Το δικαίωμα στην άμβλωση

Το δικαίωμα στην άμβλωση

(Αναφορά στη διαδήλωση στη Genoa)

Το Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου 2008, στην Genoa, όπως και στην υπόλοιπη Ιταλία, έγινε μια διαδήλωση για την υπεράσπιση του νόμου περί άμβλωσης της Ιταλίας (Νόμος 194), που αυτή την περίοδο βρίσκεται κάτω από την επίθεση των διεφθαρμένων θεσμών καθώς και της Καθολικής Εκκλησίας.

Το Τμήμα «Nino Malara» της Genoa της FdCA συμμετείχε στη διαδήλωση με άλλα 3.000 περίπου άτομα. Υπήρξε ισχυρή αρσενική παρουσία και η μέση ηλικία των επιδεικνυόντων ήταν πάνω από τα 40. Δυστυχώς, ελάχιστοι νέοι ήταν παρόντες.

Οι πρόσφατες επιθέσεις στο νόμο άμβλωσης πρέπει να αποτελέσουν τροφή για σκέψη, αλλά και για δράση, εκ μέρους οποιασδήποτε σκεπτόμενης γυναίκας ή άνδρα. Η κατάσταση στην Genoa είναι κρίσιμη: από τα τρία σημαντικότερα νοσοκομεία της πόλης, κανένα δεν πραγματοποιεί αμβλώσεις, ενώ οι αμβλώσεις που πραγματοποιούνται σε άλλα δύο νοσοκομεία είναι εργασία ενός μόνο γιατρού. Αυτό αναγκάζει τις γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν άμβλωση να πηγαίνουν αλλού για την αναζήτηση ενός γιατρού που δεν τις θεωρεί εγκληματίες και ανάξιες εκτίμησης.

Οι γυναίκες ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ελεύθερες να παίρνουμε τις αποφάσεις μας σχετικά με το σώμα μας. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να επιτρέπεται να αποφασίζει για μας, και ειδικά η Καθολική Εκκλησία που για αιώνες θεωρεί το γυναικείο σώμα απλώς και μόνο ως εμπορευματοκιβώτιο.

Από το 1978 που νομιμοποιήθηκε η άμβλωση, οι θάνατοι ως αποτέλεσμα των αμβλώσεων στην Ιταλία έχουν εξαφανιστεί ουσιαστικά, ενώ έχει μειωθεί και ο αριθμός των εγχειρήσεων.

Πώς είναι δυνατόν να ανεχθούμε αυτήν την ιδεοληψία σχετικά με τα έμβρυα εκ μέρους των υποκριτών που δεν έχουν καμία αντίρρηση όταν τα πρώτα θύματα των πολέμων είναι γυναίκες και παιδιά; Εντάξει, να μιλήσουμε ενάντια στη βία, ναι, αλλά την πραγματική βία που παίρνει πολλές μορφές - κρατική βία ενάντια σε διαδηλωτές, βία κατά των γυναικών, βία κατά των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού που αναγκάζονται να ζήσουν με άθλιες συντάξεις χωρίς κάθε υποστήριξη. Αυτή είναι η πραγματική βία, όχι αυτό για το οποίο κατηγορούνται οι γυναίκες που κάνουν άμβλωση, όταν είμαστε εμείς αυτές που είμαστε αναγκασμένες να υποφέρουμε μετά από μια τέτοια επίπονη απόφαση!

Στέλνουμε τις ευχαριστίες μας σε όλους εκείνους τους αρσενικούς συντρόφους μας που συμμετάσχουν στους αγώνες μας και που δεν επιδίδονται σε κρίσεις για τα συναισθήματα και την ελευθερία μας. Αυτό είναι μόνο η αρχή ενός δύσκολου αγώνα ενάντια σε καθέναν που προσπαθεί να αποσπάσει την ελευθερία επιλογής μας για το σώμα μας, μια ελευθερία που αποκτήθηκε μόνο μετά από χρόνια μαχών!

Τμήμα «Nino Malara» της Genoa της FdCA

(Federazione dei Comunisti Anarchici – Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

*Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 28 Φλεβάρη 2008.

Για τον Βαλέριο

Στις 22 Φλεβάρη 1980, ο σύντροφος Valerio Verbano δολοφονήθηκε στη Ρώμη από φασίστες της ομάδας (NAR - Nuclei Armati Rivoluzionari).

