Για ένα κίνημα κατά του νεοφιλελευθερισμού,

F.d.C.A.

FEDERAZIONE dei COMUNISTI ANARCHICI

7ου Εθνικού Συνεδρίου – Κρεμόνα, 1η Οκτωβρίου 2006

τελικό ντοκουμέντο

Για ένα κίνημα κατά του νεοφιλελευθερισμού,
Για μια ελευθεριακή εναλλαγή

1. Η ερχόμενη δεκαετία

Μια λυσσαλέα αντίδραση έχει εξαπολυθεί από τα κράτη σε όλο τον κόσμο ενάντια στους κοινωνικούς, εργατικούς και πολιτικούς αγώνες που διεξάγονται από τα κινήματα αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό από τα τέλη του 20ού αιώνα, με μια επακόλουθη γενική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης σε βάρος των εκατομμυρίων των προλεταρίων που υποδουλώνονται όλο και περισσότερο στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Διάφορες τάσεις φαίνεται ότι χαρακτηρίζουν την ερχόμενη δεκαετία:

Α) μια τάση συνέχισης της οικονομίας ως καθοριστικού παράγοντα, β) μια τάση αναδιοργάνωσης του εργατικού δυναμικού σε μονάδες εντατικοποιημένης εκμετάλλευσης, γ) μια τάση συγκεντροποίησης του μονοπωλιακού τομέα καταστρέφοντας περισσότερο τον κοινωνικό πλούτο και την εργασία, δ) μια τάση συγκρότησης μιας νευραλγικής δομής αποτελούμενης από παραγωγικούς πόλους που περιβάλλονται από εκμεταλλευόμενες περιοχές και ε) μια τάση χρησιμοποίησης του μιλιταρισμού και του εθνικισμού για την τροφοδότηση κατάστασης πολέμου που καταστρέφει οποιαδήποτε ελπίδα ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού και των εκμεταλλευόμενων τάξεων να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους και να ανακτήσουν την αυτονομία τους. Στην πραγματικότητα, με τα διάφορα οικονομικά σκάνδαλα να έχουν ήδη πεθάνει, φαίνεται ότι έχουμε μια αναγέννηση της καπιταλιστικής οικονομίας για άλλη μια φορά και μαζί με αυτό μια νομισματική πολιτική με σκοπό να καταπνίξει οποιαδήποτε οικονομική ανάκαμψη καθώς και τη γέννηση ενός επεκτατικού κύκλου, μέσω σειράς αύξησης των επιτοκίων, των πιστώσεων, των κάθε είδους πιέσεων και της κοινωνικής σιωπής.

Επομένως, λαμβάνοντας υπόψη τα αντιπαραγωγικά αποτελέσματα της επισφάλειας (precarity) στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα, είναι προφανές ότι βιώνουμε:

μια ανασύνθεση του εργατικού δυναμικού σε κατώτερες και ιδιαίτερες μορφές προκειμένου να ενισχυθεί ο ανεφοδιασμός και ο ανταγωνισμός σε μακροοικονομικό επίπεδο (διεύρυνση Ευρ. Ένωσης, επανεισαγωγή των MERCOSUR και ASEAN, κρίση στον ΠΟΕ κ.λπ.) καθώς επίσης και συγκέντρωση της παραγωγής σε διεθνή μονοπώλια (βιομηχανία μηχανών, τηλεπικοινωνίες, αγροχημικά/φαρμακευτικά είδη κ.λπ.), τα οποία ενθαρρύνουν την ανάπτυξη ενός νευραλγικού δικτύου (γεωγραφικών) περιοχών και των διαδρόμων κεφαλαίου και πρώτων υλών μέσω των οποίων μπορούν να αναπτυχθούν δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, εξαντλώντας με αυτόν τον τρόπο τις μεγάλες γεωγραφικές περιοχές που βρίσκονται ενδιάμεσα.

