Η κρίση της δημοκρατίας στην Ιταλία

Ντοκουμέντο του 8ου Εθνικού Συνεδρίου FdCA


Στην Ιταλία, υπάρχει μια σαφής επιδείνωση του επιπέδου της δημοκρατίας στη χώρα, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και γενικά μέσα στην κοινωνία:

• στη συγκεντροποίηση της εξουσίας στην εκτελεστική εξουσία, με τη συνακόλουθη αυταρχική τάση του να στηρίζονται όλοι και όλα διαρκώς και περισσότερο σε εκτελεστικές διαταγές και ρυθμίσεις
• στην πτώση της νομοθετικής εξουσίας του κοινοβουλίου, που έχει περιορισθεί σε ένα σώμα που επικυρώνει απλώς το έργο της κυβέρνησης και τις αποφάσεις που λαμβάνονται στους διαδρόμους της εξουσίας, όπου επικρατεί συμπαιγνία και συνενοχή μεταξύ των εκτελεστικών και των διαφόρων οικονομικών ολιγαρχιών και την ανασύνθεση των συμφερόντων των διαφόρων τομέων της ιταλικής αστικής τάξης
• στην παρούσα χρήση του κοινοβουλίου εναντίον της δικαστικής εξουσίας
• στην καταστροφή της εκπροσώπησης των μειονοτήτων υπέρ της ομογενοποίησης των αστικών συμφερόντων.

Η κατάσταση αυτή έχει θέσει ουσιαστικά στο περιθώριο την κοινοβουλευτική στρατηγική ως μέσο χειραφέτησης των λαϊκών τάξεων, και αποδεικνύεται ότι είναι περιττή η επιδίωξη της εκπροσώπησης των συμφερόντων των εργαζομένων εντός του Κοινοβουλίου και / ή μέσω της κυβέρνησης.

Η εντατικοποίηση της εξουσίας σε όλη τη χώρα, ως αποτέλεσμα της επέκτασης της διοικητικής εξουσίας και η χρήση της κάθετης εξάρτησης (Ευρωπαϊκή Ένωση) καθώς και της οριζόντιας εξάρτησης για τις περιφέρειες και τις μακρο-περιφέρειες που καθοδηγούν τις οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και επαγγελματικές δομές των υπηρεσιών, όπου το Κράτος έχει απλώς και μόνο την ευθύνη του να εξασφαλίζεται η συμβατότητα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων που προκύπτουν από αυτές, καθιστώντας στην ουσία αδύνατο για την κοινωνική βάση να συμμετάσχει και να οργανωθεί, είτε με εποικοδομητικό τρόπο, είτε επιδιώκοντας αποκατάσταση των όποιων διαφορών.

Η επιδείνωση της δημοκρατίας και της συμμετοχής επηρεάζει επίσης και τον κόσμο της εργασίας μέσω:

• αλλαγών στο καθεστώς των διαπραγματεύσεων και της ανανέωσης των συμβάσεων χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους εργαζομένους
• αποκλεισμού των συνδικαλιστικών μαχητικών μειονοτήτων
• αποκλεισμού της αντιπολίτευσης του συνδικαλισμού της βάσης

Η μεταρρύθμιση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που επιβάλλει η Confindustria (σ.τ.μ.: το συλλογικό όργανο των εργοδοτών) αποσκοπεί στην επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών με την ώθηση της πλήρους συμμετοχής των συνδικάτων στις ατομικές συμβάσεις (που είναι μέρος μιας ολόκληρης σειράς αλλαγών, όπως το νέο όριο των 3 ετών για την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων, το επτάμηνο πάγωμα του δικαιώματος στην απεργία κατά τη διάρκεια εργατικών κινητοποιήσεων και τα νέα διμερή όργανα) καθώς και με την αποτελεσματική ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων για τους χιλιάδες εργαζομένους σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίοι εκπροσωπούνται ως επί το πλείστον από συνδικάτα.

Σε αντάλλαγμα για τη συγκεντροποίηση της διαπραγματευτικής δύναμης στα χέρια των εταιρειών και της εξάλειψης της συλλογικής, καθολικής και σταθερής φύσης της, προσφέρονται στα συνδικάτα διμερείς φορείς και εγγυήσεις για επιβίωση, σε μια προσπάθεια να εξαναγκαστούν να επιταχύνουν την όλη διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει και η οποία τα μετατρέπει σε φορείς παροχής υπηρεσιών. Οι κυρώσεις για όποιον παραβιάζει τους κανόνες που επιβάλλει η Confindustria είναι ένα σαφές μήνυμα του τέλους της αυτονομίαα των συνδικάτων και οποιασδήποτε δράσης σε επίπεδο βάσης στο χώρο εργασίας.

Όμως, η επιδείνωση της δημοκρατίας συναντάται και στη μείωση της ελευθερίας της λαϊκής συμμετοχής χάρη στην εφαρμογή:

• ρατσιστικών θεσμικών πολιτικών και βίας με την οποία επιδιώκεται η καταδίωξη και ποινικοποίηση των μεταναστών και άλλων μειονοτήτων
• αυταρχικών πολιτικών που επιδιώκουν να αντιπαρατεθούν με τη βία σε περιβαλλοντικά και περιφερειακά κινήματα, τόσο σε τοπική κλίμακα (αρνήσεις κ.λπ.) όσο και σε ευρύτερη κλίμακα (στρατιωτικές βάσεις, πυρηνική ενέργεια και ενέργεια γενικότερα)
• μείωσης των εισοδημάτων και ενθάρρυνσης του χρέους, εντείνοντας τον εκβιασμό σε βάρος της εργατικής τάξης, προωθώντας την αναζήτηση ατομικών λύσεων (αύξηση της παραγωγικότητας, διπλή κερδοσκοπία, υπερωρίες, δουλειά και μετά τη συνταξιοδότηση), με ταυτόχρονη αποδυνάμωση και καταστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργατικών αγώνων
• καταστροφικής πολιτικής στο δημόσιο και κοινωνικό τομέα, από τα σχολεία μέχρι τις συγκοινωνίες και από την υγειονομική περίθαλψη μέχρι τις συντάξεις.

Τέλος, η επίθεση κατά των ελευθεριών μας επηρεάζει και τα δικαιώματά μας όσον αφορά τον αυτοκαθορισμό της αναπαραγωγής, των σχέσεων, της υγείας και της ατομικής μας συμπεριφοράς.

Αντιμέτωποι με αυτή την κατά φαντασία θεσμική δημοκρατία, με την περίφραξη της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, με την παθητική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία, πρέπει να προωθήσουμε τον εκδημοκρατισμό, τη δημοκρατία από τα κάτω, την άμεση δημοκρατία, μέσα από:

• την υπεράσπιση και τη δημιουργία συλλογικών, αυτοδιαχειριζόμενων χώρων βάσης, όπου οι διαφορετικές απόψεις μπορούν να συγκλίνουν όταν λαμβάνονται οι αποφάσεις που αφορούν τις κοινωνίες μας και τις θέσεις εργασίας μας
• σε πολιτικό επίπεδο, την οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των οργανώσεων, αγωνιστών και ακτιβιστών, με βάση την αυτο-οργάνωση, την αμοιβαιότητα και την ισότητα των σχέσεων, με στόχο τη συμβολή στην ανάπτυξη της πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης στις νομοθετικές, διοικητικές και οικονομικές αποφάσεις που στηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να καθορισθεί ποιους αγώνες είμαστε σε θέση να ενοποιήσουμε. Θα πρέπει να βασιστούμε στα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντισεξιστικά δίκτυα, να προωθήσουμε συντονιστικά και οργανώσεις βάσης που να μπορούν να προωθήσουν τη συμμετοχή από το λαό και τους ακτιβιστές της ταξικής πάλης και να ενθαρρύνουμε κάθε διαμαρτυρία που δίνει δύναμη πίσω στην τοπική κοινότητα
• * στις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις να υποστηρίξουμε μια διαδικασία σσπείρωσης της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της CGIL (σ.τ.μ.: η μεγαλύτερη ιταλική συνδικαλιστική ομοσπονδία), αρχίζοντας από το χώρο εργασίας, με εκπροσώπους και αντιπροσώπους
• υποστήριξη των διαδικασιών της όσο το δυνατόν ευρύτερης συσπείρωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, αρχίζοντας από το χώρο εργασίας και την τοπική κοινότητα
• τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων δομών στην τοπική κοινότητα για συζήτηση και διαμόρφωση, τη χρήση της αντιπληροφόρησης και των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων στα διάφορα συνδικάτα
• την υπεράσπιση του εθνικού σύστηματος συλλογικών διαπραγματεύσεων που θα εγγυάται την εργατική δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων στο χώρο εργασίας.

Για την σε πρώτο πρόσωπο συμμετοχή των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την αυτονομία των άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης:

• επανοικοδόμηση και ρίζωμα στις δομές της κοινωνίας και των κοινοτήτων μας, των ιδεών και των δρόμων της αντι-καπιταλιστικής κριτικής και του αγώνα
• συγκεντροποίηση, μορφοποίηση και ομοσπονδιοποίηση των πιθανών επαναστατικών εμπειριών σε ένα πρόγραμμα για μια στέρεα, κομμουνιστική κοινωνία, αυτοδιαχειριζόμενη και ελευθεριακή.

Federazione dei Comunisti Anarchici

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 21 Δεκέμβρη 2010.