1984-2009, 25 χρόνια από την πρώτη αντιεκκλησιαστική συνέλευση στο Fano
Οι Αντιεκκλησιαστικές Συνελεύσεις άρχισαν να γίνονται 25 χρόνια πριν στο Fano και έμελλαν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στη μάχη σε όλη την Ιταλία για σεβασμό στην πολιτισμική ποικιλότητα και την ελευθερία σκέψης, σε μια χώρα η οποία σε πολλά επίπεδα συνεχίζει να παραμένει καθυστερημένη όσον αφορά την αναγνώριση της ατομικής ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων που έχουν θεσμοσποιηθεί στις άλλες χώρες της Ευρώπης εδώ και πολύ καιρό, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος σε μια ζώσα θέληση, το δικαίωμα σε μια εγκυμοσύνη με τη βοήθεια της ιατρικής και τα πολιτικά δικαιώματα για μη παντρεμένα ζευγάρια.
Η ιστορία των Συνελεύσεων αυτών είναι μια ιστορία προκλήσεων και προβοκάτσιας (π.χ. η επίθεση των ακροδεξιών σκίνχεντ το 1988 και οι διάφορες αλλοιώσεις του Τύπου) και καταστολής (ας θυμηθούμε τις απόπειρες απαγόρευσης επίδειξης των λέξεων Αντιεκκλησιαστική Συνέλευση και οι απογορεύσεις του να χρησιμοποιούνται δημόσιοι χώροι τη δεκαετία του 1990, για να μην παραθέσουμε τις διάφορες - επιτυχείς - δικαστικές διαμάχες. Ήταν ένα δημιουργικό χάος και αντιπροσώπευσε ένα σημαντικό σημείο γι΄ αυτό που το 1986 έκανε την πρώτη οργανωμένη διαδήλωση κατά των κατασκευασμένων δικών σε βάρος μελών της Καθολικής Εκκλησίας τη Ιταλίας - το Σύνδεσμο των Μη Βαπτιστών (Associazione per lo Sbattezzo).
Οι συνελεύσεις ήταν κάτι σαν μικρά φεστιβάλ Woodstock, με επισκέπτες και σπουδαία μουσική και παραστάσεις και σχεδόν πάντα σε αυτοδιευθυνόενη βάση, χρησιμοποιώντας δημόσιους χώρους οι οποίοι έως τότε χρησιμοποιούνταν ελάχιστα ή και καθόλου, χώροι όπως οι Rocca Malatestiana, Bastione Sangallo πριν την ανακαίνιση) και Chiostro San Michele.
Ήταν τα χρόνια που πάπας ήταν ο Βοϊτίλα που εκλέχθηκε το 1978, και οι διάφορες οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες με αποκορύφωμα το σκάνδαλο IOR το 1982, η ποινικοποίηση του καρδινάλιου Paul Marcinkus και η δολοφονία του Roberto Calvi. Ένα έντονο κλίμα στο οποίο έγινε και η απόπειρα κατά της ζωής του πάπα το 1981.
Αλλά ήταν επίσης και τα χρόνια των μεταρρυθμίσεων των θρησκευτικών λειτουργιών σε κρατικά σχολεία χάαρη στο νόμο Falcucci το 1985. Ήταν η εποχή που όταν ο Κράξι υπέγραψε ένα νέο Concordat, εισάγοντας το "8 τοις χιλίοις" προς όφελος της Καθολικής Εκκλησίας (1)
Οι συνελεύσεις που ήταν ολοκληρωτικά αυτοδιευθυνόμενες και οργανώνονταν από την Αναρχική Ομάδα "N. Papini", αλλά επίσης είχαμε και την ενεργό συμμετοχή αρκετών άλλων αναρχικών οργανώσεων, μαζί και την FdCA (Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών), η μεγαλύτερη δύναμη της οποίας ήταν η ικανότητά της να δημιουργήσει μια λαϊκή ζώνη διαλόγου και συζήτηση ιδεών και, φυσικά, να συνεχίσει τις μεγάλες μάχες για μια λαϊκή κοινωνία εκείνη την εποχή των αλλαγών στο εσωτερικό της ιταλικής κοινωνίας.
Με τα χρόνια, εκτός από τα θαυμάσια "Αιρετικά Μενού" που σερβίρονταν από αυτοδιευθυνόμενες κουζίνες, μαγειρεύοντας πάνω από 500 φαγητά την ημέρα, έγιναν συνέδρια και συζητήσεις για τις πολιτιστικές ρίζες της Λίγκας του Βορρά, καθώς και τη σχετικά νέα τότε γι' αυτούς αντίληψη (τη δεκαετία του 1980) περι πολυπολιτισμού. Δεκάδες μουσικές ομάδες και καλλιτέχνες συνεισέφεραν δωρεάν και με κάθε Συνέλευση ερχόταν αρκετός κόσμος σε διάφορα ξενοδοχεία και κάμπινγκ της περιοχής του Fano, eνώ τα ιταλικά ΜΜΕ (από την "Il Corriere della Sera" μέχρι το "Marie Claire") έστελναν δημοσιογράφους, όπως και οι ξένες εφημερίδες, για να καλύψουν τα γεγονότα.
Από τις πρώτες μέρες της πρώτης Συνέλευσης (3-4 Αυγούστου 1984 στο Tensostruttura), η Αντιεκκλησιαστική Συνέλευση ήταν παράδεισος ελευθερίας και μη συμβιβασμού, ένα παράδειγμα ίσως που σήμερα είναι δύσκολο να επαναδημιουργήσει ένα τέτοιο δίκτυο πολιτισμού, πολιτικής και δημιουργικότητας, κάτω από τον αυξανόμενο έλεγχο της αγοράς, της εμπορικοποίησης και των πιέσεων εκ μέρους των πολιτικών θεσμών, σε μια κοινωνία που υποφέρει από ένα τόσο αυξανόμενο στρες.
- Περισσότερες πληροφορίες, κείμενα, φωτογραφίες, αφίσες κ.λπ. στα http://www.abanet.it/papini/anticler/meeting.htm
http://it.wikipedia.org/wiki/Associazione_per_lo_Sbattezz
(1) http://en.wikipedia.org/wiki/Eight_per_thousand
* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", 13 Σεπτέμβρη 2009
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Αυτό δεν είναι ένας περίπατος στο πάρκο της κοινωνικής συμφιλίωσης
Αυτό δεν είναι ένας περίπατος στο πάρκο της κοινωνικής συμφιλίωσης
είναι ο ταξικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα, ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στο φασισμό!
Είναι παράξενο μέρος η Ιταλία.
Στην Λ' Ακουίλα, ο σεισμός χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για να γίνουν πειραματισμοί των νέων μορφών κοινωνικού ελέγχου. Στη Βιτζέντζα το καθεστώς επιβεβαιώνει τη φύση του ως αστυνομικού κράτους, καταπατώντας τους ίδιους του τους κανόνες, δημιουργώντας ένα στρατιωιτικό μπλόκο σε μια προσπάθεια να παρεμποδίσει ένα νόμιμο συλλαλητήριο μιας τοπικής επιτροπής πολιτών. Την επόμενη μέρα, 21 αγωνιστές, σύντροφοι και φοιτητές, συλλαμβάνονται στο Τορίνο, την Μπολόνια, την Πάδοβα, τη Νάπολι και την Καλαβρία, επειδή διαδήλωσαν κατά της Συνόδου των G8. Και όταν οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης συνεχίζουν την κατάληψή τους ως μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στις συλλήψεις άλλων φοιτητών, παρεμποδίζεται και διαλύεται μια διαδήλωση ενάντια στους G8, με νέες συλλήψεις.
Την ίδια ώρα, το Κράτος και οι μηχανισμοί του επιζητούν να αποσπάσουν τη προσοχή από την τραγωδία στο Βιαρρέτζιο (1) κάνοντας δεκάδες έρευνες και συλλαμβάνοντας δύο άτομα, ισχυριζόμενο ότι υπήρχε κίνδυνος αναρχοεξεγερτικών επιθέσεων, αυτή τη φορά κατά της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου! Σαν να μην ήταν μόνο δηλαδή το κυνήγι για κέρδος με κάθε κόστος και οι ιδιωτικοποιήσεις στη δημόσια συγκοινωνία που έχουν οδηγήσει σε ατυχήματα και καταστροφές.
Από τις μέρες του G8 στη Γένοβα το 2001, έχουμε γίνει μάρτυρες της ολοένα και αυξανόμενης επιχειρησιακής αυτονομίας των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες είναι υπόλογες κατευθείαν στην εκτελεστική εξουσία, τις διάφορες κυβερνήσεις, και της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, έχοντας αυξήσει σταδιακά την κατασταλτική ικανότητα του Κράτους και οδηγώντας στην εισαγωγή του νέου “Πακέτου Ασφαλείας" (2) το οποίο χτυπά τον καθένα – εργάτες, φοιτητές, Ιταλούς και νέους πολίτες της χώρας. Ο απώτερος στοχος του “πακέτου” είναι η κατάπνιξη και εξαφάνιση κάθε κοινωνικής και συνδικαλιστικής αντίστασης και αγώνα, αρχίζοντας με τις διαδηλώσεις ενάντια στην G8, με στόχο το ξερίζωμα κάθε ταξικής αλληλεγγύης και την ποινικοποίηση κάθε μελλοντικού λαϊκού αγώνα.