Από την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, με τη γέννηση μιας κατάστασης ενδημικού πολέμου που παράγεται από τις ΗΠΑ για τον έλεγχο του συστήματος των ιμπεριαλιστικών εξαρτημάτων, σημειώνεται μια αυξανόμενη χρήση του μιλιταρισμού και του εθνικισμού (και όλων των θρησκευτικών και εθνικών ποικιλιών τους) προκειμένου να χρησιμοποιηθεί η ελεγχόμενη αποσταθεροποίηση της περιοχής από τη Μέση Ανατολή έως την κεντρική Ασία, για να καταστραφεί η αυτονομία των εκμεταλλευόμενων τάξεων με τον εξαναγκασμό να συνταχθούν υποχρεωτικά κάτω ένα ιδιαίτερο κράτος, θρησκεία ή κάποια ελίτ στα οποία να εμπιστευθούν το παρόν και το μελλοντικό πεπρωμένο της εκμετάλλευσής τους.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, είναι απαραίτητο να συγκροτήσουμε και αναπτύξουμε ξανά ένα μεγάλο διεθνές κίνημα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στην επισφάλεια, τον αποκλεισμό και την αλλοτρίωση, μαζί με το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και για την ειρήνη. Επειδή η συνολική ανεξαρτησία από όλα τα πολιτικά και οικονομικά όργανα πρέπει να είναι σαφής και ξεκάθαρη (κανένα κράτος, καμιά κυβέρνηση ή αγορά δεν έχουν οποιοδήποτε συμφέρον να αγωνιστούν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό), πρέπει να απαιτήσουμε την ειρήνη, επειδή είναι το έδαφος αναπαραγωγής της κοινωνίας και επιτρέπει την ανάπτυξη των αγώνων για τη χειραφέτηση των καταπιεζόμενων τάξεων. Πρέπει να εργαστούμε για να επανοικοδομήσουμε την αυτονομία και το ρόλο των εκμεταλλευόμενων τάξεων, της υπεράσπισης και της αναδημιουργίας των ελεύθερων και ανεξάρτητων οργανώσεών τους, ως όρο και αναπόφευκτο παράγοντα των αγώνων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο σε κάθε χώρα του κόσμου.

2. Ο προλεταριακός διεθνισμός των λαϊκών αγώνων

Η FdCA, επομένως, θα υποστηρίξει, θα προωθήσει και θα βοηθήσει κάθε πρωτοβουλία που στοχεύει στην επανοικοδόμηση ενός μεγάλου διεθνούς κινήματος ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, καταγγέλλοντας τα εγκλήματα της εκμετάλλευσης και αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη στις προλεταριακές οργανώσεις και τα τοπικά κινήματα, παλεύοντας ενάντια στην τοπική ή ξένη αστική επιθετικότητα, ενάντια στον πόλεμο, απαιτώντας εκεχειρίες, αποστρατικοποίηση και αφοπλισμό από κάθε κράτος, εθνική ή θρησκευτική ελίτ, οι οποίοι είναι ενωμένοι στη βάση της περιφρόνησής τους για τη ζωή των προλεταρίων, ένα μια μεγάλο διεθνές κίνημα του οποίου η καρδιά και η βάση βρίσκονται στις κοινωνικές, εργατικές, πολιτιστικές, πολιτικές και αντι-μιλιταριστικές οργανώσεις της βάσης, καθώς επίσης και στη δυνατότητά του να ενοποιήσει τους αγώνες που αναπτύσσονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Με βάση αυτό το στόχο, η FdCA ευνοεί τη δημιουργία οριζόντιων δικτύων, συνασπισμών και φόρουμ που εμπνέονται από την πρακτική της αυτοδιεύθυνσης, της άμεσης δράσης και της αυτο-οργάνωσης, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τη συλλογική δυνατότητα αντίστασης ενάντια στις αντιφάσεις και τη βία του νεοφιλελευθερισμού. Σκοπεύει δε να συμβάλει στην ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος της ταξικής πάλης, με την υποστήριξη των πολιτικών του δικτύων και της ικανότητάς του για κοινωνική συμμετοχή στους αγώνες και στα μέτωπα των αγώνων υπέρ της λαϊκής εξουσίας, για τη διάδοση του αναρχικού κομμουνιστικού προγράμματος.

3. Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός της Ιταλίας

Στην Ιταλία, η εκλογική νίκη του κεντροαριστερού συνασπισμού σηματοδοτεί την ανάδυση μιας πολιτικής κατηγοριοποίηση αντιδραστικών και τυχοδιωκτών που υποστηρίζουν ένα κοινωνικό πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας, πολιτική κατηγοριοποίηση η οποία έχει τελευταία αντικατασταθεί από μια άλλη παρόμοια αποτελούμενη από ορθολογιστές και τεχνοκράτες, ειλικρινείς υπερασπιστές των «αρετών» του φιλελευθερισμού και της ανάγκης της συνεισφοράς όλων των κοινωνικών τάξεων στην εκ νέου ανάπτυξη του καπιταλισμού της χώρας.

Το κίνημα ενάντια στον Berlusconi ανταμείφθηκε με την εκλογική ήττα του συνασπισμού «Οίκος των Ελευθεριών» [1], αλλά όχι με τον πολιτικό του θάνατο ή με οποιαδήποτε άλλη πραγματική άρση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η, κατά γενική ομολογία, αδύναμη (και, προπάντων, απερίσκεπτη) ελπίδα ότι, ίσως υπάρξει μια νέα φάση βελτίωσης στην επέκταση των δικαιωμάτων και στις συνθήκες διαβίωσης των κατώτερων τάξεων, δεν φαίνεται να έχει οποιοδήποτε μέλλον, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα πολιτική του κεντροαριστερού συνασπισμού. Γι’ αυτό, είμαστε μάρτυρες μιας μορφής ημι-παράλυσης του όλου κινήματος το οποίο εμφανίζεται αβέβαιο ως προς το ποια στρατηγική να ακολουθήσει (και πάλι ως συνέπεια του παράγοντα Berlusconi που εμποδίζει οποιαδήποτε πιθανότητα σύγκρουσης με την κυβέρνηση Prodi) ενώ εμποδίζεται σ’ αυτό και από το γεγονός ότι μια συγκεκριμένη πολιτική ομάδα - η «επαναστατική διανόηση» των χθεσινών κινημάτων – έχει, δυστυχώς αναπόφευκτα, προσκολληθεί στην κοινοβουλευτική συμβατότητα. Η 5χρονη βάση του προγράμματος της «Ένωσης» [2] είναι, επίσης, η αιτία της ανάπτυξης μιας κάποιας τοποθέτησης του στυλ «περιμένουμε και βλέπουμε» που θα μπορούσε να παρεμποδίσει σοβαρά τη δυνατότητα των κοινωνικών, εργατικών και πολιτιστικών κινημάτων να κινητοποιηθούν σε επίπεδο βάσης, κάτι που έκαναν τόσο καλά κατά τη διάρκεια της αντίθεσής τους στον «Οίκο των Ελευθεριών».

3.1 Ο κίνδυνος της επίθεσης στα κοινά μας συμφέροντα

Πρέπει να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοικτά και να αποφύγουμε οποιαδήποτε εξαπάτηση και υποκρισία από τη λειτουργία συγκεκριμένων προγραμμάτων από της κυβέρνησης, της ομοσπονδίας των εργοδοτών και της Τράπεζας Ιταλίας, για τα επόμενα 5 έτη, όπως: α) η ακύρωση τμημάτων του Νόμου 30 (3) για την ενδεχόμενη προώθηση της λεγόμενης ευελιξίας της εργασίας, β) η μείωση των φορολογικών τελών (4) για τους εργοδότες μέσω μιας αποδόμησης της εργασίας και πρόσθετων αμοιβών, γ) η αύξηση της ζήτησης εργασίας, αλλά με το μισθό να παραμένει στα ίδια επίπεδα και την ενθάρρυνση του ανταγωνισμού μέσω της φιλελευθεροποίησης, δ) το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση, συνοδευόμενο όμως από επιμήκυνση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, ε) τη χρηματοδότηση των τοπικών και περιφερειακών αρχών, αλλά μέσω μιας εντονότερης και περισσότερης ιδιωτικοποίησης και αυξημένης συνεισφοράς των πολιτών στις διάφορες κοινωνικές δαπάνες, στ) η εναντίωση στον πόλεμο και η απόσυρση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ, αλλά με μια επιβεβαίωση της στρατιωτικής κυριαρχίας των ειρηνευτικών δυνάμεων, ζ) η μείωση της σταθεροποίησης του δημόσιου χρέους αλλά σε βάρος των μισθών στο δημόσιο τομέα, η) η πολιτική και το δικαίωμα εισόδου μεταναστών στη χώρα, αλλά μόνο μέσω μιας ελεγχόμενης και υποστηριζόμενης από το κράτος μετανάστευσης και θ) μια περισσότερο φιλική προς το περιβάλλον πολιτική, αλλά με αυξανόμενα δασμολόγια.

