Η κρίση της δημοκρατίας στην Ιταλία

Ντοκουμέντο του 8ου Εθνικού Συνεδρίου FdCA


Στην Ιταλία, υπάρχει μια σαφής επιδείνωση του επιπέδου της δημοκρατίας στη χώρα, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και γενικά μέσα στην κοινωνία:

• στη συγκεντροποίηση της εξουσίας στην εκτελεστική εξουσία, με τη συνακόλουθη αυταρχική τάση του να στηρίζονται όλοι και όλα διαρκώς και περισσότερο σε εκτελεστικές διαταγές και ρυθμίσεις
• στην πτώση της νομοθετικής εξουσίας του κοινοβουλίου, που έχει περιορισθεί σε ένα σώμα που επικυρώνει απλώς το έργο της κυβέρνησης και τις αποφάσεις που λαμβάνονται στους διαδρόμους της εξουσίας, όπου επικρατεί συμπαιγνία και συνενοχή μεταξύ των εκτελεστικών και των διαφόρων οικονομικών ολιγαρχιών και την ανασύνθεση των συμφερόντων των διαφόρων τομέων της ιταλικής αστικής τάξης
• στην παρούσα χρήση του κοινοβουλίου εναντίον της δικαστικής εξουσίας
• στην καταστροφή της εκπροσώπησης των μειονοτήτων υπέρ της ομογενοποίησης των αστικών συμφερόντων.

Η κατάσταση αυτή έχει θέσει ουσιαστικά στο περιθώριο την κοινοβουλευτική στρατηγική ως μέσο χειραφέτησης των λαϊκών τάξεων, και αποδεικνύεται ότι είναι περιττή η επιδίωξη της εκπροσώπησης των συμφερόντων των εργαζομένων εντός του Κοινοβουλίου και / ή μέσω της κυβέρνησης.

Η εντατικοποίηση της εξουσίας σε όλη τη χώρα, ως αποτέλεσμα της επέκτασης της διοικητικής εξουσίας και η χρήση της κάθετης εξάρτησης (Ευρωπαϊκή Ένωση) καθώς και της οριζόντιας εξάρτησης για τις περιφέρειες και τις μακρο-περιφέρειες που καθοδηγούν τις οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και επαγγελματικές δομές των υπηρεσιών, όπου το Κράτος έχει απλώς και μόνο την ευθύνη του να εξασφαλίζεται η συμβατότητα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων που προκύπτουν από αυτές, καθιστώντας στην ουσία αδύνατο για την κοινωνική βάση να συμμετάσχει και να οργανωθεί, είτε με εποικοδομητικό τρόπο, είτε επιδιώκοντας αποκατάσταση των όποιων διαφορών.

Η επιδείνωση της δημοκρατίας και της συμμετοχής επηρεάζει επίσης και τον κόσμο της εργασίας μέσω:

• αλλαγών στο καθεστώς των διαπραγματεύσεων και της ανανέωσης των συμβάσεων χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους εργαζομένους
• αποκλεισμού των συνδικαλιστικών μαχητικών μειονοτήτων
• αποκλεισμού της αντιπολίτευσης του συνδικαλισμού της βάσης

Η μεταρρύθμιση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που επιβάλλει η Confindustria (σ.τ.μ.: το συλλογικό όργανο των εργοδοτών) αποσκοπεί στην επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών με την ώθηση της πλήρους συμμετοχής των συνδικάτων στις ατομικές συμβάσεις (που είναι μέρος μιας ολόκληρης σειράς αλλαγών, όπως το νέο όριο των 3 ετών για την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων, το επτάμηνο πάγωμα του δικαιώματος στην απεργία κατά τη διάρκεια εργατικών κινητοποιήσεων και τα νέα διμερή όργανα) καθώς και με την αποτελεσματική ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων για τους χιλιάδες εργαζομένους σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίοι εκπροσωπούνται ως επί το πλείστον από συνδικάτα.

Σε αντάλλαγμα για τη συγκεντροποίηση της διαπραγματευτικής δύναμης στα χέρια των εταιρειών και της εξάλειψης της συλλογικής, καθολικής και σταθερής φύσης της, προσφέρονται στα συνδικάτα διμερείς φορείς και εγγυήσεις για επιβίωση, σε μια προσπάθεια να εξαναγκαστούν να επιταχύνουν την όλη διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει και η οποία τα μετατρέπει σε φορείς παροχής υπηρεσιών. Οι κυρώσεις για όποιον παραβιάζει τους κανόνες που επιβάλλει η Confindustria είναι ένα σαφές μήνυμα του τέλους της αυτονομίαα των συνδικάτων και οποιασδήποτε δράσης σε επίπεδο βάσης στο χώρο εργασίας.

Όμως, η επιδείνωση της δημοκρατίας συναντάται και στη μείωση της ελευθερίας της λαϊκής συμμετοχής χάρη στην εφαρμογή:

• ρατσιστικών θεσμικών πολιτικών και βίας με την οποία επιδιώκεται η καταδίωξη και ποινικοποίηση των μεταναστών και άλλων μειονοτήτων
• αυταρχικών πολιτικών που επιδιώκουν να αντιπαρατεθούν με τη βία σε περιβαλλοντικά και περιφερειακά κινήματα, τόσο σε τοπική κλίμακα (αρνήσεις κ.λπ.) όσο και σε ευρύτερη κλίμακα (στρατιωτικές βάσεις, πυρηνική ενέργεια και ενέργεια γενικότερα)
• μείωσης των εισοδημάτων και ενθάρρυνσης του χρέους, εντείνοντας τον εκβιασμό σε βάρος της εργατικής τάξης, προωθώντας την αναζήτηση ατομικών λύσεων (αύξηση της παραγωγικότητας, διπλή κερδοσκοπία, υπερωρίες, δουλειά και μετά τη συνταξιοδότηση), με ταυτόχρονη αποδυνάμωση και καταστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργατικών αγώνων
• καταστροφικής πολιτικής στο δημόσιο και κοινωνικό τομέα, από τα σχολεία μέχρι τις συγκοινωνίες και από την υγειονομική περίθαλψη μέχρι τις συντάξεις.

Τέλος, η επίθεση κατά των ελευθεριών μας επηρεάζει και τα δικαιώματά μας όσον αφορά τον αυτοκαθορισμό της αναπαραγωγής, των σχέσεων, της υγείας και της ατομικής μας συμπεριφοράς.

Αντιμέτωποι με αυτή την κατά φαντασία θεσμική δημοκρατία, με την περίφραξη της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, με την παθητική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία, πρέπει να προωθήσουμε τον εκδημοκρατισμό, τη δημοκρατία από τα κάτω, την άμεση δημοκρατία, μέσα από:

• την υπεράσπιση και τη δημιουργία συλλογικών, αυτοδιαχειριζόμενων χώρων βάσης, όπου οι διαφορετικές απόψεις μπορούν να συγκλίνουν όταν λαμβάνονται οι αποφάσεις που αφορούν τις κοινωνίες μας και τις θέσεις εργασίας μας
• σε πολιτικό επίπεδο, την οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των οργανώσεων, αγωνιστών και ακτιβιστών, με βάση την αυτο-οργάνωση, την αμοιβαιότητα και την ισότητα των σχέσεων, με στόχο τη συμβολή στην ανάπτυξη της πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης στις νομοθετικές, διοικητικές και οικονομικές αποφάσεις που στηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να καθορισθεί ποιους αγώνες είμαστε σε θέση να ενοποιήσουμε. Θα πρέπει να βασιστούμε στα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντισεξιστικά δίκτυα, να προωθήσουμε συντονιστικά και οργανώσεις βάσης που να μπορούν να προωθήσουν τη συμμετοχή από το λαό και τους ακτιβιστές της ταξικής πάλης και να ενθαρρύνουμε κάθε διαμαρτυρία που δίνει δύναμη πίσω στην τοπική κοινότητα
• * στις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις να υποστηρίξουμε μια διαδικασία σσπείρωσης της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της CGIL (σ.τ.μ.: η μεγαλύτερη ιταλική συνδικαλιστική ομοσπονδία), αρχίζοντας από το χώρο εργασίας, με εκπροσώπους και αντιπροσώπους
• υποστήριξη των διαδικασιών της όσο το δυνατόν ευρύτερης συσπείρωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, αρχίζοντας από το χώρο εργασίας και την τοπική κοινότητα
• τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων δομών στην τοπική κοινότητα για συζήτηση και διαμόρφωση, τη χρήση της αντιπληροφόρησης και των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων στα διάφορα συνδικάτα
• την υπεράσπιση του εθνικού σύστηματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που θα εγγυάται την εργατική δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων στο χώρο εργασίας.

Για την σε πρώτο πρόσωπο συμμετοχή των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την αυτονομία των άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης:

• επανοικοδόμηση και ρίζωμα στις δομές της κοινωνίας και των κοινοτήτων μας, των ιδεών και των δρόμων της αντι-καπιταλιστικής κριτικής και του αγώνα
• συγκεντροποίηση, μορφοποίηση και ομοσπονδιοποίηση των πιθανών επαναστατικών εμπειριών σε ένα πρόγραμμα για μια στέρεα, κομμουνιστική κοινωνία, αυτοδιαχειριζόμενη και ελευθεριακή.

Federazione dei Comunisti Anarchici

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 21 Δεκέμβρη 2010.

Στην υπεράσπιση του νερού για όλους

Ενάντια στα άπληστα χέρια του καπιταλισμού και της γραφειοκρατικής κρατικής διαχείρισης

Η Federazione dei Comunisti Anarchici υποστηρίζει κάθε πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της δημόσιας κυριότητας του νερού. Τα μέλη μας συμμετείχαν στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα που προωθήθηκε από το Φόρουμ Acqua Bene Comune που συγκέντρωσε 1.400.000 υπογραφές, χάρη στην αυταπάρνηση χιλιάδων απλών πολιτών.

Έχουμε επίγνωση ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων και αγαθών από κρατικά σώματα, σχήματα και οργανισμούς έχει ως αποτέλεσμα τη γενική κακοδιαχείριση των πόρων, ως απόρροια της αναπόφευκτης άγνοιας εκ μέρους του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των τοπικών κοινοτήτων. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτό οδηγεί στην εμφάνιση κοινωνικών προβλημάτων, ιδιαίτερα για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.

Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων από τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς το μόνο που παράγει είναι ακόμη χειρότερες συνθήκες στην υλική ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, δεδομένου ότι οι πόροι αυτοί γίνονται στη συνέχεια απλά ένας τρόπος για τη δημιουργία κέρδους για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Η ιδιωτική διαχείριση καθιστά τον κάθε αναφαίρετο συλλογικό πόρο όπως το νερό ένα ακόμη εμπόρευμα που θα το διαπραγματεύονται στην καπιταλιστική αγορά και επομένως θα υπόκειται στους νόμους του κέρδους και τα καπρίτσια της κερδοσκοπίας, κάτι που θα αναγκάσει ιδιώτες ανταγωνιστές να διατηρήσουν τη σχέση κόστους-οφέλους στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. Αυτό μεταφράζεται σε πιο ακριβές και πιο χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες για τους πολίτες.

Για τους λόγους αυτούς, τα μέλη της Federazione dei Comunisti Anarchici συμμετείχαν και θα συμμετέχουν στις διάφορες πρωτοβουλίες του εθνικού φόρουμ για την υπεράσπιση του δημόσιου νερού στις κατά τόπους δραστηριότητες, από τις 4 Δεκεμβρίου, με την επίγνωση ότι η αυτόνομη αυτοδιαχείριση των ζωτικών πόρων σε όλη την επικράτεια μέσω του άμεσου ελέγχου από τους τοπικούς φορείς των παραγωγών, δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία, εάν δεν θέλουμε να δούμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε να καταστρέφεται οριστικά και αμετάκλητα από την απληστία για κέρδος από την πλευρά των καπιταλιστικών ολιγαρχιών ή να εγκαταλείπεται στην επιδείνωση τηε κρατικής γραφειοκρατικής διαχειρισης.

Εθνική Γραμματεία της
Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδια των Κομμουνιστών Αναρχικών)

1 Δεκέμβρη 2010


* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 5 Δεκέμβρη 2010

Ντοκουμέντο για τη δουλειά στα συνδικάτα

Η διεθνής κατάσταση

Η διαρθρωτική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα σοβαρά πλήγματα για τις οικονομίες πολλών χωρών. Μια διαρθρωτική – και όχι συγκυριακή - οικονομική κρίση, η οποία στην πραγματικότητα καταδεικνύει την πλήρη αποτυχία του φιλελεύθερου συστήματος.

Στην Ευρώπη, όπου ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να είναι επιτυχής, τα διάφορα κόμματα και οι κυβερνήσεις ορίζουν την κρίση ως μια συγκυριακή κρίση και συχνά δηλώνουν ότι τελειώνει, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να δηλώσουν ότι το ίδιο το σύστημα στο οποίο βασίζονται συνιστά πλήρη αποτυχία.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών χρωμάτων παίρνουν αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα, υποστηρίζοντας τράπεζες και επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν την κρίση ως άλλοθι, και τον λογαριασμό για την "υποστήριξη" αυτή τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι συνταξιούχοι και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα με τη μορφή του παγώματος των μισθών, των διαφόρων περικοπών, της προσωρινότητας στην εργασία, της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών.

Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές συμμαχούν με τις τάξεις των βιομηχάνων οι οποίοι εκτοξεύουν την απειλή της εξωτερικής ανάθεσης - και ως εκ τούτου της απώλειας θέσεων εργασίας – ώστε να εκβιάσουν τους εργαζόμενους, να μείωσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, με στόχο να καταστούν τα μέτρα αυτά αμετάκλητα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η εξωτερική ανάθεση ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων του παραγωγικού συστήματος χρησιμοποιείται με τον ακριβή στόχο της απόκτησης του μέγιστου κέρδους, με την ανάθεση δηλαδή σε χώρες όπου το κόστος εργασίας (όσον αφορά τους μισθούς και τα δικαιώματα) είναι πολύ χαμηλότερο.

Η απάντηση των εργαζόμενων σε αυτό το κλουβί που δημιουργείται γι’ αυτούς ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να οργανωθεί, για διάφορους λόγους:

* η ηγεσία των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε αυτό, καθιστώντας τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά αυτόνομα από την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, κάνοντάς τα συστηματικούς και συστημικούς συνενόχους των “εργασιακών μεταρρυθμίσειων” που συνθέτουν τα κάγκελα του εν λόγω κλουβιού

* περιορίζεται σε μια μόνο εταιρεία ή ακόμη και σε μια ενιαία μονάδα που πλήττεται

* οι εργαζομένοι στις διάφορες χώρες δεν είναι οργανωμένοι σε διεθνές επίπεδο, ενωμένοι σε μια πλατφόρμα αιτημάτων, με κοινούς στόχους. Η διεύρυνση της κοινωνικής σύγκρουσης είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε ώστε να αντισταθούμε στις επιθέσεις των αφεντικών, τα οποία με τη συνενοχή των τοπικών θεσμών και των συνεργαζόμενων συνδικάτων, χρησιμοποιούν την κρίση για να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να γονατίσουν.

Σε διεθνές επίπεδο, οι υπάρχουσες μορφές οργάνωσης, είναι εντελώς ανεπαρκείς. Πολύ συχνά συναντάμε εργαζόμενους από τις ίδιες πολυεθνικές σε διαφορετικές χώρες σε σύγκρουση μεταξύ τους, συγκρούσεις οι οποίες δημιουργούνται και συχνά υποστηρίζονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις εκείνες διεθνούς συντονισμού μεταξύ των εργαζομένων (πολυεθνικές εταιρείες).

Η εθνική κατάσταση

1. Ο ιταλικός καπιταλισμός και η επίθεση ενάντια στο σύστημα της εργασίας

Η κρίση του ιταλικού οικονομικού συστήματος έχει ήδη γονατίσει τις διάφορες παραγωγικές περιοχές και τάξεις της χώρας. Η κρίση έπληξε πρώτα τους προσωρινά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους ανά ημέρα, αυτούς που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με άλλα λόγια όλο το στρατό των περιστασιακά εργαζόμενων, αλλά τώρα έχει φθάσει ακόμη και τους εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, εξαλείφοντας το δίκτυο ασφαλείας τους.

Υπάρχει τεράστια και κάποιες φορές αδικαιολόγητη χρήση του Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού [1], σοβαρές καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, μείωση του προσωπικού, κλείσιμο εργοστασίων κλπ. Είναι μια κρίση που φορτώνεται στους εργαζόμενους, επειδή κάθε μέσο με το οποίο επιχειρείται να καταπολεμηθεί ή ξεπεραστεί συνεπάγεται μείωση του κόστους παραγωγής, μείωση των μισθών και πετσόκομα των δικαιωμάτων.

Είναι μια κρίση που είναι χρήσιμη στην κυβέρνηση και τα αφεντικά, καθώς τη χρησιμοποιούν για να ξαναγράψουν τους κανόνες διαπραγμάτευσης και την εργασιακή πολιτική γενικότερα. Οι νέοι κανόνες που ήδη εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς είναι ασαφείς (έτσι ώστε να εφαρμοστούν πολύ εύκολα), και οδηγούν σε μια προγραμματισμένη μείωση των μισθών και τον τερματισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κάτι με το οποίο συμφωνούν υποχρεωτικά και τα συνδικάτα που υπογράφουν συμφωνίες στο όνομα της ανάπτυξης - με άλλα λόγια το κέρδος.

Με τον τελευταίο της προϋπολογισμό, η κυβέρνηση επέφερε εκτεταμένες περικοπές χτυπώνταςτους εργαζόμενους, τόσο όσον αφορά τους μισθούς – με το πάγωμά τους (4 χρόνια για τους δημόσιους υπαλλήλους) – όσο και σε σχέση με τη μείωση και τη διαγραφή από τα επιδόματα πρόνοιας, μέτρα που έπληξαν τις γυναίκες εργαζόμενες, και τη χειροτέρευση των συντάξεων γήρατος και των ανάλογων επιδομάτων. Επίσης, χειροτερεύει η ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών (σχολεία, υγειονομική περίθαλψη, πανεπιστήμια, έρευνα κ.λπ.), μειώνονται οι θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, παγώνουν οποιεσδήποτε νέες συμβάσεις, επιβάλλονται περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας και αναστέλλεται η ανανέωση των οργάνων εκπροσώπησης των εργαζομένων (RSUs).

Είναι η εταιρεία που αποφασίζει για τους εργαζομένους, δημιουργώντας μια μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην παροχή εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας οδηγούν στη σωματική και ψυχική εξάντληση των εργαζομένων, ενώ σημειώνεται μεγάλη αύξηση εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών νόσων. Για χάρη του κέρδους, παραγωγικές μονάδες βρίσκονται σε φάση κορεσμού, καθώς συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν επιτρέπονται πλέον εκεί. Οι εταιρείες ενδιαφέρονται μόνο για την εμπορική εκμετάλλευση της υγείας των εργαζομένων μέσω της μη τήρησης των κανονισμών υγείας και ασφάλειας, είτε εντός είτε εκτός των εγκαταστάσεων παραγωγής, με τη βοήθεια της νομοθεσίας με την οποία έχει μειωθεί αισθητά οποιαδήποτε ευθύνη της εταιρείας.

Στον ιδιωτικό τομέα, η εταιρεία εκείνη που συντάσσεται που καλύτερα με τη γραμμή των αφεντικών είναι η FIAT: αυξάνει την εργάσιμη ημέρα, εντατικοποιούνται οι βάρδιες, περιορίζεται ο χρόνος άδειας λόγω ασθενείας, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το δικαίωμα στην απεργία, και η απόλυση και η καταστολή περιμένει όποιον δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες αυτούς.

Επομένως, το σχέδιο του Marchionne [ 2] δεν είναι παρά η πλέον πρόσφατη εκδοχή της παλαιάς γραμμής στη FIAT η οποία ποτέ δεν ανέχθηκε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης σε προγράμματα αναδιάρθρωσης ή μείωσης του εργατικού δυναμικού.

Είναι η αγορά και οι διακυμάνσεις της όπου ο καθένας πρέπει τώρα να υποκύψει: οι επιχειρήσεις το πάνω χέρι! Λιγότερο χρόνο για ξεκούραση, περισσότερες υπερωρίες, μέγιστη δυνατή ευελιξία, όχι απεργίες, και το να αρρωστήσει κάποιος είναι πλέον μια πολυτέλεια που μόνο οι άνεργοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Οι δεκαετίες μπορεί να πέρασαν, αλλά η FIAT δεν έχει χάσει ποτέ την ιστορική αποστολή της, ως ο άκαμπτος διερμηνέας της εν λόγω στρατηγικής η οποία εξισώνει το εργοστάσιο με τον στρατώνα που έχει αφήσει τέτοια σημάδια στα μυαλά και τα σώματα γενεών και γενεών εργαζόμενων, στην (μάταια) προσπάθειά της να καταπνίξει το μαχητικό πνεύμα και την ικανότητά τους να οργανώσουν τον αγώνα και την αντίστασή τους από τα κάτω, εργοστάσιο με εργοστάσιο.

2. Η στάση των CGIL, CISL και UIL

Τα κυβερνητικά μέτρα βρήκαν υποστήριξη από την πλειοψηφία των συνέδρων στο πρόσφατο 16ο Συνέδριο της CGIL, όσον αφορά τόσο την τρέχουσα κατάσταση όσο και το ορατό μέλλον.

Η σημερινή ηγεσία της CGIL, ενισχυσμένη από τις τελευταίες υποψηφιότητες για την Εθνική Γραμματεία και από τις περιοριστικές αλλαγές στο Καταστατικό της, το οποίο συγκεντροποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή, για μια ακόμη φορά έδειξε την αδυναμία της - και σε κάποιο βαθμό τη μεγάλη της απροθυμία να επιστρέψει στο στάδιο της συνεργασίας - για να αντιμετωπίσει αυτή τη ζωτικής σημασίας φάση κατά την οποία η ίδια η ύπαρξη της Συνομοσπονδίας βρίσκεται υπό απειλή.

Η δυναμική αυτού του Συνεδρίου που αποκάλυψε πλήρως την πραγματική κατάσταση της Συνομοσπονδίας, δείχνει τώρα τις επιπτώσεις της “βαλκανοποίησής” της: η άρνηση της πλειοψηφίας να συζητήσει την γραμμή της Συνομοσπονδίας με τη μειοψηφία [3], καθώς και η αντίθεση μεταξύ του FIOM [4] και του υπόλοιπου μέρους της Συνομοσπονδίας.

Η σκληρότητα της τρέχουσας οικονομικής φάσης καθώς και η τρέχουσα και μελλοντική κοινωνική κατάσταση δεν επιτρέπουν περιθώρια για να αναπαυθούμε στις δάφνες μας: οι εργαζόμενοι πρέπει να ανταποκριθούν στην επίθεση αυτή ενάντια στους όρους της ίδιας της ζωής τους.

Σήμερα η CGIL θα πρέπει να ξανασκεφτεί την πολιτική της: θα υποστηρίξει το FIOM, λειτουργώντας σε έναν πιο αντιπαραθετικό τρόπο (όπως η μειονότητα La CGIL che vogliamo πιστεύει), προκειμένου να δοθεί μια μεγαλύτερη φωνή στους εργαζόμενους, ή θα πισωγυρίσει στη φάση της συμφωνίας της με την CISL και την UIL όσον αφορά τους κανόνες διαπραγμάτευσης, στη συνεχιζόμενη αναζήτηση της ενότητας μεταξύ των συνδικάτων; Η επιλογή αυτή θα καταδικάσει την CGIL σε ένα δευτερεύοντα ρόλο, θα αγνοηθεί από τις άλλες δύο Συνομοσπονδίες και από την ομοσπονδία των εργοδοτών Confindustria.

Για αρκετό καιρό τώρα, η CISL και η UIL μαζί με την UGL [5] έχουν σαφώς κατανοήσει ότι οι σχέσεις μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων πρέπει να μεταρρυθμιστούν - με βάση τις αλλαγές με τις οποίες θα αλλάξει εντελώς ο ρόλος των ιταλικών συνδικάτων.

Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια ή εκείνες που παρουσιάστηκαν από την Confindustria και τη FIAT έχουν βρει υποστήριξη και συμφωνία από τα συνδικάτα αυτά, χωρίς πάρα πολλά προβλήματα. Και η μη εταιρική σχέση δεν υπάρχει πλέον: τα συνδικάτα δεν θα είναι πια εξωτερικοί συνεργάτες τους, θα είναι αναπόσπαστο μέρος του όλου συστήματος.

3. Τα συνδικάτα βάσης

Η γέννηση της Unione Sindacale di Base (USB) [6] στις 22 Μάη στη Ρώμη, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την απλούστευση του σεναρίου του συνδικαλισμού της βάσης στην Ιταλία, αλλά δεν φαίνεται να συμβάλει στην επίλυση των παλαιών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τον ιταλικό γαλαξία του συνδικαλισμού της βάσης από την ίδια την απαρχή του σχεδόν 25 χρόνια πριν.

Ο δρόμος προς την USB είναι στρωμμένος από τα ερείπια της προηγούμενης “συμφωνίας βάσης” που υπογράφτηκε από τις RDB / CUB, Confederazione COBAS και SDL, για να μην αναφέρουμε τα προβλήματα που διαφάνηκαν μεταξύ με το περίπου 80% του συνόλου των μελών των συνδικάτων βάσης των προηγουμένως ομοσπονδιοποιημένων μεταξύ τους RDB και CUΒ.

Παρά τον ολέθριο, από πάνω προς τα κάτω μηχανισμό αποσύνθεσης και ανασύνθεσης που έχει πλήξει το συνδικαλισμό της βάσης εδώ και δεκαετίες, η γέννηση του USB φέρνει μαζί της κάποια νέα στοιχεία, όπως ο χωρισμός της ένωσης σε δύο τομείς - ιδιωτικού και δημόσιου τομέα - που διαχειρίζονται συλλογικά τα ζητήματα και όχι από συντονιστικά στελέχη σε έναν τομέα, και είναι σε γενικές γραμμές ένα ενθαρρυντικό μήνυμα κυρίως σε εκείνους τους τομείς όπου ο ταξικός πόλεμος είναι σκληρότερος.

Αλλά, για μια νέα συνδικαλιστική ένωση, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εμπόδια και προβλήματα, όπως:

* το πρόβλημα του συνεχιζόμενου λάθους του να καλούνται ξεχωριστές απεργίες, πολύ συχνά μετά την απόφαση των εθνικών ηγεσιών

* Το πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων βάσης.

Το τίμημα αυτών των διαιρέσεων και προβλημάτων πληρώνεται επίσης και από τον ελευθεριακών τάσεων συνδικαλισμό, που είναι παραδοσιακά υποστηρικτής της ενότητας των εργαζομένων, πέρα και πάνω από τα συμφέροντα του κάθε συνδικάτου.

Αλλά οι ελευθεριακοί συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι μπορούν να παράσχουν συνέχεια στον αγώνα των εργαζομένων, ακόμα και σε αυτή τη φάση των νεο-εταιρικών σχέσεων συνδικαλισμού, καθώς και ότι μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατία στον εργασιακό χώρο.

Κατά συνέπεια, σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, σε επίπεδο συνδικαλισμού της βάσης πρέπει να ξεπεραστεί η μακροχρόνια αδυναμία και να βρεθεί μια λύση σε ένα σταθερό συντονισμό - αν όχι η δημιουργία μιας ομοσπονδίας - εάν πρόκειται να δημιουργηθεί ένα σοβαρό σημείο αναφοράς, τόσο για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους μετανάστες, όσο και για τη μειονότητα στο εσωτερικό της CGIL.

Η αναρχική κομμουνιστική εργασιακή τακτική

Σε αυτή τη φάση κατά την οποία σημειώνεται μια ισχυρή επίθεση των αφεντικών, σε συμπαιγνία με κάποια συνδικάτα (CISL, UIL), και η στάση του περιμένουμε-και-βλέπουμε άλλων (η πλειοψηφία της CGIL), η FdCA θεωρεί ότι η μόνη στρατηγική η οποία μπορεί να είναι αποτελεσματική στην προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης είναι αυτης της σύγκρουσης και της εφαρμογής των ελευθεριακών πρακτικών. Πρέπει να είναι αυτόνομη από τη λογική των κομμάτων, πρέπει να στοχεύει στην ενοποίηση των εργατών ανεξάρτητα από τα συνδικάτα τους, πρέπει να έχει ενοποιημένες μεθόδους αγώνα και στόχους, και θα πρέπει να οργανωθεί οριζόντια.

Η παρέμβαση των αναρχικών κομμουνιστών δεν μπορεί παρά να αρχίσει στους χώρους εργασίας, όπου είναι απαραίτητο, για την αποκατάσταση της ενότητας των συμφερόντων των εργαζομένων, για:

* την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, κατά των απολύσεων και της αδικαιολόγητης χρήσης ορισμένων μορφών επιδομάτων ανεργίας

* την υπεράπιση των εργατικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος στην απεργία

* την υπεράσπιση του εθνικού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων και την κατάκτηση των συμφωνιών με την εταιρεία που βελτιώνουν τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, με την ταυτόχρονη κατάργηση της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα

* την προστασία της υγείας των εργαζόμενων και τον αγώνα για να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις ώρες εργασίας τους ώστε να μπορέσουν να διευθετίσουν καλύτερα τη ζωή και την εργασία τους

* οι περιστασιακά εργαζόμενοι (προσωρινοί, άτομα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κ.ά.) πρέπει να εκπροσωπούνται στους οργανισμούς εκπροσώπησης των εργαζομένων και στις διαπραγματεύσεις συμφωνιών. Πάρα πολύ συχνά και επειδή μπορούν πολύ εύκολα να εκβιάζονται δεν είναι σε θέση να κατακτήσουν κάθε μορφής προστασία

* τη σταθεροποίηση όλων των περιστασιακά εργαζομένων και των ατόμων με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.

Στις περιοχές όπου ζουν και εργάζονται, είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών να ενθαρρύνουν:

* δίκτυα συντονισμού των εργαζόμενων, μεταναστών, περιστασιακά εργαζομένων, αλλά και αυτόνομων από τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις

* μορφές συνεργασίας και αγώνα, όπου οι διάφορες εμπειρίες μπορούν να εμπλουτίσουν και να καταστήσουν δυνατή την αποτελεσματική υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων

* δίκτυα συντονισμού όπου να καλλιεργηθούν η ταξική αλληλεγγύη, η άμεση δημοκρατία και η άμεση συμμετοχή, με στόχο τη δημιουργία μιας πιο ισότιμης, ελευθεριακής κοινωνίας.

Είναι σημαντικό τα μέλη και οι συμπαθούντες της FdCA που είναι μέλη της CGIL να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην οργανωμένη μειοψηφία La CGIL che vogliamo, επειδή υποστήριξαν τη δημιουργία της από την αρχή, δεδομένου ότι αντιπροσωπεύει μια εξαιρετική ευκαιρία να επηρεαστεί η CGIL και να αυξηθεί η παρουσία μας.

Είναι εξίσου σημαντικό τα μέλη και οι υποστηρικτές των πρωτοβάθμιων σωματείων να διευκολύνουν το συντονισμό και την ενότητα μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και των άνεργους. Είναι επίσης απαραίτητο να αρχίσουμε να μιλάμε για εκπροσώπηση των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα και τον ενεργό τους ρόλο στις διαπραγματεύσεις.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι ζωτικής σημασίας για την ταξική πάλη και την αναζωογόνηση των κοινωνικών συγκρούσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, όπου οι κινητοποιήσεις και απεργίες παρουσιάζουν αύξηση.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Συνδικαλιστές αγωνιστές που έχουν πληγεί με απόλυση και καταστολή χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που πιστεύουν ότι η ταξική σύγκρουση και η λαϊκή συμμετοχή στους αγώνες αποτελούν θεμελιώδεις στρατηγικούς στόχους.

Ο αγώνας στη FIAT, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, μπορεί να είναι δείγμα της δυνατότητας για κινητοποίηση και αντίσταση των εργαζομένων στα σχέδια της εταιρείας η οποία, είτε στην Ιταλία είτε στην Πολωνία ή τη Σερβία, χρησιμοποιεί την κρίση ως μέσο εκβιασμού των εργαζόμενων για να τους εξαναγκάσει να υποταχτούν στη λογική του κέρδους.

Η FdCA θα υποστηρίξει όλες τις πρωτοβουλίες για αγώνα από τα κάτω προς υπεράσπιση των συνθηκών των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας κατοικίας.

Τα μέλη μας θα επιδιώξουν τη προώθηση της δημιουργίας δικτύων συντονισμού του μαχητικών συνδικάτων βάσης, αλλά και των πολιτικών πρωτοβουλιών υποστήριξης του αγώνα σε επίπεδο βάσης από αναρχικούς και ελευθεριακούς, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πιο συντονισμένες κινητοποιήσεις.

Ο συντονισμός σε διεθνή κλίμακα, που - εκτός από τη βελτίωση της ροής των πληροφοριών - μπορεί να οδηγήσει στην ευκαιρία για συμπαγείς διεθνείς αγώνες στη βάση μιας κοινής πλατφόρμας αιτημάτων, ενάντια σε ανεξέλεγκτες εξωτερικές πηγές, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, των εργατικών δικαιωμάτων και των μισθολογικών συνθηκών στις χώρες όπου βρίσκονται υπό απειλή επεκτείνοντας τον αγώνα σε χώρες όπου δεν υπάρχουν.

Πλατφόρμα Εργασίας

1. Συμπαγής διεθνής σύγκρουση κατά της ανεξέλεγκτης υπεργολαβίες στο εξωτερικό από πολυεθνικές εταιρείες για τη συνεχή επιδίωξη όσο το δυνατόν μέγιστου κέρδους.

2. Αγώνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς απολυμένους εργαζόμενους και τη δημιουργία ταμείων αντίστασης.

3. Διασφάλιση των θέσεων εργασίας από το κλείσιμο εργοστασίων και / ή μειώσεις θέσεων εργασίας και καταπολέμηση των περικοπών θέσεων εργασίας για τους περιστασιακά εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες.

4. Αγώνας για την αξιοπρέπεια της εργασίας.

5. Ενάντια στην εξόντωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των εργαζόμενων, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, του δικαιώματος στην εκπροσώπηση και κάθε εργατικού δικαιώματος.

6. Για το δικαίωμα στην εκπροσώπηση όλων των περιστασιακά εργαζόμενων.

7. Για το δικαίωμα των εργαζόμενων να αποφασίζουν για κάθε πλατφόρμα και κάθε συμφωνία με δεσμευτική ψηφοφορία.

8. Ενάντια στη μείωση των εργαζόμενων που εκδιώχθηκαν από την παραγωγική διαδικασία οδηγούμενοι προς τη δουλεία και την αγοραιοποίηση.

9. Ενάντια στην ανεξέλεγκτη χρήση των περιστασιακά εργαζόμενων που ζουν υπό το συνεχή εκβιασμό των αφεντικών, παρ’ ότι πολλές φορές εκπληρούν υψηλούς επαγγελματικούς ρόλους. Για τη σταθεροποίηση του συνόλου των περιστασιακά εργαζόμενων και αυτών με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.

10. Ενάντια στην εξωτερική ανάθεση εργασιών, για την οποία συχνά συνάπτονται δεσμευτικές συμβάσεις των συνεταιρισμών με τους ιδιώτες, που οδηγεί στην αυτο-εκμετάλλευση και σε όλο και περισσότερο αυξημένο κίνδυνο τραυματισμού ή και θανάτου στο χώρο εργασίας.

11. Για την υπεράσπιση των εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επέκταση των συμφωνιών με την εταιρεία απαλλαγμένων από την σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας.

12. Για την προστασία της υγείας των εργαζομένων και της διαχείρισης από τους ίδιους του ωραρίου εργασίας τους.

13. Για ένα μεγάλης κλίμακας αγώνα για τους μισθούς στην FIAT, για τους μηχανικούς μετάλλου και όλες τις ειδικότητες.

14. Για ένα ν ευρωπαϊκό ελάχιστο μισθό για όλες τις ειδικότητες.

Federazione dei Comunisti Anarchici

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Fano, 1 Νοέμβρη 2010

Το ντοκουμέντο αυτό εγκρίθηκε ομόφωνα από το 8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA

Σημειώσεις του μεταφραστή:

1. Cassa integrazione. Σύστημα βάσει του οποίου οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν προσωρινά αλλά συνεχίζουν να λαμβάνουν το 50% του μισθού τους από το κράτος για περιορισμένο χρονικό διάστημα, απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις από το κόστος του αχρησιμοποίητου εργατικού τους δυναμικού.

2. Sergio Marchionne. Διευθύνων σύμβουλος της FIAT.

3. Η μειοψηφίατα αυτή συγκεντρώνεται γύρω από ένα προγραμματικό ντοκουμέντο που υποστηρίχθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Συνεδρίου της Συνομοσπονδίας με τον τίτλο La CGIL che vogliamo (Η CGIL που θέλουμε). Δείτε http://www.lacgilchevogliamo.it

4. Η Federazione Impiegati Operai Metallurgici(FIOM) είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία-μέλος της CGIL.

5. Η Unione Generale del Lavoro (UGL) είναι δεξιά συνδικαλιστική ένωση που παραδοσιακά συνδέεται με τα νεο-φασιστικά κόμματα.

6. Grassroots Syndical Union (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης). Ιδρύθηκε το Μάη του 2010 από τη συγχώνευση των RDB, μέρος της CUB και την SDL (ίη οποία σχηματίστηκε το 2007 από τη συγχώνευση των SinCobas, SALC και SULT).

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ο΄τε Αφέντης”, 25 Νοέμβρη 2010.

http://www.fdca.it

Οικοδομώντας ενότητα και αλληλεγγύη

Ο νεοφιλελεύθερος μύθος της ασταμάτητης ανάπτυξης που συνδέεται με την εξάπλωση της αγοράς έχει εξατμιστεί, αφήνοντας μια επίπονη διαδρομή συμβατικών αγορών, διαχωρίσιμων μόνο φαινομενικά μεταξύ τους μέσω της όξυνσης του ανταγωνισμού και του διεθνούς κοινωνικού ξεπουλήματος.

Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός σχεδιάζει εκ νέου τη γεωγραφία του, βρίσκει μια προφανή ενότητα στη μετατόπιση της ευθύνης (χάρη στην παγκοσμιοποίηση) για την οικονομική κρίση του προς την πραγματική οικονομία των επιμέρους Κρατών και ολόκληρων ηπείρων.

Γιατί ο καπιταλισμός έχει πάντα το πλεονέκτημα να ανασχηματίζεται μετά από κάθε κρίση και να εργάζεται για την εκ νέου ενίσχυση των τάξεων προς όφελός του.

Συγκεκριμένα, σε όλη τη Δύση η εργατική τάξη αναγκάζεται να πληρώσει το τίμημα μιας κρίσης που δεν δημιούργησε, να αποδεχθεί την επιδείνωση συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, μια μεταβατική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που τροποποιεί σε βάθος τις συνθήκες διαβίωσής μας στο όνομα του ανταγωνισμού με γεωγραφικές περιοχές ραγδαία αναπτυσσόμενες με χαμηλότερο κοινωνικό κόστος.

Είναι μια επίθεση σ΄ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας, στα δικαιώματα και τα κεκτημενα που κέρδισαν οι εργαζόμενοι έπειτα από δεκαετίες αγώνων σε περιόδους ανάπτυξης, μια επίθεση στην ίδια την παρουσία του κινήματος των οργανωμένων εργαζομένων.

Αυτή η επίθεση έχει διπλό στόχο, από τη μια μείωση του κόστους - με στράγγισμα των σημαντικών πόρων που προέρχονται από τους άμεσους, έμμεσους και αναδρομικούς μισθούς, πόρους που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της κρίσης - και από την άλλη την επιστροφή της εργατικής τάξης σε μια κατάσταση περαιτέρω έκπτωσής της προς τα συμφέροντα των εταιρειών και της αγοράς.

Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται σ’ αυτό τον φαύλο ανταγωνισμό μεταξύ τους για να διατηρήσουν την εργασία τους, η οποία γίνεται όλο και πιο επισφαλής και λιγότερο αποδοτική. Την ίδια στιγμή, ολοένα και υποβαθμίζεται κάθε είδους συλλογική απάντηση μέσα από τη δραστική μείωση της ικανότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να δράσουν και τον αποκλεισμό από τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης κάθε συνδικάτου που δεν συναινεί στη γραμμή κυβέρνησης/εργοδότη.

Αυτό συνοδεύεται και με σημαντικούς περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εν μέρει χάρη στον μειωμένο πολιτικό ρόλο των Κρατών, που γίνονται ολοένα υποχείρια των υπερεθνικών οικονομικών οδηγιών που αποτελούνται από πολιτικές μείωσης των δημοσίων δαπανών – υπηρεσιών, κυρίως - υπέρ πολιτικών του οικονομικού και ιδιωτικού τομέα για την εξισορρόπηση των βιβλίων και τη διαχείριση της γης και των πόρων της.

Και εδώ επίσης καταβάλλεται προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι αν επιτευχθεί μείωση του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών καθώς και μείωση του αριθμού αυτών που έχουν πρόσβαση σε αυτές, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξοικονόμηση πόρων για το άτομο, ενώ στην πραγματικότητα οδηγεί σε συλλογική εξαθλίωση, με τη μείωση των έμμεσων μισθών και της αύξησης των φόρων. Έπειτα υπάρχει και η συνακόλουθη μείωση της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής, που περιορίζεται σε ένα σύστημα λατρείας προσωπικοτήτων ή ενός τρόπου απόκτησης θέσεων εργασίας που φέρνουν προνόμια.

Στο κοινωνικό επίπεδο, η συνακόλουθη αποδυνάμωση δημιουργεί αυτόματα ανασφάλεια, η οποία χρησιμεύει μόνο για να εντείνει τις διαιρέσεις, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να αναζητούν μεμονωμένες απαντήσεις για να επιβιώσουν. Οδηγεί επίσης σε υποβάθμιση των κοινωνικών σχέσεων, με την αποβολή οποιουδήποτε δεν ταιριάζει με τη λογική της παραγωγής και της κατανάλωσης.

Όμως, η ενότητα και η αλληλεγγύη που εξαφανίζονται από τον χώρο εργασίας, από τα συνδικάτα, από τους αγώνες στις γειτονιές, από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, μπορούν να ανακτηθούν, να τεθούν εκ νέου σε εφαρμογή. αλλά μόνο μέσω της αργής, προσεκτικής εργασίας των επαναστατών αγωνιστών οπουδήποτε απαιτείται η παρουσία τους, η πολιτική τους ευφυΐα και η ικανότητά τους να ενώνουν και όχι να διαιρούν, καθώς και η ανάπτυξη της αλληλεγγύης και όχι του ανταγωνισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, ο ρόλος των Αναρχικών Κομμουνιστών, κάθε μέρα και όπου είμαστε παρόντες, είναι να συνεχίσουμε να εξαπλώνουμε τις ελευθεριακές, αυτοδιαχειριστικές και αντιϊεραρχικές πρακτικές και σχέσεις ως τη μέθοδό μας, να προωθούμε σταδιακά τις εναλλακτικές ιδές και στόχους απέναντι στον καπιταλισμό και τα Κράτη ως την πλατφόρμα μας, καθώς και να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη και την υλοποίηση κοινών σχεδίων, επίσης και σε διεθνές επίπεδο.

Στηρίζοντας αυτούς τους τομείς των συνδικάτων και των κοινωνικών αγώνων που είναι ακόμη σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και απαιτούν την αναδιανομή του πλούτου, αντί της κοινωνικοποίησης των ζημιών, σημαίνει οικοδόμηση μιας ταξικής εναλλακτικής λύσης εδώ και τώρα.

Στηρίζοντας τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που έχουν ήδη αποκτηθεί διευρύνεται η εφαρμογή τους σε αυτές που σήμερα εξαιρούνται, καταπολεμώντας τις διάφορες μορφές ποινικοποίησης της φτώχειας που βρίσκεται στη ρίζα της έντασης του ρατσισμού που επικρατεί γύρω μας, υπερασπίζοντας τα κοινά αγαθά μας προωθώντας πιο προηγμένες ενωτικές επιθέσεις, σημαίνει οικοδόμηση μιας εδώ και τώρα εναλλαγής στην ερημοποίηση και εμπορευματοποίηση της περιφέρειας.

Δημιουργώντας δίκτυα και συντονιστικά τα οποία να μπορούν να ομοσπονδιοποιήσουν αυτές τις οργανώσεις και τις ενώσεις που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό ή που αντιστέκονται στον ίδιο κίνδυνο είτε πρόκειται για νεοφασισμό, ρατσισμό, πατριαρχία, ομοφοβία ή ρύπανση, ιδιωτικοποιήσεις ή ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κλπ.), συλλογικά όργανα που μπορούν να αναπτύξουν κοινούς πολιτικούς, πολιτισμικούς και οικονομικούς στόχους με σκοπό την προώθηση των αγώνων που μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο συμμετοχική και συνεπώς πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων, όλα αυτά σημαίνουν την οικοδόμηση της ελευθεριακής εναλλαγής.

Federazione dei Comunisti Anarchici

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Fano, 1 Νοέμβρη 2010

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 7 Νοέμβρη 2010.

http://www.fdca.it

8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA

Μετά τα εγκαίνια του νέου χώρου του Centro di Documentazione “Franco Salomone” το απόγευμα του Σαββάτου, 30 Οκτώβρη, η FdCA θα διεξάγει το 8ο Εθνικό Συνέδριό της, στον ίδιο χώρο, την Κυριακή, 31 Οκτώβρη και τη Δευτέρα, 1 Νοέμβρη.

Μετά από ένα χρόνο προετοιμασίας και εσωτερικού διαλόγου, η FdCA θα συναντηθεί για να επικυρώσει ντοκουμέντα πολιτικής στρατηγικής και γενικής τακτικής στους κοινωνικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των χώρων της ενέργειας και του περιβάλλοντος, των κινημάτων γειτονιάς, των εργατικών αγώνων καθώς και για την οικονομική κατάσταση στην Ιταλία και διεθνώς.

Στο Συνέδριο αυτό, η FdCA θα ανανεώσει τις πολιτικές της θέσεις σύμφωνα με την παρούσα κατάσταση που ολοένα μεταβάλλεται γύρω μας, σε θέματα όπως ο διεθνής καπιταλισμός, ο ρόλος του Κράτους, το μέλλον των αγώνων μας στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Ευελπιστούμε ότι το Συνέδριο αυτό θα αποτελέσει χώρο μιας ανανεωμένης ενότητας όσον αφορά την πολιτική μας στρατηγική, η οποία είναι η βάση για την πολιτική οργάνωση των αναρχικών κομμουνιστών, στην Ιταλία και αλλού στον κόσμο.

Το Συνέδριο θα ασχοληθεί, επίσης, με το σχεδιασμό ενός ντοκουμέντου στο οποίο θα παρατίθεται το πρόγραμμα της πολιτικής μας δράσης στην παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι εμπειρίες μας στους αγώνες και τα κινήματα από το 7ο Εθνικό Συνέδριο του 2006 μέχρι σήμερα, μαζί με μια προσεκτική ανάλυση των διδαγμάτων που είχαμε, θα αποτελέσουν αποφασιστικά βήματα για τη δημιουργία ενός σχεδίου και μιας τέτοιας πρωτοβουλίας που να μπορέσει να υποστηρίξει το ρόλο των αναρχικών κομμουνιστών στις μαζικές οργανώσεις, στα κινήματα και στους αντικαπιταλιστικούς, αντιεξουσιαστικούς αγώνες για ισότητα και ελευθερία.

Για πληροφορίες και επαφές υπάρχει η διεύθυνση internazionale@fdca.it


* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 26 Οκτώβρη 2010.

Εγκαίνια του Αρχείου “Franco Salomone”

Εγκαίνια του Αρχείου “Franco Salomone”

Η FdCA (Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει τα επικείμενα εγκαίνια λειτουργίας των χώρων που θα φιλοξενήσουν το Centro di Documentazione "Franco Salomone" (CDFS – Κέντρο Ντοκουμέντων "Franco Salomone"), το Σάββατο, 30 Οκτώβρη 2010.

Η εκδήλωση αυτή είναι η υλοποίηση της δέσμευσης της FdCA προς τον αγαπητό μας, ελευθεριακό κομμουνιστή, σύντροφο Franco Salomone, από το 2005. Ο Franco, η αγωνιστική ζωή του οποίου βασίστηκε στην περιοχή της Λιγουρίας και, ειδικότερα, στην πόλη της Σαβόνα, πέθανε το 2008. Αλλά χάρη σε αυτόν, η FdCA έχει τώρα τη δυνατότητα να παρέχει νέους χώρους απ’ όπου θα μπορεί να δώσει μια νέα ώθηση της αναρχικής κομμουνιστικής κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας, ενώ, ταυτόχρονα, εκπληρώνεται μια άλλη δέσμευση προς τον σύντροφο Salomone - αυτή της συλλογής, διατήρησης και καλύτερης δυνατής αξιοποίησης των υλικών εκείνων του αναρχισμού της ταξικής πάλης από τη δεκαετία του 1960, από κοινού με αρχειακό υλικό καταγραφής των αγώνων και των εμπειριών του αναρχικού κομμουνισμού και της επαναστατικής αριστεράς, αγωνιστών και φορέων της.

Αρχίζοντας με την ωραία συλλογή των ντοκουμέντων που κληρονομήσαμε από τον σύντροφο Salomone, στο CDFS έχουμε ήδη αποκτήσει το σημαντικό αρχείο της Organizzazione Anarchica Pugliese / Organizzazione Rivoluzionaria Anarchica (Επαναστατική Αναρχική Οργάνωση) που έδρασε στο Μπάρι και σύντομα θα αποκτήσουμε και άλλα αρχεία και δωρεές από ελευθεριακούς ακτιβιστές. Στη συνέχεια, θα πρέπει να προχωρήσουμε στην αρχειοθέτηση όλων των υλικών ώστε να τα καταστήσουμε διαθέσιμα στους ερευνητές και άλλους ενδιαφερόμενους για την τεκμηρίωση της ιστορίας.