Η δολοφονία του Valerio ήταν ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των επιθέσεων και της συνεργασίας Κράτους και φασιστών, ένα παράδειγμα του πώς το Κράτος προστατεύει πάντα τις πιο σημαντικές φασιστικές οργανώσεις και τους ηγέτες τους κι ακόμα πώς τους χρησιμοποιεί ώστε να αποκρύπτει τη συνενοχή του σε κάθε κοινωνικό έγκλημα.

Εάν φέρνουμε στη μνήμη μας αυτή την εποχή, το κάνουμε για να θυμηθούμε ότι το «έγκλημα» του Valerio ήταν ότι ήταν ένας μαχητικός αντιφασίστας, που ερευνούσε για τις φασιστικές δραστηριότητες και ειδικότερα αυτές οργανώσεων όπως η NAR και η «Terza Posizione» (Τρίτη Θέση).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Valerio, ένας ακούραστος αγωνιστής, είχε συγκεντρώσει ένα ολόκληρο ντοσιέ με πληροφορίες για τις δραστηριότητες των φασιστών της Ρώμης, ειδικότερα αυτές στη γειτονιά Valmelaina, καθώς και τους συνδέσμους και επαφές μεταξύ τους, με το οργανωμένο έγκλημα στη Ρώμη και το κράτος.

Στις 20 Απρίλη 1979, ο Valerio συνελήφθη με την κατηγορία ότι ασχολείτο με εμπρηστικό υλικό, ενώ ακολούθησε έρευνα στο σπίτι του όπου βρέθηκε το ντοσιέ με το πληροφοριακό υλικό. Και ήταν τότε που αποδείχτηκε περίτρανα η αλληλεγγύη του Κράτους προς τους μαύρους υπηρέτες του.

Κανείς δεν ξέρει πώς, αλλά τα ντοκουμέντα αυτά εξαφανίστηκαν κάπου στους διαδρόμους των παλατιών της εξουσίας και σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά ο Valerio δολοφονήθηκε.

Τόλμησε να προκαλέσει το Κράτος και μάλιστα τα πιο σκοτεινά τμήματα της εξουσίας και έπρεπε να πληρώσει το τίμημα. Ο θάνατός τους ήταν μια σαφής προειδοποίηση και έτσι κανείς πλέον στο μέλλον δεν θα τολμούσε να ερευνήσει τη φυσική συνενοχή που υπάρχει μεταξύ του Κράτους και των φασιστών.

Αλλά ο αγώνας κατά του φασισμού δεν μπορεί να σταματήσει. Ακόμα και σήμερα, με την εικόνα του «πεντακάθαρου» και υποκριτικά παρουσιαζόμενου υποστηρικτή της «ασφάλειας», η φασιστική δεξιά παραμένει πιστή στο ρόλο της που είναι αυτός της βίαιης εμπροσθοφυλακής του Κράτους.

Δεν θυμόμαστε μόνο τον Valerio και την αντιφασιστική του αγωνιστικότητα που φέρνει σήμερα Παρασκευή, 22 Φλεβάρη 2008 τους αντιφασίστες της Ρώμης στη Via Monte Bianco. Θα είμαστε εκεί και για να δείξουμε ακόμα ότι η αλληλεγγύη και η ενότητα των αντιφασιστικών δυνάμεων είναι πιο απαραίτητη από ποτέ εάν επιδιώκουμε να επιτύχουμε στον αγώνα μας ενάντια στη νέα και επιθετική φασιστική παρουσία στους δρόμους μας, η οποία έχει γίνει τόσο έκδηλη που αποτελεί πραγματικό κίνδυνο. Αυτή είναι η πραγματική ασφάλεια στους δρόμους μας στις μέρες μας.

Federazione dei Comunisti Anarchici

«Carlo Cafiero» Branch, Rome

(Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών – Τμήμα «Κάρλο Καφιέρο» Ρώμης)

* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net και στο www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 23 Φλεβάρη 2008.

Η αντιφασιστική ολονυχτία

Η αντιφασιστική ολονυχτία

Στο Φάνο της Ιταλίας

Το απόγευμα του Σαββάτου, 9 Φλεβάρη 2008, περίπου 50 αντιφασίστες συμμετείχαν σε μια αντιφασιστική ολονυχτία έξω από τα γραφεία της «Alternativa Libertaria» στην Via da Serravalle 16, 50 μέτρα από την Piazza (πλατεία) XX Settembre, εκεί όπου γινόταν μια φασιστική συγκέντρωση των σκίνχεντς της Forza Nuova.

Κάτω από ένα πανό που έγραφε «Το Fano είναι αντιφασιστικό» και ένα άλλο που απευθυνόταν στον τοπικό πληθυσμό και έγραφε «Προσοχή! Φασίστες τριγυρνάνε ελεύθεροι», ενώθηκαν μαζί μας αρκετοί σύντροφοι από το αναρχικό κίνημα της περιοχής Marches (όπως η ομάδα Jesi της FAI, η ομάδα «Μαλατέστα» από την Ανκόνα, η ομάδα Kars από την Civitanova και μεμονωμένοι σύντροφοι από το Monteporzio), σύντροφοι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης (η RdB/CUB του Φάνο, η Unicobas του Pesaro, η USI/AIT της Ανκόνα) καθώς και μερικοί άλλοι μεμονωμένοι και εκπρόσωποι αριστερών οργανώσεων βάσης, συμπεριλαμβανομένων των συντρόφων από το Κοινωνικό Κέντρο «La Squola» της Pergola, οι οποίοι μόλις είχαν συμμετάσχει σε αντιφασιστική διαδήλωση την ίδια μέρα στο Pesaro, όπου οι επιθέσεις νεοφασιστών είναι συνηθισμένες τελευταία.

Απόπειρα προβοκαρίσματος της όλης εκδήλωσης από μια ντουζίνα περίπου ναζιστές με τον Ρωμαϊκό χαιρετισμό αποκρούστηκε με κάποιες κλωτσιές και με το κρύψιμό τους πίσω από τις γραμμές της αστυνομίας από όπου πήγαν μαζί ως το αστυνομικό κτίριο της περιοχής.

Το Τμήμα του Φάνο της Federazione dei Comunisti Anarchici θέλει να ευχαριστήσει όλους τους συντρόφους που συμμετείχαν και υποστήριξαν την όλη εκδήλωση, διαδηλώνοντας ότι η ενότητα όλων των αντιφασιστών είναι πιο απαραίτητη από ποτέ εάν θέλουμε να αποκρούσουμε αποφασιστικά και μια για πάντα την νεοφασιστική παρουσία η οποία είναι τόσο επιθετική που υπάρχει ανάγκη πλέον ενός συναγερμού καθώς υπάρχει κίνδυνος για την ασφάλεια του λαού της πόλεων της επαρχίας Pesaro Urbino.

Τμήμα «Nestor Makhno» του Φάνο της FdCA

10 Φλεβάρη 2008

FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI

* Δημοσιεύτηκε σε www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 11 Φλεβάρη 2008.

Τα καθήκοντα των αναρχοκομμουνιστών

Τα καθήκοντα των αναρχοκομμουνιστών

Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA

Το 2007 έφυγε με μια περαιτέρω επιδείνωση της θέσης του διεθνούς προλεταριάτου και σ’ αυτό οι Ιταλοί εργαζόμενοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι προοπτικές για το μέλλον είναι ζοφερές.

Η βαθιά οικονομική κρίση κορυφώθηκε με την αύξηση των τιμών στη στεγαστική αγορά καθώς και την άνοδο των δαπανών των πρώτων υλών κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των πιο αδύνατων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες βρίσκονται τώρα χωρίς εγγυήσεις και μέτρα προστασίας ως αποτέλεσμα της φτωχής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής υποστήριξης των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης.

Ο προϋπολογισμός της Ιταλίας του 2008, στην πραγματικότητα, δίνει προτεραιότητα στη διευθέτηση των δημόσιων οικονομικών της χώρας, τη μείωση των φορολογικών βαρών για τις μεγάλες επιχειρήσεις και την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και των κονδυλίων για την ασφάλεια.

Η (αποκλειστικά ευρωπαϊκή) ιδεοληψία με τον αυξανόμενο πληθωρισμό και την επιθυμία να γίνουν σεβαστά τα όρια χρέους, έχει ως αποτέλεσμα τη μη μετατροπή της διετούς περιόδου ανάπτυξης της Ιταλία σε μια ευκαιρία βελτίωσης των συνθηκών ζωής των εργαζομένων της χώρας, την ικανοποίηση των αιτημάτων τους (δείτε τις άθλιες συνθήκες με τις συμβάσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες και την πίεση στους μισθούς) και τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών (περισσότερες περικοπές σε όσα κοινωνικά επιδόματα έχουν παραμείνει). Αντί αυτού, θεωρήθηκε προτιμητέο να χρησιμοποιηθούν τα πρόσθετα έσοδα που προέρχονται από τη μη σχεδιασμένη φορολογία (το λεγόμενο tesoretto, ή ο «μικρός θησαυρός») να μειωθεί το έλλειμμα, να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα των ιταλικών επιχειρήσεων με τη βοήθεια φορολογικών επιδομάτων και να αυξηθεί η χρηματοδότηση της χώρας για στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό καθώς και να αυξηθούν τα μέτρα ασφαλείας.

Έτσι, οι ανάγκες του ιταλικού καπιταλισμού και του ιταλικού Κράτους επιβάλλονται κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα, υπαγορεύοντας την τάξη πραγμάτων και τις προτεραιότητες που επιθυμούν μέσω αποφάσεων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, καθώς και μέσω της επιθετικής χρήσης των ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε πραγματική αντίσταση. Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο, είναι το θέαμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, όπου όλο το πολιτικό φάσμα με τα πλήρη συμφέροντά του σαρκάζει σε βάρος των πραγματικών προβλημάτων των εργαζομένων, οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του πολιτικού κόσμου.

Αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση, περιληπτικά δοσμένη. Εντούτοις, είναι δυνατό να επικεντρώσουμε σε ορισμένους τομείς ιδιαίτερης σπουδαιότητας, και για τη δράση των αναρχικών κομμουνιστών και για τη δράση των πυρήνων αντίστασης σε επίπεδο βάσης που κάνουν ήδη πειραματικά την εμφάνισή τους.

Οι μισθοί και οι συμβάσεις

Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, που εξαναγκάζει σε φτηνές, αλλά ελάχιστες, υπηρεσίες καθολικού χαρακτήρα, αναγκάζοντάς μας να πληρώνουμε περισσότερα εάν θέλουμε να τύχουμε ικανοποιητικών υπηρεσιών καθώς και η μεταφορά των συντάξεων σε οικονομικούς χρηματικούς οργανισμούς, που μας αναγκάζει να παίξουμε στο χρηματιστήριο και ίσως να συνωμοτήσουμε πίσω από την πλάτη άλλων εργαζομένων για να προστατεύσουμε τις δικές μας συντάξεις, είναι ήδη μερικές από τις δομικές πτυχές της πραγματικής μείωσης των άμεσων μισθών και της εξαφάνισης των καθυστερούμενων και έμμεσων μισθών.

Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των μισθών φαίνεται να ανησυχεί ορισμένες φυσιογνωμίες, ανθρώπους από τους οποίους ελάχιστοι θα ανέμεναν να στεναχωρηθούν (όπως για παράδειγμα ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας, ο οποίος ανησυχεί στην πραγματικότητα για τις αυξανόμενες υποχρεώσεις των ιταλικών οικογενειών, ή οι ηγέτες της ομοσπονδίας των βιομηχάνων Confindustria, καθώς και της ομοσπονδίας εμπορικών επιχειρήσεων Confcommercio, οι οποίοι ανησυχούν για την πτώση των ρυθμών κατανάλωσης, αλλά και κύκλους των πολιτικών κομμάτων που ανησυχούν για την πτώση του ποσοστού αυτών που… ψηφίζουν). Αλλά όλη αυτή η μείωση συνδέεται προπάντων στενά με την αλλοιωμένη και ληστρική σχέση μεταξύ μισθού και ευελιξίας/επισφάλειας (precarity), σχέση η οποία υπονομεύει πλέον όλες τις συμβάσεις εργασίας καθώς και ολόκληρο το εργασιακό σύστημα.

Η χίμαιρα των αυξήσεων των μισθών με τη βοήθεια της αποκαλούμενης «απο-φορολόγησηςs» από το Κράτος, είναι μόνο ένα επιπλέον στοιχείο της αποδυνάμωσης της συμβατικής διαδικασίας, του ξεφουσκώματος της όλης σύγκρουσης και του εξευτελισμού των ήδη δυσμενών συνθηκών για τους εργαζομένους.