Προβλέπουμε ότι οι βελτιώσεις αυτές θα έχουν, μάλλον, ως αποτέλεσμα τη συνεργασία των συνδικάτων, της αριστεράς, αλλά και όλου του κινήματος που αντιτάχθηκε στον μπερλουσκονισμό με την κυβέρνηση κι αυτή θα είναι μια αυτοκαταστροφική συνεργασία. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο αυτό, είναι απαραίτητο να αρχίζει ξανά μια εκστρατεία κινητοποιήσεων καθοδηγούμενων από ένα νέο κίνημα αντίστασης. Το κίνημα αυτό πρέπει να μάθει πώς να παραμείνει εξ ολοκλήρου ανεξάρτητο από τον κυβερνητικό συνασπισμό με τη συνειδητοποίηση και απόρριψη της πολιτικής της κεντροαριστερής κυβέρνησης ως «κανονική» δια-ταξική (inter-class) πολιτική που προωθεί, τελικά, την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τη νόμιμη ισχύ των όποιων νομοθετημάτων.

4. Ένα νέο κίνημα αντίστασης στην Ιταλία

Η FdCA θα υποστηρίξει, προωθήσει και βοηθήσει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που επιδιώκουν να λειτουργήσουν προς τη συγκρότηση ενός νέου κινήματος αντίστασης, το οποίο θα επιδιώξει να σταθεροποιήσει τη συνολική του ανεξαρτησία και αυτονομία από τις εκλογικές λογικές και την αγορά, θα αγωνιστεί για την επέκταση των ήδη κατακτημένων δικαιωμάτων, από το δικαίωμα στην κατοικία στο δικαίωμα σε ένα εισόδημα, από την υγειονομική περίθαλψη σε ένα καθαρό περιβάλλον, ένα κίνημα το όραμα του οποίου θα είναι μια ριζοσπαστική, εφικτή εναλλακτική λύση, σε πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, σε μια όσο το δυνατόν ευρύτερη κλίμακα, ενάντια σε οποιαδήποτε επανεμφάνιση της ξενόφοβης και ρατσιστικής δεξιάς, που να προωθεί τις αξίες του αντι-φασισμού και αντι-ρατσισμού ως βάση ζωτικής σημασίας για μια ελεύθερη κοινωνία ίσων, που να προωθεί και ενθαρρύνει ένα αντι-μιλιταριστικό ήθος στον αγώνα ενάντια στους πολέμους και την ιταλική συμμετοχή σε αυτούς, που να μπορεί να ομοσπονδιοποιεί τους διάφορους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, τους πολιτικούς και πολιτιστικούς αγώνες, συγκροτώντας μια πλήρη αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό της «Ένωσης» αποτελούμενη από τα πιο μαχητικά εργατικά συνδικάτα και τις ελεύθερες και ανεξάρτητες αυτο-οργανωμένες οργανώσεις βάσης.

4.1 Για την ανάπτυξη της μαχητικότητας του εργατικού κινήματος

Μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους αυτού του κινήματος είναι η ανάπτυξη και επέκταση των κινητοποιήσεων και των Ευρωπαίων και των μεταναστών εργαζομένων: μέσω των αγώνων σε επίπεδο βάσης, από τον εργασιακό χώρο στην ευρύτερη κοινότητα, ενάντια στην επισφάλεια και την κοινωνική υποβάθμιση, μέσω της εξάπλωσης και ενίσχυσης των εργατικών οργανώσεων σε κάθε εργασιακό χώρο, της επανεισαγωγής της πρακτικής της εργατικής συμμετοχής και της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, με την οικοδόμηση όλο και περισσότερο δυναμικών πρωτοβουλιών σε επίπεδο βάσης που να ενθαρρύνουν την ταξική ενότητα μεταξύ των εργαζομένων, με την καταπολέμηση της διαίρεσης που προέρχεται από μια πληθώρα συμβάσεων και δικαιωμάτων, με κινητοποιήσεις η αυτονομία των οποίων να εκφράζεται με αιτήματα που να διαφέρουν από αυτά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας λόγω της συνεργασίας της με την κυβέρνηση και τα αφεντικά, θέτοντας τέρμα στη μη-οργάνωση, καθώς και συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις οποίες να απορρίπτεται η οποιαδήποτε νομοθεσία που έχει στόχο να καταστρέψει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, με τη μεγαλύτερη δυνατή ανάπτυξη του μαχητικού συνδικαλισμού που φυσικά χαρακτηρίζεται από τις ελευθεριακές πρακτικές.

4.2 Ο παγκόσμιος αγώνας ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

Άμεσα συνδεμένες με τους εργατικούς αγώνες είναι η ανάπτυξη και επέκταση των αντι-καπιταλιστικών, αντι-εξουσιαστικών, λαϊκών και διεθνιστικών κινημάτων και κινητοποιήσεων για να αγωνιστούμε ενάντια: α) στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού και των πλουτοπαραγωγικών και φυσικών πηγών, που σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η κατάσταση αυτή έχει επιδεινωθεί, β) στην υποδούλωση ανδρών και γυναικών σε μη προστατευμένες και «βρώμικες» εργασίες, σε φυλετικές διακρίσεις και στην πατριαρχία, στον αχαλίνωτο μιλιταρισμό και τις στρατιωτικές δαπάνες, στην ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και στις εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις και άλλα.

4.3 Μια νέα γενιά αντιφασιστών

Αποφασιστικό στοιχείο του νέου αυτού κινήματος αντίστασης και αγώνα είναι η ανάπτυξη και ενός νέου γενικού ήθους του αντιεξουσιασμού και του αντιφασισμού ενάντια στην ποινικοποίηση των αντιφασιστικών αγώνων (μέσω της προληπτικής κράτησης ή απόδοσης κατηγοριών για φυσική και ηθική συνενοχή) και ενάντια σε κάθε είδος ρεβιζιονισμού, όχι με την αναζήτηση καταφυγίου σε στρατιωτικές επιλογές, αλλά με την αφιέρωσή μας στην εκ νέου δημιουργία ενός πολιτιστικού φάσματος ικανού να απομονώσει οποιαδήποτε επανεμφάνιση του νεοφασισμού και των παραγώγων του ρατσισμού και σεξισμού, αγώνες ενάντια στην ξενοφοβία, το σεξισμό και το ρατσισμό που χρησιμοποιεί η ακροδεξιά προπαγάνδα για να ριζώσει στα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα ενθαρρύνοντας καθημερινά το μίσος και τη βία ενάντια στον καθένα που βλέπει να είναι διαφορετικός ή αντιδρά στην άνοδο αλαζονικών και κατασταλτικών πολιτικών στάσεων καθώς και νομικών διαδικασιών μέσα στην κοινωνία ενάντια στην ελευθερία σκέψης και την αυτονομία των κοινωνικών αγώνων.

4.4 Αντιρατσισμός

Η παρουσία ξένων εργαζομένων είναι τώρα σημαντική, αλλά οι εργαζόμενοι αυτοί δεν πρέπει να γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για κάθε κοινωνική ένταση και αντίφαση αυτής της κοινωνίας.

Είναι απαραίτητο: να παλέψουμε προκειμένου να καταστεί εγγύηση ο σεβασμός των απαραβίαστων δικαιωμάτων κάθε ατόμου, ενάντια στην εγκληματική κατηγοριοποίηση της «παρανομίας» και το εκβιαστικό σύστημα χορήγησης αδειών εργασίας, να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την επανοικοδόμηση της ταξικής ενότητας των εργαζομένων και εκμεταλλευόμενων οποιασδήποτε θρησκείας ή προέλευσης, να ενθαρρύνουμε την αυτο-οργάνωση μεταξύ των μεταναστών για να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους, να δημιουργήσουμε τους απαραίτητους όρους υπερνίκησης των ορίων και εμποδίων που επιβάλλονται από τους διάφορους πολιτισμούς και τις κοινότητες.

4.5 Η νέα φεμινιστική γενιά

Δεκαετίες μετά το τέλος των μαζικών φεμινιστικών αγώνων, που οδήγησαν εν μέρει σε μια οπισθοδρόμηση προς μια μορφή ελιτιστικού και θεσμικού φεμινισμού, προωθείται μια εκ νέου πατριαρχική επίθεση σε οικονομική, πολιτιστική, θρησκευτική, κοινωνική και νομοθετική κλίμακα. Απαιτείται η αναγέννηση ενός φεμινιστικού πολιτισμού και πολιτικής σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής εάν πρόκειται να διατηρήσουμε, μοιραστούμε και διευρύνουμε τις ευκαιρίες μας και τον ατομικό και συλλογικό μας αυτοκαθορισμό.

Θεωρούμε τους ακόλουθους τομείς στρατηγικούς για τους φεμινιστικούς αγώνες: α) ο κόσμος της εργασίας και των συνδικάτων μάχεται ενάντια στις διακρίσεις, την επισφάλεια, τη διαφορά στους μισθούς, την άδικη διαίρεση της εργασίας μεταξύ ανδρών και γυναικών και κάθε μορφή διάκρισης ενάντια στους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες και κάθε σεξουαλική μειονότητα, β) ο τομέας της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης και των βιοηθικών δικαιωμάτων, ενάντια σε όλες τις πολιτικές και ιδέες (θρησκευτικές ή άλλες) που επιδιώκουν να περιορίσουν την ατομική επιλογή και αυτοδιάθεση του σώματός μας όσον αφορά την αναπαραγωγή και την πρόσβαση σε τεχνολογίες ελέγχου της γονιμότητας, σε βιολογικές διαθήκες καθώς και την επιλογή του τέλους της ζωής κάποιου, σε ένα τέλος όλων των μορφών βίας των οποίων είναι θύματα οι γυναίκες στην οικογενειακή του ζωή τους και στις σχέσεις τους.

4.6 Ένα οριζόντιο κίνημα χωρίς κεντρικές επιτροπές

Αλλά η επιτυχία οποιουδήποτε νέου κινήματος αντίστασης βρίσκεται στην ικανότητα ομοσπονδιοποίησης των αγώνων και όλων των συνιστωσών των κοινωνικών, εργατικών και πολιτικών κινημάτων, ώστε να οικοδομηθεί και διαδοθεί η κοινωνική αντίσταση όσο το δυνατόν σε ευρεία κλίμακα, να γίνει όσο το δυνατόν ριζοσπαστική, σε οριζόντια βάση, για τη διάδοση της ιδέας μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνικής εναλλακτικής λύσης από τα κάτω. Και αυτό είναι για το οποίο εργάζεται και θα συνεχίσει να εργάζεται η FdCA.