Ενάντια σ’ αυτό το κατασταλτικό ανατρεπτικό σχέδιο του Κράτους, δείχνουμε την όσο το δυνατόν πλήρη αλληλεγγύη μας, ενωμένοι σε ένα σύνθημα “Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ”. Όντας ενωμένοι με όλους αυτούς που αντιστέκονται και οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην καταστολή, εμείς οι Αναρχικοί Κομμουνιστές καλούμε σε ταξική ενότητα και κινητοποίηση των οργανώσεων της βάσης για μια ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Εθνική Γραμματεία της Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
Ρώμη, 9 July 2009
(1) Αναφέρεται στο τραγικό δυστύχημα σε τραίνο που μετέφερε εύφλεκτες ύλες στην πόλη Βιαρρέτζιο της βόρειας Τοσκάνης, με αποτέλεσμα να προκληθεί τεράστια έκρηξη και να σκοτωθούν πάνω από 20 άτομα.
(2) Ο νέος αυτός νόμος εισάγει σειρά αλλαγών αρκετές από τις οποίες επηρεάζουν άμεσα τους μετανάστες. Οι κύριες αλλαγές είναι: η δημιουργία νέου σώματος κυνηγών μεταναστών, η μετατροπή της παράνομης μετανάστευσης σε έγκλημα, τα κέντρα κράτησης μπορούν τώρα να κρατούν παράνομους μετανάστες πάνω από 18 μήνες αντί για 3, η ενοικίαση διαμερίσματος ή δωματίου σε παράνομο μετανάστη τιμωρείται με 3 χρόνια φυλάκιση, ποινές φυλάκισης για συνθήματα και γκράφιτι σε τοίχους κ.λπ., επαναφορά του χαρακτηρισμού του εγκλήματος για την παρεμπόδιση ή το χλευασμό κρατικού λειτουργού, οι συνθήκες και οι όροι απόκτησης της ιταλικής υπηκοότητας γίνονται πιο δύσκολοι, οι υπάλληλοι των κέντρων αποστολής/μεταφοράς χρημάτων κ.λπ, υποχρεώνονται να ζητούν την άδεια παραμονής του καθένα, να κρατούν αντίγραφό της για 10 χρόνια και να αναφέρουν κάθε απόπειρα μεταφοράς χρημάτων από κάποιον χωρίς χαρτιά, όλοι οι υποψήφιοι για χορήγηση άδειας παραμονής θα περνούν πρώτα απο τεστ χρήσης της ιταλικής γλώσσας, οποιοσδήποτε δεν μπορεί να αποδείξει την ταυτότητά του κρατείται για ένα χρόνο και καταβάλλει πρόστιμο 2.000 ευρώ, οι άστεγοι θα καταγράφονται, οι μετανάστες που αιτούνται ιατρική περίθλαλψη σε νοσοκομεία θα αναφέρονται στην αστυνομία εάν δεν έχουν χαρτιά και η οι άδειες παραμονής είναι υποχρεωτικές για να καταγράφονται οι γεννήσεις.
• Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 11 ιούλη 2009.
είναι ο ταξικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα, ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στο φασισμό!
Είναι παράξενο μέρος η Ιταλία.
Στην Λ' Ακουίλα, ο σεισμός χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για να γίνουν πειραματισμοί των νέων μορφών κοινωνικού ελέγχου. Στη Βιτζέντζα το καθεστώς επιβεβαιώνει τη φύση του ως αστυνομικού κράτους, καταπατώντας τους ίδιους του τους κανόνες, δημιουργώντας ένα στρατιωιτικό μπλόκο σε μια προσπάθεια να παρεμποδίσει ένα νόμιμο συλλαλητήριο μιας τοπικής επιτροπής πολιτών. Την επόμενη μέρα, 21 αγωνιστές, σύντροφοι και φοιτητές, συλλαμβάνονται στο Τορίνο, την Μπολόνια, την Πάδοβα, τη Νάπολι και την Καλαβρία, επειδή διαδήλωσαν κατά της Συνόδου των G8. Και όταν οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης συνεχίζουν την κατάληψή τους ως μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στις συλλήψεις άλλων φοιτητών, παρεμποδίζεται και διαλύεται μια διαδήλωση ενάντια στους G8, με νέες συλλήψεις.
Την ίδια ώρα, το Κράτος και οι μηχανισμοί του επιζητούν να αποσπάσουν τη προσοχή από την τραγωδία στο Βιαρρέτζιο (1) κάνοντας δεκάδες έρευνες και συλλαμβάνοντας δύο άτομα, ισχυριζόμενο ότι υπήρχε κίνδυνος αναρχοεξεγερτικών επιθέσεων, αυτή τη φορά κατά της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου! Σαν να μην ήταν μόνο δηλαδή το κυνήγι για κέρδος με κάθε κόστος και οι ιδιωτικοποιήσεις στη δημόσια συγκοινωνία που έχουν οδηγήσει σε ατυχήματα και καταστροφές.
Από τις μέρες του G8 στη Γένοβα το 2001, έχουμε γίνει μάρτυρες της ολοένα και αυξανόμενης επιχειρησιακής αυτονομίας των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες είναι υπόλογες κατευθείαν στην εκτελεστική εξουσία, τις διάφορες κυβερνήσεις, και της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, έχοντας αυξήσει σταδιακά την κατασταλτική ικανότητα του Κράτους και οδηγώντας στην εισαγωγή του νέου “Πακέτου Ασφαλείας" (2) το οποίο χτυπά τον καθένα – εργάτες, φοιτητές, Ιταλούς και νέους πολίτες της χώρας. Ο απώτερος στοχος του “πακέτου” είναι η κατάπνιξη και εξαφάνιση κάθε κοινωνικής και συνδικαλιστικής αντίστασης και αγώνα, αρχίζοντας με τις διαδηλώσεις ενάντια στην G8, με στόχο το ξερίζωμα κάθε ταξικής αλληλεγγύης και την ποινικοποίηση κάθε μελλοντικού λαϊκού αγώνα.
Ενάντια σ’ αυτό το κατασταλτικό ανατρεπτικό σχέδιο του Κράτους, δείχνουμε την όσο το δυνατόν πλήρη αλληλεγγύη μας, ενωμένοι σε ένα σύνθημα “Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ”. Όντας ενωμένοι με όλους αυτούς που αντιστέκονται και οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην καταστολή, εμείς οι Αναρχικοί Κομμουνιστές καλούμε σε ταξική ενότητα και κινητοποίηση των οργανώσεων της βάσης για μια ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
“ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ ΦΟΒΙΣΕΙ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ”!
Εθνική Γραμματεία της Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
Ρώμη, 9 July 2009
(1) Αναφέρεται στο τραγικό δυστύχημα σε τραίνο που μετέφερε εύφλεκτες ύλες στην πόλη Βιαρρέτζιο της βόρειας Τοσκάνης, με αποτέλεσμα να προκληθεί τεράστια έκρηξη και να σκοτωθούν πάνω από 20 άτομα.
(2) Ο νέος αυτός νόμος εισάγει σειρά αλλαγών αρκετές από τις οποίες επηρεάζουν άμεσα τους μετανάστες. Οι κύριες αλλαγές είναι: η δημιουργία νέου σώματος κυνηγών μεταναστών, η μετατροπή της παράνομης μετανάστευσης σε έγκλημα, τα κέντρα κράτησης μπορούν τώρα να κρατούν παράνομους μετανάστες πάνω από 18 μήνες αντί για 3, η ενοικίαση διαμερίσματος ή δωματίου σε παράνομο μετανάστη τιμωρείται με 3 χρόνια φυλάκιση, ποινές φυλάκισης για συνθήματα και γκράφιτι σε τοίχους κ.λπ., επαναφορά του χαρακτηρισμού του εγκλήματος για την παρεμπόδιση ή το χλευασμό κρατικού λειτουργού, οι συνθήκες και οι όροι απόκτησης της ιταλικής υπηκοότητας γίνονται πιο δύσκολοι, οι υπάλληλοι των κέντρων αποστολής/μεταφοράς χρημάτων κ.λπ, υποχρεώνονται να ζητούν την άδεια παραμονής του καθένα, να κρατούν αντίγραφό της για 10 χρόνια και να αναφέρουν κάθε απόπειρα μεταφοράς χρημάτων από κάποιον χωρίς χαρτιά, όλοι οι υποψήφιοι για χορήγηση άδειας παραμονής θα περνούν πρώτα απο τεστ χρήσης της ιταλικής γλώσσας, οποιοσδήποτε δεν μπορεί να αποδείξει την ταυτότητά του κρατείται για ένα χρόνο και καταβάλλει πρόστιμο 2.000 ευρώ, οι άστεγοι θα καταγράφονται, οι μετανάστες που αιτούνται ιατρική περίθλαλψη σε νοσοκομεία θα αναφέρονται στην αστυνομία εάν δεν έχουν χαρτιά και η οι άδειες παραμονής είναι υποχρεωτικές για να καταγράφονται οι γεννήσεις.
• Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 11 ιούλη 2009.
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
Ιράν: Μια τραγωδία 30 χρόνων
Ανακοίνωση της FdCA
Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!
Ο μύθος της λαϊκής Ισλαμικής Δημοκρατίας στο Ιράν έχει τελικά καταρρεύσει μέσα σε θάλασσα αίματος.
Το λουτρό αίματος που ενορχηστρώθηκε από τους ηγέτες της ισλαμικής δημοκρατίας συνέτριψε την ειρηνική αντίσταση του λαού, βάζοντας ένα τέρμα στο μύθο ότι τα κράτη που εμπνέονται από το Ισλάμ είναι διαφορετικά από τα αποκαλούμενα από τη Δύση "λαϊκά" κράτη. Όταν οι τάξεις που κυβερνούν, είτε είναι λαϊκή μπουρζουαζία είτε η θρησκευτική μπουρζουζία, συναντούν την αντίσταση του λαού που βρίσκεται στο δρόμο όσον αφορά τον τρόπο που κυβερνούν, την κατάχρηση εξουσίας τους, τα προνόμιά τους, τους περιορισμούς που επιβάλλουν στην ελευθερία των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο - άγρια καταστολή, πυρ στο ψαχνό ενάντια στο λαό, κτηνώδης συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας ενάντια στον λαό που βρίσκεται στους δρόμους με σκοπό να κατασταλούν άγρια οι όποιες διαδηλώσεις, είτε αυτές καλούνται από εργάτες,είτε από γυναίκες ή σπουδαστές/φοιτητές.
Τριάντα χρόνια πριν, εμείς οι αναρχικοί δεν ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς της αριστεράς που καλοσώριζαν την κληρικαλιστική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή ήταν μόνο και μόνο αντι-ιμπεριαλιστική και στρεφόταν κατά του Σάχη. Γνωρίζαμε ότι μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη, τραγωδία περίμενε τον ιρανικό λαό, μια τραγωδία από την οποία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να απαλλαγεί. Και πράγματι, με την πάροδο των χρόνων οι διάφορες λαϊκές και αριστερές οργανώσεις συντρίφτηκαν, κάθε αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική φωνή αναγκάστηκε να σιωπήσει και ο πλούσιος σε πετρέλαια νότος της χώρας στρατιωτικοποιήθηκε. Το Ιράν εισήγαγε μια πολιτική η οποία του επέτρεπε να αναδειχθεί σιγά-σιγά ως μια περιφερειακή και σύγχρονη ισλαμική κρατική οντότητα, εκμεταλλευόμενο τις ευκαιρίες που τού δόθηκαν από τους δύο διαδοχικούς πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τους πρόσφατους πολέμους του Ισραήλ στον Λίβανο και την Παλαιστίνη καθώς και την ανάδειξη μιας νέας οικονομικής δύναμης, της Κίνας.
Μια διεφθαρμένη και εκμεταλλευτική θρησκευτική και εξουσιαστική ελίτ κυβερνά τη χώρα, όπου η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ του 25 με 35% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, όπου μοιράστηκε ένα μπόνους ύψους από 50 έως και 600 ευρώ στους υποστηρικτές του Ahmadinejad, όπου ο πρόεδρος της χώρας επιτρέπει στις διάφορες τράπεζες να θέτουν στην κυκλοφορία πιστωτικές κάρτες οδηγώντας αρκετούς Ιρανούς στα χρέη, όπου η θηριώδης πολιτοφυλακή Basij έχει από 3 έως 5 εκατομμύρια μέλη, όπου το πετρέλαιο όχι μόνο δεν παράγει πλούτο για τη χώρα αλλά ούτε καν παρέχει ενέργεια, όπου ο λαός επιβιώνει μέσω των επιχορηγήσεων στο ψωμί και τη συγκοινωνία. Σήμερα, η ελίτ αυτή κλυδωνίζεται από εσωτερικές διαμάχες τις οποίες έφεραν στην επιφάνεια οι τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αλλά το τίμημα για όλα αυτά το πλήρωσαν οι χιλιάδες διαδηλωτές, τα αιτήματα των οποίων ήταν σχετικά ήπια, γιατί η όποια εξουσία στο Ιράν δεν μπορεί να ανεχτεί αιτήματα που υποβάλλονται από τα κάτω διαμέσου άμεσης δράσης, χωρίς να υπάρχει αναμονή για τις όποιες φιλάνθρωπες παραχωρήσεις από τα πάνω. Αυτό που απαιτεί ο λαός είναι μια ανοχή στην ελευθερία της έκφρασης, να μην λογοκρίνονται ή να μην κλείνουν αναγκαστικά οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, να μην ισχύει η θανατική ποινή ακόμα και για μικρές παραβάσεις, να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για εργασία στο δημόσιο τομέα για τις γυναίκες, να μην φυλακίζονται οι ριζοσπάστες φοιτητές, να προστατεύονται καλύτερα από νομικής πλευράς οι γυναίκες σε περιπτώσεις χωρισμού ή διαζυγίων.
Η ηγεσία των θεοκρατών μουλάδων ενδιαφέρεται με ποιο εξουσιαστικό μπλοκ θα συμμαχήσει, για ιδιωτικοποιήσεις και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικής. Διαθέτει ένα τεράστιο δυναμικό χαμηλής εργατικής δύναμης για τις ανάγκες της διείσδυσης του κινεζικού κεφαλαίου και των κοινών συνεργασιών στους διαδρόμους του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που κατευθύνονται ανατολικά και δυτικά. Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση τα γνωρίζουν όλα αυτά και αντιμετωπίζοντας κάποια δυσκολία ποζάρουν μόνο ως κάτι παραπάνω από απλώς αγανακτισμένοι.
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι δύσκολο να κινήσει κάτι στο Ιράν εξαιτίας της απομόνωσης της χώρας, εξαιτίας επίσης της δειλίας της Δύσης και της συγκεκριμένης στάσης της στη χώρα αυτή καθώς και εξαιτίας της διφορούμενης στάσης του αραβικού κόσμου όσον αφορά το Ιράν. Και ακόμα, εάν αφεθούμε στο να παγιδευτούμε από τις λεπτές διαφορές μεταξύ “ρεφορμιστών” τύπου Mousavi και “μετριοπαθών” κληρικών, από την σοφία των μουλάδων του Qom συγκρινόμενης με την τραχύτητα του Khamenei ή από τα αντιδυτικά αισθήματα του Ahmadinejad και την αντισημητική προπαγάνδα, τότε θα βρεθούμε στο ρίσκο να χάσουμε κάθε επαφή με το κίνημα αυτό το οποίο αμφισβητεί την εξουσία του κράτους και πληρώνει με τη ζωή των μελών του την τόλμη να ζητήσει περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερο μέλλον και περισσότερη ζωή.
Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!
Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
26 June 2009
Σχετικός σύνδεσμος: http://www.fdca.it/fdcaen
* Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 9 Ιούλη 2009.
Ιράν: Μια τραγωδία 30 χρόνων
Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!
Ο μύθος της λαϊκής Ισλαμικής Δημοκρατίας στο Ιράν έχει τελικά καταρρεύσει μέσα σε θάλασσα αίματος.
Το λουτρό αίματος που ενορχηστρώθηκε από τους ηγέτες της ισλαμικής δημοκρατίας συνέτριψε την ειρηνική αντίσταση του λαού, βάζοντας ένα τέρμα στο μύθο ότι τα κράτη που εμπνέονται από το Ισλάμ είναι διαφορετικά από τα αποκαλούμενα από τη Δύση "λαϊκά" κράτη. Όταν οι τάξεις που κυβερνούν, είτε είναι λαϊκή μπουρζουαζία είτε η θρησκευτική μπουρζουζία, συναντούν την αντίσταση του λαού που βρίσκεται στο δρόμο όσον αφορά τον τρόπο που κυβερνούν, την κατάχρηση εξουσίας τους, τα προνόμιά τους, τους περιορισμούς που επιβάλλουν στην ελευθερία των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο - άγρια καταστολή, πυρ στο ψαχνό ενάντια στο λαό, κτηνώδης συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας ενάντια στον λαό που βρίσκεται στους δρόμους με σκοπό να κατασταλούν άγρια οι όποιες διαδηλώσεις, είτε αυτές καλούνται από εργάτες,είτε από γυναίκες ή σπουδαστές/φοιτητές.
