Οικοδομώντας ενότητα και αλληλεγγύη

Ο νεοφιλελεύθερος μύθος της ασταμάτητης ανάπτυξης που συνδέεται με την εξάπλωση της αγοράς έχει εξατμιστεί, αφήνοντας μια επίπονη διαδρομή συμβατικών αγορών, διαχωρίσιμων μόνο φαινομενικά μεταξύ τους μέσω της όξυνσης του ανταγωνισμού και του διεθνούς κοινωνικού ξεπουλήματος.

Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός σχεδιάζει εκ νέου τη γεωγραφία του, βρίσκει μια προφανή ενότητα στη μετατόπιση της ευθύνης (χάρη στην παγκοσμιοποίηση) για την οικονομική κρίση του προς την πραγματική οικονομία των επιμέρους Κρατών και ολόκληρων ηπείρων.

Γιατί ο καπιταλισμός έχει πάντα το πλεονέκτημα να ανασχηματίζεται μετά από κάθε κρίση και να εργάζεται για την εκ νέου ενίσχυση των τάξεων προς όφελός του.

Συγκεκριμένα, σε όλη τη Δύση η εργατική τάξη αναγκάζεται να πληρώσει το τίμημα μιας κρίσης που δεν δημιούργησε, να αποδεχθεί την επιδείνωση συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, μια μεταβατική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που τροποποιεί σε βάθος τις συνθήκες διαβίωσής μας στο όνομα του ανταγωνισμού με γεωγραφικές περιοχές ραγδαία αναπτυσσόμενες με χαμηλότερο κοινωνικό κόστος.

Είναι μια επίθεση σ΄ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας, στα δικαιώματα και τα κεκτημενα που κέρδισαν οι εργαζόμενοι έπειτα από δεκαετίες αγώνων σε περιόδους ανάπτυξης, μια επίθεση στην ίδια την παρουσία του κινήματος των οργανωμένων εργαζομένων.

Αυτή η επίθεση έχει διπλό στόχο, από τη μια μείωση του κόστους - με στράγγισμα των σημαντικών πόρων που προέρχονται από τους άμεσους, έμμεσους και αναδρομικούς μισθούς, πόρους που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της κρίσης - και από την άλλη την επιστροφή της εργατικής τάξης σε μια κατάσταση περαιτέρω έκπτωσής της προς τα συμφέροντα των εταιρειών και της αγοράς.

Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται σ’ αυτό τον φαύλο ανταγωνισμό μεταξύ τους για να διατηρήσουν την εργασία τους, η οποία γίνεται όλο και πιο επισφαλής και λιγότερο αποδοτική. Την ίδια στιγμή, ολοένα και υποβαθμίζεται κάθε είδους συλλογική απάντηση μέσα από τη δραστική μείωση της ικανότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να δράσουν και τον αποκλεισμό από τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης κάθε συνδικάτου που δεν συναινεί στη γραμμή κυβέρνησης/εργοδότη.

Αυτό συνοδεύεται και με σημαντικούς περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εν μέρει χάρη στον μειωμένο πολιτικό ρόλο των Κρατών, που γίνονται ολοένα υποχείρια των υπερεθνικών οικονομικών οδηγιών που αποτελούνται από πολιτικές μείωσης των δημοσίων δαπανών – υπηρεσιών, κυρίως - υπέρ πολιτικών του οικονομικού και ιδιωτικού τομέα για την εξισορρόπηση των βιβλίων και τη διαχείριση της γης και των πόρων της.

Και εδώ επίσης καταβάλλεται προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι αν επιτευχθεί μείωση του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών καθώς και μείωση του αριθμού αυτών που έχουν πρόσβαση σε αυτές, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξοικονόμηση πόρων για το άτομο, ενώ στην πραγματικότητα οδηγεί σε συλλογική εξαθλίωση, με τη μείωση των έμμεσων μισθών και της αύξησης των φόρων. Έπειτα υπάρχει και η συνακόλουθη μείωση της ελευθερίας της πολιτικής συμμετοχής, που περιορίζεται σε ένα σύστημα λατρείας προσωπικοτήτων ή ενός τρόπου απόκτησης θέσεων εργασίας που φέρνουν προνόμια.

