Ντοκουμέντο για τη δουλειά στα συνδικάτα

Η διεθνής κατάσταση

Η διαρθρωτική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα σοβαρά πλήγματα για τις οικονομίες πολλών χωρών. Μια διαρθρωτική – και όχι συγκυριακή - οικονομική κρίση, η οποία στην πραγματικότητα καταδεικνύει την πλήρη αποτυχία του φιλελεύθερου συστήματος.

Στην Ευρώπη, όπου ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να είναι επιτυχής, τα διάφορα κόμματα και οι κυβερνήσεις ορίζουν την κρίση ως μια συγκυριακή κρίση και συχνά δηλώνουν ότι τελειώνει, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να δηλώσουν ότι το ίδιο το σύστημα στο οποίο βασίζονται συνιστά πλήρη αποτυχία.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών χρωμάτων παίρνουν αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα, υποστηρίζοντας τράπεζες και επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν την κρίση ως άλλοθι, και τον λογαριασμό για την "υποστήριξη" αυτή τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι συνταξιούχοι και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα με τη μορφή του παγώματος των μισθών, των διαφόρων περικοπών, της προσωρινότητας στην εργασία, της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών.

Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές συμμαχούν με τις τάξεις των βιομηχάνων οι οποίοι εκτοξεύουν την απειλή της εξωτερικής ανάθεσης - και ως εκ τούτου της απώλειας θέσεων εργασίας – ώστε να εκβιάσουν τους εργαζόμενους, να μείωσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, με στόχο να καταστούν τα μέτρα αυτά αμετάκλητα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η εξωτερική ανάθεση ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων του παραγωγικού συστήματος χρησιμοποιείται με τον ακριβή στόχο της απόκτησης του μέγιστου κέρδους, με την ανάθεση δηλαδή σε χώρες όπου το κόστος εργασίας (όσον αφορά τους μισθούς και τα δικαιώματα) είναι πολύ χαμηλότερο.

Η απάντηση των εργαζόμενων σε αυτό το κλουβί που δημιουργείται γι’ αυτούς ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να οργανωθεί, για διάφορους λόγους:

* η ηγεσία των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε αυτό, καθιστώντας τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά αυτόνομα από την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, κάνοντάς τα συστηματικούς και συστημικούς συνενόχους των “εργασιακών μεταρρυθμίσειων” που συνθέτουν τα κάγκελα του εν λόγω κλουβιού

* περιορίζεται σε μια μόνο εταιρεία ή ακόμη και σε μια ενιαία μονάδα που πλήττεται

* οι εργαζομένοι στις διάφορες χώρες δεν είναι οργανωμένοι σε διεθνές επίπεδο, ενωμένοι σε μια πλατφόρμα αιτημάτων, με κοινούς στόχους. Η διεύρυνση της κοινωνικής σύγκρουσης είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε ώστε να αντισταθούμε στις επιθέσεις των αφεντικών, τα οποία με τη συνενοχή των τοπικών θεσμών και των συνεργαζόμενων συνδικάτων, χρησιμοποιούν την κρίση για να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να γονατίσουν.

Σε διεθνές επίπεδο, οι υπάρχουσες μορφές οργάνωσης, είναι εντελώς ανεπαρκείς. Πολύ συχνά συναντάμε εργαζόμενους από τις ίδιες πολυεθνικές σε διαφορετικές χώρες σε σύγκρουση μεταξύ τους, συγκρούσεις οι οποίες δημιουργούνται και συχνά υποστηρίζονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις εκείνες διεθνούς συντονισμού μεταξύ των εργαζομένων (πολυεθνικές εταιρείες).

Η εθνική κατάσταση

1. Ο ιταλικός καπιταλισμός και η επίθεση ενάντια στο σύστημα της εργασίας

Η κρίση του ιταλικού οικονομικού συστήματος έχει ήδη γονατίσει τις διάφορες παραγωγικές περιοχές και τάξεις της χώρας. Η κρίση έπληξε πρώτα τους προσωρινά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους ανά ημέρα, αυτούς που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με άλλα λόγια όλο το στρατό των περιστασιακά εργαζόμενων, αλλά τώρα έχει φθάσει ακόμη και τους εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, εξαλείφοντας το δίκτυο ασφαλείας τους.

Υπάρχει τεράστια και κάποιες φορές αδικαιολόγητη χρήση του Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού [1], σοβαρές καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών, μείωση του προσωπικού, κλείσιμο εργοστασίων κλπ. Είναι μια κρίση που φορτώνεται στους εργαζόμενους, επειδή κάθε μέσο με το οποίο επιχειρείται να καταπολεμηθεί ή ξεπεραστεί συνεπάγεται μείωση του κόστους παραγωγής, μείωση των μισθών και πετσόκομα των δικαιωμάτων.

Είναι μια κρίση που είναι χρήσιμη στην κυβέρνηση και τα αφεντικά, καθώς τη χρησιμοποιούν για να ξαναγράψουν τους κανόνες διαπραγμάτευσης και την εργασιακή πολιτική γενικότερα. Οι νέοι κανόνες που ήδη εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς είναι ασαφείς (έτσι ώστε να εφαρμοστούν πολύ εύκολα), και οδηγούν σε μια προγραμματισμένη μείωση των μισθών και τον τερματισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κάτι με το οποίο συμφωνούν υποχρεωτικά και τα συνδικάτα που υπογράφουν συμφωνίες στο όνομα της ανάπτυξης - με άλλα λόγια το κέρδος.

Με τον τελευταίο της προϋπολογισμό, η κυβέρνηση επέφερε εκτεταμένες περικοπές χτυπώνταςτους εργαζόμενους, τόσο όσον αφορά τους μισθούς – με το πάγωμά τους (4 χρόνια για τους δημόσιους υπαλλήλους) – όσο και σε σχέση με τη μείωση και τη διαγραφή από τα επιδόματα πρόνοιας, μέτρα που έπληξαν τις γυναίκες εργαζόμενες, και τη χειροτέρευση των συντάξεων γήρατος και των ανάλογων επιδομάτων. Επίσης, χειροτερεύει η ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών (σχολεία, υγειονομική περίθαλψη, πανεπιστήμια, έρευνα κ.λπ.), μειώνονται οι θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, παγώνουν οποιεσδήποτε νέες συμβάσεις, επιβάλλονται περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας και αναστέλλεται η ανανέωση των οργάνων εκπροσώπησης των εργαζομένων (RSUs).

Είναι η εταιρεία που αποφασίζει για τους εργαζομένους, δημιουργώντας μια μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην παροχή εργασίας. Οι συνθήκες εργασίας οδηγούν στη σωματική και ψυχική εξάντληση των εργαζομένων, ενώ σημειώνεται μεγάλη αύξηση εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών νόσων. Για χάρη του κέρδους, παραγωγικές μονάδες βρίσκονται σε φάση κορεσμού, καθώς συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν επιτρέπονται πλέον εκεί. Οι εταιρείες ενδιαφέρονται μόνο για την εμπορική εκμετάλλευση της υγείας των εργαζομένων μέσω της μη τήρησης των κανονισμών υγείας και ασφάλειας, είτε εντός είτε εκτός των εγκαταστάσεων παραγωγής, με τη βοήθεια της νομοθεσίας με την οποία έχει μειωθεί αισθητά οποιαδήποτε ευθύνη της εταιρείας.

Στον ιδιωτικό τομέα, η εταιρεία εκείνη που συντάσσεται που καλύτερα με τη γραμμή των αφεντικών είναι η FIAT: αυξάνει την εργάσιμη ημέρα, εντατικοποιούνται οι βάρδιες, περιορίζεται ο χρόνος άδειας λόγω ασθενείας, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το δικαίωμα στην απεργία, και η απόλυση και η καταστολή περιμένει όποιον δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες αυτούς.

Επομένως, το σχέδιο του Marchionne [ 2] δεν είναι παρά η πλέον πρόσφατη εκδοχή της παλαιάς γραμμής στη FIAT η οποία ποτέ δεν ανέχθηκε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης σε προγράμματα αναδιάρθρωσης ή μείωσης του εργατικού δυναμικού.

Είναι η αγορά και οι διακυμάνσεις της όπου ο καθένας πρέπει τώρα να υποκύψει: οι επιχειρήσεις το πάνω χέρι! Λιγότερο χρόνο για ξεκούραση, περισσότερες υπερωρίες, μέγιστη δυνατή ευελιξία, όχι απεργίες, και το να αρρωστήσει κάποιος είναι πλέον μια πολυτέλεια που μόνο οι άνεργοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Οι δεκαετίες μπορεί να πέρασαν, αλλά η FIAT δεν έχει χάσει ποτέ την ιστορική αποστολή της, ως ο άκαμπτος διερμηνέας της εν λόγω στρατηγικής η οποία εξισώνει το εργοστάσιο με τον στρατώνα που έχει αφήσει τέτοια σημάδια στα μυαλά και τα σώματα γενεών και γενεών εργαζόμενων, στην (μάταια) προσπάθειά της να καταπνίξει το μαχητικό πνεύμα και την ικανότητά τους να οργανώσουν τον αγώνα και την αντίστασή τους από τα κάτω, εργοστάσιο με εργοστάσιο.

