Δεν πληρώνουμε για την κρίση σας!
Να επεκταθεί η σύγκρουση, να συνδεθούν οι αγώνες, να πάμε σε γενική απεργία!
Ανακοίνωση FdCA (Labour Commission)
Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος σημειώνει νέα αρνητικά ρεκόρ καθημερινά, ενώ οι κυβερνήσεις επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να τις εμπιστευόμαστε, ότι τίποτε δεν τελείωσε και ότι πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί για ένα αίσιο τέλος. Στο μεταξύ, τα Κράτη επιχορηγούν πιστωτικές και επενδυτικές τράπεζες για να τις σώσουν από την καταστροφή και χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους, χωρίς όμως να παρέχουν εγγυήσεις για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.
Η κρίση αυτή έχει προετοιμαστεί εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Ήρθε ως αποτέλεσμα της δημιουργίας μιας αγοράς χωρίς όρια, ολοκληρωτικά στα χέρια σπεκουλαδόρων και ως αποτέλεσμα απουσίας ελέγχου, ειδικότερα στον τραπεζικό τομέα, ως επακόλουθο του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική των χαμηλών μισθών και της καθυπόταξης των εργατικών κινημάτων έχει ως επακόλουθο τη μείωση των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών καθώς και τον περιορισμό των δυνατοτήτων επέκτασης της αγοράς και έτσι η κρίση αυτή έχει μετατραπεί σε μια κρίση με στόχο το προλεταριάτο, το οποίο πρέπει να πληρώσει για όλη αυτή την οικονομική κατάσταση οδηγούμενο σε μια πιο μεγάλη φτώχεια. Η μεσαία τάξη συνεχίζει να βυθίζεται, γινόμενη ολοένα και πιο φτωχότερη, ενώ οι πλούσιοι συνεχίζουν να γίνονται πλουσιότεροι.
Η Ιταλία είναι μια από τις χώρες εκείνες όπου η ανισότητα γίνεται πλέον αισθητή στην πλέον ειδεχθή της εκδοχή, όπως και η πτώση του λαού στη φτώχεια έχει γίνει και αυτή κάτι παραπάνω από αισθητή. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω μιας κρίσης σε εξέλιξη, κρίσης οικονομικής και γενικότερα κοινωνικής, αλλά η ιταλική κυβέρνηση συνεχίζει να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι η ιταλική οικονομία είναι δυνατή και υγιής. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια βίαιη φάση πτώχευσης και αρκετές εταιρίες έχουν αρχίσει πλέον να κλείνουν. Ο προϋπολογισμός (που ψηφίστηκε μόνο χάρη στη σύνδεσή του με ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση) είναι γεμάτος από περικοπές στην υγεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ εισάγει νέα μέτρα για την αύξηση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, επιβάλλοντας ένα συγκεκριμένα χαμηλό ποσοστό ελεγχόμενου πληθωρισμού.
Τα τελευταία 15 χρόνια σημειώνεται μια συνεχής μετατόπιση πλούτου, υπό τη μορφή κερδών, με την τάση οι μισθοί να είναι χαμηλότεροι από τον πληθωρισμό – χωρίς αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ) και με μια αυξανόμενη φτώχεια για τους εργαζόμενους, που σημαίνει μια αυξανόμενη φτώχεια για ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι, η ανισότητα εισοδήματος έχει ενταθεί ενώ σημειώνεται χειοροτέρευση των συνθηκών εργασίας, ειδικά στον τομέα των λιγότερο προστατευόμενων εργαζόμενων, όπως οι γυναίκες (σε βάρος των οποίων συνεχίζεται η άρνηση στην ισότητα ευκαιριών πρόσβασης στην εργασία, τους μισθούς και την πλήρη απασχόληση), η νεολαία, όσοι είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων, οι μετανάστες, τόσο σε μεγάλα τμήματα τη Νότιας Ιταλίας όσο ακόμα και σε περιοχές πλούσιου τμήματος της χώρας, όπου γίνονται πλέον αισθητά τα σημάδια της κρίσης. Η ευκαιριακή (επισφαλής) εργασία και οι μισθοί φτώχειας συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για τις ιστορικές κατακτήσεις του ιταλικού εργατικού κινήματος. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να θέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στους χώρους εργασίας και αλλού. Η ευκαιριακή εργασία είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του κοινωνικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είναι το “κλειδί” στην κοινωνική και υπαρξιακή κατάσταση που βρίσκεται η νεολαία, οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες.
Η εκτεταμένη επισφαλής εργασία πάει χέρι-χέρι με την, κατά τον ίδιο τρόπο, εκτεταμένη κοινωνική επισφάλεια όπως αυτή προβλέπεται με τη λεγόμενη “Πράσινη Βίβλο” του συντασσόμενου με τα αφεντικά υπουργού Εργασίας Sacconi. Στοχεύει στην εισαγωγή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας στενά συνδεδεμένου με την αρχή της επικουρικότητας και της επιμήκυνσης του ορίου συνταξιοδότησης, με τη συνεργασία των συνδικάτων που είναι αναμειγμένα (με την έννοια της χρήσης των διμερών δομών) στην εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας, στην ενθάρρυνση των εργαζόμενων να γίνουν μέτοχοι των εταιριών όπου εργάζονται, με την πρόληψη και την τιμωρία των συνδικαλιστικών αγώνων, με τον περιορισμό του δκαιώματος της απεργίας, μέσα σ’ ένα κλίμα καταστολής και συντεχνιακού φασισμού που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Το μονοπάτι αυτό συγκλίνει πλήρως με την αναθεώρηση των διαπραγματεύσεων που επιβάλεται από την συνομοσπονδία των εργοδοτών (Confidustria) και που έχει ήδη γίνει δεκτό από συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως οι CISL και UIL, μαζί με την UGL (Γενική Εργατική Ένωση, που πρόσκειται στην ακροδεξιά).