Τριάντα χρόνια πριν, εμείς οι αναρχικοί δεν ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς της αριστεράς που καλοσώριζαν την κληρικαλιστική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή ήταν μόνο και μόνο αντι-ιμπεριαλιστική και στρεφόταν κατά του Σάχη. Γνωρίζαμε ότι μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη, τραγωδία περίμενε τον ιρανικό λαό, μια τραγωδία από την οποία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να απαλλαγεί. Και πράγματι, με την πάροδο των χρόνων οι διάφορες λαϊκές και αριστερές οργανώσεις συντρίφτηκαν, κάθε αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική φωνή αναγκάστηκε να σιωπήσει και ο πλούσιος σε πετρέλαια νότος της χώρας στρατιωτικοποιήθηκε. Το Ιράν εισήγαγε μια πολιτική η οποία του επέτρεπε να αναδειχθεί σιγά-σιγά ως μια περιφερειακή και σύγχρονη ισλαμική κρατική οντότητα, εκμεταλλευόμενο τις ευκαιρίες που τού δόθηκαν από τους δύο διαδοχικούς πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τους πρόσφατους πολέμους του Ισραήλ στον Λίβανο και την Παλαιστίνη καθώς και την ανάδειξη μιας νέας οικονομικής δύναμης, της Κίνας.
Μια διεφθαρμένη και εκμεταλλευτική θρησκευτική και εξουσιαστική ελίτ κυβερνά τη χώρα, όπου η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ του 25 με 35% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, όπου μοιράστηκε ένα μπόνους ύψους από 50 έως και 600 ευρώ στους υποστηρικτές του Ahmadinejad, όπου ο πρόεδρος της χώρας επιτρέπει στις διάφορες τράπεζες να θέτουν στην κυκλοφορία πιστωτικές κάρτες οδηγώντας αρκετούς Ιρανούς στα χρέη, όπου η θηριώδης πολιτοφυλακή Basij έχει από 3 έως 5 εκατομμύρια μέλη, όπου το πετρέλαιο όχι μόνο δεν παράγει πλούτο για τη χώρα αλλά ούτε καν παρέχει ενέργεια, όπου ο λαός επιβιώνει μέσω των επιχορηγήσεων στο ψωμί και τη συγκοινωνία. Σήμερα, η ελίτ αυτή κλυδωνίζεται από εσωτερικές διαμάχες τις οποίες έφεραν στην επιφάνεια οι τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αλλά το τίμημα για όλα αυτά το πλήρωσαν οι χιλιάδες διαδηλωτές, τα αιτήματα των οποίων ήταν σχετικά ήπια, γιατί η όποια εξουσία στο Ιράν δεν μπορεί να ανεχτεί αιτήματα που υποβάλλονται από τα κάτω διαμέσου άμεσης δράσης, χωρίς να υπάρχει αναμονή για τις όποιες φιλάνθρωπες παραχωρήσεις από τα πάνω. Αυτό που απαιτεί ο λαός είναι μια ανοχή στην ελευθερία της έκφρασης, να μην λογοκρίνονται ή να μην κλείνουν αναγκαστικά οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, να μην ισχύει η θανατική ποινή ακόμα και για μικρές παραβάσεις, να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για εργασία στο δημόσιο τομέα για τις γυναίκες, να μην φυλακίζονται οι ριζοσπάστες φοιτητές, να προστατεύονται καλύτερα από νομικής πλευράς οι γυναίκες σε περιπτώσεις χωρισμού ή διαζυγίων.
Η ηγεσία των θεοκρατών μουλάδων ενδιαφέρεται με ποιο εξουσιαστικό μπλοκ θα συμμαχήσει, για ιδιωτικοποιήσεις και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικής. Διαθέτει ένα τεράστιο δυναμικό χαμηλής εργατικής δύναμης για τις ανάγκες της διείσδυσης του κινεζικού κεφαλαίου και των κοινών συνεργασιών στους διαδρόμους του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που κατευθύνονται ανατολικά και δυτικά. Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση τα γνωρίζουν όλα αυτά και αντιμετωπίζοντας κάποια δυσκολία ποζάρουν μόνο ως κάτι παραπάνω από απλώς αγανακτισμένοι.
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι δύσκολο να κινήσει κάτι στο Ιράν εξαιτίας της απομόνωσης της χώρας, εξαιτίας επίσης της δειλίας της Δύσης και της συγκεκριμένης στάσης της στη χώρα αυτή καθώς και εξαιτίας της διφορούμενης στάσης του αραβικού κόσμου όσον αφορά το Ιράν. Και ακόμα, εάν αφεθούμε στο να παγιδευτούμε από τις λεπτές διαφορές μεταξύ “ρεφορμιστών” τύπου Mousavi και “μετριοπαθών” κληρικών, από την σοφία των μουλάδων του Qom συγκρινόμενης με την τραχύτητα του Khamenei ή από τα αντιδυτικά αισθήματα του Ahmadinejad και την αντισημητική προπαγάνδα, τότε θα βρεθούμε στο ρίσκο να χάσουμε κάθε επαφή με το κίνημα αυτό το οποίο αμφισβητεί την εξουσία του κράτους και πληρώνει με τη ζωή των μελών του την τόλμη να ζητήσει περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερο μέλλον και περισσότερη ζωή.
Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!
Federazione dei Comunisti Anarchici
(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
26 June 2009
Σχετικός σύνδεσμος: http://www.fdca.it/fdcaen
* Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 9 Ιούλη 2009.
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
για την Πρωτομαγιά
Αναρχική Κομμουνιστική Ανακοίνωση για την Πρωτομαγιά
Είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών και των επαναστατών [να προστατεύσουν αυτή τη μνήμη και να εξασφαλίσουν το ότι θα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος των σημερινών αγώνων ως ενεργός δύναμη η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που πρέπει να γίνει μια πραγματικά επαναστατική δύναμη ικανή να καταστρέψει τον καπιταλισμό και να ανοίξει μια νέα εποχή ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Σήμερα όπως και στο παρελθόν, η Πρωτομαγιά σημαίνει σεβασμό για τις κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο από τους εργαζόμενους που υποφέρουν, σε καιρούς που ακόμη πληρώνουν με τη ζωή τους, για χάρη των αγώνων τους, για να βελτιώσουν την κατάσταση των ανδρών και των γυναικών εργαζομένων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του καπιταλισμού.
Ως αναρχικοί κομμουνιστές υποστηρίζουμε τον αγώνα για μια ριζοσπαστική αλλαγή προς μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, αλλά δεν ξεχνάμε ότι σε πολλές χώρες, οι εργαζόμενοι δεν έχουν καν την πιο βασική δυνατότητα να οργανωθούν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, και αρκετοί εργάζονται σε ζωώδεις συνθήκες και με εξίσου ζωώδεις μισθούς. Οι σκέψεις μας σήμερα πηγαίνουν σ΄ αυτούς τους εργαζόμενους, καθώς επιζητούμε να ενισχύσουμε τα δίκτυα υποστήριξης των αγώνων όλων των λαών του κόσμου.
Στις δυτικές χώρες, το "λίκνο της ελευθερίας", η μοίρα των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες: εργασία στη τύχη, ευελιξία, μαγικές φράσεις που υιοθετούνται από την Αριστερά, καθώς και τη Δεξιά, τα αποτελέσματα των οποίων είναι πλέον ορατά σε όλους που βλέπουν τις σκληρές συνέπειες της κρίσης που μεγάλωσε με τους ολοένα και χαμηλούς μισθούς και την καταστροφή των θέσεων εργασίας.
Παντού, ο καθένας μπορεί κανείς να δει τις δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας, την αύξηση της χρήσης της τακτικής του εκβιασμού σε βάρος οποιουδήποτε προσπαθεί να οργανώσει μια κάποια πολιτική και κοινωνική αντίσταση, την αυξανόμενη ανασφάλεια για το μέλλον των νέων και των μη. Και όμως παρ’ όλα αυτά, τα κέρδη αυξάνονται, οικονομικές μαφίες διεισδύουν σε όλους τους τομείς, και είναι όλο και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί η ενότητα και η πολιτική δραστηριότητα με στόχο την επίτευξη της πραγματικής αλλαγής.
Η επιλογή των Κρατών και των ηγετών των G8 είναι καταστολή, καταπίεση και εκμετάλλευση. Η πρώτη επιλογή είναι η διάσωση των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε και, εν τω μεταξύ, πρέπει να καταφύγουν στα χρέη προκειμένου να επιβιώσουν.
Αλλά ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της κρίσης, η Πρωτομαγιά συνεχίζει να μάς υπενθυμίζει ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε τα δικαιώματά μας είναι μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων, αυτο-οργανωμένα και ομοσπονδιοποιημένα. Αλλά αυτό που θα κερδίσουμε δεν θα το κερδίσουμε για πάντα.
