλώσεις μνήμης, στρατιωτικές παρελάσεις, επισκέψεις σε πολεμικά νεκροταφεία, ευλογίες στην γενναιότητα των Ιταλών στρατιωτών που πέθαναν για την πατρίδα, ειδικά μαθήματα στα σχολεία και τη διαταγή του υπουργού Άμυνας La Russa, να αναρτηθεί η ιταλική σημαία (αν και πάντα είναι αναρτημένη στα δημόσια κτίρια!)<br /><br />Αλλά οι συγκινητικές λέξεις και οι προσευχές για τον ηρωισμό εκ μέρους των κυβερνώντων και των ενόπλων δυνάμεων, θα μας εξαπατήσουν: η πατρίδα και ο εθνικισμός είναι εφευρέσεις που χρησιμοποιούνται για να θέτουν τους εργάτες της μιας χώρας αντιμέτωπους σε αυτούς της άλλης, να νομιμοποιούν τους στρατούς με τους οποίους ελέγχουν τη γη και προσταεύουντα οικονομικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού όπου χρειάζεται να επέλθει καταστροφή, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Καύκασο ή το Θιβέτ, την Αφρική το Λίβανο και την Παλαιστίνη, παράγοντας εκατομμύρια πρόσφυγες, μιζέρια και ερείπια, ανεργία και μετανάστευση.<br /><br />Ενενήντα χρόνια αργότερα, η 4 Νοέμβρη είναι η ημέρα της αποκήρυξης του πολέμου, για τον αντιμιλιταρισμό και τη μη βία μεταξύ των λαών, για την ανακωχή και την αποστρατιωτικοποίηση όλων των πολεμικών ζωών, για την αποχώρηση του ιταλικού στρατού και όλων των στρατών από τις ειρηνευτικές αποστολές.<br /><br />Στις 4 Νοέμβρη 2008, ας αφήσουμε τις σημαίες μεσίστειες, ας θρηνήσουμε τους μαάρτυρες τς βαρβαρότητας του καπιταλισμού, του εθνικισμού και του μιλιταρισμού.<br />Ειρήνη και αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών όλου του κόσμου. Διεθνής αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη φτώχεια.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)</span></span><br /><span style="font-weight: bold;"> Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών</span><br /><br />4 Νοέμβρη 2008<br /><br />* Η ανακοίνωση αυτή δημοσιεύηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 4 Νοέμβρη 2008.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-20316570515750091502008-10-27T15:18:00.001+01:002008-10-27T15:22:09.668+01:00Για το απεργιακό κίνημα<span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);font-size:130%;" >Απεργώντας ως αντίδραση στην επίθεση εναντίον μας<br />Ελπίδα για τη δημιουργία αντίστασης μέσω των εργατικών κινητοποιήσεων</span><br /><br /><br />Η επίθεση στις συνθήκες εργασίας και ζωής μας στην Ιταλία είναι βίαιη, βαθιά και έρχεται από πολλά μέτωπα. Στα μέτρα που πάρθηκαν από την ακροδεξιά κυβέρνηση το καλοκαίρι και τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, έρχεται να προστεθεί η άμεση απειλή της επανεξέτασης της διαδικασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η οικονομική μάστιγα η οποία μπορεί σε λίγο να χτυπήσει την παραγωγή – αλλά η επίθεση της οποίας στις οικονομίες (συμπεριλαμβανομένων και των συντάξεων) και τις μικροκαταθέσεις των εργαζόμενων, για την ώρα τουλάχιστον, είναι περιορισμένη – έχοντας ως αποτέλεσμα μια πτώση της ζήτησης κάτι που θα έχει άμεση επίδραση στην παραγωγή, τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.