Δεν χρειαζόμασταν έναν ακόμα μάρτυρα

Ενώ η Ελλάδα προετοιμαζόταν για τη γενική απεργία που είχε προκηρυχθεί για τις 10 Δεκέμβρη ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή και την οικονομική κρίση, και οι κινητοποιήσεις της βάσης σε σχολεία και πανεπιστήμια αναπτύσσονταν περαιτέρω εδώ και αρκετό καιρό ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ηλικίας μόνο 16 χρόνων, έγινε η ανεπιθύμητη επιλογή γινόμενος το θύμα και ο αποδιοπομπαίος τράγος των αστυνομικών μηχανισμών και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τις κατασταλτικές δυναμεις του Κράτους.

Η οικονομική κρίση που έχει εξαπολυθεί από τον διεθνή καπιταλισμό ενάντια στους εκμεταλλευόμενους όλου του κόσμου, που διαχειρίζεται με μέτρα που επιβάλουν γενικευμένη πτώχευση εκ μέρους των Κρατών, καταστρέφει τις εύθραυστες ισορροπίες και τους επισφαλείς συνασπισμούς εξουσίας ανάμεσα σε εξουσιαστικές ομάδες και ακροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, καθιστώντας μας ικανούς να αντικρίσουμε την αληθινά αντιδημοκρατική και αντιδραστική αποστολή και φύση του Κράτους και των μηχανισμών της (αν)ασφάλειάς του: αποξένωση, ποινικοποίηση και εξαφάνιση της όποιας κοινωνικής αντιστασης.

Το ίδιο έγινε και με τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα το 2001, το ίδιο έχει γίνει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και σε χώρες όπως η Παλαιστίνη και περιοχές όπως η Οαχάκα στο Μεξικό. Το περασμένο Σάββατο το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα.

Οι αυθόρμητες διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα είναι το αποτέλεσμα του πολιτικού, λαϊκού θυμού εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή και τις εγκληματικές πράξεις της αστυνομίας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι εκείνη που πρώτη όπλισε και εξαπέλυσε τους δολοφόνους μπάτσους και αργότερα ήταν η ίδια που αποδύθηκε σε έναν ηλίθιο χορό από συγγνώμες και παραιτήσεις, αλλά δεν τιμώρησε κανέναν. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να στρέψει την προσοχή στις καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιών, ενώ επιχειρεί να καταστείλει τους διαδηλωτές, επιτιθέμενη στον κόσμο με χημικά όπλα και βασανίζοντας όσους συλλαμβάνονται.

Η εξέγερση αυτή είναι μόνο η αρχή. Και η γενική απεργία, μια συνδικαλιστική και κοινωνική, πολιτική και ταξική γενική απεργία, μπορεί να ματετρέψει την λαϊκή οργή σε ένα οργανωμένο οικοδόμημα της βάσης για μια ελευθεριακή εναλλαγή.

Σε κάθε χώρα η αναπτυσσόμενη κρίση του καπιταλισμού πλασσάρει τον λογαριασμό για τα σπασμένα στις εργαζόμενες τάξεις και τους εκμεταλλευόμενους της κοινωνίας.

Πρέπει να αντιδράσουμε, σε κάθε χώρα, συγκροτώντας από κοινού την κοινωνική αντιπολίτευση που χρειάζεται για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας από την εξόντωσή μας στο όνομα του Κέρδους.

Αλληλεγγύη με το ελληνικό αναρχικό κίνημα και με τα θύματα της καταστολής. Διεθνής αλληλεγγύη με κάθε κοινωνικό αγώνα, στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη!

Federazione dei Comunisti Anarchici
(FdCA - Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

8 Δεκέμβρη 2008

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Δεκέμβρη στο http://www.anarkismo.net
Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, την ίδια μέρα.

Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!

Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!

Να επεκταθεί η σύγκρουση, να συνδεθούν οι αγώνες, να πάμε σε γενική απεργία!

Ανακοίνωση FdCA (Labour Commission)

Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος σημειώνει νέα αρνητικά ρεκόρ καθημερινά, ενώ οι κυβερνήσεις επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να τις εμπιστευόμαστε, ότι τίποτε δεν τελείωσε και ότι πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί για ένα αίσιο τέλος. Στο μεταξύ, τα Κράτη επιχορηγούν πιστωτικές και επενδυτικές τράπεζες για να τις σώσουν από την καταστροφή και χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους, χωρίς όμως να παρέχουν εγγυήσεις για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.

Η κρίση αυτή έχει προετοιμαστεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Ήρθε ως αποτέλεσμα της δημιουργίας μιας αγοράς χωρίς όρια, ολοκληρωτικά στα χέρια σπεκουλαδόρων και ως αποτέλεσμα απουσίας ελέγχου, ειδικότερα στον τραπεζικό τομέα, ως επακόλουθο του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική των χαμηλών μισθών και της καθυπόταξης των εργατικών κινημάτων έχει ως επακόλουθο τη μείωση των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών καθώς και τον περιορισμό των δυνατοτήτων επέκτασης της αγοράς και έτσι η κρίση αυτή έχει μετατραπεί σε μια κρίση με στόχο το προλεταριάτο, το οποίο πρέπει να πληρώσει για όλη αυτή την οικονομική κατάσταση οδηγούμενο σε μια πιο μεγάλη φτώχεια. Η μεσαία τάξη συνεχίζει να βυθίζεται, γινόμενη ολοένα και πιο φτωχότερη, ενώ οι πλούσιοι συνεχίζουν να γίνονται πλουσιότεροι.

Η Ιταλία είναι μια από τις χώρες εκείνες όπου η ανισότητα γίνεται πλέον αισθητή στην πλέον ειδεχθή της εκδοχή, όπως και η πτώση του λαού στη φτώχεια έχει γίνει και αυτή κάτι παραπάνω από αισθητή. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω μιας κρίσης σε εξέλιξη, κρίσης οικονομικής και γενικότερα κοινωνικής, αλλά η ιταλική κυβέρνηση συνεχίζει να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι η ιταλική οικονομία είναι δυνατή και υγιής. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια βίαιη φάση πτώχευσης και αρκετές εταιρίες έχουν αρχίσει πλέον να κλείνουν. Ο προϋπολογισμός (που ψηφίστηκε μόνο χάρη στη σύνδεσή του με ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση) είναι γεμάτος από περικοπές στην υγεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ εισάγει νέα μέτρα για την αύξηση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, επιβάλλοντας ένα συγκεκριμένα χαμηλό ποσοστό ελεγχόμενου πληθωρισμού.

Τα τελευταία 15 χρόνια σημειώνεται μια συνεχής μετατόπιση πλούτου, υπό τη μορφή κερδών, με την τάση οι μισθοί να είναι χαμηλότεροι από τον πληθωρισμό – χωρίς αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ) και με μια αυξανόμενη φτώχεια για τους εργαζόμενους, που σημαίνει μια αυξανόμενη φτώχεια για ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι, η ανισότητα εισοδήματος έχει ενταθεί ενώ σημειώνεται χειοροτέρευση των συνθηκών εργασίας, ειδικά στον τομέα των λιγότερο προστατευόμενων εργαζόμενων, όπως οι γυναίκες (σε βάρος των οποίων συνεχίζεται η άρνηση στην ισότητα ευκαιριών πρόσβασης στην εργασία, τους μισθούς και την πλήρη απασχόληση), η νεολαία, όσοι είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων, οι μετανάστες, τόσο σε μεγάλα τμήματα τη Νότιας Ιταλίας όσο ακόμα και σε περιοχές πλούσιου τμήματος της χώρας, όπου γίνονται πλέον αισθητά τα σημάδια της κρίσης. Η ευκαιριακή (επισφαλής) εργασία και οι μισθοί φτώχειας συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για τις ιστορικές κατακτήσεις του ιταλικού εργατικού κινήματος. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να θέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας και αλλού. Η ευκαιριακή εργασία είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είναι το “κλειδί” στην κοινωνική και υπαρξιακή κατάσταση που βρίσκεται η νεολαία, οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες.

Η εκτεταμένη επισφαλής εργασία πάει χέρι-χέρι με την, κατά τον ίδιο τρόπο, εκτεταμένη κοινωνική επισφάλεια όπως αυτή προβλέπεται με τη λεγόμενη “Πράσινη Βίβλο” του συντασσόμενου με τα αφεντικά υπουργού Εργασίας Sacconi. Στοχεύει στην εισαγωγή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στενά συνδεδεμένου με την αρχή της επικουρικότητας και της επιμήκυνσης του ορίου συνταξιοδότησης, με τη συνεργασία των συνδικάτων που είναι αναμειγμένα (με την έννοια της χρήσης των διμερών δομών) στην εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας, στην ενθάρρυνση των εργαζόμενων να γίνουν μέτοχοι των εταιριών όπου εργάζονται, με την πρόληψη και την τιμωρία των συνδικαλιστικών αγώνων, με τον περιορισμό του δκαιώματος της απεργίας, μέσα σ’ ένα κλίμα καταστολής και συντεχνιακού φασισμού που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Το μονοπάτι αυτό συγκλίνει πλήρως με την αναθεώρηση των διαπραγματεύσεων που επιβάλεται από την συνομοσπονδία των εργοδοτών (Confidustria) και που έχει ήδη γίνει δεκτό από συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως οι CISL και UIL, μαζί με την UGL (Γενική Εργατική Ένωση, που πρόσκειται στην ακροδεξιά).

Έτσι, η χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για υιοθέτηση πολιτικών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των εργαζόμενων, για να ενταθούν τα ήδη αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών και για να σπρωχθεί η εργατική τάξη σε μια οικονομική και επαγγελματική καθυπόταξη. Οι απεργίες και το ενωτικό κίνημα των δασκάλων, μαθητών και γονέων εργατών από τις 15 Σεπτέμβρη και μετά, οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις εργοστασιακών εργατών και των υπαλλήλων της Alitalia, δείχνουν ξεκάθαρα την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε ώστε να απελευθερωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της υποταγής των κατεστημένων συνδικάτων στην κυβέρνηση και την Confidustria, αρνούμενοι “λύσεις” όπως η επαναφορολόγηση των υπερωριών και το πριμ ατομικής παραγωγικότητας, μπορώντας να σταματήσουμε το κλείσμο των εταιριών από το να χρησιμοποιούνται ως χαρτί διαπραγματεύσων με κατεύθυνση να μετατρέψουν τον καθένα στην Ιταλία σε ευκαιριακό εργαζόμενο ή να μην χορηγούν βίζες εργασίας σε κάθε νέο πολίτη της χώρας.

Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα μονοπάτι, το μονοπάτι εκείνο που έχει ήδη ακολουθηθεί από τις απεργίες των συνδικάτων βάσης και το εκπαιδευτικό κίνημα του Οκτώβρη. Φαίνεται ότι η CISL ίσως αναγκαστεί να επιλέξει κι αυτή το ίδιο μονοπάτι, γιατί στο εσωτερικό της υπάρχουν ήδη σημαντικές κινήσεις αντίστασης στην προηγούμενη πολιτική των κατεστημένων συνδικάτων που ίσως αναγκάσουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αγωνιστεί ενάντια στην κρίση, παρά τη θέλησή της να συνεργαστεί με το κράτος και τους εργοδότες για μια κάποια “λύση”. Η συμμετοχή στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η υποστήριξη των διαδηλώσεων των εργοστασιακών εργατών, η άρνηση να υπογραφεί η εθνική σύμβαση για τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα, η απροθυμία συνδρομής στις διαπραγματεύσεις που επιβάλλονται από την Confidustria, όλα αυτά τα σημάδια μιας αναγεννημένης αυτονομίας (ποτέ δεν επίναι αργά!) κάνουν την απεργία της 12 Δεκέμβρη, που καλέστηκε από τους μεταλλεργάτες της FIOM, ένα ραντεβού στο οποίο θα αφιερώσουμε κάθε μας ενέργεια για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη εκ μέρους των εργαζόμενων σε μια πιο μαχητική και συμμετοχική μορφή συνδικαλισμού.

Η 12 Δεκέμβρη, μια ημερομηνία που ειναι ήδη σημαδιακή, λόγω της επετείου του μακελειού της Piazza Fontana 39 χρόνια πριν, πρέπει να γίνει μέρα αγώνα, κινητοποίησης και απεργιών στις οποίες πρέπει να συμμετέχει κάθε κατηγορία, κάθε τομέας κάθε συνδικάτο που αντιτίθεται στο κόστος της κρίσης και τα κυβερνητικά μέτρα, κάθε είδος εναλλακτικού συνδέσμου της βάσης, αυτοδιευθυνόμενων κέντρων, πολιτικών οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς και του αναρχικού κινήματος, όλοι μαζί σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες είτε ολικής είτε μερικής απαχόλησης, Ιταλούς ή μη, μια διαδήλωση ταξικής ενότητας και άμεσης δημοκρατίας. Μια συνδικαλιστική, κοινωνική, πολιτική και ταξική πάλη με μια Γενική Απεργία που να μπορεί να επιδείξει δυναμική και να απαιτήσει:

• Κατάργηση του νόμου 133/08 (οι εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις Gelmini) και των καταστρεπτικών του αποτελεσμάτων στον κόσμο της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας.

• Εξασφάλιση και αναδιανομή των δημόσιων πόρων υπέρ των κοινωνικών υπηρεσιών, περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και απόσυρση της Ιταλίας από διάφορες “ειρηνευτικές" αποστολές.

• Υποστήριξη των μισθών και των συντάξεων με τη μορφή φοροαπαλλαγών και αύξησής τους στα ευρωπαϊκά επίπεδα.

• Εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους, είτε με πλήρη είτε με μερικλή απασχόληση, Ιταλούς ή μετανάστες, καθώς και πλήρες επίδομα ανεργίας κ.λπ.

• Μείωση των εργάσιμων ωρών χωρίς μείωση μισθών.

• Έλεγχο από τα κάτω των διαπραγματεύσεων και επαγρύπνηση ενάντια στο φασισμό των εταιριών μέσω συνελεύσεων εργαζόμενων.

Η FdCA υποστηρίζει την απεργία και τις κινητοποιήσεις της FIOM στις 12 Δεκέμβρη και καλεί κάθε οργάνωση, τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τα εργατικά συμβούλια, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης και κάθε άλλη εργατική οργάνωση, σε γενική απεργία την ημέρα αυτή και την αρχή μιας νέας πορείας λαϊκής συμμετοχής, για μια μεγαλύτρη κοινωνική ισότητα και ελευθερία.

Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών
(Federazione dei Comunisti Anarchici)

8 Νοέμβρη 2008

** Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2008.

Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20

1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).

2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.

3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.

4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.

5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.

7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.

8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.

Υπογράφουν:

Alternative Libertaire (Γαλλία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Melbourne Anarchist Communist Group (Αυστραλία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική)

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Για την παγκόσμια οικονομική κρίση και για τη Σύνοδο των G20

Ανακοίνωση Αναρχικών Κομμουνιστικών οργανώσεων

1. Η παρούσα κρίση είναι τυπικό δείγμα των κρίσεων που εμφανίζονται συνήθως στην καπιταλιστική οικονομία. ”Υπερπαραγωγή”, σπέκουλες και αναπόφευκτη κατάρρευση είναι εγγενή στο όλο σύστημα. (Όπως σημείωσε ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν και άλλοι, αυτό που οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού ονομάζουν υπερπαραγωγή είναι ακριβώς η υπο-κατανάλωση: ο καπιταλισμός εμποδίζοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων από το να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, υπονομεύει τις ίδιες του τις αγορές).

2. Κάθε λύση στην κρίση που προωθείται από καπιταλιστές και κυβερνήσεις θα παραμείνει λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν θα είναι λύση για τις λαϊκές τάξεις. Πράγματι, όπως γίνεται σε κάθε κρίση, όλα τα πληρώνουν οι εργάτες και οι φτωχοί – ενώ η οικονομική κρίση επιχειρείται να κατευναστεί με τη διάθεση τεράστιων χρηματικών ποσών. Αυτό μάλλον θα συνεχιστεί. Αλλά καμιά αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων κι ακόμα τέτοιες λύσεις δεν μπορούν να προωθηθούν από μεμονωμένους πολιτικούς όπως τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που μπορεί να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών είναι να προσφέρει διέξοδο στους καπιταλιστές και ίσως ρίξει και μερικά ψίχουλα στους εργάτες.

3. Οι χρηματικές εγγυήσεις στις τράπεζες δεν δείχνουν μόνο ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν τα κράτη, αλλά κι ακόμα την επιπολαιότητα της υποστήριξης των καπιταλιστών στην ελεύθερη αγορά. Διαμέσου της ιστορίας, οι καπιταλιστές έχουν υποστηρίξει τέτοιες αγορές όταν τους συμφέρει και έχουν τύχει της κρατικής βοήθειας και των επιχορηγήσεων όταν τις χρειάζονται. Ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη του κράτους.

4. Στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και αλλού, οι εγγυήσεις αυτές έχουν πάρει τη μορφή της εθνικοποίησης των προβληματικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών – με την πλήρη υποστήριξη του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα θεμελιώδες πρόβλημα με την κρατική ιδιοκτησία και ότι οι εθνικοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κανένα σοσιαλισμό. Μπορεί επίσης να είναι μια μέθοδος αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο της οικονομίας.

5. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κάτω από τον νεοφιλευθερισμό, η άρχουσα τάξη αναγνωρίζει ότι η λύση πρέπει να είναι παγκόσμιας κλίμακας. Η Σύνοδος των G20 συνέρχεται από τις 15 Νοέμβρη για να εξετάσει το όλο πρόβλημα. Αυτό είναι σημαντικό. Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την κρίση από μόνοι τους και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα (η οποία ανέρχεται ραγδαία ως η κατεξοχήν βιομηχανική παραγωγός χώρα και τείνει πλέον να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη). Η Ινδία, η Βραζιλία και άλλες “ανερχόμενες” οικονομίες παρακάθονται και αυτές στο τραπέζι της Συνόδου. Όλα αυτά ίσως σηματοδοτούν μια αναγνώριση – που είναι υπό συζήτηση εδώ και μερικά χρόνια – του ότι μόνη της η G8 δεν αποτελεί πλέον το σώμα εκείνο των αποφάσεων για την παγκόμια οικονομία. Και σηματοδοτείται, επίσης, εδώ μάλλον μια μετατόπιση σε νέα κέντρα διεύθυνσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

6. Δεν έχουμε ελπίδες στην έλευση των νέων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι κυρίαρχοι της Κίνας μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι σοσιαλιστές, ενώ άλλοι, όπως ο Λούλα της Βραζιλίας και ο Μοτλάνθε της Νότιας Αφρικής, ίσως αυτοπαρουσιάζονται ως οι πρωταθλητές των φτωχών. Αλλά στην πραγματικότητα, όλοι υπεραμύνονται του καπιταλισμού, είναι εκμεταλλευτές και καταπιεστές των χωρών τους και, όλο και περισσότερο, ιμπεριαλιστές ή υπο-ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές των λαών άλλων χωρών.

7. Εάν η κρίση αυτή πρόκειται να οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από την πλήρη ήττα των λαϊκών τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, τότε οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κινητοποιηθούν. Πρέπει να απαιτήσουμε επιχορηγήσεις όχι για τους καπιταλιστές, αλλά για μας. Εμείς οι αναρχικοί κομμουνιστές θα αγωνιστούμε με όλους εκείνους που έχουν χρεωμένες κατοικίες για να τις ξεχρεώσουν και να τις διατηρήσουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε αγώνες για δουλειά, καλύτερους μισθούς και λιγότερες εργάσιμες ώρες, για στέγαση, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευση και προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καταστολής σε βάρος της τάξης μας και τους αγώνες της.

8. Θέτουμε τα αιτήματα αυτά σε ανταπόκριση στη Σύνοδο των G20 και θα συνεχίζουμε να τα προωθούμε και στο μέλλον. Διαμέσου τέτοιων αιτημάτων και διαμέσου της άμεσης δράσης για την προώθησή τους, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κινήματος των λαϊκών τάξεων που θα θέσει τέλος στον καπιταλισμό, το κράτος και τις κρίσεις που δημιουργούν.

Υπογράφουν:

Alternative Libertaire (Γαλλία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Melbourne Anarchist Communist Group (Αυστραλία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική)
Federação Anarquista do Rio de Janeiro (Βραζιλία)
Common Cause (Οντάριο, Καναδά)
Unión Socialista Libertaria (Περού)
Union Communiste Libertaire (Κεμπέκ, Καναδά)
Liberty & Solidarity (Ηνωμένο Βασίλειο)
Asociación Obrera de Canarias/Ēššer Ămăhlan n Təkanaren (Αφρική)
Anarchistische Föderation Berlin (Γερμανία)

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 17 Νοέμβρη 208.

Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει

Ιταλία 90 χρόνια πριν: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει
Ιταλία σήμερα: θρήνος και γιορτή

Ενενήντα χρόνια πριν, στη βίλα Τζιούστι, η Αυστρία παραδόθηκε στην Ιταλία. Νίκη! Για την Ιταλία. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε!

Αλλά ήταν ένας πόλεμος που οι εργάτες δεν ήθελαν και επιβλήθηκε σε αυτούς με τη βία από το ιταλικό Κράτος.

Θυμάται κανείς σήμερα ότι το 1915 στο Μιλάνο, τη Ρώμη, το Τορίνο και άλλες πόλεις έγιναν μαζικες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο; Ότι στο Τορίνο 100.000 απεργοί εργάτες συγκρούστηκαν με τη αστυνομία και το στρατό σε μια μάχη που κράτησε δύο μέρες;

Ήταν ξεκάθαρο ότι οι εργάτες δεν επιθυμούσαν να γίνουν τροφή για τα κανόνια. Δεν είχαν καμία πρόθεση να πληρώσουν το κόστος του πολέμου που επιβαλλόταν από την αστική τάξη, τους μεγαλοβιομήχανους και τους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού.

Και είναι απίθανο, επίσης, να θυμηθούμε τις επόμενες μέρες ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου έγιναν ένα εκατομμύριο δίκες για λιποταξία, ότι αποδεκατίστηκαν ολόκληρα συντάγματα κτηνωδώς, ότι έγιναν 4.000 συλλήψεις κατά τη διάρκεια αντιπολεμικών διαδηλώσεων.

Ποιος θυμάται τώρα ότι στο Τορίνο το 1917 ο λαός ξεσηκώθηκε ξανά ενάντια στην αύξηση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, για ψωμί και ειρήνη;

Η Ιταλία γιορτάζει σήμερα υποκριτικά τη “νίκη” της. Αλλά ήταν μια νίκη που πληρώθηκε με 680.000 νεκρούς, 2 εκατομμύρια τραυματίες, ακρωτηριασμένους και αιχμαλώτους, όλοι εργάτες που στάλθηκαν στο σφαγείο εναάντια σε άλλους εργάτες άλλων χωρών – συνολικά χάθηκαν 15 εκατομμύρια εργάτες. Προλετάριοι που τους είπαν ότι πολεμούν για την πατρίδα τους. Εξαπατημένοι. Οι πραγματικοί εχθροί ήταν οι αρχηγοί τους, που σχεδίαζαν μυστικά το μακελειό στα αρχηγεία τους, μακριά από τα χαρακώματα.
Το ιταλικό Κράτος γιορτάζει σήμερα την τραγωδία αυτή με ομιλίες, εκδηλώσεις μνήμης, στρατιωτικές παρελάσεις, επισκέψεις σε πολεμικά νεκροταφεία, ευλογίες στην γενναιότητα των Ιταλών στρατιωτών που πέθαναν για την πατρίδα, ειδικά μαθήματα στα σχολεία και τη διαταγή του υπουργού Άμυνας La Russa, να αναρτηθεί η ιταλική σημαία (αν και πάντα είναι αναρτημένη στα δημόσια κτίρια!)

Αλλά οι συγκινητικές λέξεις και οι προσευχές για τον ηρωισμό εκ μέρους των κυβερνώντων και των ενόπλων δυνάμεων, θα μας εξαπατήσουν: η πατρίδα και ο εθνικισμός είναι εφευρέσεις που χρησιμοποιούνται για να θέτουν τους εργάτες της μιας χώρας αντιμέτωπους σε αυτούς της άλλης, να νομιμοποιούν τους στρατούς με τους οποίους ελέγχουν τη γη και προσταεύουντα οικονομικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού όπου χρειάζεται να επέλθει καταστροφή, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον Καύκασο ή το Θιβέτ, την Αφρική το Λίβανο και την Παλαιστίνη, παράγοντας εκατομμύρια πρόσφυγες, μιζέρια και ερείπια, ανεργία και μετανάστευση.

Ενενήντα χρόνια αργότερα, η 4 Νοέμβρη είναι η ημέρα της αποκήρυξης του πολέμου, για τον αντιμιλιταρισμό και τη μη βία μεταξύ των λαών, για την ανακωχή και την αποστρατιωτικοποίηση όλων των πολεμικών ζωών, για την αποχώρηση του ιταλικού στρατού και όλων των στρατών από τις ειρηνευτικές αποστολές.

Στις 4 Νοέμβρη 2008, ας αφήσουμε τις σημαίες μεσίστειες, ας θρηνήσουμε τους μαάρτυρες τς βαρβαρότητας του καπιταλισμού, του εθνικισμού και του μιλιταρισμού.
Ειρήνη και αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών όλου του κόσμου. Διεθνής αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και τη φτώχεια.

Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών

4 Νοέμβρη 2008

* Η ανακοίνωση αυτή δημοσιεύηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 4 Νοέμβρη 2008.

Για το απεργιακό κίνημα

Απεργώντας ως αντίδραση στην επίθεση εναντίον μας
Ελπίδα για τη δημιουργία αντίστασης μέσω των εργατικών κινητοποιήσεων


Η επίθεση στις συνθήκες εργασίας και ζωής μας στην Ιταλία είναι βίαιη, βαθιά και έρχεται από πολλά μέτωπα. Στα μέτρα που πάρθηκαν από την ακροδεξιά κυβέρνηση το καλοκαίρι και τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, έρχεται να προστεθεί η άμεση απειλή της επανεξέτασης της διαδικασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η οικονομική μάστιγα η οποία μπορεί σε λίγο να χτυπήσει την παραγωγή – αλλά η επίθεση της οποίας στις οικονομίες (συμπεριλαμβανομένων και των συντάξεων) και τις μικροκαταθέσεις των εργαζόμενων, για την ώρα τουλάχιστον, είναι περιορισμένη – έχοντας ως αποτέλεσμα μια πτώση της ζήτησης κάτι που θα έχει άμεση επίδραση στην παραγωγή, τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.

Ανάμεσα στις επείγουσες προτεραιότητες του ιταλικού Κράτους δεν υπάρχει κανένα σημάδι υποστήριξης των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών. Η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα είναι η παροχή υποστήριξης προς τις επειχειρήσεις, τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαμέσου της λεηλασίας των δημόσιων και ιδιωτικών πηγών, αφαιρώντας από εκατομμύρια εργάτες τον κοινωνικό πλούτο, τις θέσεις εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση καθώς και την εναπόθεση των ελπίδων τους τους σε όλα αυτά, εξαναγκάζοντάς τους σε ισόβια χρέη έτσι ώστε να μπορέσουν (ίσως) να εξασφαλίσουν ένα μέρος να στεγαστούν, το μέλλον των παιδιών τους ή μια αξιοπρεπή συνταξιοδότηση.

Οι εργάτες έχουν γίνει αντικείμενο κοροϊδίας στην ίδια τους την εργασία μέσω της οποίας γίνονται στόχοι εκμετάλλευσης ή δολοφονούνται από/σε αυτή.

Εγκταλείπονται στη μιζέρια τους, με εξευτελιστικούς μισθούς που μόλις μετά βίας φτάνουν για την επιβίωσή τους. Όλες οι κατακτήσεις τους των τελευταίων δεκαετιών στους τομείς της εκπαίδευσης της υγείας, της κοινωνικής φροντίδας, των συντάξεων και της συγκοινωνίας καταστρέφονται καθώς οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιούνται. Πιάνονται στον ύπνο από τις κυβερνητικές επιθέσεις στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, που στους εργασιακούς χώρους εκδηλώνονται με τη μορφή κατασταλτικών ντιρεκτίβων από την πλευρά των εταιριών που ισοδυναμούν με αυτές την περίοδο του φασισμού. Και, επίσης, εγκαταλείπονται στη σύγχυση μέσω της συνέργειας και της συνεργασίας συγκεκριμένων συνδικάτων με την κυβέρνηση.

Παρ’ όλα αυτά, οι εργάτες προσπαθούν να απαντήσουν, όπως γίνεται με τις απεργίες στα σχολεία που έχουν διοργανωθεί από την CUB και την Unicobas, τη γενική απεργία που καλέστηκε στις 17 Οκτώβρη από τις SdL, CUB και Unicobas, την καθυστερημένη, αλλά αναπόφευκτη, απεργία της 30 Οκτώβρη ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση, την άρνηση της CGIL να ενδώσει στα αντεργατικά σχέδια της ομοσπονδίας των εργοδοτών (Confindustria) σχετικά με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις κινητοποιήσεις για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους στον τομέα των συγκοινωνιών καθώς και εκείνες στο δημόσιο τομέα, όλα αυτά είναι απόπειρες αντίδρασης στο παρόν κλίμα, το οποίο καταπνίγει τη σκέψη και τα δικαιώματα των εργαζόμενων καθώς και στο κλίμα φόβου που έχει δημιουργηθεί έντεχνα, με την ελπίδα να προκληθεί διχόνοια και αποθάρρυνση ανάμεσα στους εργαζόμενους, να μπλοκαριστεί κάθε προσπάθεια αναδιοργάνωσης στους εργασιακούς χώρους, να κατασταλεί κάθε απάντηση της βάσης των εργαζόμενων στη βία της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας, οδηγώντας μας σε ένα νέο γύρο “θυσιών”.

Γι’ αυτό η Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων για:

• την υπεράσπιση των μισθών μέσω της αύξησής τους σε εθνικό επίπεδο, μέσω συλλογικών συμφωνιών κατά τομέα (βιομηχανία, εμπόριο, δημόσιο κ.λπ.), αυξήσεις οι οποίες θα είναι αυτόνομες από την παραγωγικότητα και τις υπερωρίες σε επίπεδο εργασιακού χώρου (εταιρίας)
• την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης καθώς και το δικαίωμα της εκπαίδευσης για όλους χωρίς διαχωρισμούς με βάση την τάξη, την ικανότητα ή την προέλευσή τους
• την υπεράσπιση των συντάξεων και των δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών
• την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους κάτω από τον άμεσο έλεγχο των ίδιων των εργαζόμενων
• τα συμβόλαια μονιμότητας για όλους τους προσωρινά εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το αν είναι Ιταλοί ή νέοι κάτοικοι της χώρας (μετανάστες)
• μια κοινωνία ελεύθερη από εκμετάλλευση και φτώχεια, κέρδος και κάθε σπέκουλα, ελεύθερη από την καπιταλιστική απληστία και την Κρατική εξουσία, μια κοινωνία βασισμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, στην ελευθερία και την αυτοδιεύθυνση της ζωής και της εργασίας μας.

Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών
(Federazione dei Comunisti Anarchici)

13 Οκτώβρη 2008

* Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 24 Οκτώβρη 2008.

Ολονυχτία ενάντια στη θανατική ποινή

Torremaggiore, 22-23 Αυγούστου 2008

Την Πέμπτη, 22 Αυγούστου, στο της επαρχίας Foggia της Apulia, τόπο γέννησης του Ferdinando (ή Nicola) Sacco, διοργανώθηκε μια εκδήλωση και ολονυχτία με την ευκαιρία της 81ης επετείου από την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα μαζί με τον Μπαρτολομέο Βαντζέττι. Η εκδήλωση ήταν οργανωμένη από τον Σύνδεσμο “Σάκκο και Βαντζέττι” σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία, το Nessuno Tocchi Caino και την World Coalition Against The Death Penalty (Παγκόσμια Συσπείρωση Ενάντια στην Ποινή του Θανάτου).

Στις 8.30 το βράδυ, συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Torremaggiore πάνω από 100 άτομα και διεξήχθη ένα φόρουμ συζήτησης για την ποινή του θανάτου στη σημερινή εποχή με αφορμή την υπόθεση των Σάκκο και Βαντζέττι.

Η όλη εκδήλωση διευθύνθηκε από τον Matteo Marolla και έγινε σειρά ομιλιών από διάφορους, συμπεριλαμβανομένων και της Fernanda Sacco η οποία παρουσίασε σχετικό της βιβλίο, και της Lia Didero εκ μέρους της Federazione dei Comunisti Anarchici.

Υπήρξε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την ποινή του θανάτου σε διεθνή κλίμακα, τον προηγούμενο και παρόντα ρόλο, την παρουσία και σπουδαιότητα του αναρχισμού καθώς και των Ιταλών αναρχικών μεταναστών στις ΗΠΑ, κάτι που βιντεοσκοπήθηκε και παρουσιάστηκε από την RAInews 24 και τον Corradino Mineo. Έγιναν επίσης σημαντικές αναφορές στην κατάσταση των μεταναστών στην Ιταλία του σήμερα.

Στο τέλος του φόρουμ παρουσιάστηκε μουσικό πρόγραμμα, ενώ διαβάστηκαν και μερικές από τις επιστολές του Σάκκο καθώς και άρθρα του Κάρλο Τρέσκα, ο οποίος την εποχή της σύλληψης και εκτέλεσης των Σάκκο και Βαντζέττι ήταν ο εκδότης της ιταλικής αναρχικής εφημερίδας "Il Μartello" στη Νέα Υόρκη.

Ακολούθησε προβολή της δημοφιλούς ταινίας του Montaldo για την υπόθεση Σάκκο και Βαντζέττι ενώ στο διάλειμα ανάφτηκαν κεριά και ακολούθησε πορεία με αυτά στον τύμβο που είναι αφιερωμένος στον Σάκκο.

Ο Σύνδεσμος “Σάκκο και ΝΒαντζέττι¨ σχηματίστηκε ένα χρόνο πριν. Έχει στόχο να αποφύγει την ηρωοποίηση των δυο Ιταλών αναρχικών αλλά και να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη μνήμη τους μέσω πρωτοβουλιών επηρεασμένων από το πνεύμα του αγώνα για ισότητα και ελευθερία, αξίες από τις οποίες είχαν επηρεαστεί και οι Σάκκο και Βαντζέττι.

Εθνική Γραμματεία της
FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

23 Αυγούστου 2008

• Ελληνική μετάφραση “ούτε θεος-ούτε αφέντης”, 25 Αυγούστου 2008.

Ενάντια στην ποινή του θανάτου

Ολονυχτία διαμαρτυρίας στην Ιταλία

Στις 22-23 Αυγούστου 2008, με την ευκαιρία της 81ης επετείου από τη δολοφονία των Sacco και Vanzetti, η Federazione dei Comunisti Anarchici θα συμμετέχει σε ολονυχτία (vigil) που διοργανώνεται από την Associazione Sacco et Vanzetti σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία, το Nessuno Tocchi Caino και τον Παγκόσμιο Συνασπισμό κατά της ποινής του θανάτου.

Η ολονυχτία αυτή είναι αφιερωμένη στον Sayed Perwiz Kambakhsh, Αφγανό δημοσιογράφο που καταδικάστηκε σε θάνατο για βλασφημία, και θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Papa Giovanni Paolo II στο Torremaggiore (στην Apulia) από 8.30 το βράδυ της 22ας Αυγούστου μέχρι τις 1:00 τα ξημερώματα της 23 Αυγούστου.

Την ημερομηνία αυτή, 81 χρόνια πριν, οι Ferdinando Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti πέθαναν στην ηλεκτρική καρέκλα στο Τσάρλεστον των ΗΠΑ στις 12.19 και 12.26 μετά τα μεσάνυχτα αντίστοιχα, μετά από μια δίκη-παρωδία αποτέλεσμα του ρατσισμού και του κλίματος μίσους και μισαλλοδοξίας στην Αμερική τη δεκαετία του 1920 κατά των μεταναστών εργαζομένων, ιδιαίτερα των αναρχικών.

Όχι μόνο η θλιβερή υπόθεση τουSayed στο Αφγανιστάν, αλλά και όλες οι άλλες θλιβερές ιστορίες της παραβίασης στοιχειωδών δικαιωμάτων στην Κίνα, τη Μιανμάρ, το Ιράν, τις ΗΠΑ, το Ιράκ και τη Σομαλία, η υπόθεση του πολέμου και της πείνας στο Νταρφούρ (του Σουδάν), είναι μάρτυρες της συνεχιζόμενης σπουδαιότητας της διατήρησης στη συλλογική μας της μνήμης και της θυσίας τους.

Σχεδόν 60 χρόνια μετά την υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948, σε μια Ιταλία που διακήρυσσε πάντα το σεβασμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα επεισόδια του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας (συμπεριλαμβανομένου του θεσμικού ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας), οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αιτούντων άσυλο και των Ρομά, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης μεταναστών, η απλήρωτη εργασία και εκμετάλλευση στα αγροκτήματα, όλα συνηγορούν και μαρτυρούν τη σημασία ακόμα και σήμερα της τύχης των δύο Ιταλών αναρχικών που δολοφονήθηκαν στην Αμερική, για την κραυγή τους για ελευθερία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.

19 Αυγούστου 2008

FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

* Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 21 Αυγούστου 2008.

Αλληλεγγύη στον Dante De Angelis

Που απολύθηκε από τους ιταλικούς FS

Ο σύντροφος Dante De Angelis απολύθηκε από τους ιταλικούς σιδηροδρόμους επειδή κατήγγειλε τις συνθήκες ανασφάλειας για εργαζόμενους και επιβάτες.

Η απόλυση του Dante De Angelis αποτελεί ένδειξη ότι κάθε μορφή συνδικαλιστικής αντίστασης στους ιταλικούς σιδηροδρόμους που δεν ελέγχεται κατευθείαν από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες (FILT, FIT, UILT, SMA, UGL και ORSA) πρέπει να εξαφανιστεί, μαζί με όλους εκείνους που προωθούν αυτή την αντίσταση.

Εάν αυτό φαίνεται παρατραβηγμένο, κοιτάξτε στον Κώδικα Ηθικής (Ethical Code) των ιταλικών σιδηροδρόμων (FS), το προσωπικό των οποίων, σύμφωνα με τον Κώδικα αυτό, απαγορεύεται να κάνει δηλώσεις στον Τύπο και ακόμα να εκφράζει την γνώμη του σε πολίτες και επιβάτες, χρησιμοποιώντας το ίντερνετ, αναρτώντας blogs ή συμμετέχοντας σε λίστες διαλόγου.

Θεωρητικά, κάθε εργαζόμενος στους σιδηροδρόμους ενδέχεται να αντιμετωπίσει πειθαρχικά μέτρα σε βάρος του για την οποιαδήποτε χρήση του ίντερνετ. Μόνο διαπιστευμένοι υπάλληλοι της εταιρίας μπορούν να κάνουν δηλώσεις καθώς και εκπρόσωποι των συνδικάτων, οι οποίοι, φυσικά, το κάνουν αυτό έχοντας ως αβαντάζ την ασφάλεια που τους παρέχει το συνδικάτο τους.

Παίρνοντας ως παράδειγμα τον πρόσφατο πόλεμο του υπουργού Εργασίας Brunetta, εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων (προφανώς, οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους λογαριάζονται και ως ιδιωτικοί και ως δημόσιοι εργαζόμενοι, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των αφεντικών) οι FS απέλυσαν 8 εργαζόμενους στην Τζένοα με το πρόσχημα ότι παραβίαζαν το ωράριο εργασίας, ενώ η Trenitalia και η Gruppo FS φαίνεται ότι επέστρεψαν στο παλιό τους “σπορ”, απολύοντας εκπροσώπους του συνδικάτου που δεν συμβιβάζονται και μαχητικούς συνδικαλιστές.

Προετοιμαζόμενοι για το επερχόμενο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, πρέπει να ξεφορτωθούν κάθε αντίσταση στη φιλελευθεροποίηση των σιδηροδρόμων και τα καταστροφικά αποτελέσματα που έχουν δημιουργήσει μέχρι τώρα.