Τα κέρδη μας πρέπει να προστατευθούν, να διευρυνθούν περισσότερο μέσω κοινών αγώνων.
Οι κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών από τότε που ξέσπασε η κρίση μάς υπενθυμίζουν ότι ο μαζικός αγώνας, από τα κάτω, αυτοδιευθυνόμενος, αποτελεί το ζωογόνο αίμα των εργατών, στην ιστορική τους μνήμη, και έρχεται σε αντίθεση με τους ηγέτες του διεθνούς καπιταλισμού και τις κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης και την προάσπιση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.
Είναι καθήκον των αναρχικών κομμουνιστών και των επαναστατών [να προστατεύσουν αυτή τη μνήμη και να εξασφαλίσουν το ότι θα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος των σημερινών αγώνων ως ενεργός δύναμη η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που πρέπει να γίνει μια πραγματικά επαναστατική δύναμη ικανή να καταστρέψει τον καπιταλισμό και να ανοίξει μια νέα εποχή ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
- Alternative Libertaire (Γαλλία),
- Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία),
- Workers Solidarity Movement (Iιρλανδία),
- Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική),
- Common Cause (Καναδάς)
* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 1 Μάη 2009
Παρασκευή 24 Απριλίου 2009
Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντός μας
Για τη Σύνοδο των G8 στη Συρακούσα
Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντός μας.
Ταξική πάλη και λαϊκή αυτοδιεύθυνση
Θα καταφέρουν άραγε οι… ήρωές μας, οι… σπουδαίοι άνδρες που μαζεύτηκαν στη Σύνοδο των G8, να συμφιλιώσουν το κέρδος με την προστασία του περιβάλλοντος;
Από την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επαναάστασης έχουν επέλθει χιλιάδες περιβαλλοντικές καταστροφές που οφείλονται κυρίως στη δίψα για κέρδος.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία των πολιτών των Δυτικών χωρών για τα περιβαλλοντικά θέματα που έχει αναγκάσει τις βιομηχανίες να δώσουν περισσότερη προσοχή στα οικολογικά ζητήματα. Πράγματι, μέσω του κύκλου μόλυνση/μη μόλυνση το Κεφάλαιο έχει καταφέρει να βρει νέους τρόπους να δημιουργεί κέρδος σε βάρος του καθένα. Νέες οικολογικές επιχειρήσεις έχουν ήδη δημιουργηθεί προκειμένου να καθαριστούν συγκεκριμένες περιοχές που έχουν μολύνει άλλες επιχειρήσεις και οι νέες αυτές επιχειρήσεις δημιουργημένες από το ΑΕΠ διαφόρων χωρών, αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Τόσο πολύ ώστε, στην πραγματικότητα, είναι τώρα υποχρεωτικό να μολύνεις τοσο όσο δεν θα κινδυνεύσεις να χάσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πίτας. Είναι κάτι σαν μια αναπαραγωγή μικρής κλίμακας του μεγάλου καπιταλιστικού τσίρκου – οικοδόμησε και κατέστρεψε, μόλυνε και καθάριζε.
Αυτή είναι η κατάσταση στην πλούσια Δύση, όπου υπάρχουν συλλογικές πηγές να διοχετευθεί αυτός ο τρόπος. Αλλά στο παγκόσμιο Νότο, όπου οι προλεταριακές μάζες ξεζουμίζονται άγρια από τις πολυεθνικές και όπου ο πρώτος κανόνας της καθημερινής ζωής αυτών των αθλίων του κόσμου είναι να μη πεθάνεις από την πείνα. Το Κεφάλαιο μόνο μολύνει. Δεν υπάρχουν χρήματα να ικανοποιηθεί αυτός ο κύκλος κι έτσι ολόκληρες χώρες και περιφέρειες έχουν την… τύχη να μεταβάλλονται σε ανοιχτές χωματερές με τις διάφορες μαφίες να είναι ελεύθερες να αποτελειώνουν τον πληθυσμό, επιτρέποντας στο κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις να περικόπτουν τις περιβαλλοντικές τους δαπάνες αφήνοντας τους κατοίκους να το πληρώσουν αυτό με την υγεία τους. Όπως ακριβώς κάνουν και με τις δαπάνες για τη βελτίωση και εφαρμογή των μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας.
Πόσο υποκριτικό είναι το να μας εξαναγκάζουν να διαλέξουμε μεταξύ εργασίας και υγείας, ανάμεσα σε εργασία και ασφάλεια, όταν η μόνη επιλογή είναι εργασία ή θάνατος…
Πόσο πολύς λόγος έγινε εκεί στη Συρακούσα για το περίφημο “μετά-Κιότο” σενάριο, όταν οι περισσότερες χώρες που έχουν υπογράψει τη Συμφωνία έχουν αυξήσει παρά ελαττώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα;
Πόσα λόγια κενά περιεχομένου δεν έχουν ειπωθεί για τις τεχνολογίες χαμηλού διοξειδίου, σε ένα σύστημα όπου οι πόλεμοι και μόνο παράγουν πιο πολύ διοξείδιο του άνθρακα απ’ ό,τι όλα τα οχήματα αρκετών χωρών μαζί;
Πώς μπορούν να μιλάνε για βιοποικιλότητα όταν δεν είναι ικανοί να μιλήσουν έστω για την διάσωση εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στα όρια της κοινωνίας; Όταν εξακολουθούν να σκέφτονται για τους θανάτους από πείνα εκατομμυρίων παιδιών ως φυσιολογική αλλά απαραίτητη και δευτερεύουσα ανωμαλία του συστήματος; Ένα παραμορφωμένο χαμόγελο έρχεται στα χείλη όταν κάποιος βλέπει ότι η τελευταια μέρα της Συνόδου αφιερώθηκε στο ζήτημα της παιδικής υγείας και του περιβάλλοντος…
Για μια ακόμη φορά, μόνο λόγια, ώστε να φανούν καλοί σε όλους. Αλλά γνωρίζουν ότι κανείς δεν μπορέι να τους εξαναγκάσει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.
Πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, στα χέρια μας, εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ολόκληρου του κόσμου.
Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)
23 Απρίλη 2009
* Η FdCA συμμετέχει στην κινητοποίηση ενάντια στους G8 που γίνεται στις Συρακούσα στις 23 Απρίλη.
http://www.fdca.it/fdcaen
http://fdca-ellinika.blogspot.com
# Δημοσιεύτηκε στο http://www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 23 Απρίλη 2009.
Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντός μας.
Ταξική πάλη και λαϊκή αυτοδιεύθυνση
Θα καταφέρουν άραγε οι… ήρωές μας, οι… σπουδαίοι άνδρες που μαζεύτηκαν στη Σύνοδο των G8, να συμφιλιώσουν το κέρδος με την προστασία του περιβάλλοντος;
Από την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επαναάστασης έχουν επέλθει χιλιάδες περιβαλλοντικές καταστροφές που οφείλονται κυρίως στη δίψα για κέρδος.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία των πολιτών των Δυτικών χωρών για τα περιβαλλοντικά θέματα που έχει αναγκάσει τις βιομηχανίες να δώσουν περισσότερη προσοχή στα οικολογικά ζητήματα. Πράγματι, μέσω του κύκλου μόλυνση/μη μόλυνση το Κεφάλαιο έχει καταφέρει να βρει νέους τρόπους να δημιουργεί κέρδος σε βάρος του καθένα. Νέες οικολογικές επιχειρήσεις έχουν ήδη δημιουργηθεί προκειμένου να καθαριστούν συγκεκριμένες περιοχές που έχουν μολύνει άλλες επιχειρήσεις και οι νέες αυτές επιχειρήσεις δημιουργημένες από το ΑΕΠ διαφόρων χωρών, αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Τόσο πολύ ώστε, στην πραγματικότητα, είναι τώρα υποχρεωτικό να μολύνεις τοσο όσο δεν θα κινδυνεύσεις να χάσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πίτας. Είναι κάτι σαν μια αναπαραγωγή μικρής κλίμακας του μεγάλου καπιταλιστικού τσίρκου – οικοδόμησε και κατέστρεψε, μόλυνε και καθάριζε.
Αυτή είναι η κατάσταση στην πλούσια Δύση, όπου υπάρχουν συλλογικές πηγές να διοχετευθεί αυτός ο τρόπος. Αλλά στο παγκόσμιο Νότο, όπου οι προλεταριακές μάζες ξεζουμίζονται άγρια από τις πολυεθνικές και όπου ο πρώτος κανόνας της καθημερινής ζωής αυτών των αθλίων του κόσμου είναι να μη πεθάνεις από την πείνα. Το Κεφάλαιο μόνο μολύνει. Δεν υπάρχουν χρήματα να ικανοποιηθεί αυτός ο κύκλος κι έτσι ολόκληρες χώρες και περιφέρειες έχουν την… τύχη να μεταβάλλονται σε ανοιχτές χωματερές με τις διάφορες μαφίες να είναι ελεύθερες να αποτελειώνουν τον πληθυσμό, επιτρέποντας στο κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις να περικόπτουν τις περιβαλλοντικές τους δαπάνες αφήνοντας τους κατοίκους να το πληρώσουν αυτό με την υγεία τους. Όπως ακριβώς κάνουν και με τις δαπάνες για τη βελτίωση και εφαρμογή των μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας.