Αλλά το Centro di Documentazione "Franco Salomone" θα είναι, επίσης, σημείο αναφοράς για τους ελευθεριακούς ακτιβιστές και άλλους αυτο-οργανωμένους κοινωνικούς αγωνιστές, με το βλέμμα του σταθερό όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν και στο μέλλον. Δεν θα είναι μόνο ένα αρχείο, αλλά ένα φυσικό και πολιτικό σημείο αναφοράς, όπου η μνήμη θα τροφοδοτεί την ιστορική έρευνα, ενώ την ίδια στιγμή θα συνδέει τις εμπειρίες του παρελθόντος με το σημερινό κόσμο, διαμορφώνοντας νέες γενιές ακτιβιστών και αγωνιστών που είναι απαραίτητοι για τη συνέχεια της αναρχικής κομμουνιστικής πολιτικής, της οργάνωσης του έργου μας και της συνεχιζόμενης παρουσίας του αναρχισμού που έχει ρίζες στους σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Το άνοιγμα αυτού του αρχείου είναι μόνο η αρχή μιας πολιτικής διαδρομής που σκοπεύει να προωθήσει μελέτες και έρευνες καθώς και τη δημιουργία πολύτιμων σχέσεων συνεργασίας με άλλα πολλά αναρχικά αρχεία που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Και είναι μέσα από τη συνεργασία που μπορούμε να εντείνουμε τη δέσμευσή μας για την επίτευξη του στόχου που έχουμε θέσει, του ίδιου στόχου που υπήρχε από την εποχή της Α’ Διεθνούς: να είναι η μνήμη των χθεσινών αγώνων τέτοια ώστε σήμερα να μπορούμε να αγωνιστούμε καλύτερα για μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση, για την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.

Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλμβάνονται χαιρετισμοί από την FdCA προς τους επισκέπτες για τη σημασία του Centro di Documentazione "Franco Salomone", μνήμη-φόρος τιμής στον Franco Salomone και χαιρετισμοί από επισκέπτες και αναμνήσεις από τον Salomone. Η βραδιά θα κλείσει με μπουφέ.

FdCA

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 18 Οκτώβρη 2010

http://www.archiviofrancosalomone.org
http://www.fdca.it

Αντισταθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Αντισταθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Η “σωτηρία” της Ελλάδας έχει επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) να επιταχύνει τη συγκεντροποίηση της εξουσίας στα χέρια των ευρωπαϊκών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών θεσμών, προκειμένου να επιστραφεί στις επιχειρήσεις της ηπείρου η ανταγωνιστικότητα που χρειάζονται έτσι ώστε να μην πέσουν θύματα του παγκόσμιου πολέμου για την πρόσβαση και τον έλεγχο των αγορών του κόσμου. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημιουργία ενός σώματος-«υπερ-ελεγκτή» της Ε.Ε., (1) στα καθήκοντα του οποίου θα περιλαμβάνεται ο εκτελεστικός έλεγχος και η κατεύθυνση των λογαριασμών και των προϋπολογισμών των διαφόρων Κρατών-μελών.

Η μείωση του κόστους εργασίας, η ελάττωση των δημοσίων δαπανών και η υποταγή της έρευνας στα συμφέροντα του οικονομικού ανταγωνισμού, αυτά είναι τα τρία πράγματα που πρέπει να γίνουν. Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς επιλογές ή αυτονομία των εθνικών κρατών, εκτός από την ξεκάθαρη εντολή για την καταστροφή του κράτους πρόνοιας, οπουδήποτε αυτό υφίσταται, ή σταματώντας τυχόν ανάπτυξή του όπου δεν υπάρχει.

Προσπαθούν να εξέλθουν από την κρίση, κάνοντας τα ίδια πράγματα που την προκάλεσε ευθύς εξαρχής, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που κάνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα εδώ και πέντε χρόνια τώρα: νομισματική ακαμψία, αύξηση της παραγωγικότητας και συγκράτηση των μισθών.

Επειδή η τρέχουσα εργατική νομοθεσία παρέχει πάρα πολλές εγγυήσεις για τους εργαζομένους, πρέπει έτσι απλά να αλλάξει. Επιλέγοντας τι να κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας, το πότε θα εργαζόμαστε, πότε θα ξεκουραζόμαστε και πότε θα αποσυρόμαστε, είναι πράγματα που είναι ήδη έξω από το δικό μας έλεγχο. Ο ρυθμός της ζωής μας ολοένα και περισσότερο υπαγορεύεται από τον καπιταλισμό, ο οποίος μας λέει πότε και τι θα παράγουμε, πού και πώς θα αξιοποιηθούν αυτά που παράγουμε, απορροφώντας σιγά-σιγά όλο το χρόνο μας, είτε προετοιμαζόμενοι για την εργασία μας είτε αναζητώντας εργασία είτε για να διατηρήσουμε τη θέση εργασίας μας.

Περιμένουν εκατομμύρια εργαζομένων από την τάξη των μισθωτών σκλάβων και των εκμεταλλευόμενων να μεταμορφωθούν σε εκατομμύρια περιπλανώμενους, τυχαίους πωλητές της εργατικής τους δύναμης, χειρωνακτικής ή πνευματικής, στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα, ανθρώπους που κερδίζουν “κάτι” περιοδικά, έχοντας κάποια δικαιώματα, αλλά πάντα όλο και περισσότερο "συμμορφούμενους" στο δικαίωμα των υποχρεωτικών ελευθεριών τους.

Δεν πρέπει να υπάρχουν περισσότερες ταξεις. Δεν πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να αγωνίζονται ή να συνδικαλίζονται. Κάθε αυτονομία πρέπει να καταστραφεί, κάθε αντίσταση να ποινικοποιηθεί, όλες οι κοινωνικές αναταραχές να χαλιναγωγηθούν, μαζί με τις απεργίες.

Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα υπάρχουν οικονομολόγοι, νομοθέτες και συνδικαλιστές απασχολημένοι με αυτή την κοινωνική και πολιτιστική καταστροφή.

Και ακόμα αυτή η οικονομική τρομοκρατία που προέρχεται από τις Βρυξέλλες και εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, μετριάζεται επιδέξια με τακτικές εκθέσεις περί… καλών ειδήσεων στο μέτωπο της κρίσης. Η Γερμανία σπάζοντας το φράγμα της ανάπτυξης του 3%, το μόνο που κάνει είναι να κατηγορεί όλο και περισσότερο τους… αλήτες εργαζόμενους στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία. Πόσο συχνά ακούμε ότι το δημόσιο έλλειμμα της Γερμανίας είναι διπλάσιο από αυτό της Ιταλίας και ότι "αυξάνεται" εξάγοντάς το στην... Ευρώπη!

Η διαίρεση των εργαζομένων μπορεί να είναι ένα παλιό κόλπο του κεφαλαίου, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί, σε σημείο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλες αυτές οι εξαιρέσεις από τις εθνικές συμβάσεις εργασίας είναι πραγματικά κάτι καλό και ότι δεν είναι μια ακόμα αιματηρή απάτη! Όπως και στην περίπτωση της Ιταλίας, στην FIAT, τα συνδικάτα CISL και UIL υπό τον Sergio Marchionne, που ολοένα μετατρέπονται από συνδικάτα διαπραγματεύσεων σε συνδικάτα της αγοράς, εργάζονται υπερ-δραστήρια για την υπεράσπιση μιας και μόνο εταιρείας ή ενός τομέα αγοράς σε εθνικό επίπεδο.

Θα χρησιμοποιηθεί η οικονομική τρομοκρατία της Ε.Ε. για πείσει τους Ευρωπαίους και τους μετανάστες εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, ότι είναι προς το συμφέρον τους να κάνουν μία εξαίρεση μετά την άλλη στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μέχρι το σημείο που κάτι τέτοιο θα ξεγραφτεί από το Σύνταγμα της εκάστοτε χώρας, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουμε ό,τι έχουμε κερδίσει σ’ αυτή την ήπειρο από την εποχή της Α’ Διεθνούς το 1864, διαμέσου μακρόχρονων και σκληρών αγώνων ενάντια σε φιλελεύθερα, φασιστικά, σοσιαλδημοκρατικά και νεοφιλελεύθερα αφεντικά;

Δεν νομίζουμε.