Είναι εμφανές ότι διακατέχονται από μεγάλη αγωνία να ξεπουλήσουν ολόκληρη την Ιταλία, την ευρωπαϊκή αυτή χώρα στην οποία το ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών επιτυγχάνεται τόσο συστηματικά και λαίμαργα, ανεξάρτητα απο το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία.

Για μια ακόμα φορά, ο Dante De Angelis πληρώνει για τη μαχητικότητα, το κουράγιο και το ρόλο του ως τίμιου και συνειδητού εργαζόμενου, ως συνδικαλιστή της βάσης και πολίτη.

Πρέπει να οικοδομήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη στο πρόσωπό του, και στην Ιταλία και στο εξωτερικό, υποστηρίζοντας τη νέα μάχη που δίνει. Υποστηρίζοντάς τον, υποστηρίζουμε μαζί και όλους τους εργαζόμενους στους FS, αλλά και τους χρήστες των σιδηροδρόμων σ’ αυτή την άτυχη χώρα, υποστηρίζουμε ένα δικαίωμα, το δικαίωμα κάποιου στην έκφραση γνώμης, η εκπλήρωση του οποίου βρίσκεται βαθιά πίσω στο 1789 και εξασφαλίζεται και από το ιταλικό Σύνταγμα και από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Οι ελευθεριακοί, οι αναρχικοί και οι αναρχικοί κομμουνιστές παραδοσιακά παρέχουν την όποια αλληλεγγύη τους σε όποιον την έχει ανάγκη. Η FdCA συγκεκριμένα, βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των εργαζομεένων στους σιδηροδρόμους που υποφέρουν από την καταστολή της εταιρίας σε βάρος τους με την επιβολή διαθεσιμοτήτων και απολύσεις.

Στην περίπτωση αυτή, επίσης, η Ομοσπονδία μας θα αφιερώσει κάθε της ενέργεια και δράση και θα διαθέσει τις δυνάμεις της στην αλληλεγγύη στον Dante.

Ας οικοδομήσουμε μια γερή συμμαχία και μια κοινωνική κινητοποίηση για τον Dante De Angelis!

Εργατική Επιτροπή της

FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

19 Αυγούστου 2008

*Στην ιστοσελίδα www.fdca.it υπάρχει σελίδα συλλογής υπογραφών.

** Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “ούτε θεός-ούτε αφέντης”, 20 Αυγούστου 2008.

Επανακτώντας τη χαμένη πατρίδα

Για τη νέα στρατιωτικοποίηση στην Ιταλία

Το Μπάρι έχει επιλεγεί ως τοποθεσία δοκιμής των νέων μέτρων ασφαλείας του υπουργού La Russa που τέθηκαν ήδη σε ισχύ στις 4 Αυγούστου, όταν 3.000 στρατιώτες άρχισαν τη δράση σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτή είναι μια de facto στρατιωτικοποίηση της ιταλικής επικράτειας, η οποία άρχισε επίσημα στο Μπάρι, παρουσία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Mantovano και θα τεθεί στη συνέχεια σε εφαρμογή στη Ρώμη, το Τορίνο, το Μιλάνο, τη Νάπολι, την Μπολόνια, τη Βερόνα, την Πάντοβα, το Παλέρμο, την Καλαβρία και την Gorizia.

Η Δεξιά θέλει να επανακτήσει εκ νέου τη χαμένη πατρίδα.

Ο στρατός κινείται αργά προς το Μπάρι.

Το Τάγμα San Marco καταλαμβάνει προσεκτικά θέσεις έξω από τα κέντρα μεταναστών. 310 στρατιώτες σταθμεύουν στην Απουλία (205 στο Μπάρι, οι άλλοι στη Φότζια και το Μπρίντεζι). Στην πρωτεύουσα της Απουλίας, 90 στρατιώτες βρίσκονται ήδη σε υπηρεσία, περιπολώντας στις πλέον τουριστικές περιοχές, αλλά και στη φτωχότερη περιοχή του Μπάρι, τη γειτονιά San Pio, ενώ άλλοι 150 στρατιώτες φυλούν τα δύο κέντρα μεταναστών - το κέντρο υποδοχής για τους αιτούντες άσυλο (CARA) και το κέντρο εξακρίβωσης και απελάσεων (CIE).

Πράγματι, κατά την "επίσκεψή" του στο CARA, ο αντιπρόεδρος Mantovano έπρεπε να προστατεύεται από δύο γραμμές ασφαλείας εξαιτίας μιας διαδήλωσης και των διαμαρτυριών των σχεδόν 900 μεταναστών, που “φιλοξενούνται” επί αρκετούς μήνες σε ένα κτίριο που έχει σχεδιαστεί για 700, ενώ οι αιτήσεις τους για χορήγηση ασύλου είναι υπό επεξεργασία.

Όλα αυτά δεν είναι κάποια βιτρίνα, είτε στην Απουλία είτε στις άλλες περιοχές της χώρας, όπως ισχυρίζεται η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες ενός σχεδίου μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας στους δρόμους, καθώς οι ένοπλες δυνάμεις είναι πλέον επιφορτισμένες με καθήκοντα και λειτουργίες στρατιωτικής αστυνομίας (με βάση φυσικά την εμπειρία τους στο εξωτερικό, από το Κοσσυφοπέδιο έως το Ιράκ και από το Αφγανιστάν έως το Λίβανο), για να προστατεύσει και θέσει υπό έλεγχο χώρους και ζώνες στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια της χώρας.

Οι ισχύοντες κανόνες της λειτουργίας αυτής είναι ανοιχτοί στην όποια διεύρυνση, δεδομένου ότι το επίπεδο συναγερμού μπορεί μόνο να προκληθεί υπό τη μορφή μιας φρενιτώδους εκστρατείας ασφαλείας για την καταστολή ζωωδών ενστίκτων.

Και όλα αυτά στην τιμή ενός “συντηρητικού" συνόλου της τάξης των 31 εκατομμυρίων ευρώ για το χρονικό διάστημα 2008-2009.

Είναι η αρχή ενός φαύλου κύκλου που θα είναι αδύνατον να διασπαστεί ή να ολοκληρωθεί (όπως συνέβη στην περίπτωση των στρατιωτικών επεμβάσεων με τις κωδικές ονομασίες “Σικελικοί Εσπερινοί” και “Επιχειρηση Άνοιξη” στην Απουλία), καθώς δεν έχει σχεδιαστεί ως επείγουσα επιχείρηση, αλλά ως κανονική διοίκηση μιας περιοχής.

Ο κύριος στόχος είναι, φυσικά, η καταπολέμηση των μεταναστών (με τη μετατροπή όλων σε δυνητικά επικίνδυνους εγκληματίες), με την αυταπάτη ότι μπορούν να σταματήσουν τη μετανάστευση μέσω της μετατροπής της παράνομης μετανάστευσης σε έγκλημα καθώς και μακροπρόθεσμων καταπιεστικών μεθόδων. Σε αντιδιαστολή, οι περιπολίες στις τουριστικές περιοχές και σε λαϊκές γειτονιές (όπου αυτό χρειάζεται ειναι κοινωνική και όχι στρατιωτική πολιτική), σε εκκλησίες και κατοικίες διπλωματών (όπως και το Προξενείο των ΗΠΑ στη Νάπολι!), φαίνεται ότι βρίσκεται στο δρόμο.

Με την αυξανόμενη χρήση του στρατού εντός των ορίων της χώρας, η κριτική θεώρηση και η πρακτική του αντιμιλιταρισμού επιβεβαιώνει την πολιτική της αξία. Ο αντιμιλιταρισμός ανέκαθεν θεωρούσε τις ένοπλες δυνάμεις ως μέσο καταπίεσης, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.

Χρειάζεται να συγκροτήσουμε δομές από τα κάτω (τη βάση) για να παρακολουθούν τις δραστηριότητες της στρατιωτικής αστυνομίας, να καταγγέλουν πράξεις καταπίεσης, εκφοβισμού και βίας, και να προωθούν μια κουλτούρα συνύπαρξης που να βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην καταστολή.

Σήμερα, το Μπάρι δεν είναι ασφαλέστερο από ό,τι ήταν χθες. Η Ιταλία δεν είναι ασφαλέστερη από ό,τι ήταν ένα μήνα πριν. Σήμερα, υπάρχουν ακόμη νεοφασιστικές ομάδες που δρουν σχεδν ανενποχλητες, ρατσιστές που εξακολουθούν να ορκίζονται στηφυλετική βία, σώματα γυναικών που εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα, εργαζόμενοι που εξακολουθούν να πεθαίνουν στη δουλειά. Και το παράλληλο κράτος του διεθνούς εγκλήματος εξακολουθεί να να συνεχίζει ήρεμα τις επιχειρήσεις του.

Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

Μπάρι, 4 Αυγούστου 2008

* Ελληνική μετάφραση “ούτε θεός-ούτε αφέντης”, 16 Αυγούστου 2008.

O μεταξένιος δρόμος του 21ου αιώνα

Για τον πόλεμο μεταξύ Γεωργίας-Ρωσίας

Ο Μικάλ Σαακασβίλι και το Εθνικό του Κίνημα ανήλθαν στην εξουσία στη Γεωργία ως αποτέλεσμα της “Ροζ Επανάστασης" του 2004. Σε αυτά τα τελευταία 4 χρόνια, η Γεωργία ενίσχυσε τους δεσμούς της με το ΝΑΤΟ και την Ευρωοπαϊκή Ένωση, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σκληρό εμπάργκο εμπορευμάτων σε βάρος της από τη Ρωσία, η οποία βοηθά ανοιχτά τα αποσχιστικά κινήματα της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, προκειμένου να τεθούν αποτελεσματικά έξω από τον γεωργιανό έλεγχο.

Ο Σαακασβίλι ως πρόεδρος δεν έχει τηρήσει τις υποσχέσεις του. Τουλάχιστον το ένα τρίτο του γεωργιανού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο φτώχειας, η ανεργία βρίσκεται επίσημα στο 16%, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερη, η μηνιαία συνταξιοδότηση είναι 16 ευρώ, ενώ η τρέχουσα εργασιακή νομοθεσία επιτρέπει στους εργοδότες να απολύουν τους εργαζόμενους χωρίς κάποια αιτία. Η λαϊκή δυσαρέσκεια εξερράγη με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών τον περασμένο Ιανουάριο, που προκηρύχθηκαν μετά από τις τεράστιες διαδηλώσεις του Νοέμβρη 2007. Η φτώχεια αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό όπως και η οικονομία. Ο Σαακασβίλι κέρδισε για δεύτερη φορά, αλλά για να το επιτύχει αυτό εξαπέλυσε σκληρή καταστολή ενάντια σε δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην πρωτεύουσα, Τιφλίδα, που διαμαρτύρονταν ενάντια στην εκλογική νοθεία, τη διαφθορά, τον εξουσιασμό και την οικονομική καταστροφή.

Και λοιπόν; Ο στρατηγικός έλεγχος των γύρω περιοχών από τη Γεωργία αξίζει πολύ περισσότερο από την κατάσταση των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτή. Και ακόμα αυτή η de facto εγγυημένη από τη Ρωσία αυτονομία που υπάρχει στη Νότια Οσετία ανησυχεί αρκετά τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα στην περιοχή. Η γεωργιανή είσοδος στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια διεθνή στρατιωτική παρουσία στην περιοχή με στόχο την προστασία και τον έλεγχο δυο πολύ σημαντικών και στρατηγικών για την Δύση διαδρόμων: τον περίφημο διάδρομο Μπακού-Τιφλίδας-Cehyan, διάδρομο που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κασπία Θάλασσα στη Μεσόγειο και το διάδρομο Μπακού-Τιφλίδας-Erzerum που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κασπία Θάλασσα στην Τουρκία, όπου σχεδιάζεται να συνδεθεί με άλλο διάδρομο που θα συνδέει την Τουρκία με την Ελλάδα και την Ιταλία. Αλλά αυτοί οι δύο διάδρομοι (αγωγοί) πετρελαίου και φυσικού αερίου περνούν αρκετά εξοργιστικά νότια της Ρωσίας και πολύ κοντά στην Οσετία. Η Ρωσία (και η Gazprom), ασφαλώς δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια! Όσο θα υπάρχει ένταση στην περιοχή του Καυκάσου, δεν θα υπάρχει χώρος για το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ασχοληθεί με τη Ρωσία, αν θέλει το πετρέλαιο και το αέριο της Κασπίας.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας ανησυχεί για το γεγονός ότι η σύγκρουση θα εξαπλωθεί στην Αμπχαζία..., αλλά στην πραγματικότητα ο φόβος είναι περισσότερο για τα συμφέροντα της ENI (ιταλικής εταιρίας που έχει το 5% των μετοχών στην κοινοπραξία του διαδρόμου Μπακού-Τιφλίδας-Cehyan) και της Edison (που έχει μετοχές μετοχών στην κοινοπραξία του διαδρόμου Μπακού-Τιφλίδας-Erzerum), έχοντας ήδη προτείνει την αποστολή ιταλικού "ειρηνευτικού" σώματος στον Καύκασο με την εντολή της Ευρώπης.

Στον μεταξένιο δρόμο του 21ου αιώνα, η ζωή των 70.000 κατοίκων της Νότιας Οσετίας (η ανεξαρτησία της οποίας δεν έρχεται σε αντίθεση με το Κοσσυφοπέδιο) δεν αξίζει τίποτα, όπως συμβαίνει και με τη ζωή του λαού της Γεωργίας - δύο λαών φαινομενικά διαιρεμένων μέσω υποκεινούμενων εθνικών συγκρουσεων, αλλά στην πραγματικότητα ομήρων της ενδο-ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης για τον έλεγχο των πρώτων υλών και των διαδρόμων.

Δεν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή του Καυκάσου μέχρι που οι λαοί της περιοχής αποκτήσουν πλήρη αυτονομία και αυτοδιάθεση της τύχης τους και μέχρι να συνεργαστούν σε πνεύμα αλληλεγγύης για την παραγωγή και μεταφορά των πρώτων υλών, ενάντια σε δικτάτορες και τοπικές άρχουσες τάξεις, ενάντια σε όλες τις μορφές εθνικισμού, όλες τις μορφές ιμπεριαλισμού και ενάντια στον καπιταλισμό.

Μόνιμη κατάπαυση του πυρός!

Διεθνής αλληλεγγύη προς όλους τους εργαζομένους στην περιοχή του Καυκάσου!

Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Αναρχικών Κομμουνιστών)

12 Αυγούστου 2008

* Ελληνική μετάφραση "ούτε θεός-ούτε αφέντης", 13 Αυγούστου 2008.

Η Τρίτη Δημοκρατία;

Η Τρίτη Δημοκρατία;

Δήλωση του Συμβουλίου Εκπροσώπων της FdCA για την κατάσταση στην Ιταλία. 68ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA - Κρεμόνα, 27 Απριλίου 2008.

Η βραχύβια κυβέρνηση Πρόντι δεν επέφερε σχεδόν καμία διαφορά στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, που ήταν το αποτέλεσμα πέντε χρόνων λεηλασίας (από το 2001 έως το 2006) από την κυβέρνηση του «Casa delle Libertà» (1),. Στους 20 μήνες διακυβέρνησής της, οι προτεραιότητές της, που ήταν η σταθεροποίηση της οικονομίας και η εναρμόνιση της χώρας με την ευρωπαϊκή πολιτική, θεωρήθηκαν σημαντικότερες από οποιαδήποτε άλλη πολιτική, ανεξάρτητα από το πόσο αδύνατη ήταν η πολιτική της ανακατανομής του πλούτου στους εργαζόμενους ή οποιαδήποτε άλλη πολιτική που θα οδηγούσε σε βελτίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών. Μέρος της ευθύνης για την πολιτική αυτή γραμμή επιρρίπτεται στα συνεργαζόμενα με την «Unione» (2) κόμματα που αργότερα σχημάτισαν το συνασπισμό «Sinistra Arcobaleno». (3) Η εκμηδένιση του συνασπισμού αυτού στις πρόσφατες εκλογές μιλά από μόνη της.

Το Δημοκρατικό Κόμμα εξουσιάζει τώρα την πολιτική σκηνή και είναι εκλογικά σταθερό. Η ιταλική δεξιά επιβεβαίωσε την κυριαρχία της σε όλη τη χώρα, αν και η διεθνής οικονομική κατάσταση που απειλεί με παγκόσμια κρίση πρέπει να αποδειχθεί φρένο στα σχέδιά της. Η ομοσπονδία των εργοδοτών, Confindustria, χαίρεται με αυτή την κυβερνητική σταθερότητα και θα επιδιώξει τώρα να βάλει μια για πάντα ένα τέρμα στις εθνικές συμβάσεις εργασίας, γνωρίζοντας ότι μπορεί να βασιστεί στις υποχωρήσεις των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ενώσεων όπως η CISL, η UIL και, ακόμη, μέρος της CGIL.

Οι κοινωνικοί αγώνες, το Κεφάλαιο και το Κράτος

Οι Αναρχικοί Κομμουνιστές θεωρούν ότι αξίζει να επαναλαμβάνεται το ότι, σε περιστάσεις όπως αυτές μετά το τέλος των εκλογών, μόνο με την ανάπτυξη των αγώνων στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία και στις τοπικές κοινότητες μπορούν οι κοινωνικές τάξεις, που σήμερα αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και υποφέρουν από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να αποκρούσουν τα αφεντικά και το Κεφάλαιο. Όμως η νίκη ή η ήττα των αγώνων δεν εξαρτάται από το πόσες έδρες έχει η αριστερά στο Κοινοβούλιο, αλλά σε ποιο βαθμό οι αγώνες αυτοί (δηλαδή οι οργανωμένοι, πολιτικοί και μαζικοί αγώνες) μπορούν να υπερασπίσουν και να συντηρήσουν ένα αρκετά μεγάλο περιβάλλον πολιτικής ελευθερίας στο οποίο να κινηθούν, προκειμένου να εξασφαλιστούν εκείνες οι βασικές ελευθερίες που μπορούν να επιτρέψουν στις εκμεταλλευόμενες τάξεις το πλεονέκτημα του να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν.

Καθημερινά, έξω από το πρόσφατα εκλεγμένο Κοινοβούλιο, συνεχίζεται η κοινωνική σύγκρουση, οργανώσεις της βάσης οργανώνουν διαμαρτυρίες και αγωνίζονται στους εργασιακούς τους χώρους και τις τοπικές τους κοινότητες, αντιτιθέμενοι στην κοινωνική και πολιτιστική υποβάθμιση που μας επιβάλλεται από το νεοφιλελευθερισμό και τις διάφορες κατασταλτικές πολιτικές, τις διαποτισμένες με το πνεύμα της ασφάλειας. Το σημερινό Κοινοβούλιο, ακριβώς όπως και το χθεσινό, είναι κατά πολύ λιγότερο αντιπροσωπευτικό της κοινωνικής αυτής σύγκρουσης και αποτελεί όλο και περισσότερο πλέον έναν χώρο συνεδριάσεων των πολιτικών κομμάτων για να επικυρώνουν τις πολιτικές επιλογές των προϊσταμένων τους. Οι κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια δεν ήσαν ποτέ ουδέτεροι θεσμοί, αλλά, αντίθετα, θεσμοί όπου η οικονομική και στρατιωτική εξουσία, η εξουσία του κοινωνικού ελέγχου και η εξουσία πάνω στα ΜΜΕ συγκεντρώνονται σε ένα σώμα έτσι ώστε να επιτραπεί η συνέχιση της εκμετάλλευσης. Έτσι οι όροι που είναι απαραίτητοι για την αντίσταση σ’ αυτή την καταστροφική επίθεση δεν μπορούν ποτέ να διαμορφωθούν στους διαδρόμους της εξουσίας.

Η κατάσταση στην Ιταλία και διεθνώς

Η αναρχική κομμουνιστική πολιτική οργάνωση δεν βασίζει την ανάλυσή της στα αποτελέσματα των εκλογών ως θέμα αρχής, αλλά στο πιο συγκεκριμένο σχέδιο της πραγματικής δυναμικής και, κατά συνέπεια, προκειμένου να κατανοήσει πλήρως τι συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία, πρέπει να λάβει υπόψη της αυτά που εκτυλίσσονται αλλού στον κόσμο.

Στις περιοχές όπου ο καπιταλισμός είναι ισχυρός και αναπτυγμένος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, οι εθνικές μορφές αστικής δημοκρατίας έχουν ήδη μεταβληθεί σε ξεπερασμένες δομές κυριαρχίας, από τη στιγμή που οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης απαιτούν όλο και περισσότερο την ενίσχυση των υπερεθνικών κέντρων λήψης αποφάσεων και τη διαχείριση των οικονομικών πόρων σε ένα μακρο-περιφερειακό επίπεδο. Οτιδήποτε έχει επιτύχει η παγκοσμιοποίηση κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15 χρόνων (συγκεντροποίηση της εξουσίας και του πλούτου, δημιουργία των απέραντων ηπειρωτικών εμπορικών περιοχών, νέος καταμερισμός της εργασίας μέσα σε αυτές τις περιοχές με τη μεταναστευτική ροή, ογκώδεις διεργασίες για την αποβολή του τοπικού εργατικού δυναμικού, προγραμματισμένη δημιουργία περιοχών φτώχειας, δημιουργία περιοχών που περιβάλλονται από στρατιωτικές ζώνες κ.λπ.) επιβεβαιώνει την ανάγκη για τη στρατηγική δημιουργία μιας κοινωνικής αντίστασης, σε ένα πρόσθετο τοπικό και διεθνές επίπεδο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές των εθνικών κυβερνήσεων δεν υφίστανται πλέον ή ότι δεν μπορούν να γίνουν πια αντικείμενο αντίστασης και να κατανικηθούν από την κοινωνική αντίσταση. Σημαίνει ότι εάν η αντίσταση επιδιώκει να είναι επιτυχής, θα πρέπει να αναπτυχθεί έξω και σε αντίθεση με τα αστικά κοινοβουλευτικά όργανα καθώς και σε διεθνές επίπεδο.

Έτσι, το παραδοσιακό αναρχικό κομμουνιστικό κάλεσμα για αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το Κράτος (το πολιτικό πρόσωπο του κεφαλαίου) εξακολουθεί να παραμένει ένα έγκυρο κάλεσμα. Πρέπει πάντα να ευνοούμε ένα πρόσθετο θεσμικό πεδίο, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει άμεση συμμετοχή των μαζών στον αγώνα και μόνο έτσι μπορεί να αναπτυχθεί η πολιτική τους συνείδηση.

Λοιπόν είναι αυτή η Τρίτη Δημοκρατία;

Τα πολιτικά κόμματα που κέρδισαν τις εκλογές της 13-14 Απριλίου είναι οι νικητές μιας διαμάχης που αποτελεί εξ ολοκλήρου εσωτερικό θέμα της ιταλικής αστικής τάξης. Είναι μια διαμάχη στην οποία έχουν σύρει τις τάξεις και τους τομείς αυτούς του πληθυσμού τα ενδιαφέροντα και η ιστορία των οποίων δεν έχουν καμία σχέση με την αστική τάξη, και η υποστήριξη των οποίων αποκτήθηκε με τη βοήθεια της πολιτικής και ιδεολογικής προπαγάνδας, ενσταλάζοντάς τους την πίστη ότι η αστική τάξη και οι εργαζόμενοι έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Η θεσμική αριστερά έπαθε πανωλεθρία και πλήρωσε ακριβά την ασάφεια των δια-ταξικών της συμμαχιών των πρόσφατων χρόνων. Ενώ η εξαφάνιση της θεσμικής αριστεράς από το Κοινοβούλιο μπορεί να θεωρηθεί ήττα για το γενικό πολιτιστικό κλίμα της Ιταλίας και το κενό που προέκυψε να αποτελέσει ίσως αιτία ανησυχίας, όπως επίσης και το γεγονός ότι ακόμη και ένας τέτοιος αδύνατος εγγυητής των δημοκρατικών δικαιωμάτων όπως αυτή η αριστερά έχει πλέον εξαφανιστεί, οι επιπτώσεις θα γίνουν λιγότερο αισθητές όσον αφορά τη δυνατότητα του κινήματος βάσης να κινητοποιηθεί, και πολύ περισσότερο στην «Sinistra Arcobaleno» που προβάλει την αξίωση ότι αντιπροσωπεύει τα κινήματα ενώ ο ρόλος του είναι αυτός του διαμεσολαβητή με τους θεσμούς. Η πολιτική τάξη που το οδήγησε δεν επιβίωσε από τον εξοστρακισμό που με τόση ευκολία δέχτηκε από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Και αν και το Δημοκρατικό Κόμμα ηττήθηκε (καμία έκπληξη γι’ αυτό), έχει ήδη επιβεβαιωθεί ως μια ισχυρή κεντρώα πολιτική δύναμη του είδους εκείνου που χρειάζεται για να μετατρέψει την Ιταλία σε μια χώρα που μπορεί καλύτερα να ανταποκριθεί στη ζήτηση των παγκόσμιων αγορών. Ενώ είναι μειονότητα στο Κοινοβούλιο, αντιπροσωπεύει και αυτό ορισμένους κοινωνικούς τομείς και ενδιαφέροντα που συμπίπτουν με αυτά του κόμματος «Popolo della Libertà», το οποίο, με τη σειρά του, θα πρέπει να λάβει υπόψη του το Δημοκρατικό Κόμμα.

Ο Μπερλουσκόνι επέστρεψε στην κυβέρνηση (χωρίς βέβαια να έχει πραγματικά φύγει) ενισχυμένος τώρα αρκετά από τη θεόσταλτη επιτυχία της Lega Nord (Λίγκα του Βορρά), ακόμη και στα εργοστάσια. Ναι, στα εργοστάσια, όπου το πνεύμα της αλληλεγγύης και των συλλογικών ταξικών συμφερόντων έχει εξοστρακιστεί από τον ατομικισμό και την απογοήτευση για τις άμεσες κατακτήσεις, όπου η πρόταση για τα ανώτατα όρια μισθών και το φορολογικό ομοσπονδιακό σύστημα υποβάλλεται στους εργαζομένους ως δια-ταξική μορφή μιας γεωγραφικά βασισμένης ανακατανομής του εισοδήματος.

Το πολιτικό τσίρκο προετοιμάζεται για μια φάρσα, όπου όλα αυτά που παίζονται είναι μια συνέχεια της παρούσας οργάνωσης της εξουσίας, με πιθανές επιπτώσεις του να μετατραπεί το πολιτικό θεσμικό παιχνίδι σε αυτήν την χώρα απλώς σε ένα αντίγραφο αυτού που παίζεται στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απορροφώντας όλη τη ζωή από το κίνημα των Ιταλών εργαζομένων, ένα κίνημα που μέχρι τώρα ήταν ένα από τα πιο ζωτικής σημασίας, ριζοσπαστικά, εποικοδομητικά και αυθεντικά κινήματα.