Η υπεράσπιση και η αύξηση του μισθού, η υπεράσπιση των εθνικών συμβάσεων εργασίας προκειμένου να προστατευθούν οι μισθοί και οι ώρες απασχόλησης, η νομιμότητα της συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης στον εργασιακό χώρο και το δικαίωμα της οργάνωσης της εργασίας και της ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, είναι ζητήματα που απαιτούν ήδη την κινητοποίηση όλων των κοινωνικών κατηγοριών από κοινού σε μια έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, καθώς και την υποχρέωση των συνδικαλιστικών ενώσεων βάσης να προσαρμόσουν την οργάνωση και τη δράση τους από τα κάτω για να αποκρουστεί το κατασταλτικό κύμα που χτυπά ιδιαίτερα εκείνους τους εργαζομένους και τους συνδικαλιστές εκπροσώπους που τολμούν να οργανώσουν και να προβάλλουν μορφές αντίστασης. Επίσης όλο και περισσότερο απαραίτητη, προκειμένου να μπει ένα τέλος στην υπεροψία των αφεντικών, είναι μια πανευρωπαϊκή βιομηχανική συνδικαλιστική ένωση η οποία μπορεί να αρχίσει τη διαδικασία προς την επίτευξη μιας ταξικής ενότητας.

Ο αγώνας για τους μισθούς είναι αγώνας για την οικονομική αυτονομία και για την ανεξαρτησία της ζωής μας.

Ο αγώνας για μείωση των ωρών απασχόλησης είναι αγώνας για την ελευθερία μας για τον έλεγχο του χρόνου μας.

Ο αγώνας για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους είναι αγώνας για την υγεία μας και την ίδια μας τη ζωή.

Αυτά τα πράγματα είναι ανεκτίμητα!

Έλεγχος σε βάρος της κοινωνίας

Η κοινωνία των πολιτών, οι κωμοπόλεις και οι πόλεις, οι γειτονιές, τα σχολεία και τα εργοστάσια έχουν όλα μετατραπεί σε πεδία επιχείρησης για τη λεγόμενη ασφάλεια, όπου αρκετοί άνθρωποι κυνηγιούνται και κηρύσσονται εχθροί της κρατούσας εξουσίας, εχθροί της κρατούσας τάξης, του πάπα, της εκμετάλλευσης, των διακρίσεων, της ρύπανσης, του μιλιταρισμού, του νεοφασισμού...

Έτσι, αυτό που κυριαρχεί είναι ο έλεγχος σε βάρος της κοινότητας, όχι μόνο στο επίπεδο της αστυνόμευσης και της καταστολής, αλλά και στο επίπεδο του εθνικού διαχωρισμού, της επιβολής θεμελιωδών ιδεολογιών (νεοφασισμός, κληρικαλισμός, μιλιταρισμός), ψάχνοντας τρόπους να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των τοπικών μας κοινοτήτων και του τόπου μας (του περιβάλλοντος, των μεταφορικών οδών, της ενέργειας, της αποβιομηχανοποίησης, της κατοικίας, κ.λπ....) χωρίς να προκληθεί οποιοδήποτε πρόβλημα από διαφωνούντες.

Μετανάστες και ρατσισμός

Οι μετανάστες εργαζόμενοι είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα. Κάθε νέος τρόμος για την ασφάλεια, αντιαλβανικός, αντιαραβικός, αντιρουμανικός, αντιτσιγγάνικος ή οτιδήποτε άλλο, χρησιμεύει απλώς στη δημιουργία εμποδίων, για να υπάρξει διαχωρισμός του ενός από τον άλλον στις μικρές μας κοινότητες, κάτω από την απειλή της απέλασης ή της φυλάκισης στα νέα, βελτιωμένα και «άνετα» κέντρα κράτησης τα οποία διαχειρίζονται αποκλειστικά διάφοροι καθολικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί ή «αριστεροί» συνεταιρισμοί. Κατ’ αυτό τον τρόπο, επιχειρείται να αποφευχθεί η μόλυνση, ο πολυπολιτισμός, ίσως ακόμη και η ενότητα των ενδιαφερόντων.

Αλλά είναι αυτά τα εμπόδια που πρέπει να κατεδαφίσουμε και να τα αντικαταστήσουμε με τους κοσμοπολίτικους οργανισμούς σε επίπεδο βάσης φτιαγμένους και από τους Ιταλούς και από τους νέους πολίτες της Ιταλίας, έτσι ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να αγωνιστούμε κατά των διακρίσεων, για την ίση υπηκοότητα για όλους. Και πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι όχι μόνο πρέπει να εναντιωνόμαστε στις μορφές θεσμικής καταστολής, αλλά και στο ρατσισμό που εκπορεύεται σήμερα δημόσια από τις οργανώσεις των νεοφασιστών που μολύνουν τις κοινότητές μας, χάρη σε κάποια καλή τους τύχη αλλά και μια κάποια λαϊκή συναίνεση. Είναι επομένως ουσιαστικό να δημιουργήσουμε και αναπτύξουμε τα μαζικά αντιφασιστικά δίκτυα που να μπορέσουν να ενοποιήσουν τους πολιτιστικούς τους αγώνες, κρατώντας ζωντανό τα πνεύμα της αντίστασης και διατηρώντας τις κοινότητές μας απαλλαγμένες από το φασισμό.