Στο κοινωνικό επίπεδο, η συνακόλουθη αποδυνάμωση δημιουργεί αυτόματα ανασφάλεια, η οποία χρησιμεύει μόνο για να εντείνει τις διαιρέσεις, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να αναζητούν μεμονωμένες απαντήσεις για να επιβιώσουν. Οδηγεί επίσης σε υποβάθμιση των κοινωνικών σχέσεων, με την αποβολή οποιουδήποτε δεν ταιριάζει με τη λογική της παραγωγής και της κατανάλωσης.

Όμως, η ενότητα και η αλληλεγγύη που εξαφανίζονται από τον χώρο εργασίας, από τα συνδικάτα, από τους αγώνες στις γειτονιές, από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, μπορούν να ανακτηθούν, να τεθούν εκ νέου σε εφαρμογή. αλλά μόνο μέσω της αργής, προσεκτικής εργασίας των επαναστατών αγωνιστών οπουδήποτε απαιτείται η παρουσία τους, η πολιτική τους ευφυΐα και η ικανότητά τους να ενώνουν και όχι να διαιρούν, καθώς και η ανάπτυξη της αλληλεγγύης και όχι του ανταγωνισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, ο ρόλος των Αναρχικών Κομμουνιστών, κάθε μέρα και όπου είμαστε παρόντες, είναι να συνεχίσουμε να εξαπλώνουμε τις ελευθεριακές, αυτοδιαχειριστικές και αντιϊεραρχικές πρακτικές και σχέσεις ως τη μέθοδό μας, να προωθούμε σταδιακά τις εναλλακτικές ιδές και στόχους απέναντι στον καπιταλισμό και τα Κράτη ως την πλατφόρμα μας, καθώς και να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη και την υλοποίηση κοινών σχεδίων, επίσης και σε διεθνές επίπεδο.

Στηρίζοντας αυτούς τους τομείς των συνδικάτων και των κοινωνικών αγώνων που είναι ακόμη σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και απαιτούν την αναδιανομή του πλούτου, αντί της κοινωνικοποίησης των ζημιών, σημαίνει οικοδόμηση μιας ταξικής εναλλακτικής λύσης εδώ και τώρα.

Στηρίζοντας τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που έχουν ήδη αποκτηθεί διευρύνεται η εφαρμογή τους σε αυτές που σήμερα εξαιρούνται, καταπολεμώντας τις διάφορες μορφές ποινικοποίησης της φτώχειας που βρίσκεται στη ρίζα της έντασης του ρατσισμού που επικρατεί γύρω μας, υπερασπίζοντας τα κοινά αγαθά μας προωθώντας πιο προηγμένες ενωτικές επιθέσεις, σημαίνει οικοδόμηση μιας εδώ και τώρα εναλλαγής στην ερημοποίηση και εμπορευματοποίηση της περιφέρειας.

Δημιουργώντας δίκτυα και συντονιστικά τα οποία να μπορούν να ομοσπονδιοποιήσουν αυτές τις οργανώσεις και τις ενώσεις που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό ή που αντιστέκονται στον ίδιο κίνδυνο είτε πρόκειται για νεοφασισμό, ρατσισμό, πατριαρχία, ομοφοβία ή ρύπανση, ιδιωτικοποιήσεις ή ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κλπ.), συλλογικά όργανα που μπορούν να αναπτύξουν κοινούς πολιτικούς, πολιτισμικούς και οικονομικούς στόχους με σκοπό την προώθηση των αγώνων που μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο συμμετοχική και συνεπώς πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων, όλα αυτά σημαίνουν την οικοδόμηση της ελευθεριακής εναλλαγής.

Federazione dei Comunisti Anarchici

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Fano, 1 Νοέμβρη 2010

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 7 Νοέμβρη 2010.

http://www.fdca.it