Όσον αφορά εμάς, αντιμέτωποι με έναν δρόμο που έχει ξεκάθαρα σημαδευτεί σαφώς εδώ και κάποιο διάστημα (πηγαίνοντας από τον Μπερλουσκόνι στον Μπερλουσκόνι), αισθανόμαστε ενισχυμένοι και πιο βέβαιοι από ποτέ άλλοτε για την ανάγκη να αφιερώσουμε όλες μας τις δραστηριότητες στην ταξική πάλη, στην υπεράσπιση των εργαζομένων (συμπεριλαμβανομένων των επισφαλών και μεταναστών εργαζομένων), στην ανασυγκρότηση των οργανώσεών τους, έτοιμοι να υπερασπίσουμε την ελευθερία μας στην πολιτική δράση, ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι αυτή η ελευθερία θα αντιμετωπίσει σύντομα νέα όρια.

Ο στόχος μας παραμένει αυτός της ενίσχυσης της ταξικής ενότητας με όλους εκείνους των οποίων η πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα στοχεύει στην προώθηση, υποκίνηση και δραστηριοποίηση όλων των μορφών αυτο-οργάνωσης, επιδιώκοντας την ενοποίηση των διαφόρων αγώνων, την οικοδόμηση δικτύων και πολλαπλάσιων πόλων συλλογικής αντίστασης και αλληλεγγύης στον ευρύτερο αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος.

68ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA
FEDERAZIONE dei COMUNISTI ANARCHICI
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

27 Απρίλη 2008


Σημειώσεις:

1.«Casa delle Libertà» («Σπίτι της Ελευθερίας»), κεντροδεξιός συνασπισμός αποτελούμενος από τα κόμματα Forza Italia, Alleanza Nazionale, Lega Nord και διάφορα άλλα χριστιανοδημοκρατικά, δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά και νεοφασιστικά κόμματα. Ανασυγκροτήθηκε στις πρόσφατες εκλογές κάτω από το όνομα «Popolo della Libertà» (PdL – «Λαός της Ελευθερίας»). Αργότερα, αυτό το χρόνο, προγραμματίζεται να συγκροτηθεί σε ενιαίο κόμμα.

2. Unione, κεντροαριστερός συνασπισμός από τους Democratici Di Sinistra (DS), Democrazia θ Libertà, Rifondazione Comunista (PRC), Federazione dei Verdi (Verdi), Partito dei Comunisti Italiani (PdCI) και διάφορα άλλα σοσιαλδημοκρατικά, ριζικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα. Η κεντρώα πλειοψηφία της Ένωσης συγχωνεύτηκε στο νέο δημοκρατικό Κόμμα πριν από τις πρόσφατες εκλογές.

3. La Sinistra - L’Arcobaleno. Αριστερός συνασπισμός που αποτελείται από τα PRC, PdCI, Verdi και Sinistra Democratica (διάσπαση της DS).

* Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός – ούτε αφέντης», αρχές Ιούνη 2008.

Μήνυμα για την 1η Μάη

Μήνυμα για την 1η Μάη

Για την ειρήνη, την τροφή και τη στέγαση για όλους, για σταθερή και ασφαλή εργασία Προς μια ελευθεριακή εναλλαγή

Προς ένα νέο διεθνές κίνημα των εκμεταλλευόμενων

Ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, ενάντια στη πείνα και τη φτώχεια

Για την ειρήνη, την τροφή και τη στέγαση για όλους, για σταθερή και ασφαλή εργασία

Προς μια ελευθεριακή εναλλαγή

Μια άγρια αντίδραση έχει εξαπολυθεί από τα Κράτη σ΄ ολόκληρο τον κόσμο ενάντια στους κοινωνικούς, εργατικούς και πολιτικούς αγώνες που διεξάγονται από τα κινήματα αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, κυρίως από τα τέλη του 20ού αιώνα, με μια επακόλουθη γενική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης για εκατομμύρια προλεταρίων οι οποίοι υποδουλώνονται όλο και περισσότερο από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Σε κάθε χώρα, η πρωτοκαθεδρία του χρηματοδοτικού συστήματος ως κινητήριου μοχλού της οικονομίας, με τους θανατηφόρους κανόνες που βασίζονται στις αυξήσεις των επιτοκίων, τα σκληρά πιστωτικά μέτρα και την κοινωνική απαξίωση, προκαλεί μια σοβαρή κρίση. Τα αποτελέσματά της γίνονται αισθητά στα εκατομμύρια των οικογενειών που περιέρχονται σε περαιτέρω κατάσταση χρεοκοπίας και εξαθλίωσης και στην απώλεια των σπιτιών και της οικονομικής τους ασφάλειας. Το εργατικό δυναμικό συγκεντρώνεται σε όλο και πιο εντατικές και πιο ευέλικτες μονάδες εκμετάλλευσης προκειμένου να ο ανταγωνισμός στα πλαίσια των μακροοικονομικών περιοχών (διεύρυνση Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης, επανασύσταση του MERCOSUR και του ASEAN, η κρίση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου κ.λπ.). Η συγκέντρωση της παραγωγής στα διεθνή μονοπώλια (αυτοκινητοβιομηχανία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, αγροχημικά/φαρμακευτικά είδη κ.λπ...) καταστρέφει τον κοινωνικό πλούτο και τις θέσεις εργασίες. Η οικονομική ανάπτυξη τείνει να δημιουργήσει ένα νευρώνα εν είδει δικτύου προνομιούχων περιοχών και σχετικών διαδρόμων του κεφαλαίου και των πρώτων υλών, γύρω από τους οποίους μπορούν να αναπτυχθούν οι δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μεγάλες ενδιάμεσες περιοχές εξαθλίωσης.

Και το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η κατάσταση ενδημικού πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ με στόχο τον έλεγχο του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η αυξανόμενη χρήση του μιλιταρισμού και του εθνικισμού (και όλων των θρησκευτικών και εθνικών τους αποχρώσεων) προκειμένου να ελεγχθεί / αποσταθεροποιηθεί μια ολόκληρη περιοχή που αρχίζει από τη Μέση Ανατολή και εκτείνεται σε όλη σχεδόν την Ασία, καταστρέφοντας την αυτονομία των τοπικών εκμεταλλευόμενων τάξεων, αναγκάζοντάς τις να συνταχθούν με ένα συγκεκριμένο Κράτος, θρησκεία ή ελίτ στην οποία αυτοί εμπιστεύονται την παρούσα και μελλοντική τύχη της εκμεταλλευτικής τους πολιτικής. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, οι κοινωνικοί, εργατικοί και πολιτικοί αγώνες του προλεταριάτου σε κάθε χώρα επιδιώκουν να αντισταθούν στις διάφορες μορφές καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και άγριας καταστολής που έχουν εξαπολύσει τα Κράτη, καθιστώντας όλο και περισσότερο εμφανές ότι αυτά που χρειαζόμαστε σήμερα είναι:

· να εξασφαλίσουμε τη συνολική ανεξαρτησία από κάθε πολιτικό και οικονομικό θεσμό (κανένα Κράτος, κυβέρνηση ή αγορά δεν ελκύουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την πάλη του νεοφιλελευθερισμού)

· να απαιτήσουμε την ειρήνη, έτσι ώστε να επανεμφανιστεί το λίκνο της κοινωνίας των πολιτών που θα επιτρέψει την ανάπτυξη των αγώνων για τη χειραφέτηση των σημερινών εκμεταλλευόμενων τάξεων

· να εργαστούμε για την επανοικοδόμηση της αυτονομίας και του ρόλου των εκμεταλλευόμενων τάξεων, της υπεράσπισης και αναδημιουργίας των ελεύθερων και ανεξάρτητων οργανώσεών τους, ως όρου και αναπόφευκτου παράγοντα των αγώνων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο σε κάθε χώρα του κόσμου. Οι Αναρχικές Κομμουνιστικές και Ελευθεριακές Κομμουνιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν, προωθούν και βοηθούν κάθε πρωτοβουλία που στοχεύει στην επανοικοδόμηση ενός τέτοιου μεγάλου διεθνούς κινήματος.

· ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, καταγγέλλοντας τα εγκλήματα της εκμετάλλευσης και προωθώντας την αλληλεγγύη στις προλεταριακές οργανώσεις και τα τοπικά κινήματα που παλεύουν ενάντια στην ντόπια ή ξένη αστική επιθετικότητα · ενάντια στον πόλεμο, απαιτώντας τη σύναψη εκεχειριών, αποστρατικοποίηση και αφοπλισμό από κάθε Κράτος και εθνική ή θρησκευτική ελίτ, οι οποίες είναι ενωμένες στην περιφρόνησή τους για τη ζωή των προλεταρίων.

Ένα μεγάλο διεθνές κίνημα, η καρδιά και η βάση του οποίου θα βρίσκεται στο επίπεδο βάσης, στις κοινωνικές, εργατικές, πολιτιστικές, πολιτικές και αντιμιλιταριστικές οργανώσεις καθώς και επίσης και στη δυνατότητά τους να ενοποιούν τους αγώνες που αναπτύσσονται εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Για το στόχο αυτό υποστηρίζουμε:

· την οριζόντια δημιουργία δικτύων, συνασπισμών και φόρουμ που εμπνέονται από την πρακτική της αυτο-οργάνωσης, της αυτο-διεύθυνσης και της άμεσης δράσης, που αντιπροσωπεύουν τη συλλογική ικανότητα δράσης ενάντια στις αντιθέσεις και τη βία του νεοφιλελευθερισμού και προωθούν τη μέγιστη πιθανή διεθνή αλληλεγγύη

· κάθε προσπάθεια συνεισφοράς / συμβολής στην ανάπτυξη του διεθνούς κινήματος του αναρχισμού της ταξικής πάλης, με την υποστήριξη των πολιτικών του δικτύων καθώς και της ικανότητάς του να εισέλθει στους μετωπικούς κοινωνικούς αγώνες, προς υποστήριξη της λαϊκής «εξουσίας», έτσι ώστε να μπορέσουμε να διαδώσουμε το αναρχικό κομμουνιστικό πρόγραμμα και να θέσουμε σε εφαρμογή την ελευθεριακή εναλλακτική λύση.

Federazione dei Comunist Anarchici – FdCA (Ιταλία)

Workers Solidarity Movement – WSM (Ιρλανδία)

Zabalaza Anarchist Communist Front – ZACF (Νότια Αφρική)

*Ελληνική μετάφραση "ούτε θεός-ούτε αφέντης".

Ταξικός πόλεμος, αντίδραση και οι Ιταλοί αναρχικοί

Ταξικός πόλεμος, αντίδραση και οι Ιταλοί αναρχικοί

ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟΥ 2Οού ΑΙΩΝΑ

Της Adriana Dadà

Μέρη Α΄' και Β':

http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8466

Μέρος Γ’:
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8481

Μέρος Δ’:
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8496

Μέρος E’:
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8511

Μέρος Στ’:
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8539

Μέρος Ζ’ (τελευταίο):
http://www.anarkismo.net/newswire.php?story_id=8550

Franco Salomone: Σύντροφος με μεγάλη προσφορά

Ο Franco Salomone, μέλος της Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών, της Ιταλίας) πέθανε μετά από χρόνια επίπονης ασθένειας, στις 24 Μαρτίου 2008, στη Savona.

Ο Franco ήταν σύντροφος που είχε τεράστια συμβολή στο αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα και την ταξική πάλη γενικότερα.

Από πολύ νεαρή ηλικία, συμμετείχε σε διάφορες αναρχικές οργανώσεις στην περιοχή της Liguria, επιλέγοντας τη γραμμή της ταξικής πάλης και του αναρχικού κομμουνισμού και αφιερώθηκε επί δεκαετίες στη διπλή μάχη της δουλειάς στο εσωτερικό της τοπικής κοινότητας και στους αγώνες των εργαζομένων, ενώ συγχρόνως αγωνίστηκε για την επανοικοδόμηση του αναρχισμού που, από τη δεκαετία του 1950 είχε αρχίσει να χάνει τις αναρχικές κομμουνιστικές αρχές του, που υπερνικήθηκαν από τον ανθρωπιστικό αναρχισμό, συχνά αυτού του είδους το οποίο ο Luigi Fabbri είχε καταγγείλει στις προηγούμενες δεκαετίες ως «αστική έμπνευση».

Μαζί με άλλους συντρόφους, πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης από τη Liguria, ο Franco δούλεψε σκληρά για να επαναφέρει στο προσκήνιο τον αναρχισμό της ταξικής πάλης, βλέποντάς τον να ανθίζει στη δεκαετία του 1970, τόσο από οργανωτική άποψη όσο και από πολιτική και συνδικαλιστική δουλειά στους αγώνες.

Ο Franco αναμείχθηκε επίσης σε μια μακρά διασυνοριακή πολιτική δουλειά, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, προς το τέλος της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Ήταν μία από τις σημαντικές φυσιογνωμίες του ανανεωμένου ρεύματος του αναρχισμού της ταξικής πάλης στις αρχές της δεκαετίας του 1970 - ανανέωση που εκφράστηκε με τα Αναρχικά Εργατικά Συνέδρια τα οποία έγιναν έδαφος εκπαίδευσης ενός μεγάλου αριθμού αντι-αυταρχικών αριστερών αγωνιστών – καθώς και της αναγέννησης των ομοσπονδιών των τάσεων, που εκείνη την εποχή χρησιμοποίησαν τον όρο «ελευθεριακός κομμουνιστής», σύμφωνα με όσα συνέβαιναν και στη Γαλλία.

Συμμετείχε στη συνδικαλιστική ομοσπονδία CGIL, όπως και διάφοροι άλλοι ονομαστοί αναρχικοί της εποχής όπως ο Umberto Marzocchi, και στη δεκαετία του 1980 ανέλαβε υπεύθυνες συνδικαλιστικές αρμοδιότητες στον χώρο της υγειονομικής περίθαλψης. Πράγματι, ο τομέας της Savona της CGIL θυμάται σήμερα τον Franco ως αναρχικό, αλλά και ως τον ιστορικό ηγέτη της CGIL της Savona, της οποίας ήταν για χρόνια υπεύθυνος για τον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και, επίσης, από το 1997 έως το 2003, γενικός γραμματέας του δημόσιου τομέα. Ολόκληρη η CGIL της Savona θυμάται τον Franco με μεγάλη αγάπη και πενθεί το θάνατό του.

Το 2003, ο Franco έγινε μέλος της Federazione dei Comunisti Anarchici. Οι σύντροφοί του στην FdCA τον θυμούνται με μεγάλη εκτίμηση και αγάπη και δηλώνουν την πρόθεσή τους να συνεχίσουν τον αγώνα για τα ιδανικά που ο Franco αγωνίστηκε επί αρκετές δεκαετίες.

Η κηδεία του επρόκειτο να γίνει σήμερα Πέμπτη, 27 Μάρτη 2008, στο San Paolo Hospital της Savona.

Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)

* Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 27 Μάρτη 2008.

Το δικαίωμα στην άμβλωση

Το δικαίωμα στην άμβλωση

(Αναφορά στη διαδήλωση στη Genoa)

Το Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου 2008, στην Genoa, όπως και στην υπόλοιπη Ιταλία, έγινε μια διαδήλωση για την υπεράσπιση του νόμου περί άμβλωσης της Ιταλίας (Νόμος 194), που αυτή την περίοδο βρίσκεται κάτω από την επίθεση των διεφθαρμένων θεσμών καθώς και της Καθολικής Εκκλησίας.

Το Τμήμα «Nino Malara» της Genoa της FdCA συμμετείχε στη διαδήλωση με άλλα 3.000 περίπου άτομα. Υπήρξε ισχυρή αρσενική παρουσία και η μέση ηλικία των επιδεικνυόντων ήταν πάνω από τα 40. Δυστυχώς, ελάχιστοι νέοι ήταν παρόντες.

Οι πρόσφατες επιθέσεις στο νόμο άμβλωσης πρέπει να αποτελέσουν τροφή για σκέψη, αλλά και για δράση, εκ μέρους οποιασδήποτε σκεπτόμενης γυναίκας ή άνδρα. Η κατάσταση στην Genoa είναι κρίσιμη: από τα τρία σημαντικότερα νοσοκομεία της πόλης, κανένα δεν πραγματοποιεί αμβλώσεις, ενώ οι αμβλώσεις που πραγματοποιούνται σε άλλα δύο νοσοκομεία είναι εργασία ενός μόνο γιατρού. Αυτό αναγκάζει τις γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν άμβλωση να πηγαίνουν αλλού για την αναζήτηση ενός γιατρού που δεν τις θεωρεί εγκληματίες και ανάξιες εκτίμησης.

Οι γυναίκες ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ελεύθερες να παίρνουμε τις αποφάσεις μας σχετικά με το σώμα μας. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να επιτρέπεται να αποφασίζει για μας, και ειδικά η Καθολική Εκκλησία που για αιώνες θεωρεί το γυναικείο σώμα απλώς και μόνο ως εμπορευματοκιβώτιο.

Από το 1978 που νομιμοποιήθηκε η άμβλωση, οι θάνατοι ως αποτέλεσμα των αμβλώσεων στην Ιταλία έχουν εξαφανιστεί ουσιαστικά, ενώ έχει μειωθεί και ο αριθμός των εγχειρήσεων.

Πώς είναι δυνατόν να ανεχθούμε αυτήν την ιδεοληψία σχετικά με τα έμβρυα εκ μέρους των υποκριτών που δεν έχουν καμία αντίρρηση όταν τα πρώτα θύματα των πολέμων είναι γυναίκες και παιδιά; Εντάξει, να μιλήσουμε ενάντια στη βία, ναι, αλλά την πραγματική βία που παίρνει πολλές μορφές - κρατική βία ενάντια σε διαδηλωτές, βία κατά των γυναικών, βία κατά των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού που αναγκάζονται να ζήσουν με άθλιες συντάξεις χωρίς κάθε υποστήριξη. Αυτή είναι η πραγματική βία, όχι αυτό για το οποίο κατηγορούνται οι γυναίκες που κάνουν άμβλωση, όταν είμαστε εμείς αυτές που είμαστε αναγκασμένες να υποφέρουμε μετά από μια τέτοια επίπονη απόφαση!

Στέλνουμε τις ευχαριστίες μας σε όλους εκείνους τους αρσενικούς συντρόφους μας που συμμετάσχουν στους αγώνες μας και που δεν επιδίδονται σε κρίσεις για τα συναισθήματα και την ελευθερία μας. Αυτό είναι μόνο η αρχή ενός δύσκολου αγώνα ενάντια σε καθέναν που προσπαθεί να αποσπάσει την ελευθερία επιλογής μας για το σώμα μας, μια ελευθερία που αποκτήθηκε μόνο μετά από χρόνια μαχών!

Τμήμα «Nino Malara» της Genoa της FdCA

(Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

*Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 28 Φλεβάρη 2008.

Για τον Βαλέριο

Στις 22 Φλεβάρη 1980, ο σύντροφος Valerio Verbano δολοφονήθηκε στη Ρώμη από φασίστες της ομάδας (NAR - Nuclei Armati Rivoluzionari).

Η δολοφονία του Valerio ήταν ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των επιθέσεων και της συνεργασίας Κράτους και φασιστών, ένα παράδειγμα του πώς το Κράτος προστατεύει πάντα τις πιο σημαντικές φασιστικές οργανώσεις και τους ηγέτες τους κι ακόμα πώς τους χρησιμοποιεί ώστε να αποκρύπτει τη συνενοχή του σε κάθε κοινωνικό έγκλημα.

Εάν φέρνουμε στη μνήμη μας αυτή την εποχή, το κάνουμε για να θυμηθούμε ότι το «έγκλημα» του Valerio ήταν ότι ήταν ένας μαχητικός αντιφασίστας, που ερευνούσε για τις φασιστικές δραστηριότητες και ειδικότερα αυτές οργανώσεων όπως η NAR και η «Terza Posizione» (Τρίτη Θέση).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Valerio, ένας ακούραστος αγωνιστής, είχε συγκεντρώσει ένα ολόκληρο ντοσιέ με πληροφορίες για τις δραστηριότητες των φασιστών της Ρώμης, ειδικότερα αυτές στη γειτονιά Valmelaina, καθώς και τους συνδέσμους και επαφές μεταξύ τους, με το οργανωμένο έγκλημα στη Ρώμη και το κράτος.

Στις 20 Απρίλη 1979, ο Valerio συνελήφθη με την κατηγορία ότι ασχολείτο με εμπρηστικό υλικό, ενώ ακολούθησε έρευνα στο σπίτι του όπου βρέθηκε το ντοσιέ με το πληροφοριακό υλικό. Και ήταν τότε που αποδείχτηκε περίτρανα η αλληλεγγύη του Κράτους προς τους μαύρους υπηρέτες του.

Κανείς δεν ξέρει πώς, αλλά τα ντοκουμέντα αυτά εξαφανίστηκαν κάπου στους διαδρόμους των παλατιών της εξουσίας και σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά ο Valerio δολοφονήθηκε.

Τόλμησε να προκαλέσει το Κράτος και μάλιστα τα πιο σκοτεινά τμήματα της εξουσίας και έπρεπε να πληρώσει το τίμημα. Ο θάνατός τους ήταν μια σαφής προειδοποίηση και έτσι κανείς πλέον στο μέλλον δεν θα τολμούσε να ερευνήσει τη φυσική συνενοχή που υπάρχει μεταξύ του Κράτους και των φασιστών.

Αλλά ο αγώνας κατά του φασισμού δεν μπορεί να σταματήσει. Ακόμα και σήμερα, με την εικόνα του «πεντακάθαρου» και υποκριτικά παρουσιαζόμενου υποστηρικτή της «ασφάλειας», η φασιστική δεξιά παραμένει πιστή στο ρόλο της που είναι αυτός της βίαιης εμπροσθοφυλακής του Κράτους.

Δεν θυμόμαστε μόνο τον Valerio και την αντιφασιστική του αγωνιστικότητα που φέρνει σήμερα Παρασκευή, 22 Φλεβάρη 2008 τους αντιφασίστες της Ρώμης στη Via Monte Bianco. Θα είμαστε εκεί και για να δείξουμε ακόμα ότι η αλληλεγγύη και η ενότητα των αντιφασιστικών δυνάμεων είναι πιο απαραίτητη από ποτέ εάν επιδιώκουμε να επιτύχουμε στον αγώνα μας ενάντια στη νέα και επιθετική φασιστική παρουσία στους δρόμους μας, η οποία έχει γίνει τόσο έκδηλη που αποτελεί πραγματικό κίνδυνο. Αυτή είναι η πραγματική ασφάλεια στους δρόμους μας στις μέρες μας.

Federazione dei Comunisti Anarchici

«Carlo Cafiero» Branch, Rome

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών – Τμήμα «Κάρλο Καφιέρο» Ρώμης)

* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net και στο www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 23 Φλεβάρη 2008.

Η αντιφασιστική ολονυχτία

Η αντιφασιστική ολονυχτία

Στο Φάνο της Ιταλίας

Το απόγευμα του Σαββάτου, 9 Φλεβάρη 2008, περίπου 50 αντιφασίστες συμμετείχαν σε μια αντιφασιστική ολονυχτία έξω από τα γραφεία της «Alternativa Libertaria» στην Via da Serravalle 16, 50 μέτρα από την Piazza (πλατεία) XX Settembre, εκεί όπου γινόταν μια φασιστική συγκέντρωση των σκίνχεντς της Forza Nuova.

Κάτω από ένα πανό που έγραφε «Το Fano είναι αντιφασιστικό» και ένα άλλο που απευθυνόταν στον τοπικό πληθυσμό και έγραφε «Προσοχή! Φασίστες τριγυρνάνε ελεύθεροι», ενώθηκαν μαζί μας αρκετοί σύντροφοι από το αναρχικό κίνημα της περιοχής Marches (όπως η ομάδα Jesi της FAI, η ομάδα «Μαλατέστα» από την Ανκόνα, η ομάδα Kars από την Civitanova και μεμονωμένοι σύντροφοι από το Monteporzio), σύντροφοι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης (η RdB/CUB του Φάνο, η Unicobas του Pesaro, η USI/AIT της Ανκόνα) καθώς και μερικοί άλλοι μεμονωμένοι και εκπρόσωποι αριστερών οργανώσεων βάσης, συμπεριλαμβανομένων των συντρόφων από το Κοινωνικό Κέντρο «La Squola» της Pergola, οι οποίοι μόλις είχαν συμμετάσχει σε αντιφασιστική διαδήλωση την ίδια μέρα στο Pesaro, όπου οι επιθέσεις νεοφασιστών είναι συνηθισμένες τελευταία.

Απόπειρα προβοκαρίσματος της όλης εκδήλωσης από μια ντουζίνα περίπου ναζιστές με τον Ρωμαϊκό χαιρετισμό αποκρούστηκε με κάποιες κλωτσιές και με το κρύψιμό τους πίσω από τις γραμμές της αστυνομίας από όπου πήγαν μαζί ως το αστυνομικό κτίριο της περιοχής.

Το Τμήμα του Φάνο της Federazione dei Comunisti Anarchici θέλει να ευχαριστήσει όλους τους συντρόφους που συμμετείχαν και υποστήριξαν την όλη εκδήλωση, διαδηλώνοντας ότι η ενότητα όλων των αντιφασιστών είναι πιο απαραίτητη από ποτέ εάν θέλουμε να αποκρούσουμε αποφασιστικά και μια για πάντα την νεοφασιστική παρουσία η οποία είναι τόσο επιθετική που υπάρχει ανάγκη πλέον ενός συναγερμού καθώς υπάρχει κίνδυνος για την ασφάλεια του λαού της πόλεων της επαρχίας Pesaro Urbino.

Τμήμα «Nestor Makhno» του Φάνο της FdCA

10 Φλεβάρη 2008

FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI

* Δημοσιεύτηκε σε www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 11 Φλεβάρη 2008.

Τα καθήκοντα των αναρχοκομμουνιστών

Τα καθήκοντα των αναρχοκομμουνιστών

Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA

Το 2007 έφυγε με μια περαιτέρω επιδείνωση της θέσης του διεθνούς προλεταριάτου και σ’ αυτό οι Ιταλοί εργαζόμενοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι προοπτικές για το μέλλον είναι ζοφερές.

Η βαθιά οικονομική κρίση κορυφώθηκε με την αύξηση των τιμών στη στεγαστική αγορά καθώς και την άνοδο των δαπανών των πρώτων υλών κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των πιο αδύνατων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες βρίσκονται τώρα χωρίς εγγυήσεις και μέτρα προστασίας ως αποτέλεσμα της φτωχής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής υποστήριξης των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης.

Ο προϋπολογισμός της Ιταλίας του 2008, στην πραγματικότητα, δίνει προτεραιότητα στη διευθέτηση των δημόσιων οικονομικών της χώρας, τη μείωση των φορολογικών βαρών για τις μεγάλες επιχειρήσεις και την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και των κονδυλίων για την ασφάλεια.