Αντικληρικαλισμός

Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν το Βατικανό και το μονάρχη του! Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν τους κληρικούς και το φονταμενταλισμό και που δρουν κάτω από τον μανδύα του αντικληρικαλισμού (όπως στην περίπτωση του πρόσφατου ντοκουμέντου του Δημοκρατικού Κόμματος - Partito Democratico)! Η αναγνώριση της δημόσιας λειτουργίας για τη Ρωμαϊκή Καθολική θρησκεία (ή κάθε θρησκεία) θα μπορούσε μόνο να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες για την ελευθερία των γυναικών, την ελευθερία του πολιτισμού, της επιστήμης και της εκπαίδευσης. Ο αντικληρικαλιστικός αγώνας χρειάζεται μια νέα ώθηση και νέες κινητοποιήσεις των αντικληρικαλιστών και των ελευθεροσκεπτικιστών κάθε είδους.

Το περιβάλλον, οι μεταφορικές οδοί, η κερδοσκοπία, οι στρατιωτικές βάσεις και το δικαίωμα στη στέγαση

Ένα καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι τόποι και οι κοινότητές μας εκποιούνται στις διάφορες επιχειρήσεις παρέχεται από την κατάσταση συναγερμού για τα σκουπίδια στην περιοχή της Campania (μια κατάσταση που σύντομα θα απασχολήσει και σας) καθώς και από άλλα παραδείγματα κερδοσκοπίας σε πρώην βιομηχανικές περιοχές, όπως κλεισίματα εργοστασίων, μείωση της δημοτικής ή προσιτής στέγασης, κατασκευή των μεταφορικών σιδηροδρομικών και οδικών διόδων, αυθαίρετη και αυταρχική επιλογή των περιοχών για ανέγερση στρατιωτικών βάσεων και στρατοπέδων (στη Vicenza και αλλού) και κατασκευή εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας.

Η εναλλακτική λύση του να επιτραπεί στα τοπικά θεσμικά όργανα να παίρνουν αποφάσεις πέρα από τους επικεφαλείς των κοινοτήτων περνά μέσα από τη διαμόρφωση μαζικών επιτροπών που να υιοθετήσουν μορφές τοπικών αγώνων, μην επιτρέποντας σαφώς κάθε πολιτική και επιχειρηματική διείσδυση, ώστε να είναι έτσι ισχυρότεροι, συνεπέστεροι και αποτελεσματικότεροι όσον αφορά τα ενδιαφέροντα του προλεταριάτου. Στο μεταξύ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις που εναντιώνονται στην ανέγερση των νέων στρατιωτικών βάσεων και που διαμαρτύρονται για την ύπαρξη των ήδη υπαρχουσών βάσεων χρειάζονται τη μέγιστη υποστήριξή μας και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Από την αντίσταση στην ελευθεριακή εναλλαγή

Η πρωτοφανής σφοδρή επίθεση και η εισβολή του καπιταλισμού στις κοινότητες και τη ζωή μας στην αγωνία του να πραγματοποιήσει όλο και περισσότερο κέρδος, στόχος που εξυπηρετείται πιστά από το Κράτος και τους κυβερνητικούς και κατασταλτικούς του μηχανισμούς, καθιστούν αναγκαία και όλο και περισσότερο επείγουσα τη διαμόρφωση μιας ομόφωνης και συλλογικής στρατηγικής σε όλα τα επίπεδα - τοπικά, εθνικά και διεθνή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πειθόμαστε από τις εκάστοτε εκλογικές σειρήνες ούτε και να σκεφτόμαστε ότι τα προβλήματα των Ιταλών αφεντικών είναι και δικά μας προβλήματα. Πρέπει να εργαστούμε για τη δημιουργία της μέγιστης πιθανής ενότητας ενάντια στην εκμετάλλευση, τις διακρίσεις και την καταστολή, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προωθήσουμε μια νέα πίστη στα οφέλη της ελευθεριακής εναλλαγής, χωρίς Κράτος και αφεντικά.

Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA)

Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA

* Το κείμενο αυτό είναι το Τελικό Ντοκουμέντο εγκριμένο από το 67ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) της Ιταλίας. Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net καθώς και στο A-Infos. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 1 Φλεβάρη 2008.