2. Η στάση των CGIL, CISL και UIL

Τα κυβερνητικά μέτρα βρήκαν υποστήριξη από την πλειοψηφία των συνέδρων στο πρόσφατο 16ο Συνέδριο της CGIL, όσον αφορά τόσο την τρέχουσα κατάσταση όσο και το ορατό μέλλον.

Η σημερινή ηγεσία της CGIL, ενισχυσμένη από τις τελευταίες υποψηφιότητες για την Εθνική Γραμματεία και από τις περιοριστικές αλλαγές στο Καταστατικό της, το οποίο συγκεντροποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή, για μια ακόμη φορά έδειξε την αδυναμία της - και σε κάποιο βαθμό τη μεγάλη της απροθυμία να επιστρέψει στο στάδιο της συνεργασίας - για να αντιμετωπίσει αυτή τη ζωτικής σημασίας φάση κατά την οποία η ίδια η ύπαρξη της Συνομοσπονδίας βρίσκεται υπό απειλή.

Η δυναμική αυτού του Συνεδρίου που αποκάλυψε πλήρως την πραγματική κατάσταση της Συνομοσπονδίας, δείχνει τώρα τις επιπτώσεις της “βαλκανοποίησής” της: η άρνηση της πλειοψηφίας να συζητήσει την γραμμή της Συνομοσπονδίας με τη μειοψηφία [3], καθώς και η αντίθεση μεταξύ του FIOM [4] και του υπόλοιπου μέρους της Συνομοσπονδίας.

Η σκληρότητα της τρέχουσας οικονομικής φάσης καθώς και η τρέχουσα και μελλοντική κοινωνική κατάσταση δεν επιτρέπουν περιθώρια για να αναπαυθούμε στις δάφνες μας: οι εργαζόμενοι πρέπει να ανταποκριθούν στην επίθεση αυτή ενάντια στους όρους της ίδιας της ζωής τους.

Σήμερα η CGIL θα πρέπει να ξανασκεφτεί την πολιτική της: θα υποστηρίξει το FIOM, λειτουργώντας σε έναν πιο αντιπαραθετικό τρόπο (όπως η μειονότητα La CGIL che vogliamo πιστεύει), προκειμένου να δοθεί μια μεγαλύτερη φωνή στους εργαζόμενους, ή θα πισωγυρίσει στη φάση της συμφωνίας της με την CISL και την UIL όσον αφορά τους κανόνες διαπραγμάτευσης, στη συνεχιζόμενη αναζήτηση της ενότητας μεταξύ των συνδικάτων; Η επιλογή αυτή θα καταδικάσει την CGIL σε ένα δευτερεύοντα ρόλο, θα αγνοηθεί από τις άλλες δύο Συνομοσπονδίες και από την ομοσπονδία των εργοδοτών Confindustria.

Για αρκετό καιρό τώρα, η CISL και η UIL μαζί με την UGL [5] έχουν σαφώς κατανοήσει ότι οι σχέσεις μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων πρέπει να μεταρρυθμιστούν - με βάση τις αλλαγές με τις οποίες θα αλλάξει εντελώς ο ρόλος των ιταλικών συνδικάτων.

Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια ή εκείνες που παρουσιάστηκαν από την Confindustria και τη FIAT έχουν βρει υποστήριξη και συμφωνία από τα συνδικάτα αυτά, χωρίς πάρα πολλά προβλήματα. Και η μη εταιρική σχέση δεν υπάρχει πλέον: τα συνδικάτα δεν θα είναι πια εξωτερικοί συνεργάτες τους, θα είναι αναπόσπαστο μέρος του όλου συστήματος.

3. Τα συνδικάτα βάσης

Η γέννηση της Unione Sindacale di Base (USB) [6] στις 22 Μάη στη Ρώμη, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την απλούστευση του σεναρίου του συνδικαλισμού της βάσης στην Ιταλία, αλλά δεν φαίνεται να συμβάλει στην επίλυση των παλαιών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τον ιταλικό γαλαξία του συνδικαλισμού της βάσης από την ίδια την απαρχή του σχεδόν 25 χρόνια πριν.