Η (αποκλειστικά ευρωπαϊκή) ιδεοληψία με τον αυξανόμενο πληθωρισμό και την επιθυμία να γίνουν σεβαστά τα όρια χρέους, έχει ως αποτέλεσμα τη μη μετατροπή της διετούς περιόδου ανάπτυξης της Ιταλία σε μια ευκαιρία βελτίωσης των συνθηκών ζωής των εργαζομένων της χώρας, την ικανοποίηση των αιτημάτων τους (δείτε τις άθλιες συνθήκες με τις συμβάσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες και την πίεση στους μισθούς) και τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών (περισσότερες περικοπές σε όσα κοινωνικά επιδόματα έχουν παραμείνει). Αντί αυτού, θεωρήθηκε προτιμητέο να χρησιμοποιηθούν τα πρόσθετα έσοδα που προέρχονται από τη μη σχεδιασμένη φορολογία (το λεγόμενο tesoretto, ή ο «μικρός θησαυρός») να μειωθεί το έλλειμμα, να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα των ιταλικών επιχειρήσεων με τη βοήθεια φορολογικών επιδομάτων και να αυξηθεί η χρηματοδότηση της χώρας για στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό καθώς και να αυξηθούν τα μέτρα ασφαλείας.

Έτσι, οι ανάγκες του ιταλικού καπιταλισμού και του ιταλικού Κράτους επιβάλλονται κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα, υπαγορεύοντας την τάξη πραγμάτων και τις προτεραιότητες που επιθυμούν μέσω αποφάσεων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, καθώς και μέσω της επιθετικής χρήσης των ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε πραγματική αντίσταση. Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο, είναι το θέαμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, όπου όλο το πολιτικό φάσμα με τα πλήρη συμφέροντά του σαρκάζει σε βάρος των πραγματικών προβλημάτων των εργαζομένων, οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του πολιτικού κόσμου.

Αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση, περιληπτικά δοσμένη. Εντούτοις, είναι δυνατό να επικεντρώσουμε σε ορισμένους τομείς ιδιαίτερης σπουδαιότητας, και για τη δράση των αναρχικών κομμουνιστών και για τη δράση των πυρήνων αντίστασης σε επίπεδο βάσης που κάνουν ήδη πειραματικά την εμφάνισή τους.

Οι μισθοί και οι συμβάσεις

Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, που εξαναγκάζει σε φτηνές, αλλά ελάχιστες, υπηρεσίες καθολικού χαρακτήρα, αναγκάζοντάς μας να πληρώνουμε περισσότερα εάν θέλουμε να τύχουμε ικανοποιητικών υπηρεσιών καθώς και η μεταφορά των συντάξεων σε οικονομικούς χρηματικούς οργανισμούς, που μας αναγκάζει να παίξουμε στο χρηματιστήριο και ίσως να συνωμοτήσουμε πίσω από την πλάτη άλλων εργαζομένων για να προστατεύσουμε τις δικές μας συντάξεις, είναι ήδη μερικές από τις δομικές πτυχές της πραγματικής μείωσης των άμεσων μισθών και της εξαφάνισης των καθυστερούμενων και έμμεσων μισθών.

Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των μισθών φαίνεται να ανησυχεί ορισμένες φυσιογνωμίες, ανθρώπους από τους οποίους ελάχιστοι θα ανέμεναν να στεναχωρηθούν (όπως για παράδειγμα ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας, ο οποίος ανησυχεί στην πραγματικότητα για τις αυξανόμενες υποχρεώσεις των ιταλικών οικογενειών, ή οι ηγέτες της ομοσπονδίας των βιομηχάνων Confindustria, καθώς και της ομοσπονδίας εμπορικών επιχειρήσεων Confcommercio, οι οποίοι ανησυχούν για την πτώση των ρυθμών κατανάλωσης, αλλά και κύκλους των πολιτικών κομμάτων που ανησυχούν για την πτώση του ποσοστού αυτών που… ψηφίζουν). Αλλά όλη αυτή η μείωση συνδέεται προπάντων στενά με την αλλοιωμένη και ληστρική σχέση μεταξύ μισθού και ευελιξίας/επισφάλειας (precarity), σχέση η οποία υπονομεύει πλέον όλες τις συμβάσεις εργασίας καθώς και ολόκληρο το εργασιακό σύστημα.

Η χίμαιρα των αυξήσεων των μισθών με τη βοήθεια της αποκαλούμενης «απο-φορολόγησηςs» από το Κράτος, είναι μόνο ένα επιπλέον στοιχείο της αποδυνάμωσης της συμβατικής διαδικασίας, του ξεφουσκώματος της όλης σύγκρουσης και του εξευτελισμού των ήδη δυσμενών συνθηκών για τους εργαζομένους.

Η υπεράσπιση και η αύξηση του μισθού, η υπεράσπιση των εθνικών συμβάσεων εργασίας προκειμένου να προστατευθούν οι μισθοί και οι ώρες απασχόλησης, η νομιμότητα της συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης στον εργασιακό χώρο και το δικαίωμα της οργάνωσης της εργασίας και της ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, είναι ζητήματα που απαιτούν ήδη την κινητοποίηση όλων των κοινωνικών κατηγοριών από κοινού σε μια έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, καθώς και την υποχρέωση των συνδικαλιστικών ενώσεων βάσης να προσαρμόσουν την οργάνωση και τη δράση τους από τα κάτω για να αποκρουστεί το κατασταλτικό κύμα που χτυπά ιδιαίτερα εκείνους τους εργαζομένους και τους συνδικαλιστές εκπροσώπους που τολμούν να οργανώσουν και να προβάλλουν μορφές αντίστασης. Επίσης όλο και περισσότερο απαραίτητη, προκειμένου να μπει ένα τέλος στην υπεροψία των αφεντικών, είναι μια πανευρωπαϊκή βιομηχανική συνδικαλιστική ένωση η οποία μπορεί να αρχίσει τη διαδικασία προς την επίτευξη μιας ταξικής ενότητας.

Ο αγώνας για τους μισθούς είναι αγώνας για την οικονομική αυτονομία και για την ανεξαρτησία της ζωής μας.

Ο αγώνας για μείωση των ωρών απασχόλησης είναι αγώνας για την ελευθερία μας για τον έλεγχο του χρόνου μας.

Ο αγώνας για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους είναι αγώνας για την υγεία μας και την ίδια μας τη ζωή.

Αυτά τα πράγματα είναι ανεκτίμητα!

Έλεγχος σε βάρος της κοινωνίας

Η κοινωνία των πολιτών, οι κωμοπόλεις και οι πόλεις, οι γειτονιές, τα σχολεία και τα εργοστάσια έχουν όλα μετατραπεί σε πεδία επιχείρησης για τη λεγόμενη ασφάλεια, όπου αρκετοί άνθρωποι κυνηγιούνται και κηρύσσονται εχθροί της κρατούσας εξουσίας, εχθροί της κρατούσας τάξης, του πάπα, της εκμετάλλευσης, των διακρίσεων, της ρύπανσης, του μιλιταρισμού, του νεοφασισμού...

Έτσι, αυτό που κυριαρχεί είναι ο έλεγχος σε βάρος της κοινότητας, όχι μόνο στο επίπεδο της αστυνόμευσης και της καταστολής, αλλά και στο επίπεδο του εθνικού διαχωρισμού, της επιβολής θεμελιωδών ιδεολογιών (νεοφασισμός, κληρικαλισμός, μιλιταρισμός), ψάχνοντας τρόπους να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των τοπικών μας κοινοτήτων και του τόπου μας (του περιβάλλοντος, των μεταφορικών οδών, της ενέργειας, της αποβιομηχανοποίησης, της κατοικίας, κ.λπ....) χωρίς να προκληθεί οποιοδήποτε πρόβλημα από διαφωνούντες.

Μετανάστες και ρατσισμός

Οι μετανάστες εργαζόμενοι είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα. Κάθε νέος τρόμος για την ασφάλεια, αντιαλβανικός, αντιαραβικός, αντιρουμανικός, αντιτσιγγάνικος ή οτιδήποτε άλλο, χρησιμεύει απλώς στη δημιουργία εμποδίων, για να υπάρξει διαχωρισμός του ενός από τον άλλον στις μικρές μας κοινότητες, κάτω από την απειλή της απέλασης ή της φυλάκισης στα νέα, βελτιωμένα και «άνετα» κέντρα κράτησης τα οποία διαχειρίζονται αποκλειστικά διάφοροι καθολικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί ή «αριστεροί» συνεταιρισμοί. Κατ’ αυτό τον τρόπο, επιχειρείται να αποφευχθεί η μόλυνση, ο πολυπολιτισμός, ίσως ακόμη και η ενότητα των ενδιαφερόντων.

Αλλά είναι αυτά τα εμπόδια που πρέπει να κατεδαφίσουμε και να τα αντικαταστήσουμε με τους κοσμοπολίτικους οργανισμούς σε επίπεδο βάσης φτιαγμένους και από τους Ιταλούς και από τους νέους πολίτες της Ιταλίας, έτσι ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να αγωνιστούμε κατά των διακρίσεων, για την ίση υπηκοότητα για όλους. Και πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι όχι μόνο πρέπει να εναντιωνόμαστε στις μορφές θεσμικής καταστολής, αλλά και στο ρατσισμό που εκπορεύεται σήμερα δημόσια από τις οργανώσεις των νεοφασιστών που μολύνουν τις κοινότητές μας, χάρη σε κάποια καλή τους τύχη αλλά και μια κάποια λαϊκή συναίνεση. Είναι επομένως ουσιαστικό να δημιουργήσουμε και αναπτύξουμε τα μαζικά αντιφασιστικά δίκτυα που να μπορέσουν να ενοποιήσουν τους πολιτιστικούς τους αγώνες, κρατώντας ζωντανό τα πνεύμα της αντίστασης και διατηρώντας τις κοινότητές μας απαλλαγμένες από το φασισμό.

Αντικληρικαλισμός

Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν το Βατικανό και το μονάρχη του! Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν τους κληρικούς και το φονταμενταλισμό και που δρουν κάτω από τον μανδύα του αντικληρικαλισμού (όπως στην περίπτωση του πρόσφατου ντοκουμέντου του Δημοκρατικού Κόμματος - Partito Democratico)! Η αναγνώριση της δημόσιας λειτουργίας για τη Ρωμαϊκή Καθολική θρησκεία (ή κάθε θρησκεία) θα μπορούσε μόνο να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες για την ελευθερία των γυναικών, την ελευθερία του πολιτισμού, της επιστήμης και της εκπαίδευσης. Ο αντικληρικαλιστικός αγώνας χρειάζεται μια νέα ώθηση και νέες κινητοποιήσεις των αντικληρικαλιστών και των ελευθεροσκεπτικιστών κάθε είδους.

Το περιβάλλον, οι μεταφορικές οδοί, η κερδοσκοπία, οι στρατιωτικές βάσεις και το δικαίωμα στη στέγαση

Ένα καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι τόποι και οι κοινότητές μας εκποιούνται στις διάφορες επιχειρήσεις παρέχεται από την κατάσταση συναγερμού για τα σκουπίδια στην περιοχή της Campania (μια κατάσταση που σύντομα θα απασχολήσει και σας) καθώς και από άλλα παραδείγματα κερδοσκοπίας σε πρώην βιομηχανικές περιοχές, όπως κλεισίματα εργοστασίων, μείωση της δημοτικής ή προσιτής στέγασης, κατασκευή των μεταφορικών σιδηροδρομικών και οδικών διόδων, αυθαίρετη και αυταρχική επιλογή των περιοχών για ανέγερση στρατιωτικών βάσεων και στρατοπέδων (στη Vicenza και αλλού) και κατασκευή εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας.

Η εναλλακτική λύση του να επιτραπεί στα τοπικά θεσμικά όργανα να παίρνουν αποφάσεις πέρα από τους επικεφαλείς των κοινοτήτων περνά μέσα από τη διαμόρφωση μαζικών επιτροπών που να υιοθετήσουν μορφές τοπικών αγώνων, μην επιτρέποντας σαφώς κάθε πολιτική και επιχειρηματική διείσδυση, ώστε να είναι έτσι ισχυρότεροι, συνεπέστεροι και αποτελεσματικότεροι όσον αφορά τα ενδιαφέροντα του προλεταριάτου. Στο μεταξύ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις που εναντιώνονται στην ανέγερση των νέων στρατιωτικών βάσεων και που διαμαρτύρονται για την ύπαρξη των ήδη υπαρχουσών βάσεων χρειάζονται τη μέγιστη υποστήριξή μας και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Από την αντίσταση στην ελευθεριακή εναλλαγή

Η πρωτοφανής σφοδρή επίθεση και η εισβολή του καπιταλισμού στις κοινότητες και τη ζωή μας στην αγωνία του να πραγματοποιήσει όλο και περισσότερο κέρδος, στόχος που εξυπηρετείται πιστά από το Κράτος και τους κυβερνητικούς και κατασταλτικούς του μηχανισμούς, καθιστούν αναγκαία και όλο και περισσότερο επείγουσα τη διαμόρφωση μιας ομόφωνης και συλλογικής στρατηγικής σε όλα τα επίπεδα - τοπικά, εθνικά και διεθνή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πειθόμαστε από τις εκάστοτε εκλογικές σειρήνες ούτε και να σκεφτόμαστε ότι τα προβλήματα των Ιταλών αφεντικών είναι και δικά μας προβλήματα. Πρέπει να εργαστούμε για τη δημιουργία της μέγιστης πιθανής ενότητας ενάντια στην εκμετάλλευση, τις διακρίσεις και την καταστολή, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προωθήσουμε μια νέα πίστη στα οφέλη της ελευθεριακής εναλλαγής, χωρίς Κράτος και αφεντικά.

Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA)

Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA

* Το κείμενο αυτό είναι το Τελικό Ντοκουμέντο εγκριμένο από το 67ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) της Ιταλίας. Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net καθώς και στο A-Infos. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 1 Φλεβάρη 2008.