5. Βραχυπρόθεσμες προοπτικές

Βραχυπρόθεσμα, η FdCA σκοπεύει να συμβάλει στους αγώνες για την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, ενάντια στην πολιτική των προϋπολογισμών της περιόδου 2007-2011 και τις επακόλουθες περικοπές στα κοινωνικά έξοδα για την προστασία και διεύρυνση των παγκόσμιων συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ενάντια σε οποιαδήποτε συμφωνίες περί ευελιξίας ή ανακατανομής των μισθών στον εργασιακό χώρο και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, για τη δημόσια διαχείριση των υλικών και κοινωνικών πόρων, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών και των αγαθών σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, από την κοινωνική ασφάλεια στην υγειονομική περίθαλψη, από την ενέργεια στο νερό, από τις μεταφορές στον πολιτισμό, από την επικοινωνία στην εκπαίδευση, ενάντια στον πόλεμο και στο μιλιταρισμό σε όλες του τις μορφές (στρατιωτικές δαπάνες, ειρηνευτικές αποστολές, ένοπλες τράπεζες, κ.λπ.) για την κοινωνική και πολιτιστική απομόνωση του ρατσισμού, της πατριαρχίας και της εμφάνισης του νεοφασισμού, για το φυσικό δικαίωμα στην κριτική και τη διαμαρτυρία, ενάντια στην καταστολή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

6. Η ελευθεριακή εναλλακτική λύση στον ορίζοντα

Η FdCA, επομένως, σκοπεύει να αφιερώσει την πολιτική της δράση στο δικαίωμα σε μια κοινωνική εναλλακτική λύση και στον πειραματισμό, ένα τέλος σε όλες τις μορφές πατριαρχίας μια την ανάπτυξη των ευκαιριών των ανθρώπων να συμμετέχουν και να οργανωθούν ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και την καταστολή των αγώνων, για την επέκταση των διαφόρων μορφών κοινωνικής προστασίας (αμοιβές, δικαιώματα, υπηρεσίες, κ.λπ.), της ποιότητας ζωής, του περιβάλλοντος, της κατανάλωσης, για την αλληλεγγύη, για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού ήθους μέσα στην κοινωνία που μπορεί να γίνει ισχυρότερη μέσω της εμπειρίας, χρησιμοποιώντας μέσα που για μας είναι κατάλληλα για να εκπληρωθούν οι σκοποί, για την ανάπτυξη δικτύων, συνασπισμών, συμμαχιών, πολλαπλάσιων και πλουραλιστικών πόλων και πολιτικών εκστρατειών που μπορούν να βοηθήσουν στη διάδοση των ελευθεριακών ιδεών και του αναρχικού κομμουνιστικού κοινωνικού προγράμματος αυτοδιεύθυνσης.

FEDERAZIONE dei COMUNISTI ANARCHICI

Κρεμόνα, 1η Οκτωβρίου 2006

---

Σημειώσεις:

1. Ο «Οίκος των Ελευθεριών» είναι το όνομα της πλατιάς εκλογικής και κοινοβουλευτικής κεντροδεξιάς συμμαχίας που αποτελείται από 9 κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανοδημοκρατών, των πρώην και μετα-φασιστών, των νεο-φιλελεύθερων, σοσιαλιστών, δημοκρατικών και περιφερειακών αυτονομιστών.

2. Η «Ένωση» είναι το όνομα της πλατιάς εκλογικής και κοινοβουλευτικής κεντροδεξιάς συμμαχίας που αποτελείται από 10 πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανοδημοκρατών, πρώην και μετα-κομμουνιστών, ριζοσπαστών, σοσιαλιστών και Πράσινων.

3. Ο νόμος 30/2003 ρυθμίζει, μεταξύ άλλων, τους όρους απασχόλησης στην Ιταλία, καθώς και την εισαχθείσα ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στις συμβάσεις εργασίας.

4. Στο κείμενο αναφέρεται ως «φορολογική σφήνα» που είναι ένας όρος που δείχνει τη διαφορά μεταξύ του κόστους μιας ώρας εργασίας για τον εργοδότη και της αγοραστικής δύναμης που αυτή η ώρα παρέχει σε έναν υπάλληλο, αφότου έχουν αφαιρεθεί οι φόροι και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισής του.

Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net στις 12 Δεκέμβρη 2006 και μετά στο www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 16 Δεκέμβρη 2006.