Πόσο υποκριτικό είναι το να μας εξαναγκάζουν να διαλέξουμε μεταξύ εργασίας και υγείας, ανάμεσα σε εργασία και ασφάλεια, όταν η μόνη επιλογή είναι εργασία ή θάνατος…
Πόσο πολύς λόγος έγινε εκεί στη Συρακούσα για το περίφημο “μετά-Κιότο” σενάριο, όταν οι περισσότερες χώρες που έχουν υπογράψει τη Συμφωνία έχουν αυξήσει παρά ελαττώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα;
Πόσα λόγια κενά περιεχομένου δεν έχουν ειπωθεί για τις τεχνολογίες χαμηλού διοξειδίου, σε ένα σύστημα όπου οι πόλεμοι και μόνο παράγουν πιο πολύ διοξείδιο του άνθρακα απ’ ό,τι όλα τα οχήματα αρκετών χωρών μαζί;
Πώς μπορούν να μιλάνε για βιοποικιλότητα όταν δεν είναι ικανοί να μιλήσουν έστω για την διάσωση εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στα όρια της κοινωνίας; Όταν εξακολουθούν να σκέφτονται για τους θανάτους από πείνα εκατομμυρίων παιδιών ως φυσιολογική αλλά απαραίτητη και δευτερεύουσα ανωμαλία του συστήματος; Ένα παραμορφωμένο χαμόγελο έρχεται στα χείλη όταν κάποιος βλέπει ότι η τελευταια μέρα της Συνόδου αφιερώθηκε στο ζήτημα της παιδικής υγείας και του περιβάλλοντος…
Για μια ακόμη φορά, μόνο λόγια, ώστε να φανούν καλοί σε όλους. Αλλά γνωρίζουν ότι κανείς δεν μπορέι να τους εξαναγκάσει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.
Πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, στα χέρια μας, εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ολόκληρου του κόσμου.
Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA)
23 Απρίλη 2009
* Η FdCA συμμετέχει στην κινητοποίηση ενάντια στους G8 που γίνεται στις Συρακούσα στις 23 Απρίλη.
http://www.fdca.it/fdcaen
http://fdca-ellinika.blogspot.com
# Δημοσιεύτηκε στο http://www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 23 Απρίλη 2009.
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Η Γενική Απεργία στις 13 Φλεβάρη
Η Γενική Απεργία στις 13 Φλεβάρη
Δουλειές για όλους!Δικαιώματα και εκπαίδευση για όλους!
Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας!
Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο στον καθένα: η δραματική οικονομική και πιστωτική κρίση διαχειρίζεται από τις μεγαλοβιομηχανίες και την κυβέρνηση σε συνεργασία με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις CISL, UIL και UGL, με τις συνέπειες να πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων. Η κρίση αυτή αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την υποκρισία στην οποία στηρίχθηκαν οι πλούσιοι για να υπονομεύσουν τα δικαιώματα και τους μισθούς μας, στην εξάρτηση και την επέκταση της κοινωνικής επισφάλειας ως λειτουργικού μοντέλου για τη βιομηχανία και την κοινωνία κατ’ επέκταση.
Γι’ αυτό σημειώνεται αύξηση της κοινωνικής ανισότητας ενώ ο πλούτος που παράγεται από την εργασία διοχετεύεται σε παχυλούς μισθούς και κέρδη. Οι περικοπές στον δημόσιο και κοινωνικό τομέα (εκπαίδευση, έρευνα, υγεία, συντάξεις) στοχεύουν στη διαίρεση των εργαζομένων, σπρώχνοντας τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό με αυτούς στο δημόσιο τομέα σε διαμάχες μεταξύ τους και χτυπώντας τις γυναίκες με την επιμήκυνση της συντάξιμης ηλικίας τους. Το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης κατακερματίζεται μέσω μιας συνολικής καταστροφής η οποία το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι περαιτέρω ανισότητα και επισφάλεια στο μέλλον. Οι συνθήκες ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους συνήθως αγνοούνται με αποτέλεσμα οι θάνατοι και οι τραυματισμοί να αυξάνονται.
Ο κυβερνητικός προϋπολογισμός και το όλο νομοθετικό πλέγμα κατά της κρίσης το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι η επιθυμία να αποτελέσει αντικείμενο κοροϊδίας ο κόσμος της εργασίας διαμέσου της εισαγωγής των μπόνους και της “κοινωνικής κάρτας”. Ενώ τεράστια ποσά δημόσιου χρήματος ξοδεύονται με απίστευτη ευκολία για να επιβοηθηθεί το πιστωτικό σύστημα, από την άλλη δεν υπάρχει τίποτε για να υποστηρίξει τις υλικές συνθήκες των εργαζομένων καθώς και των ημιαπασχολούμενων.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά: ήρθαν τώρα και οι απαράδεκτες συνφωνίες μεταξύ κυβέρνησης, βιομηχανιών και συνδικάτων όπως τα CISL, UIL και UGL. Η νέα συμφωνία για τις διαπραγματεύσεις οδηγεί σε περαιτέρω ελάττωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών μέσω των εθνικών μισθοδοτικών συμφωνιών και το σύστημα του δευτέρου βαθμού διαπραγματεύσεων που εξαρτάται από την κερδοφόρο ικανότητα μιας εταιρίας και, βέβαια, την εντατική εκμετάλλευση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Οι Διμερείς Δομές, μια νέα μορφή συνεργασίας μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών, θα εξασφαλίσει μια πιο αναλογική μορφή εκμετάλλευσης χωρίς διαμάχες ή υποβολή αιτημάτων.
Με την αυξανόμενη χρήση των πλεονασματικών ποσών, χιλιάδες εργαζόμενοι θα χάσουν τις δουλειές τους, αρκετές βιομηχανικές μονάδες θα κλείσουν κάτι που θα βαθύνει τη κρίση με – το ήδη ορατό - επακόλουθο τον μαρασμό της κοινωνίας.
Για ν’ απαντήσουμε σε όλα αυτά είναι σημαντικό να εντείνουμε και να συνεχίσουμε τις κοινωνικές κινητοποιήσεις σε κάθε κλάδο και κάθε εργασιακό χώρο.
Η FdCA λοιπόν, υποστηρίζει την απεργία που καλέστηκε για τις 13 Φλεβάρη από τις FIOM και FP-CGIL καθώς και από τις Uni-Cobas στον εκπαιδευτικό τομέα.
Επιθυμούμε ακόμα να δούμε να συμμετέχουν στην απεργία αυτή και εκείνα τα τμήματα της CGIL που είναι ακόμα αναποφάσιστα, άλλα συνδικάτα βάσης, το εκπαιδευτικό κίνημα και όλα τα αυτοδιευθυνόμενα τοπικά κινήματα.
Χρειαζόμαστε τη συγκρότηση μιας μαχητικής συνδικαλιστικής πλατφόρμας με στόχο την ενοποίηση των εργαζομένων στη βάση των παρακάτω:
- Σταμάτημα των απωλειών θέσεων εργασίας, με αποζημιώσεις για όλους
- Αύξηση και επιμήμυνση των επιδομάτων ανεργίας
- Κατάργηση του νόμου Bossi-Fini για όλους τους μετανάστες εργάτες που χάνουν τις δουλειές τους
- Αύξηση μισθών μη συνδεμένη με την παραγωγικότητα και διευθέτηση των δημοσιονομικών μέτρων
- Κατάργηση του νόμου Gelmini για την εκπαίδευση καθώς και του νόμου Brunetta για τους δημόσιους υπαλλήλους
- Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες στους εργασιακούς χώρους για την εργατική αυτοοργάνωση
- Όχι στις κυρώσεις και την καταστολή ενάντια στους αυτόνομους εργατικούς αγώνες και αιτήματα.
Εργατική Επιτροπή
της Federazion dei Comunisti Anarchici
(FdCA – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
10 Φλεβάρη 2009
* Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 12 Φλεβάρη 2009
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Το νέο σύστημα διαπραγματεύσεων
Το νέο σύστημα διαπραγματεύσεων - η επίσημη γέννηση του συνδικάτου της αγοράς
Η επονομαζόμενη αναβάθμιση του συστήματος διαπραγματεύσεων και η συμφωνία μεταξύ των βιομηχανικών ενώσεων, της κυβέρνησης και των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων CISL, UIL και UGL, έρχεται να επιτευχθεί εν μέσω μιας εξαιρετικά δύσκολης στιγμής, κοινωνικά και πολιτικά, για το εργατικό κίνημα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Εκτός από το να καθιστά τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη για εκατομμύρια εργάτες και συνταξιούχους, η οικονομική κρίση είναι μια στιγμή κατά την οποία οι εξουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία επανορίζονται. Οι πραγματικές περικοπές μισθών και δικαιωμάτων που θα εισάγει η συμφωνία είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής του κεφαλαίου σχετικά με την κρίση.
Η συμφωνία ανοίγει το δρόμο σε μια νέα μορφή συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, βασισμένης στον κεντρικό ρόλο που θα αποκτήσουν τα συνδικάτα ως συν-εγγυητές της συμφωνίας με σημαντική συμμετοχή στη δυναμική της αγοράς: έναν εξουσιαστικό ρόλο που θα περιορίζει ολοένα και περισσότερο τη συμμετοχή των εργαζόμενων και την αυτονομία των συνδικάτων. Ο μειωμένος ρόλος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και το εθνικό συμβόλαιο εργασίας, με το οποίο άλλωστε δεν θα είναι πλέον δυνατή η προστασία και ενδυνάμωση των μισθών ενάντια στον πραγματικό πληθωρισμό, είναι η απάντηση του κεφαλαίου στην κρίση: μείωση των μισθών χωρίς να κινδυνεύσει κάτι.
Οι περίοδοι ανακωχής που προβλέπονται από τη συμφωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καμουφλαρισμένη προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία και την αναπόφευκτη αντίδραση των εργαζόμενων και του λαού στην καταστροφική, βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου. Η ικανότητα να αναθεωρηθούν κατά αρνητικό τρόπο συλλογικά συμφωνημένα εθνικά συμβόλαια θα δέσει τους εργαζόμενους στο άρμα των αξιών της αγοράς ως απλά εμπορεύματα. Και ακόμα, όταν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα είναι δυνατές σε κάποιο εργασιακό χώρο, η συμφωνία εξασφαλίζει το δικαίωμα της υπεράσπισης του κέρδους της εταιρίας σε βάρος των εργαζόμενων.
Οι διμερείς επιτροπές που προβλέπονται στη συμφωνία θα εξυπηρετήσουν – σε στυλ Μαφίας – την ανάπτυξη του όλου συστήματος, το οποίο είναι αρκετά ανώμαλο και ενάντια στα πραγματικά ενδιαφέροντα του εργάτη, παράγοντας τη δηλητηριώδη κάστα των επαγγελματιών της φιλανθρωπίας.
Η ανάδυση μιας εξουσιαστικής πολιτικής που στοχεύει στον επανακαθορισμό των κανόνων των συλλογικών διαπραγματεύσεων βρίσκεται στην CGIL, την τελευταία ελπίδα των εργαζόμενων για αντίσταση στο σχέδιο αυτό.
Η σχιζοφρενική πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος δεν θα είναι τότε αρκετή για να εξασφαλίσει την επιστροφή στο συνεταιρισμό σε συγκεκριμένους χώρους εκ μέρους της συνδικαλιστικής αυτής ομοσπονδίας.
Η απεργία της 13 Φλεβάρη που καλέστηκε από το συνδικάτο μετάλλου της CGIL (FIOM) και το συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων (FP-CGIL) είναι η μόνη ευκαιρία για μια αναζωογόνηση του αγώνα. Η νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί αναγκάζει, επίσης, τον ακόμα σιωπηλό συνδικαλισμό της βάσης να ενωθεί στη μάχη ενωτικά, αφήνοντας τις εσωτερικές διαμάχες στην άκρη.
Γι’ αυτό μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην οποία η συμφωνία αυτή θα πρέπει να ανατραπεί, κλάδο με κλάδο, εργασιακό χώρο με εργασιακό χώρο.
Προσπαθούν να εξαλείψουν τον κοινωνικό αγώνα! Αλλά αντίθετα, θα πρέπει να αντικρύσουν περισσότερους αγώνες αρκετούς για να ηττηθούν τα σχέδιά τους να πληρώσουν οι εργάτες για την κρίση τους.
71ο Συμβούλιο Εκπροσώπων
της Federazione dei Comunisti Anarchici
(FdCA – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
Πέζαρο, 25 Γενάρη 2009.
* Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 5 Φλεβάρη 2009.
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
Το μακελειό της Γάζας
Το μακελειό της Γάζας - Τα χέρια της Ευρώπης το ίδιο ματωμένα
Εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, θυσία στο βωμό του σιωνιστικού επεκτατισμού και του φονταμενταλισμού. Στην Ευρώπη, οι υπουργοί Εξωτερικών κάθε χώρας-μέλους της Ε.Ε. μιλούν για την “υπερβολική”, ωστόσο “νόμιμη”, αντίδραση εκ μέρους του Ισραήλ, αντιστρέφοντας την αληθινή κατάσταση με τέτοιο τρόπο που ακόμα και ο πιο κυνικός θαυματοποιός θα μπορούσε να αισθάνεται υπερήφανος εμφανίζοντας τον επιτιθέμενο, το Κράτος του Ισραήλ, ως θύμα.Συνεχίζουν να προσποιούνται ότι δεν θυμούνται ότι η Γάζα – μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές με περίπου ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους, από τους οποίους περίπου οι μισοί είναι παιδιά - υφίσταται ένα εμπάργκο επί χρόνια, ένα εμπάργκο που περιλαμβάνει ιατρικά και άλλα βασικά είδη ανάγκης και το οποίο υποστηρίζεται από ολόκληρο τον “πολιτισμένο” δυτκό κόσμο, που έχει επιβληθεί από το Ισραήλ και τη Δύση ως αποτέλεσμα τη εκλογικής νίκης της Χαμάς, χάρη στο μικτό εκλογικό σύστημα της πλειοψηφίας και της αναλογικής εκπροσώπησης. Όπως προσποιούνται ότι ξεχνούν πως η Χαμάς κάποτε χρηματοδοτείτο από το Ισραήλ για να αντιπαραταχθεί στην PLO.
Παρά την εκεχειρία των 6 μηνών, το εμπάργκο δεν μειώθηκε ούτε κατά το ελάχιστο και καμία από τις δυτικές δυνάμεις ούτε καν πρότεινε κάτι τέτοιο. Το Κράτος του Ισραήλ επέστρεψε στην παλιά του στρατηγική του στρατιωτικού ελέγχου της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Όλες οι άχρηστες και υποκριτικές διακηρύξεις της Ευρώπης περί επιθυμίας για ειρήνη έχουν αγνοηθεί συστηματικά και κανείς δεν θυμάται ότι το Ισραήλ επί 60 χρόνια έχει συστηματικά καταπατήσει ή παραβιάσει αμέτρητες αποφάσεις του ΟΗΕ και συνεχίζει την στρατιωτική κατοχή της περιοχής, με τις ισραηλινές αποικίες να επεκτείνονται σε όλη την παλαιστινιακή γη ημέρα με την ημέρα, υψώνοντας τείχη που απομονώνουν ολόκληρα χωριά και εμποδίζουν εκατομμύρια πρόσφυγες να επιστρέψουν στη γη τους, ξεριζώνοντας ελαιώνες και σκοτώνοντας ζώα, ημέρα με την ημέρα ταπεινώνοντας τον καθένα που προσπαθεί να διαβεί το διαχωριστικό τείχος για να πάει στην εργασία του, το νοσοκομείο ή το σχολείο. Και όχι μόνο αυτά: αποκρύπτουν το γεγονός ότι η εκεχειρία παραβιάστηκε από το ισραηλινό Κράτος στις 4 Νοέμβρη 2008, όταν ο στρατός του σκότωσε έναν 22χρονο μαχητή της Χαμάς.
Αλλά πέρα από τις ψευδείς και υποκριτικές διακηρύξεις περί ειρήνευσης, ποιος είναι ο λόγος μιας άνευ προϋποθέσεων υποστήριξης ενός τέτοιου επιθετικού και επεκτατικού Κράτους εκ μέρους κάθε μεγάλης δυτικής δύναμης στην πράξη;
Όσον αφορά τις ΗΠΑ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Εκτός από τη σημαντική στρατηγική και γεωγραφική σύμμαχο που αντιπροσωπεύει το Ισραήλ για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή, έχει ακόμα να κάνει και με το δυναμικό ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ το οποίο είναι τόσο δυνατό ώστε να ασκεί μεγάλη επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Και αυτό που συμβαίνει σήμερα αποτελεί μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο Ομπάμα.