Ο δρόμος προς την USB είναι στρωμμένος από τα ερείπια της προηγούμενης “συμφωνίας βάσης” που υπογράφτηκε από τις RDB / CUB, Confederazione COBAS και SDL, για να μην αναφέρουμε τα προβλήματα που διαφάνηκαν μεταξύ με το περίπου 80% του συνόλου των μελών των συνδικάτων βάσης των προηγουμένως ομοσπονδιοποιημένων μεταξύ τους RDB και CUΒ.

Παρά τον ολέθριο, από πάνω προς τα κάτω μηχανισμό αποσύνθεσης και ανασύνθεσης που έχει πλήξει το συνδικαλισμό της βάσης εδώ και δεκαετίες, η γέννηση του USB φέρνει μαζί της κάποια νέα στοιχεία, όπως ο χωρισμός της ένωσης σε δύο τομείς - ιδιωτικού και δημόσιου τομέα - που διαχειρίζονται συλλογικά τα ζητήματα και όχι από συντονιστικά στελέχη σε έναν τομέα, και είναι σε γενικές γραμμές ένα ενθαρρυντικό μήνυμα κυρίως σε εκείνους τους τομείς όπου ο ταξικός πόλεμος είναι σκληρότερος.

Αλλά, για μια νέα συνδικαλιστική ένωση, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εμπόδια και προβλήματα, όπως:

* το πρόβλημα του συνεχιζόμενου λάθους του να καλούνται ξεχωριστές απεργίες, πολύ συχνά μετά την απόφαση των εθνικών ηγεσιών

* Το πρόβλημα του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων βάσης.

Το τίμημα αυτών των διαιρέσεων και προβλημάτων πληρώνεται επίσης και από τον ελευθεριακών τάσεων συνδικαλισμό, που είναι παραδοσιακά υποστηρικτής της ενότητας των εργαζομένων, πέρα και πάνω από τα συμφέροντα του κάθε συνδικάτου.

Αλλά οι ελευθεριακοί συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι μπορούν να παράσχουν συνέχεια στον αγώνα των εργαζομένων, ακόμα και σε αυτή τη φάση των νεο-εταιρικών σχέσεων συνδικαλισμού, καθώς και ότι μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατία στον εργασιακό χώρο.

Κατά συνέπεια, σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, σε επίπεδο συνδικαλισμού της βάσης πρέπει να ξεπεραστεί η μακροχρόνια αδυναμία και να βρεθεί μια λύση σε ένα σταθερό συντονισμό - αν όχι η δημιουργία μιας ομοσπονδίας - εάν πρόκειται να δημιουργηθεί ένα σοβαρό σημείο αναφοράς, τόσο για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους μετανάστες, όσο και για τη μειονότητα στο εσωτερικό της CGIL.

Η αναρχική κομμουνιστική εργασιακή τακτική

Σε αυτή τη φάση κατά την οποία σημειώνεται μια ισχυρή επίθεση των αφεντικών, σε συμπαιγνία με κάποια συνδικάτα (CISL, UIL), και η στάση του περιμένουμε-και-βλέπουμε άλλων (η πλειοψηφία της CGIL), η FdCA θεωρεί ότι η μόνη στρατηγική η οποία μπορεί να είναι αποτελεσματική στην προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης είναι αυτης της σύγκρουσης και της εφαρμογής των ελευθεριακών πρακτικών. Πρέπει να είναι αυτόνομη από τη λογική των κομμάτων, πρέπει να στοχεύει στην ενοποίηση των εργατών ανεξάρτητα από τα συνδικάτα τους, πρέπει να έχει ενοποιημένες μεθόδους αγώνα και στόχους, και θα πρέπει να οργανωθεί οριζόντια.

Η παρέμβαση των αναρχικών κομμουνιστών δεν μπορεί παρά να αρχίσει στους χώρους εργασίας, όπου είναι απαραίτητο, για την αποκατάσταση της ενότητας των συμφερόντων των εργαζομένων, για:

* την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, κατά των απολύσεων και της αδικαιολόγητης χρήσης ορισμένων μορφών επιδομάτων ανεργίας

* την υπεράπιση των εργατικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος στην απεργία

* την υπεράσπιση του εθνικού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων και την κατάκτηση των συμφωνιών με την εταιρεία που βελτιώνουν τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, με την ταυτόχρονη κατάργηση της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα

* την προστασία της υγείας των εργαζόμενων και τον αγώνα για να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις ώρες εργασίας τους ώστε να μπορέσουν να διευθετίσουν καλύτερα τη ζωή και την εργασία τους

* οι περιστασιακά εργαζόμενοι (προσωρινοί, άτομα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κ.ά.) πρέπει να εκπροσωπούνται στους οργανισμούς εκπροσώπησης των εργαζομένων και στις διαπραγματεύσεις συμφωνιών. Πάρα πολύ συχνά και επειδή μπορούν πολύ εύκολα να εκβιάζονται δεν είναι σε θέση να κατακτήσουν κάθε μορφής προστασία

* τη σταθεροποίηση όλων των περιστασιακά εργαζομένων και των ατόμων με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.

Στις περιοχές όπου ζουν και εργάζονται, είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών να ενθαρρύνουν:

* δίκτυα συντονισμού των εργαζόμενων, μεταναστών, περιστασιακά εργαζομένων, αλλά και αυτόνομων από τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις

* μορφές συνεργασίας και αγώνα, όπου οι διάφορες εμπειρίες μπορούν να εμπλουτίσουν και να καταστήσουν δυνατή την αποτελεσματική υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων

* δίκτυα συντονισμού όπου να καλλιεργηθούν η ταξική αλληλεγγύη, η άμεση δημοκρατία και η άμεση συμμετοχή, με στόχο τη δημιουργία μιας πιο ισότιμης, ελευθεριακής κοινωνίας.

Είναι σημαντικό τα μέλη και οι συμπαθούντες της FdCA που είναι μέλη της CGIL να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην οργανωμένη μειοψηφία La CGIL che vogliamo, επειδή υποστήριξαν τη δημιουργία της από την αρχή, δεδομένου ότι αντιπροσωπεύει μια εξαιρετική ευκαιρία να επηρεαστεί η CGIL και να αυξηθεί η παρουσία μας.

Είναι εξίσου σημαντικό τα μέλη και οι υποστηρικτές των πρωτοβάθμιων σωματείων να διευκολύνουν το συντονισμό και την ενότητα μεταξύ των διαφόρων συνδικάτων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και των άνεργους. Είναι επίσης απαραίτητο να αρχίσουμε να μιλάμε για εκπροσώπηση των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα και τον ενεργό τους ρόλο στις διαπραγματεύσεις.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι ζωτικής σημασίας για την ταξική πάλη και την αναζωογόνηση των κοινωνικών συγκρούσεων, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, όπου οι κινητοποιήσεις και απεργίες παρουσιάζουν αύξηση.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Συνδικαλιστές αγωνιστές που έχουν πληγεί με απόλυση και καταστολή χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που πιστεύουν ότι η ταξική σύγκρουση και η λαϊκή συμμετοχή στους αγώνες αποτελούν θεμελιώδεις στρατηγικούς στόχους.

Ο αγώνας στη FIAT, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, μπορεί να είναι δείγμα της δυνατότητας για κινητοποίηση και αντίσταση των εργαζομένων στα σχέδια της εταιρείας η οποία, είτε στην Ιταλία είτε στην Πολωνία ή τη Σερβία, χρησιμοποιεί την κρίση ως μέσο εκβιασμού των εργαζόμενων για να τους εξαναγκάσει να υποταχτούν στη λογική του κέρδους.

Η FdCA θα υποστηρίξει όλες τις πρωτοβουλίες για αγώνα από τα κάτω προς υπεράσπιση των συνθηκών των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας κατοικίας.

Τα μέλη μας θα επιδιώξουν τη προώθηση της δημιουργίας δικτύων συντονισμού του μαχητικών συνδικάτων βάσης, αλλά και των πολιτικών πρωτοβουλιών υποστήριξης του αγώνα σε επίπεδο βάσης από αναρχικούς και ελευθεριακούς, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πιο συντονισμένες κινητοποιήσεις.

Ο συντονισμός σε διεθνή κλίμακα, που - εκτός από τη βελτίωση της ροής των πληροφοριών - μπορεί να οδηγήσει στην ευκαιρία για συμπαγείς διεθνείς αγώνες στη βάση μιας κοινής πλατφόρμας αιτημάτων, ενάντια σε ανεξέλεγκτες εξωτερικές πηγές, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, των εργατικών δικαιωμάτων και των μισθολογικών συνθηκών στις χώρες όπου βρίσκονται υπό απειλή επεκτείνοντας τον αγώνα σε χώρες όπου δεν υπάρχουν.