Έτσι, η χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για υιοθέτηση πολιτικών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των εργαζόμενων, για να ενταθούν τα ήδη αρνητικά αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών και για να σπρωχθεί η εργατική τάξη σε μια οικονομική και επαγγελματική καθυπόταξη. Οι απεργίες και το ενωτικό κίνημα των δασκάλων, μαθητών και γονέων εργατών από τις 15 Σεπτέμβρη και μετά, οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις εργοστασιακών εργατών και των υπαλλήλων της Alitalia, δείχνουν ξεκάθαρα την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε ώστε να απελευθερωθούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της υποταγής των κατεστημένων συνδικάτων στην κυβέρνηση και την Confidustria, αρνούμενοι “λύσεις” όπως η επαναφορολόγηση των υπερωριών και το πριμ ατομικής παραγωγικότητας, μπορώντας να σταματήσουμε το κλείσμο των εταιριών από το να χρησιμοποιούνται ως χαρτί διαπραγματεύσων με κατεύθυνση να μετατρέψουν τον καθένα στην Ιταλία σε ευκαιριακό εργαζόμενο ή να μην χορηγούν βίζες εργασίας σε κάθε νέο πολίτη της χώρας.
Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα μονοπάτι, το μονοπάτι εκείνο που έχει ήδη ακολουθηθεί από τις απεργίες των συνδικάτων βάσης και το εκπαιδευτικό κίνημα του Οκτώβρη. Φαίνεται ότι η CISL ίσως αναγκαστεί να επιλέξει κι αυτή το ίδιο μονοπάτι, γιατί στο εσωτερικό της υπάρχουν ήδη σημαντικές κινήσεις αντίστασης στην προηγούμενη πολιτική των κατεστημένων συνδικάτων που ίσως αναγκάσουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αγωνιστεί ενάντια στην κρίση, παρά τη θέλησή της να συνεργαστεί με το κράτος και τους εργοδότες για μια κάποια “λύση”. Η συμμετοχή στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η υποστήριξη των διαδηλώσεων των εργοστασιακών εργατών, η άρνηση να υπογραφεί η εθνική σύμβαση για τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα, η απροθυμία συνδρομής στις διαπραγματεύσεις που επιβάλλονται από την Confidustria, όλα αυτά τα σημάδια μιας αναγεννημένης αυτονομίας (ποτέ δεν επίναι αργά!) κάνουν την απεργία της 12 Δεκέμβρη, που καλέστηκε από τους μεταλλεργάτες της FIOM, ένα ραντεβού στο οποίο θα αφιερώσουμε κάθε μας ενέργεια για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη εκ μέρους των εργαζόμενων σε μια πιο μαχητική και συμμετοχική μορφή συνδικαλισμού.
Η 12 Δεκέμβρη, μια ημερομηνία που ειναι ήδη σημαδιακή, λόγω της επετείου του μακελειού της Piazza Fontana 39 χρόνια πριν, πρέπει να γίνει μέρα αγώνα, κινητοποίησης και απεργιών στις οποίες πρέπει να συμμετέχει κάθε κατηγορία, κάθε τομέας κάθε συνδικάτο που αντιτίθεται στο κόστος της κρίσης και τα κυβερνητικά μέτρα, κάθε είδος εναλλακτικού συνδέσμου της βάσης, αυτοδιευθυνόμενων κέντρων, πολιτικών οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς και του αναρχικού κινήματος, όλοι μαζί σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες είτε ολικής είτε μερικής απαχόλησης, Ιταλούς ή μη, μια διαδήλωση ταξικής ενότητας και άμεσης δημοκρατίας. Μια συνδικαλιστική, κοινωνική, πολιτική και ταξική πάλη με μια Γενική Απεργία που να μπορεί να επιδείξει δυναμική και να απαιτήσει:
- Κατάργηση του νόμου 133/08 (οι εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις Gelmini) και των καταστρεπτικών του αποτελεσμάτων στον κόσμο της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας.
- Εξασφάλιση και αναδιανομή των δημόσιων πόρων υπέρ των κοινωνικών υπηρεσιών, περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και απόσυρση της Ιταλίας από διάφορες “ειρηνευτικές" αποστολές.
- Υποστήριξη των μισθών και των συντάξεων με τη μορφή φοροαπαλλαγών και αύξησής τους στα ευρωπαϊκά επίπεδα.
- Εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους, είτε με πλήρη είτε με μερικλή απασχόληση, Ιταλούς ή μετανάστες, καθώς και πλήρες επίδομα ανεργίας κ.λπ.
- Μείωση των εργάσιμων ωρών χωρίς μείωση μισθών.
- Έλεγχο από τα κάτω των διαπραγματεύσεων και επαγρύπνηση ενάντια στο φασισμό των εταιριών μέσω συνελεύσεων εργαζόμενων.
Η FdCA υποστηρίζει την απεργία και τις κινητοποιήσεις της FIOM στις 12 Δεκέμβρη και καλεί κάθε οργάνωση, τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τα εργατικά συμβούλια, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης και κάθε άλλη εργατική οργάνωση, σε γενική απεργία την ημέρα αυτή και την αρχή μιας νέας πορείας λαϊκής συμμετοχής, για μια μεγαλύτρη κοινωνική ισότητα και ελευθερία.
Εργατική Επιτροπή της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών
(Federazione dei Comunisti Anarchici)
8 Νοέμβρη 2008
** Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2008.