Η Ευρώπη έχει κατά μέρος ανακτήσει την ενότητά της στην εξωτερική της πολιτική και πιθανώς παίζει εδώ το χαρτί της δραστικής διπλωματίας για να ενδυναμώσει τον ρόλο της στη Μεσόγειο και να προειδοποιήσει τις ΗΠΑ ότι δεν μπορεί να παίζει μόνη στην περιοχή της Mare Nostrum (“της Θάλασσάς μας”, κατά λέξη). Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πωλήσεις όπλων, έναν χώρο όπου τα Κράτη είναι πάντα έτοιμα να αποκρύψουν την αλήθεια κάτω από το χαλί των “κρατικών μυστικών” και να υποστηρίξουν τις διαταγές εκείνων των πολυεθνικών που παράγουν όπλα και υποστηρίζουν τα κρατικά συστήματα. Και αυτές οι πολυεθνικές δεν βιάζονται ποτέ. Είναι αρκετά ικανοποιημένες να πουλούν όπλα σε αντιμαχόμενα μέρη, από τη στιγμή που αυτά μπορούν να πληρώσουν. Η Ιταλία, για παράδειγμα, είναι μια από τους μεγαλύτερους προμηθευτές όπλων του Ιράν και του Λιβάνου, αλλά έχει επίσης προμηθεύσει και τον ισραηλινό στρατό επί χρόνια με οπλική τεχνολογία μέσω εταιρειών όπως οι Oto-Melara, Beretta, Borleti και Sekenia. Κι οι άλλες χώρες της Ευρώς κάνουν το ίδιο.
Η Παλαιστίνη χρησιμοποιείται κατά κυνικό τρόπο ως πεδίο πειραμάτων θανατηφόρων νέων τεχνολογιών οι οποίες ολοένα και ειδικεύονται κατασκευαστικά στον “αστεακό πόλεμο”, έναν χώρο για τον οποίο κάθε εταιρεία παραγωγής όπλων ενδιαφέρεται: εταιρείες από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μέχρι εταιρείες από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και άλλες χώρες.
Έτσι λοιπόν, στη βασανισμένη αυτή γη όπου οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά συνθλίβονται από τους χωροφύλακες των ισχυρών, δεν φαίνεται να υπάρχει μέλλον, καθώς νέα όπλα δοκιμάζονται, από βόμβες διασποράς μέχρι σφαίρες εμπλουτισμένου ουρανίου, όπου μελετάται η χρήση των αεροσκαφών χωρίς πιλότο (UAVs) που είναι ικανά να εκτοξεύουν πυραύλους μέσω ενός κοντρόλ, όπου δοκιμάζονται τεθωρακισμένα Achzarit που μπορούν να αποφύγουν τις νάρκες, όπου έχουν σταλθεί τεθωρακισμένα οχήματα Namur με σύγχρονες αμερικανικές ή γερμανικές μηχανές καθώς και ρομποτοειδή πολεμικά συστήματα όπως τα Sky-X που είναι τα πρώτα συστήματα στον κόσμο που μπορούν να ανεφοδιάζουν τα αεροσκάφη χωρίς πιλότο εν πτήσει.
Και όλα αυτά στους ώμους των ανθρώπων αυτών που έχουν ήδη γίνει αντικείμενα συγκρούσεων μεταξύ των Κρατών και άλλων, χρησιμοποιούμενων κατά κυνικό τρόπο στις πολιτικές διαμάχες ανάμεσα στις εσωτερικές φατρίες του ενός Κράτους, από τη μια, όπως στην περίπτωση των ισραηλινών πολιτικών μηχανισμών που συνδέονται με την εκλογική διαμάχη και μέσω του κυβερνητικού συνασπισμού του Kadima, που είναι υπεύθυνος για μερικές από τις πλέον ακραίες πράξεις – όπως η εκκένωση της Λωρίδας της Γάζας από τον Yisrael Hasson – και από την άλλη, τα “γεράκια” του Εργατικού Κόμματος, που τάσσονται υπέρ μιας αυστηρής προσέγγισης, αλλά και από την άλλη, επίσης, ανάμεσα στο Kadima και τα “σούπερ-γεράκια” του Λικούντ, που ολοένα και μετακινούνται σε πιο ακραίες σκληροπυρηνικές θέσεις.
Φυσικά, δεν περιμένουμε τα αραβικά και/ή τα ισλαμικά κράτη να κάνουν κάτι, καθώς είναι διαιρεμένα, αλλά και επειδή επιδιώκουν να βελτιώσουν την εικόνα και να ενδυναμώσουν την επιρροή τους στην περιοχή, ακόμα και εάν θυσιαστεί ο παλαιστινιακός λαός. Όπως και στην περίπτωση του Ιράν που χρησιμοποιεί την πααιστινιακή τραγωδία για να παρουσιάζεται ως η μόνη δύναμη ενάντια στον μισητό αμερικανικό ιμπεριαλισμό καθιστώντας τον εαυτό του ως μια ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή.
Αλλά πέρα από τις διεθνείς πολιτικές υποθέσεις, η κατάσταση του παλαιστινιακού λαού σήμερα φαίνεται οδυνηρή, με ελάχιστες προοπτικές εύρεσης λύσης που να παρέχουν ευκαιρία για μια ζωή με ελάχιστη αξιοπρέπεια όσον αφορά την κοινωνική ασφάλεια και την εξασφάλιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων επιβίωσης.
Σήμερα η μόνη εγγύηση για τον παλαιστινιακό λαό ίσως, για να βρει, όσον το δυνατόν πιο γρήγορα, μια έστω και μικρή ανάπαυλα και ειρήνη, είναι το γεγονός ότι οι πλιατσικολόγοι κάθε είδους και διαμετρήματος – που συρρέουν κατά πλήθη φυσιολογικά ή ιδεολογικά στα σύνορά τους, ή ασχολούνται με πολιτικές ίντριγκες στο εσωτερικό – έχουν έρθει σε μια νέα επισφαλή ισορροπία.
Η μόνη πραγματική προοπτική για χειραφέτηση που μπορούμε να αντικρίσουμε στο άμεσο μέλλον, είναι η ανάπτυξη και επέκταση του είδους αυτού αυτοοργάνωσης που υπάρχει σε πολλά παλαιστινιακά χωριά σήμερα, που ενθαρρύνεται από την αλληλεγγύη μεταξύ των παλαιστινιακών λαϊκών επιτροπών και πρωτοβουλιών όπως οι “Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος”, όπου συμμετέχουν διεθνιστές από όλο τον κόσμο και αντισιωνιστές Ισραηλινοί, και οι οποίοι αγωνίζονται ενάντια στην αλαζονία των Ισραηλινών αποίκων και του στρατού που τους υποστηρίζει, χρησιμοποιώντας ειρηνική αντίσταση. Και δεν είναι τυχαίο το ότι στα χωριά αυτά έχει επιλεχθεί ένας άλλος δρόμος και όχι ο μιλιταρισμός της Χαμάς.
Ως αναρχικοί της ταξικής πάλης και ελευθεριακοί, θα συνεχίσουμε να καταγγέλουμε τον σιωνιστικό αποικισμό, έτσι όπως καταγγέλουμε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού και φονταμενταλισμού που καταπιέζει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια κάθε λαού. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλουμε το γεγονός ότι τεράστια τμήματα του παγκόσμιου προλεταριάτου υποφέρουν κάτω από την καταπίεση και τη φτώχεια ως αποτέλεσμα των ενδο-ιμπεριαλιστικών διαμαχών και των κυνικών πολιτικών παιχνιδιών των δυνατών τοπικών ολιγαρχιών που, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούνται εν γνώσει τους ως πιόνια στη διεθνή σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, σημαδεμένα από το αίμα του προλεταριάτου.
Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους αγώνες εκείνους και τις δράσεις αλληλεγγύης με τον παιλαιστινιακό λαό, υποστηρίζοντας όλες εκείνες τις εμβρυακές εκδηλώσεις αυτοκαθορισμού που χαρακτηρίζουν τους αγώνες ολόκληρων χωριών της Παλαιστίνης, πεπεισμένοι ότι μόνο εάν μπορούν να απελευθερωθούν από τις βλαβερές επιρροές κάθε ολιγαρχίας του Κράτους και του παρακράτους, μπορούν οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, να αρχίζουν να ελπίζουν για μια πιο αξιοπρεπή ζωή.
Federazione dei Comunisti Anarchici (FdCA – Ομοσπονδια των Κομμουνιστών Αναρχικών – Ιταλία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF – Αναρχικό Κομμουνιστικό Μέτωπο Zabalaza – Νότια Αφρική)
Common Cause (“Κοινή Υπόθεση” – Οντάριο-Καναδάς)
Μέλη των Anarchists Against the Wall (AAtW – Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος – Ισραήλ)
Alternative Libertaire (Γαλλία)
Anarchistische Gruppe Solidarität von Unten (Βερολίνο, Γερμανία).
*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ενδέχεται να υπογραφεί και από άλλες οργανώσεις που συμμετέχουν στον εν λόγω δικτυακό τόπο. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 3 Γενάρη 2009.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