<br /><br />Ανάμεσα στις επείγουσες προτεραιότητες του ιταλικού Κράτους δεν υπάρχει κανένα σημάδι υποστήριξης των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών. Η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα είναι η παροχή υποστήριξης προς τις επειχειρήσεις, τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαμέσου της λεηλασίας των δημόσιων και ιδιωτικών πηγών, αφαιρώντας από εκατομμύρια εργάτες τον κοινωνικό πλούτο, τις θέσεις εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση καθώς και την εναπόθεση των ελπίδων τους τους σε όλα αυτά, εξαναγκάζοντάς τους σε ισόβια χρέη έτσι ώστε να μπορέσουν (ίσως) να εξασφαλίσουν ένα μέρος να στεγαστούν, το μέλλον των παιδιών τους ή μια αξιοπρεπή συνταξιοδότηση.<br /><br />Οι εργάτες έχουν γίνει αντικείμενο κοροϊδίας στην ίδια τους την εργασία μέσω της οποίας γίνονται στόχοι εκμετάλλευσης ή δολοφονούνται από/σε αυτή.<br /><br />Εγκταλείπονται στη μιζέρια τους, με εξευτελιστικούς μισθούς που μόλις μετά βίας φτάνουν για την επιβίωσή τους. Όλες οι κατακτήσεις τους των τελευταίων δεκαετιών στους τομείς της εκπαίδευσης της υγείας, της κοινωνικής φροντίδας, των συντάξεων και της συγκοινωνίας καταστρέφονται καθώς οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιούνται. Πιάνονται στον ύπνο από τις κυβερνητικές επιθέσεις στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, που στους εργασιακούς χώρους εκδηλώνονται με τη μορφή κατασταλτικών ντιρεκτίβων από την πλευρά των εταιριών που ισοδυναμούν με αυτές την περίοδο του φασισμού. Και, επίσης, εγκαταλείπονται στη σύγχυση μέσω της συνέργειας και της συνεργασίας συγκεκριμένων συνδικάτων με την κυβέρνηση.<br /><br />Παρ’ όλα αυτά, οι εργάτες προσπαθούν να απαντήσουν, όπως γίνεται με τις απεργίες στα σχολεία που έχουν διοργανωθεί από την CUB και την Unicobas, τη γενική απεργία που καλέστηκε στις 17 Οκτώβρη από τις SdL, CUB και Unicobas, την καθυστερημένη, αλλά αναπόφευκτη, απεργία της 30 Οκτώβρη ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση, την άρνηση της CGIL να ενδώσει στα αντεργατικά σχέδια της ομοσπονδίας των εργοδοτών (Confindustria) σχετικά με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις κινητοποιήσεις για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους στον τομέα των συγκοινωνιών καθώς και εκείνες στο δημόσιο τομέα, όλα αυτά είναι απόπειρες αντίδρασης στο παρόν κλίμα, το οποίο καταπνίγει τη σκέψη και τα δικαιώματα των εργαζόμενων καθώς και στο κλίμα φόβου που έχει δημιουργηθεί έντεχνα, με την ελπίδα να προκληθεί διχόνοια και αποθάρρυνση ανάμεσα στους εργαζόμενους, να μπλοκαριστεί κάθε προσπάθεια αναδιοργάνωσης στους εργασιακούς χώρους, να κατασταλεί κάθε απάντηση της βάσης των εργαζόμενων στη βία της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας, οδηγώντας μας σε ένα νέο γύρο “θυσιών”.<br /><br />Γι’ αυτό η Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων για:<br /><br /><ul><li> την υπεράσπιση των μισθών μέσω της αύξησής τους σε εθνικό επίπεδο, μέσω συλλογικών συμφωνιών κατά τομέα (βιομηχανία, εμπόριο, δημόσιο κ.λπ.), αυξήσεις οι οποίες θα είναι αυτόνομες από την παραγωγικότητα και τις υπερωρίες σε επίπεδο εργασιακού χώρου (εταιρίας)</li><li> την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης καθώς και το δικαίωμα της εκπαίδευσης για όλους χωρίς διαχωρισμούς με βάση την τάξη, την ικανότητα ή την προέλευσή τους</li><li> την υπεράσπιση των συντάξεων και των δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών</li><li> την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους κάτω από τον άμεσο έλεγχο των ίδιων των εργαζόμενων</li><li> τα συμβόλαια μονιμότητας για όλους τους προσωρινά εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το αν είναι Ιταλοί ή νέοι κάτοικοι της χώρας (μετανάστες)</li><li> μια κοινωνία ελεύθερη από εκμετάλλευση και φτώχεια, κέρδος και κάθε σπέκουλα, ελεύθερη από την καπιταλιστική απληστία και την Κρατική εξουσία, μια κοινωνία βασισμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, στην ελευθερία και την αυτοδιεύθυνση της ζωής και της εργασίας μας.