Η απάντηση υπάρχει στους αγώνες και την αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης στην Ελλάδα και τη Γαλλία, την Ιρλανδία και την Πολωνία, την Ισπανία και την Ιταλία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία, αγώνες που αποδεικνύουν ότι η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν είναι ήρεμη, ανάπηρη ή πρόθυμη να επιτρέψει στον εαυτό της να οδηγηθεί και πάλι στη σκλαβιά.

Μια νέα ταξική ενότητα μπορεί να οικοδομηθεί. Αλλά θα πρέπει να προβλέψουμε και να αποφύγουμε τις κάθε λογής ορέξεις που τρέφονται με τις ατομικές εξαιρέσεις από τις συλλογικές συμβάσεις, να αντιταχθούμε σ’ αυτές τις ειδικές περιπτώσεις, να αντιταχθούμε στη ρατσιστική αντίδραση και τις διασπάσεις από εκείνους που θέλουν να θυσιαστούν οι μετανάστες εργαζόμενοι, στις επιταγές του πλούτου σε τοπικό επίπεδο, προσελκύοντας επενδύσεις σε μια συγκεκριμένη περιοχή, ακόμη και αν θα ήταν μη παραγωγική καθώς και πηγή ρύπανσης σε μακροπρόθεσμη βάση (το σύνδρομο YIMBY).

Αυτό που χρειάζεται είναι μια τεράστια προσπάθεια από την πλευρά της πολιτικής της ταξικής πάλης, έτσι ώστε οι μαζικές οργανώσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού, οι πολιτικές οργανώσεις του αναρχικού κινήματος της ταξικής πάλης, η επαναστατική, αντιεξουσιαστική και ελευθεριακή αριστερά, να μπορέσουν να συνεργαστούν προωθώντας, υποστηρίζοντας και τροφοδοτώντας την κοινωνική και οικονομική αντίσταση στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, με υλική και πολιτιστική αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση στα δικαιώματά μας, τις εργασίες μας, το περιβάλλον μας, τη ζωή μας ως γυναίκες και άνδρες που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη.

Και αυτό είναι κάτι για το οποίο οι αναρχικοί κομμουνιστές στην Ιταλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη εργάζονται, με τη στήριξη και τη συμμετοχή στους αγώνες, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη την Ευρώπη αυτό το φθινόπωρο.

- Ενάντια στις περικοπές των κοινωνικών, εργατικών και περιβαλλοντικών μας δικαιωμάτων!

- Ενάντια στην πολιτική της μείωσης του δημοσίου ελλείμματος!

- Για την αναδιανομή και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού και οικονομικού πλούτου!

- Για την ελευθερία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη!


Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA
(Federazione dei Comunisti Anarchici - Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Fano, 19 Σεπτέμβρη 2010

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 29 Σεπτέμβρη 2010


Σημειώσεις:

1. Γνωστό ως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», διαδικασία που θα αρχίσει τον Ιανουάριο του 2011. Για παραπάνω πληροφορίες δείτε: http://www.neurope.eu/articles/Strict-economic-rules/10...6.php και http://ec.europa.eu/economy_finance/articles/euro/docum...2-com% 282010 % 29250_final.pdf

http://www.fdca.it

Στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας

Στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας
Ενάντια στα άπληστα χέρια του καπιταλισμού και της κρατικής γραφειοκρατικής διαχείρισης


Η Federazione dei Comunisti Anarchici υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, συμπεριλαμβανομένης και της εκστρατείας για τη διενέργεια δημοψηφίσματος από το φόρουμ Acqua Bene Comune που αποσκοπεί στην κατάργηση τριών Άρθρων νομοθεσιών που αφορούν το περιβάλλον, την ενέργεια και την οικονομική ανάπτυξη, ενώ αντιτίθεται, επίσης, στην υποχρεωτική εφαρμογή των σχετικών κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μέσω αυτών των Άρθρων, οι τοπικές Αρχές θα είναι υποχρεωμένες να παρέχουν τις υπηρεσίες ύδρευσης σε ιδιωτικές εταιρείες ή σε συνασπισμούς δημόσιων και ιδιωτικών φορέων στους οποίους οι δεύτεροι πρέπει να κατέχουν την πλειοψηφία των μετοχών (70% κατά το 2015, με προοδευτική αύξηση των ιδιωτικών εταιρειών).

Έχουμε επίγνωση ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων και περιουσιακών στοιχείων από δημόσιους επιχειρησιακούς φορείς παράγει γενικά κακές υπηρεσίες και κακή διαχείριση των πόρων, ως αποτέλεσμα της αναπόφευκτης άγνοιας εκ μέρους του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού του των αναγκών και επιθυμιών των τοπικών κοινοτήτων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι αυτό δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.

Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης - επειδή μας έχει το διδάξει η πικρή μας εμπειρία - ότι η διαχείριση των συλλογικών πόρων από τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς το μόνο που παράγει είναι ακόμη χειρότερες συνθήκες όσον αφορά την υλική ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχότερων στοιχείων της κοινωνίας, δεδομένου ότι η ιδιωτική διαχείριση μετατρέπει τους αναφαίρετα συλλογικούς πόρους, όπως το νερό, σε ένα ακόμη εμπόρευμα που θα το διαπραγματεύονται στην καπιταλιστική αγορά και, επομένως, θα υπόκειται στους νόμους του κέρδους και των κερδοσκοπικών ιδιοτροπιών της αγοράς αυτής.

Όχι μόνο θέλουν να επιβάλουν μια διαχείριση ενός πόρου για μας από την κορυφή προς τα κάτω, αφήνοντάς μας έρμαια στις ιδιοτροπίες των ιδιωτικών μάνατζερ, αλλά θα κάνουν πιο ακριβό το νερό, δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά πιθανό ότι η επένδυση που απαιτείται για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της ύδρευσης σε αποδεκτά επίπεδα θα προωθηθεί πλέον σύντομα. Ο ανελέητος νόμος της αγοράς θα υποχρεώσει τις ιδιωτικές εταιρείες να τηρούν την αναλογία κόστους-οφέλους όσο το δυνατόν χαμηλότερα.

Και ακόμη και αν αυτός ο νόμος της αγοράς δεν επρόκειτο να λειτουργήσει επαρκώς, οι νομοθέτες μας έχουν έρθει με ένα σχέδιο για να σώσουν τα ιδιωτικά κεφάλαια χάρη σε ένα δώρο προς τους ιδιώτες επενδυτές: σύμφωνα με το Άρθρο 154 του νομοθετικού διατάγματος No.152/2006 - ένα από τα τρία Άρθρα για τα οποία το Φόρουμ επιδιώκει να ασκήσει έφεση – με το οποίο εγγυάται κέρδος για τον πάροχο υπηρεσιών μέσω μιας εισφοράς ύψους 7% που θα καταβάλεται μέσω των λογαριασμών του νερού, προκειμένου να καλυφθούν οι κίνδυνοι του επενδυμένου κεφαλαίου.

Για τους λόγους αυτούς, τα μέλη της Federazione dei Comunisti Anarchici θα υποστηρίξουμε κάθε πρωτοβουλία και αγώνα αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση του νερού, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής υπογραφών που απαιτούνται για τη διενέργεια δημοψηφίσματος σε τραπέζια που έχουν συσταθεί από διάφορες οργανώσεις βάσης, μαζί με τυχόν μελλοντικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης της δημόσιας ιδιοκτησίας και διαχείρισης των υδάτων στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Γνωρίζουμε ότι καπιταλιστικές επιθέσεις της ελεύθερης αγοράς στις συνθήκες διαβίωσης των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων δεν θα τερματιστούν μ’ αυτήν την προσπάθεια μανούβρας για το νερό. Είναι μια τάση που επηρεάζει όλους τους συλλογικούς μας πόρους και τα δημοψηφίσματα από μόνα τους δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταματήσουν τη δικέφαλη βδέλλα κράτους και κεφαλαίου.

Η αυτόνομη αυτοδιαχείριση των ζωτικών πόρων σε όλη την επικράτεια, μέσω του άμεσου ελέγχου από τους τοπικούς φορείς των παραγωγών, είναι δυνατή και αναγκαία, αν δεν θέλουμε να δούμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε οριστικά και αμετάκλητα κατεστραμμένο από την απληστία των καπιταλιστικών ολιγαρχιών για κέρδος, ή επιδεινωμένο κάτω από μια γραφειοκρατικοποιημένη κατάσταση.

Federazione dei Comunisti Anarchici

21 Μάη 2010

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 26 Μάη 2010.