Πλατφόρμα Εργασίας

1. Συμπαγής διεθνής σύγκρουση κατά της ανεξέλεγκτης υπεργολαβίες στο εξωτερικό από πολυεθνικές εταιρείες για τη συνεχή επιδίωξη όσο το δυνατόν μέγιστου κέρδους.

2. Αγώνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς απολυμένους εργαζόμενους και τη δημιουργία ταμείων αντίστασης.

3. Διασφάλιση των θέσεων εργασίας από το κλείσιμο εργοστασίων και / ή μειώσεις θέσεων εργασίας και καταπολέμηση των περικοπών θέσεων εργασίας για τους περιστασιακά εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες.

4. Αγώνας για την αξιοπρέπεια της εργασίας.

5. Ενάντια στην εξόντωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των εργαζόμενων, για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία, του δικαιώματος στην εκπροσώπηση και κάθε εργατικού δικαιώματος.

6. Για το δικαίωμα στην εκπροσώπηση όλων των περιστασιακά εργαζόμενων.

7. Για το δικαίωμα των εργαζόμενων να αποφασίζουν για κάθε πλατφόρμα και κάθε συμφωνία με δεσμευτική ψηφοφορία.

8. Ενάντια στη μείωση των εργαζόμενων που εκδιώχθηκαν από την παραγωγική διαδικασία οδηγούμενοι προς τη δουλεία και την αγοραιοποίηση.

9. Ενάντια στην ανεξέλεγκτη χρήση των περιστασιακά εργαζόμενων που ζουν υπό το συνεχή εκβιασμό των αφεντικών, παρ’ ότι πολλές φορές εκπληρούν υψηλούς επαγγελματικούς ρόλους. Για τη σταθεροποίηση του συνόλου των περιστασιακά εργαζόμενων και αυτών με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.

10. Ενάντια στην εξωτερική ανάθεση εργασιών, για την οποία συχνά συνάπτονται δεσμευτικές συμβάσεις των συνεταιρισμών με τους ιδιώτες, που οδηγεί στην αυτο-εκμετάλλευση και σε όλο και περισσότερο αυξημένο κίνδυνο τραυματισμού ή και θανάτου στο χώρο εργασίας.

11. Για την υπεράσπιση των εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επέκταση των συμφωνιών με την εταιρεία απαλλαγμένων από την σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας.

12. Για την προστασία της υγείας των εργαζομένων και της διαχείρισης από τους ίδιους του ωραρίου εργασίας τους.

13. Για ένα μεγάλης κλίμακας αγώνα για τους μισθούς στην FIAT, για τους μηχανικούς μετάλλου και όλες τις ειδικότητες.

14. Για ένα ν ευρωπαϊκό ελάχιστο μισθό για όλες τις ειδικότητες.

Federazione dei Comunisti Anarchici

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Fano, 1 Νοέμβρη 2010

Το ντοκουμέντο αυτό εγκρίθηκε ομόφωνα από το 8ο Εθνικό Συνέδριο της FdCA

Σημειώσεις του μεταφραστή:

1. Cassa integrazione. Σύστημα βάσει του οποίου οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν προσωρινά αλλά συνεχίζουν να λαμβάνουν το 50% του μισθού τους από το κράτος για περιορισμένο χρονικό διάστημα, απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις από το κόστος του αχρησιμοποίητου εργατικού τους δυναμικού.

2. Sergio Marchionne. Διευθύνων σύμβουλος της FIAT.

3. Η μειοψηφίατα αυτή συγκεντρώνεται γύρω από ένα προγραμματικό ντοκουμέντο που υποστηρίχθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Συνεδρίου της Συνομοσπονδίας με τον τίτλο La CGIL che vogliamo (Η CGIL που θέλουμε). Δείτε http://www.lacgilchevogliamo.it

4. Η Federazione Impiegati Operai Metallurgici(FIOM) είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία-μέλος της CGIL.

5. Η Unione Generale del Lavoro (UGL) είναι δεξιά συνδικαλιστική ένωση που παραδοσιακά συνδέεται με τα νεο-φασιστικά κόμματα.

6. Grassroots Syndical Union (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης). Ιδρύθηκε το Μάη του 2010 από τη συγχώνευση των RDB, μέρος της CUB και την SDL (ίη οποία σχηματίστηκε το 2007 από τη συγχώνευση των SinCobas, SALC και SULT).

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ο΄τε Αφέντης”, 25 Νοέμβρη 2010.

http://www.fdca.it