</li></ul> <br /><span style="font-weight: bold;">Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών</span><br />(Federazione dei Comunisti Anarchici)<br /><br />13 Οκτώβρη 2008<br /><br />* Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 24 Οκτώβρη 2008.FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-32558769438484273772008-08-26T11:27:00.000+02:002008-09-02T11:29:01.626+02:00Ολονυχτία ενάντια στη θανατική ποινή<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title">Ολονυχτία ενάντια στη θανατική ποινή</h1><span style="font-weight: bold;">Torremaggiore, 22-23 Αυγούστου 2008</span><br /><br />Την Πέμπτη, 22 Αυγούστου, στο της επαρχίας Foggia της Apulia, τόπο γέννησης του Ferdinando (ή Nicola) Sacco, διοργανώθηκε μια εκδήλωση και ολονυχτία με την ευκαιρία της 81ης επετείου από την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα μαζί με τον Μπαρτολομέο Βαντζέττι. Η εκδήλωση ήταν οργανωμένη από τον Σύνδεσμο “Σάκκο και Βαντζέττι” σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία, το Nessuno Tocchi Caino και την World Coalition Against The Death Penalty (Παγκόσμια Συσπείρωση Ενάντια στην Ποινή του Θανάτου).<br /><br />Στις 8.30 το βράδυ, συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Torremaggiore πάνω από 100 άτομα και διεξήχθη ένα φόρουμ συζήτησης για την ποινή του θανάτου στη σημερινή εποχή με αφορμή την υπόθεση των Σάκκο και Βαντζέττι.<br /><br />Η όλη εκδήλωση διευθύνθηκε από τον Matteo Marolla και έγινε σειρά ομιλιών από διάφορους, συμπεριλαμβανομένων και της Fernanda Sacco η οποία παρουσίασε σχετικό της βιβλίο, και της Lia Didero εκ μέρους της Federazione dei Comunisti Anarchici.<br /><br />Υπήρξε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την ποινή του θανάτου σε διεθνή κλίμακα, τον προηγούμενο και παρόντα ρόλο, την παρουσία και σπουδαιότητα του αναρχισμού καθώς και των Ιταλών αναρχικών μεταναστών στις ΗΠΑ, κάτι που βιντεοσκοπήθηκε και παρουσιάστηκε από την RAInews 24 και τον Corradino Mineo. Έγιναν επίσης σημαντικές αναφορές στην κατάσταση των μεταναστών στην Ιταλία του σήμερα.<br /><br />Στο τέλος του φόρουμ παρουσιάστηκε μουσικό πρόγραμμα, ενώ διαβάστηκαν και μερικές από τις επιστολές του Σάκκο καθώς και άρθρα του Κάρλο Τρέσκα, ο οποίος την εποχή της σύλληψης και εκτέλεσης των Σάκκο και Βαντζέττι ήταν ο εκδότης της ιταλικής αναρχικής εφημερίδας "Il Μartello" στη Νέα Υόρκη.<br /><br />Ακολούθησε προβολή της δημοφιλούς ταινίας του Montaldo για την υπόθεση Σάκκο και Βαντζέττι ενώ στο διάλειμα ανάφτηκαν κεριά και ακολούθησε πορεία με αυτά στον τύμβο που είναι αφιερωμένος στον Σάκκο.<br /><br />Ο Σύνδεσμος “Σάκκο και ΝΒαντζέττι¨ σχηματίστηκε ένα χρόνο πριν. Έχει στόχο να αποφύγει την ηρωοποίηση των δυο Ιταλών αναρχικών αλλά και να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη μνήμη τους μέσω πρωτοβουλιών επηρεασμένων από το πνεύμα του αγώνα για ισότητα και ελευθερία, αξίες από τις οποίες είχαν επηρεαστεί και οι Σάκκο και Βαντζέττι.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Εθνική Γραμματεία της</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI </span><br /><span style="font-weight: bold;">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /><br />23 Αυγούστου 2008<br /><br /><span style="font-style: italic;">• Ελληνική μετάφραση “ούτε θεος-ούτε αφέντης”, 25 Αυγούστου 2008.</span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6743547419414818270.post-60101248503831363902008-08-21T11:25:00.000+02:002008-09-02T11:27:12.458+02:00Ενάντια στην ποινή του θανάτου<h1 style="color: rgb(204, 0, 0);" class="article-title">Ενάντια στην ποινή του θανάτου</h1><span style="font-weight: bold;">Ολονυχτία διαμαρτυρίας στην Ιταλία</span><br /><br />Στις 22-23 Αυγούστου 2008, με την ευκαιρία της 81ης επετείου από τη δολοφονία των Sacco και Vanzetti, η Federazione dei Comunisti Anarchici θα συμμετέχει σε ολονυχτία (vigil) που διοργανώνεται από την Associazione Sacco et Vanzetti σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία, το Nessuno Tocchi Caino και τον Παγκόσμιο Συνασπισμό κατά της ποινής του θανάτου.<br /><br />Η ολονυχτία αυτή είναι αφιερωμένη στον Sayed Perwiz Kambakhsh, Αφγανό δημοσιογράφο που καταδικάστηκε σε θάνατο για βλασφημία, και θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Papa Giovanni Paolo II στο Torremaggiore (στην Apulia) από 8.30 το βράδυ της 22ας Αυγούστου μέχρι τις 1:00 τα ξημερώματα της 23 Αυγούστου.<br /><br />Την ημερομηνία αυτή, 81 χρόνια πριν, οι Ferdinando Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti πέθαναν στην ηλεκτρική καρέκλα στο Τσάρλεστον των ΗΠΑ στις 12.19 και 12.26 μετά τα μεσάνυχτα αντίστοιχα, μετά από μια δίκη-παρωδία αποτέλεσμα του ρατσισμού και του κλίματος μίσους και μισαλλοδοξίας στην Αμερική τη δεκαετία του 1920 κατά των μεταναστών εργαζομένων, ιδιαίτερα των αναρχικών.<br /><br />Όχι μόνο η θλιβερή υπόθεση τουSayed στο Αφγανιστάν, αλλά και όλες οι άλλες θλιβερές ιστορίες της παραβίασης στοιχειωδών δικαιωμάτων στην Κίνα, τη Μιανμάρ, το Ιράν, τις ΗΠΑ, το Ιράκ και τη Σομαλία, η υπόθεση του πολέμου και της πείνας στο Νταρφούρ (του Σουδάν), είναι μάρτυρες της συνεχιζόμενης σπουδαιότητας της διατήρησης στη συλλογική μας της μνήμης και της θυσίας τους.<br /><br />Σχεδόν 60 χρόνια μετά την υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948, σε μια Ιταλία που διακήρυσσε πάντα το σεβασμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα επεισόδια του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας (συμπεριλαμβανομένου του θεσμικού ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας), οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αιτούντων άσυλο και των Ρομά, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης μεταναστών, η απλήρωτη εργασία και εκμετάλλευση στα αγροκτήματα, όλα συνηγορούν και μαρτυρούν τη σημασία ακόμα και σήμερα της τύχης των δύο Ιταλών αναρχικών που δολοφονήθηκαν στην Αμερική, για την κραυγή τους για ελευθερία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.<br /><br />19 Αυγούστου 2008<br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(204, 0, 0);font-size:130%;" >FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI </span><br /><span style="font-weight: bold;">(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">* Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 21 Αυγούστου 2008. </span>FdCA Romahttp://www.blogger.com/profile/13345479495843824130noreply@blogger.com0