Ελπίδα για τη δημιουργία αντίστασης μέσω των εργατικών κινητοποιήσεων
Η επίθεση στις συνθήκες εργασίας και ζωής μας στην Ιταλία είναι βίαιη, βαθιά και έρχεται από πολλά μέτωπα. Στα μέτρα που πάρθηκαν από την ακροδεξιά κυβέρνηση το καλοκαίρι και τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, έρχεται να προστεθεί η άμεση απειλή της επανεξέτασης της διαδικασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η οικονομική μάστιγα η οποία μπορεί σε λίγο να χτυπήσει την παραγωγή – αλλά η επίθεση της οποίας στις οικονομίες (συμπεριλαμβανομένων και των συντάξεων) και τις μικροκαταθέσεις των εργαζόμενων, για την ώρα τουλάχιστον, είναι περιορισμένη – έχοντας ως αποτέλεσμα μια πτώση της ζήτησης κάτι που θα έχει άμεση επίδραση στην παραγωγή, τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.
Ανάμεσα στις επείγουσες προτεραιότητες του ιταλικού Κράτους δεν υπάρχει κανένα σημάδι υποστήριξης των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών. Η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα είναι η παροχή υποστήριξης προς τις επειχειρήσεις, τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαμέσου της λεηλασίας των δημόσιων και ιδιωτικών πηγών, αφαιρώντας από εκατομμύρια εργάτες τον κοινωνικό πλούτο, τις θέσεις εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση καθώς και την εναπόθεση των ελπίδων τους τους σε όλα αυτά, εξαναγκάζοντάς τους σε ισόβια χρέη έτσι ώστε να μπορέσουν (ίσως) να εξασφαλίσουν ένα μέρος να στεγαστούν, το μέλλον των παιδιών τους ή μια αξιοπρεπή συνταξιοδότηση.
Οι εργάτες έχουν γίνει αντικείμενο κοροϊδίας στην ίδια τους την εργασία μέσω της οποίας γίνονται στόχοι εκμετάλλευσης ή δολοφονούνται από/σε αυτή.
Εγκταλείπονται στη μιζέρια τους, με εξευτελιστικούς μισθούς που μόλις μετά βίας φτάνουν για την επιβίωσή τους. Όλες οι κατακτήσεις τους των τελευταίων δεκαετιών στους τομείς της εκπαίδευσης της υγείας, της κοινωνικής φροντίδας, των συντάξεων και της συγκοινωνίας καταστρέφονται καθώς οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιούνται. Πιάνονται στον ύπνο από τις κυβερνητικές επιθέσεις στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, που στους εργασιακούς χώρους εκδηλώνονται με τη μορφή κατασταλτικών ντιρεκτίβων από την πλευρά των εταιριών που ισοδυναμούν με αυτές την περίοδο του φασισμού. Και, επίσης, εγκαταλείπονται στη σύγχυση μέσω της συνέργειας και της συνεργασίας συγκεκριμένων συνδικάτων με την κυβέρνηση.
Παρ’ όλα αυτά, οι εργάτες προσπαθούν να απαντήσουν, όπως γίνεται με τις απεργίες στα σχολεία που έχουν διοργανωθεί από την CUB και την Unicobas, τη γενική απεργία που καλέστηκε στις 17 Οκτώβρη από τις SdL, CUB και Unicobas, την καθυστερημένη, αλλά αναπόφευκτη, απεργία της 30 Οκτώβρη ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση, την άρνηση της CGIL να ενδώσει στα αντεργατικά σχέδια της ομοσπονδίας των εργοδοτών (Confindustria) σχετικά με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις κινητοποιήσεις για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους στον τομέα των συγκοινωνιών καθώς και εκείνες στο δημόσιο τομέα, όλα αυτά είναι απόπειρες αντίδρασης στο παρόν κλίμα, το οποίο καταπνίγει τη σκέψη και τα δικαιώματα των εργαζόμενων καθώς και στο κλίμα φόβου που έχει δημιουργηθεί έντεχνα, με την ελπίδα να προκληθεί διχόνοια και αποθάρρυνση ανάμεσα στους εργαζόμενους, να μπλοκαριστεί κάθε προσπάθεια αναδιοργάνωσης στους εργασιακούς χώρους, να κατασταλεί κάθε απάντηση της βάσης των εργαζόμενων στη βία της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας, οδηγώντας μας σε ένα νέο γύρο “θυσιών”.
Γι’ αυτό η Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων για:
- την υπεράσπιση των μισθών μέσω της αύξησής τους σε εθνικό επίπεδο, μέσω συλλογικών συμφωνιών κατά τομέα (βιομηχανία, εμπόριο, δημόσιο κ.λπ.), αυξήσεις οι οποίες θα είναι αυτόνομες από την παραγωγικότητα και τις υπερωρίες σε επίπεδο εργασιακού χώρου (εταιρίας)
- την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης καθώς και το δικαίωμα της εκπαίδευσης για όλους χωρίς διαχωρισμούς με βάση την τάξη, την ικανότητα ή την προέλευσή τους
- την υπεράσπιση των συντάξεων και των δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών
- την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους κάτω από τον άμεσο έλεγχο των ίδιων των εργαζόμενων
- τα συμβόλαια μονιμότητας για όλους τους προσωρινά εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το αν είναι Ιταλοί ή νέοι κάτοικοι της χώρας (μετανάστες)
- μια κοινωνία ελεύθερη από εκμετάλλευση και φτώχεια, κέρδος και κάθε σπέκουλα, ελεύθερη από την καπιταλιστική απληστία και την Κρατική εξουσία, μια κοινωνία βασισμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, στην ελευθερία και την αυτοδιεύθυνση της ζωής και της εργασίας μας.
Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών
(Federazione dei Comunisti Anarchici)
13 Οκτώβρη 2008
* Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 24 Οκτώβρη 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου